Το φεστιβάλ του κανιβαλισμού

To ετήσιο φεστιβάλ κανιβαλισμού με θύμα την Εθνική μπάσκετ ξεκίνησε, φέτος, νωρίς. Πριν ακόμη ανακοινωθούν τα ονόματα των παικτών που θα πάνε στη Μανίλα! Δύο αποχές –λίγο πολύ αναμενόμενες- ήταν αρκετές για να κηρυχτεί η έναρξη των εχθροπραξιών και του πολέμου χαρακωμάτων. Δεν φταίει βεβαίως η ίδια η Εθνική, ούτε οι παίκτες της. Ούτε καν οι δύο που ζήτησαν εξαίρεση. Φταίνε αυτοί που κακόμαθαν κάθε χρόνο να βγάζουν το άχτι τους πάνω στην «επίσημη αγαπημένη», λες και φταίει εκείνη που οι «ασυμβίβαστοι» τρώνε ξύλο από τις ερωμένες τους όλο τον χειμώνα.

Συγγνώμη για τον βάρβαρο παραλληλισμό, αλλά κουράστηκα να βλέπω κάθε χρόνο το ίδιο έργο. Ακόμα και τις χρονιές που από κάποιο θαύμα τα νερά στο λιμάνι μένουν ήρεμα, όλο και κάτι θα βρεθεί για να ερεθίσει τα αντανακλαστικά. Τη μία «δεν παίζουμε ωραίο μπάσκετ», την άλλη «οι πράσινοι είναι περισσότεροι από τους κόκκινους», την τρίτη «ο Βασιλακόπουλος», την τέταρτη «η διαιτησία», την πέμπτη «δεν κάλεσε τον Μάντζαρη και τον Γιάνκοβιτς», προσθέστε το όνομα ή τη δικαιολογία της αρεσκείας σας.

Από την άλλη, η ομάδα που θα ‘πρεπε να μείνει παντοτινά στο απυρόβλητο και να γίνει εικόνισμα, η Εθνική ποδοσφαίρου του 2004 εννοώ, άκουσε και αυτή τα σχολιανά της, ακόμα και τις μέρες που κατακτούσε την Ευρώπη. Γιατί να περιμένουμε κάτι διαφορετικό, εμείς στο μπάσκετ, που στο κάτω κάτω είμαστε και σεσημασμένοι μασόνοι; Και πού να χάσουμε από τη Νέα Ζηλανδία, ε;

«Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα», διαβάζω, λες και παρατηρείται κάποιο μαζικό κύμα κοπάνας, σαν αυτό που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο οι Λιθουανοί, οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Γάλλοι και σχεδόν όλοι οι άλλοι. Τι να πουν και οι Ιταλοί είδαν τον παιχταρά των εφτά θαλασσών Πάολο Μπανκέρο να φοράει ξεκούδουνα τη φανέλα των ΗΠΑ; Εμείς θα πάμε στη Μανίλα χωρίς δύο παίκτες 33-34 ετών, που μελέτησαν το καλεντάρι και κατάλαβαν ότι θα είχαν μπροστά τους 24 μήνες νον-στοπ απαιτητικής δράσης, από τα τέλη Ιουλίου του 2023 μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2025.

Ή μήπως δεν είναι έτσι; Το ερχόμενο καλοκαίρι έχει Προολυμπιακό τουρνουά τον Ιούνιο και Ολυμπιακούς Αγώνες (για όσες ομάδες προκριθούν) από τις 26 Ιουλίου μέχρι τις 11 Αυγούστου. Πότε ακριβώς θα πάρει μία ανάσα ο αθλητής που θα παίξει και στις Φιλιππίνες και στο Προολυμπιακό και στο Παρίσι; Πώς θα προστατεύσει το ήδη καταπονημένο κορμί του ο γεννημένος στις 7 Φεβρουαρίου 1989 Καλάθης; Κανονικά, πρέπει να ζητήσει ρεπό και ο συνομήλικος των δύο απόντων Κώστας Παπανικολάου, για να μη πω και άλλοι λίγο μικρότεροι.

«Δεν αποχωρούμε από την Εθνική, απλώς ζητάμε να ξεκουραστούμε φέτος», διευκρίνισαν αρμοδίως ο Kώστας Σλούκας και ο Νικ Καλάθης, οι οποίοι δεν είχαν απουσιάσει ποτέ στη ζωή τους από καλοκαιρινό ραντεβού της Εθνικής, παρά μόνο μία χρονιά έκαστος λόγω σοβαρού τραυματισμού. Όλα δείχνουν, ότι η τελική πανστρατιά αυτής της γενιάς αναβάλλεται εκ των πραγμάτων για το καλοκαίρι του 2024, με πιο ρεαλιστικές πιθανότητες διάκρισης, ιδίως αν ένα από τα Προολυμπιακά τουρνουά διεξαχθεί στην Ελλάδα.

Υπενθυμίζω ότι η Μανίλα θα δώσει στην Ευρώπη μόνο δύο εισιτήρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τρία αν προστεθεί το αυτοδίκαιο της οικοδέσποινας Γαλλίας. Πώς ακριβώς θα τερμάτιζε η Ελλάδα μέσα στις δύο κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες του Μουντομπάσκετ; Πέρυσι, στο Βερολίνο, τερματίσαμε στις θέσεις 5-8, παρ’ όλο που βάλαμε από κάτω τους Σέρβους, τους Σλοβένους και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Και κανιβαλιστήκαμε, κατά τα ειωθότα...

