Άλλος για τη γκιλοτίνα...

Από τις ειδήσεις αυτού του καλοκαιριού, του τοξικού στα όρια του ανυπόφορου, η απουσία του Τάιλερ Ντόρσεϊ από το Μουντομπάσκετ ήταν η …λιγότερο είδηση, αυτή που δεν άξιζε ούτε μονόστηλο. Ουσιαστικά, αυτό το ενδεχόμενο εξανεμίστηκε στις 18 Απριλίου, όταν -όπως κατ’ αποκλειστικότητα αποκάλυψε το Gazzetta- ο Τόμας Γουόκαπ έλαβε το ελληνικό διαβατήριο.

Η κάπως απρόσμενη εξέλιξη, μπασκετικά ευπρόσδεκτη αλλά σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα σκανδαλώδης, ουσιαστικά άφησε τον Ντόρσεϊ εκτός νυμφώνος. Ακόμα και αν ο ίδιος ήταν μέχρι τότε πρόθυμος, η εγκυμοσύνη της συντρόφου του, η οποία καταπώς ακούγεται πρόκειται να γεννήσει στις αρχές του φθινοπώρου, μετέτρεψε την απουσία του σε εθελοντική. Αυτό εννοούσε ο πατέρας του, όταν έγραφε χθες στο Twitter ότι «ο Τάιλερ δεν θα μπορούσε να παίξει φέτος».

Ωστόσο, τα επικείμενα γεννητούρια είναι μία λεπτομέρεια σχεδόν ασήμαντη στο σενάριο. Ο Ντόρσεϊ δεν επρόκειτο να κληθεί στην Εθνική ομάδα για το Μουντομπάσκετ 2023, εκτός αν δήλωνε ο ίδιος διατεθειμένος να λάβει μέρος στην προετοιμασία και να διεκδικήσει από τον υγιή Τόμας Γουόκαπ τη μοναδική θέση του «νατουραλιζέ».

Αλλά ποιος επαγγελματίας παίκτης θα σπαταλούσε τον χρόνο του για μία σχεδόν χαμένη υπόθεση; Πολύ απλά, και μπασκετικά, δεν υπάρχει προπονητής στο γνωστό σύμπαν που θα έβλεπε την τωρινή σύνθεση της Εθνικής Ανδρών και θα επέλεγε Ντόρσεϊ αντί για Γουόκαπ. Κυκλοφόρησε από την ΕΟΚ και εκείνο το παραμυθάκι για ταυτόχρονη συμμετοχή και των δύο, για να μη πω και του Ναζ Μήτρου-Λονγκ που δήθεν ...θα έπαιρνε διαβατήριο, αλλά αυτό ήταν τροφή για τους σανοφάγους.

Για μένα, δεν υπάρχει σύγκριση, σε συνάρτηση με τις ανάγκες της ομάδας. Χωρίς τον Ντόρσεϊ δεν θα έχουμε σουτ και προσωπική φάση, αλλά χωρίς τον Γουόκαπ δεν θα φτάνουμε ούτε τη σέντρα και δεν θα μπορούμε να σταματήσουμε κανέναν στην άμυνα. Ιδίως αν λείψει και ο Νικ Καλάθης, τις διαθέσεις του οποίου ο Δημήτρης Ιτούδης μαθαίνει -θυμίζω- πρώτος…

Ο Γουόκαπ, που ελπίζω να φτάσει υγιής μέχρι το τέλος του δρόμου, θα δώσει στην Εθνική στοιχεία που εσχάτως της λείπουν σε βαθμό απελπιστικό. Ένα αμυντικό ανάχωμα στην περιφέρεια. Σωστό διάβασμα του παιχνιδιού και εξαιρετική δημιουργία. Μισή ντουζίνα ασίστ για ξεκίνημα και συμπαθητικό -αν και όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο- σουτ. Βοήθεια στα ριμπάουντ και ικανότητα προσαρμογής στις σύνθετες άμυνες που θα παίξουμε.

Το ποσοστό στο τρίποντο μπορεί να βελτιωθεί με καλό passing game σαν αυτό που πυροδοτεί ο Γουόκαπ (ή ο Γιάννης...), αλλά ο Ντόρσεϊ δεν θα μάθει ποτέ να παίζει άμυνα με αλλαγές ή να ξεκλειδώνει νηφάλια μία κλειστή πόρτα. Υπενθυμίζω ότι ξεκινάμε με τη βέβαιη αποχή του Κώστα Σλούκα, ενώ η πιθανή αποχή του αναντικατάστατου Καλάθη απειλεί να αφήσει την Εθνική με μοναδικό χειριστή τον Λούντζη, άντε και τον Μωραΐτη, εάν αφαιρέσουμε τον Γουόκαπ από την εξίσωση.

