Εθνική: Πήδηξε πίστα κι «έφτιαξε» το καλοκαίρι μας!
Αποστολή εξετελέσθη, λοιπόν και από ένα μπασκετικό καλοκαίρι που μπήκε με την τοξικότητα στο «φουλ» (λόγω της αυξημένης έντασης ανάμεσα στους «αιώνιους αντιπάλους») και την επίδρασή της στην Εθνική ομάδα να πλησιάζει σε επικίνδυνα επίπεδα, ήρθε η «γαλανόλευκη» κυριαρχία στο προολυμπιακό τουρνουά να ενώσει όλους τους Έλληνες μπασκετόφιλους!
Nα προσφέρει θέαμα και συγκινήσεις, έμπνευση και υποσχέσεις, να γεμίσει με κόσμο τον «ιερό» τόπο του θριάμβου του ’87 (ΣΕΦ) αλλά το κυριότερο, να υπερκαλύψει όλη αυτή την αρνητική ενέργεια που στιγμάτισε το ελληνικό μπάσκετ στην διάρκεια των τελικών της Basket League.
Από όλες αυτές τις απόψεις, η κληρονομιά αυτής της σπουδαίας επιτυχίας που τόσα χρόνια περιμέναμε, έχει τεράστιο βάρος. Και αυτό ισχύει για πολλούς λόγους! Κατ’ αρχάς γιατί το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα συνέβαλε και πάλι στην εθνική συσπείρωση με φόντο τον αθλητισμό.
Μια ματιά στις κερκίδες του Φαληρικού Σταδίου αρκούσε για να αντιληφθεί κανείς το κλίμα της αθλητικής υγείας που περιβάλλει την ατμόσφαιρα στους αγώνες της Εθνικής. Οικογένειες, παιδιά, μπασκετάνθρωποι όλων των γενεών, μία πανέμορφη γιορτή για όλες τις ηλικίες, με φόντο ένα αγωνιστικό κι οργανωτικό εγχείρημα, που όμοιό του έχουμε χρόνια να συναντήσουμε.
Δεν το έχω κρύψει ότι όταν πληροφορήθηκα την αποδοχή της πρότασης της ομοσπονδίας από τον Βασίλη Σπανούλη, ένιωσα περίεργα. Γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο έντονη είναι η διαχρονική επιρροή της κόντρας Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στις υποχρεώσεις της «επίσημης αγαπημένης» και πόσοι καταξιωμένοι προπονητές έχουν «καεί» από το ταξικό αυτό περιβάλλον!
Γι’ αυτό και μέχρι να μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο με τον “Kill Bill” και ακούσω την δική του οπτική («φουλ» στην αισιοδοξία και στην μισογεμάτη όψη του ποτηριού), ήμουν επιφυλακτικός απέναντι στην απόφασή του να καθοδηγήσει την ελληνική ομάδα μόλις στον 2ο χρόνο της προπονητικής του καριέρας.
Αν η επιλογή της ΕΟΚ, όμως, ήταν ευθύς εξ’ αρχής σωστή και εκ του αποτελέσματος (και όχι) δικαιώθηκε πλήρως, τι μπορεί να πει κανείς για την προσωπικότητα του 41χρονου Λαρισινού τεχνικού, που έδειξε από πολύ νωρίς ότι διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να γράψει ιστορία και στους πάγκους.
Γιατί, κακά τα ψέματα, ο βαθμός δυσκολίας στην θέση του ομοσπονδιακού προπονητή της Εθνικής ανδρών και η πίεση που απορρέει από αυτό το πόστο, δεν μπορεί να μπει σε παραμικρή σύγκριση με την αντίστοιχη του coach σε έναν σύλλογο.
Άλλο να έχεις μάξιμουμ έναν μήνα για να φτιάξεις ομάδα με τους καλύτερους παίκτες της χώρας, χωρίς την πολυτέλεια να διορθώσεις ένα κακό αποτέλεσμα και με ένα έθνος… προπονητών και οπαδών της νίκης να κρέμεται από πάνω σου κι άλλο να έχεις περιθώριο εννέα μηνών για να μοντάρεις ένα σύνολο και να προβείς σε διορθωτικές κινήσεις πριν φτάσεις στην κρίσιμη καμπή της σεζόν.
Ο Σπανούλης, λοιπόν, όχι μόνο έχει τον χαρακτήρα και το ειδικό βάρος να σηκώσει τις παραπάνω ευθύνες, αλλά όπως φάνηκε μέσα στο αδιάψευστο παρκέ, έχει την ικανότητα να δει διαφορετικά το παιχνίδι και να επιβάλλει τα θέλω του σε όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες!
