Χωρίς βουλοκέρι στα αυτιά

Το καλοκαίρι της Εθνικής μπάσκετ, και μαζί του πολύ περισσότερα πράγματα από το τολμηρό γαλάζιο όραμα του Παρισιού, βρέθηκε να κρέμεται σε μία κλωστή σε μία ύπουλη φάση στα μέσα της β’ περιόδου του αγώνα. Όταν ο Βασίλης Τολιόπουλος προσγειώθηκε πάνω στο πόδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο και σώριασε τον καλό του φίλο στο παρκέ μέσα σε μία σκοτεινή θάλασσα από μορφασμούς πόνου, όλο το ΣΕΦ κράτησε την αναπνοή του.

Τα ριπλέι που προβλήθηκαν στο μόνιτορ έκαναν εμάς να τραβάμε τα μαλλιά μας και τους πέντε απεσταλμένους των Μπακς να τρέμουν σύγκορμοι. Ήταν, όμως, οφθαλμαπάτη. Ο βιονικός Γιάννης πετάχτηκε πάνω, δοκίμασε μερικά βηματάκια για να το πατήσει και έκανε ένα θετικό νεύμα προς τον πάγκο: «Εντάξει, εντάξει είμαι». Στην αμέσως επόμενη φάση, απογειώθηκε στη στρατόσφαιρα και κάρφωσε τη μπάλα με μανία στο καλάθι των Δομινικανών. Στη μεθεπόμενη ξεχύθηκε σαν καθαρόαιμο στον αιφνιδιασμό και σέρβιρε έτοιμο το καλάθι στον Ντίνο Μήτογλου.

«Αφού πέρασε κι αυτό, όλα θα πάνε καλά», ψιθυρίσαμε στα δημοσιογραφικά, στην απέναντι άκρη του ΣΕΦ. Μπορεί και να μην ήταν ψίθυρος, αλλά αναστεναγμός ανακούφισης. Η κρίσιμη φάση έγινε ακριβώς μπροστά μας και μας ανέβασε την ψυχή στα δόντια. Όταν πια ο Γιάννης άρχισε να καταπίνει ψυχές, πρώτα του Νούνιες με κλέψιμο στη σέντρα και κατόπιν του Μοντέρο, με ένα απίθανο «καπάκι», φάσεις που ο ίδιος τελείωσε δευτερόλεπτα αργότερα με καλπασμούς, εξανεμίστηκε κάθε ίχνος ανησυχίας.

Οι Δομινικανοί γέμισαν το ελληνικό καλάθι με τραβηγμένα τρίποντα, κατέβασαν τη διαφορά από τους 20 πόντους του 22ου λεπτού στο 69-58 και στο 75-65, αλλά η συσσωρευμένη πείρα (και ποιότητα και προσωπικότητα) της ελληνικής ομάδας φρόντισε ώστε να τηρηθούν οι αποστάσεις της ασφαλείας και της απόλαυσης.

Εξάλλου, Γκάλη παρόντος στο ΣΕΦ, με την υπέροχη αύρα του να ποτίζει τα πάντα, η «επίσημη αγαπημένη» δεν χάνει ποτέ και από κανέναν! Τριανταδύο πόντους σε 18 λεπτά, με χέρι αλάθητο, μοναχά ο Νικ έβαζε στα νιάτα του. Παρακολουθώντας τον Γιάννη απόψε, ο «γκάνγκστερ» ίσως και να θυμήθηκε τη βραδιά του προσωπικού του ρεκόρ, στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ 1986, απέναντι σε μία άλλη χώρα που βρέχεται από την Καραϊβική: 52 πόντοι κόντρα στον ανυποψίαστο Παναμά.

«Three more», φώναξε φεύγοντας ο Θανάσης Αντετοκούνμπο στον Βιν Μπέικερ και στους άλλους απεσταλμένους των Μπακς: «Άλλες τρεις νίκες και προκριθήκαμε». Την ίδια ώρα, ο Γιάννης σκαρφάλωνε στην εξέδρα για να παραδώσει την πλακέτα του MVP στη σύζυγο Μαράια και στα παιδιά του.

Η βραδιά τελείωσε όχι μόνο με χαμόγελα, αλλά και με βλέμματα που γυάλιζαν και με ταχύρρυθμα μαθήματα γαλλικών. Και γιατί όχι; Η «επίσημη αγαπημένη» προκάλεσε καρδιοχτύπια στους πιστούς της και έδωσε υποσχέσεις για καλοκαιρινή παρέλαση στις 26 Αυγούστου κάτω από τον Πύργο του Άιφελ.

Η αδιανόητη δημιουργικότητα του Καλάθη, του Γουόκαπ, του Γιάννη, του Παπανικολάου και των άλλων μετουσιώθηκε σε 29 ασίστ, ενώ οι πάσες ακριβείας διευκόλυναν τους σουτέρ να βομβαρδίζουν με ανοιχτό ορίζοντα. Πτε άλλοτε είχε 16/31 τρίποντα μία ομάδα που υποτίθεται ότι χωλαίνει στον συγκεκριμένο τομέα; Η προσωπικότητα και τα χιλιόμετρα των βασικών παικτών είναι ένα ισχυρότατο θεμέλιο, ενώ η φλόγα των νεότερων (Τολιόπουλου, Χαραλαμπόπουλου, Καλαϊτζάκη κ.α.) μοιάζει με μετάγγιση ζεστού αίματος.

Η Εθνική έπαιξε μπάσκετ όμορφο, γρήγορο και μοντέρνο, αλλά σε καμία περίπτωση υπερφίαλο ή χαζοχαρούμενο. Πάτησε με σιγουριά πάνω στις πατροπαράδοτες αρχές της και κατατρόπωσε έναν αντίπαλο προικισμένο με πολλούς ικανούς γκαρντ και άφθονη αθλητικότητα. Εάν οι Δομινικανοί είχαν τον Καρλ-Άντονι Τάουνς ή κάποιον άλλο πρωτοκλασάτο ψηλό, θα ήταν το μαύρο άλογο του Προολυμπιακού τουρνουά.

Το άσπρο είναι, φυσικά, η δική μας ομάδα. Εύχομαι να μην αναγκαστώ να καταπιώ τα λόγια μου, αλλά οι πρώτες ενδείξεις πείθουν ότι έχει να φοβάται μόνο τον κακό και φοβισμένο εαυτό της. Προς το παρόν, αυτός είναι πολύ καλά κρυμμένος, καταχωνιασμένος στους εφιάλτες που βλέπει η Εθνική εδώ και χρόνια. Πολλά μέτρα μακριά από την επιφάνεια.

Έτσι όμως πίστευαν και οι Κροάτες, πριν πάθουν τη νίλα από τους Μαορί. Έτσι και οι Σλοβένοι, πριν δουν την πλάτη του Χεζόνια και του Σάριτς. Έτσι και οι Λετονοί, που πετούσαν στα σύννεφα της Μανίλα αλλά ξαφνικά είδαν τον ουρανό της Ρίγα σφοντύλι. Τα προειδοποιητικά καμπανάκια χτυπάνε απ' όλες τις κατευθύνσεις και όποιος έχει αυτιά ακούει. Το βουλοκέρι είναι ο χειρότερος σύμβουλος αυτή την εποχή.