Για τη θέση του πλάγιου σουτέρ/σκόρερ, στο μεταξύ υπενθυμίζω ότι υπάρχει και ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, που μοιάζει έτοιμος να φορέσει τα στενά παπούτσια και να αναλάβει ευθύνες. Και δεν είναι δα πρωτάρης ο άσος της Βασκόνια, αφού αγωνίστηκε με την Εθνική Ανδρών στο Προολυμπιακό τουρνουά της Βικτόρια. Με Ρικ Πιτίνο στο τιμόνι τότε και όχι με Ιτούδη.

Το παραπάνω σενάριο, της βέβαιης συμμετοχής του Γουόκαπ αντί του Ντόρσεϊ εδράζεται στη μπασκετική λογική και άλλωστε αναλύθηκε κατ’ επανάληψη μετά την αποχώρηση του Σλούκα από το προσκήνιο. Τότε όμως δεν είχαν ανάψει τα οπαδικά πάθη ούτε υπήρχε το ενδεχόμενο μεταπήδησης του Ντόρσεϊ στον Παναθηναϊκό (που ακόμη δεν έχω καταλάβει από πού προκύπτει…) ούτε φυσικά είχε πέσει γραμμή στους φανατικούς και στους οπαδογράφους για δολοφονία χαρακτήρα του Δημήτρη Ιτούδη.

Στην ίδια γκιλοτίνα τοποθετήθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες -με διαφορετικούς θύτες- και τα κεφάλια των κ.κ. Μπαρτζώκα, Σλούκα, Παπαγιάννη, για να μείνουμε μόνο στους Έλληνες και στους εγνωσμένου ήθους, οπότε δεν εκπλήσσεται κανείς από το μένος της στρεψοδικίας. Μια χαρά τα έγραψε τις προάλλες ο Χρήστος Κιούσης και ν' αγιάσουν τα χέρια του.

Είμαι ο πρώτος που θα γράψει ότι ο Βαγγέλης Λιόλιος τα έχει κάνει σαλάτα στο θέμα της Εθνικής ομάδας (και σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα), ίσως και ο μοναδικός που ασκεί κριτική στη νέα αλλά τόσο παλιακή διοίκηση της ΕΟΚ, με τις μανατζερίστικες μεθοδεύσεις της, αλλά οι επιθέσεις που εξαπολύονται ενάντια στον Ιτούδη ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και κάθε όριο. Κάνει λέει πόλεμο ο Ομοσπονδιακός προπονητής στον Ντόρσεϊ και του κρεμάει το δελτίο στο ταβάνι, προκειμένου να εμποδίσει τη μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό. Τον Ντόρσεϊ, που θυμίζω ότι ήταν βασικός και αναντικατάστατος στους αγώνες της Φενέρ με τον Ολυμπιακό!

Πέρα από το εξόφθαλμα ανακόλουθο και από το εξωφρενικά εξωφρενικό του αφηγήματος, ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν αυτός που ξανάφερε τον Ντόρσεϊ στην Ευρώπη και που του ακούμπησε στο τραπέζι ένα συμβόλαιο ικανό να διώξει τα επαγγελματικά άγχη του Ελληνοαμερικανού. Γιατί να τον αποδεσμεύσει και γιατί να ψάχνει αντικαταστάτη Αύγουστο μήνα; Από πού και ως που οφείλει ο Ιτούδης να σκέφτεται το συμφέρον του Παναθηναϊκού και όχι της δικής του ομάδας;

Ακόμα και για την υπόθεση Γουόκαπ, την υποθέτω ενοχλητική για τον εγωισμό του Ντόρσεϊ, δεν ευθύνεται ο Ιτούδης, αλλά ο Λιόλιος. Την ελληνοποίήση του Τεξανού Τόμας που έγινε Θωμάς, και που αντίθετα με τον Ντόρσεϊ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη χώρα μας, ο προπονητής της Εθνικής την έμαθε τελευταίος ή έστω προτελευταίος. Άσχετα αν μέσα του πανηγύρισε.

Τη λυπητερή την πληρώνει όπως συνήθως η Εθνική ομάδα, αλλά αυτό αποτελεί λιγότερο είδηση και από την απουσία του Ντόρσεϊ. Η προετοιμασία θα ξεκινήσει σε περίεργο κλίμα, με πολλές ηχηρές απουσίες, με προπονητή που θα αντιμετωπίσει λοξά βλέμματα και μισά λόγια, με μία διοίκηση που έχει χάσει τελείως τη μπάλα και θρυλείται ότι μιλάει με προπονητές σαν να είναι το πόστο ορφανό.

Εάν βέβαια ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποφασίσει να παίξει, σενάριο όχι απίθανο, αίφνης θα ερωτευτούν οι πάντες την επίσημη καταφρονεμένη και θα συστρατευτούν ως διά μαγείας εν όψει Μανίλα. Το (εάν ισχύει...) «ναι» του Ιωάννη Παπαπέτρου, που σημειωτέον ποτέ δεν είπε σε κανέναν ότι σκόπευε να απόσχει, ήταν μία πρώτη ηλιαχτίδα μέσα απ' τα σύννεφα. Ίσως και να μην είναι η μοναδική.