Μη φεύγετε, δεν τελείωσα, έχω κι άλλα να πω. Οποιοσδήποτε άλλος βρισκόταν στη θέση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, με το χειρουργημένο γόνατο, το ταλαιπωρημένο κορμί και το συμβόλαιο των 220 εκατομμυρίων δολαρίων, θα είχε κλειδώσει τα μπλε στο συρτάρι εδώ και μήνες. Δεν ξέρω πόση διαφορά κάνουν οι πιέσεις των χορηγών, ξέρω όμως ότι ο Γιάννης κρατάει την υπόθεση ανοιχτή επειδή κατά βάθος θέλει να παίξει. Μπορεί η φετινή να είναι η τελευταία του ευκαιρία για διάκριση με την Εθνική, ειδάλλως θα είναι η προτελευταία. Τον βλέπετε να παίζει στο Ευρωμπάσκετ 2025, στα 31 του, καλοκαίρι συμβολαίου, σε μία Εθνική πιθανόν αποδυναμωμένη; Ούτε κι εγώ.

Και όμως, τα καριοφύλλια είναι στημένα παρά πόδας δίπλα στο δεξί, έτοιμα να σημαδέψουν τον Γιάννη, τον Θανάση, τον Κώστα, τον Άλεξ, τη Βερόνικα, τη Μαράια και όποιον άλλον «αχάριστο» «Νιγηριανό» έχει υπερβολικά σκούρο δέρμα. Ή μήπως θα γλιτώσουν οι Antetokounbros την ομοβροντία πυρών εάν ο Γιάνναρος πει «όχι» στην Εθνική;

Παρεμπιπτόντως, το σχέδιο που θρυλείται ότι ευαγγελίζονται οι Μπακς για μία συμμετοχή ανά 3-4 ημέρες του Greek Freak στη Μανίλα είναι σχεδόν βιώσιμο, εφ’ όσον δεν γίνεται διαφορετικά. Η Εθνική παίζει με την Ιορδανία στις 26/8, με τις ΗΠΑ στις 28/8, με τη Νέα Ζηλανδία στις 30/8, με μία ομάδα του δίπλα Ομίλου στις 1/9 και με μία άλλη ομάδα του δίπλα Ομίλου στις 3/9 (Λιθουανία, Μεξικό, Μαυροβούνιο, Αίγυπτος για να μη ψάχνετε). Εάν κερδίσει μόνο το πρώτο, το τρίτο και τα δύο τελευταία παιχνίδια αυτού του προγράμματος φτάνει στα προημιτελικά, που είναι προγραμματισμένα για τις 5-6 Σεπτεμβρίου. Οπότε;

Οι καννίβαλοι, βεβαίως, δεν ενδιαφέρονται για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο θα βλέπουν «μπάλα», ενώ σημαδεύουν από τώρα και την 6η Οκτωβρίου, βραδιά του πρώτου πρασινοκόκκινου ντέρμπι της χρονιάς (δεύτερου, εάν υπολογιστεί και το εγχώριο Σούπερ Καπ που θα προηγηθεί).

Ο προπονητής και οι παίκτες της Εθνικής, παρόντες και απόντες, δέχονται πυρά διασταυρούμενα όχι επειδή τους πέφτουν στενά τα μπλε, αλλά για τα πράσινα και τα κόκκινα φανελάκια που φοράνε από μέσα. Η Ομοσπονδία βάλλεται όχι για τους σπασμωδικούς χειρισμούς της σχετικά με την Εθνική, αλλά για τη διαιτησία των …ντέρμπι και για ευνοιοκρατία και για βυζαντινισμούς, υπαρκτούς και φαντασιακούς. Η Εθνική είναι, όπως συνήθως, παράπλευρη απώλεια, ένας απροστάτευτος σάκος του μποξ.

Ο παλιός, στο μεταξύ, σας προειδοποιεί να μη ξεγράψετε αβασάνιστα την Εθνική, όσο ελλιπής και αν ταξιδέψει στη Μανίλα. Ο ορεξάτος και υγιής Λούντζης δεν θα είναι απαραίτητα χειρότερος από το φάντασμα του Καλάθη. Ούτε ο Ρογκαβόπουλος του 2023 από έναν τραυματία Παπαπέτρου, σαν αυτόν του 2022. Ο Ζούγρης με τη φλεγόμενη ψυχή μπορεί να είναι πιο χρήσιμος από κάποιον που θα πάει στη Μανίλα με κρύα καρδιά. Σε ένα τουρνουά δύο εβδομάδων, το «θέλω» είναι συχνά ισχυρότερο εφόδιο από το «μπορώ». H δυναμική ενός τουρνουά δεν είναι πάντοτε συνάρτηση της ποιότητας του υλικού.

Στο περυσινό Ευρωμπάσκετ, στο Βερολίνο έφτασε μέχρι τα ημιτελικά μία ομάδα πέντε φορές χειρότερη από τη δική μας, με άσημο προπονητή και με κορυφαίο παίκτη κάποιον που δεν κάνει στον Παναθηναϊκό. Στο τελευταίο Μουντομπάσκετ, στην Κίνα έπαιξε τελικό μία ομάδα που είχε για ηγέτη έναν 40άρη παλαίμαχο και για υπολοχαγούς –πίσω από τη βασική πεντάδα- κάτι άμπαλους. Μήπως πρέπει να φορέσουν και οι δικοί μας γαλανόλευκα ριγέ (όπως της Αργεντινής) ή ερυθρόλευκα (όπως της Πολωνίας) για να σεβαστούμε την Εθνική μας και να την αφήσουμε να δουλέψει απερίσπαστη;