Η κατεύθυνση που έδωσε στην Εθνική ομάδα, που όλοι απολαύσαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες σε φιλικά κι επίσημα παιχνίδια (έχει συνολικό ρεκόρ 9-0 στον πάγκο της), η αγωνιστική στόχευση, ο προσανατολισμός καθώς και η συνολική διαχείριση του Αντετοκούνμπο, ήταν πραγματικά για Όσκαρ με βάση τον χρόνο που είχε στην διάθεσή του και η επιβράβευση, ήρθε με την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η οποία – θέλουμε να πιστεύουμε ότι – αποτελεί μόνο το πρώτο βήμα.
Πότε είδαμε ξανά τον Γιάννη να αξιοποιείται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι στο peak της κυριαρχίας του (μέσα στο «ζωγραφιστό»), χωρίς να αναλώνεται σε καταστάσεις ένας εναντίον… όλων, που δεν προσέδιδαν κάτι ουσιαστικό ούτε στην ομάδα αλλά ούτε και στον ίδιο;
Η εξοικείωση και η προσαρμογή του στον παραπάνω ρόλο, δείχνει να γίνεται ολοένα και πιο πειστική από την στιγμή που το αποτέλεσμα αφήνει τους πάντες ευχαριστημένους! Μα πιο πολύ τον ίδιο!
Η εξήγηση που μας έδωσε στην συνέντευξη Τύπου για την συγκινησιακή φόρτιση που εξωτερίκευσε μετά το τέλος του τουρνουά, έδωσε σημαντικές απαντήσεις σε όλους όσοι πίστευαν ότι ο “Greek Freak” είναι ο τύπος του superstar που πλέον δεν υπολογίζει πρόσωπα, θεσμούς και προπονητικές φιλοσοφίες.
«Είχα καιρό να παίξω σε ανταγωνιστικό επίπεδο και μετά τους δύο πρόσφατους τραυματισμούς μου, να νιώσω ενεργός ότι μάχομαι για κάτι σπουδαίο και αυτό το προολυμπιακό τουρνουά μου κάλυψε αυτή την ανάγκη. Συν τοις άλλοις δεν είχα ξεχάσει ποτέ τον αποκλεισμό μας από την Κροατία το 2016 στο Τορίνο και αυτή η διοργάνωση μου έδωσε την ευκαιρία που έψαχνα!», σχολίασε ο 29χρονος Έλληνας διεθνής forward των Μιλγουόκι Μπακς, που δήλωσε ευλογημένος για την πραγμάτωση ενός ονείρου που έχει ο κάθε αθλητής που ωριμάζει μέσα στους αγωνιστικούς χώρους.
Δεν ήταν, όμως, μόνο η σωστή αξιοποίηση του Αντετοκούνμπο (μ.ο. 22,7π., 4,7ρ. & 2,3ασ. με 62,5% σουτ) τα στοιχεία που έκαναν την διαφορά. Ήταν η απελευθέρωση και η αναζωογόνηση όλων των παικτών, μέσα από την «μετάγγιση» αυτοπεποίθησης που τους προσέδωσε ο τρόπος του βετεράνου παίκτη-θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Πότε ξανά είδαμε τους Έλληνες διεθνείς να σουτάρουν χωρίς δισταγμό (επειδή κάποιος του παρότρυνε συνεχώς να το κάνουν) και να τελειώνουν ένα σημαντικό τουρνουά me 43,5% στα τρίποντα (54/124) και 65,5% στα δίποντα, λες και έχουμε ουκ ολίγους σουτέρ;
Πότε ξαναείδαμε τόσο συνεπή αξιοπιστία από τον Παπαγιάννη (μ.ο. 12,8π., 5,0ρ. & 1,0κοψ. με 78,9% διπ. & 50% τριπ.), τον Λαρεντζάκη, τον Τολιόπουλο και τον Χαραλαμπόπουλο (με βάση τον χρόνο συμμετοχής τους);
Μπορούσαμε, άραγε, να φανταστούμε πριν την έναρξη των αγώνων ότι θα βλέπαμε τον πιο φρέσκο και επιδραστικό Καλάθη (μ.ο. 10,0π., 3,8ρ. & 10,0ασ.) όλων των εποχών με το εθνόσημο στο στήθος ή τόσο «μπαρουτοκαπνισμένο» τον Γουόκαπ (μ.ο. 11,5π., 3,5ρ. & 2,5ασ. & 1,8κλ. με 85,7% διπ.) λες και φοράει εδώ και χρόνια την «γαλανόλευκη»;
Όλα αυτά και πρωτίστως, ο τρόπος που παίξαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ο οποίος συνδύασε αποτελεσματικότητα και θέαμα, αποτελούν έργο του Βασίλη Σπανούλη και των συνεργατών του και τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Όπως ανάλογο credit αξίζει και στην διοίκηση της ΕΟΚ για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του “V-Span” και την συντονισμένη προσπάθεια να διευκολύνει το έργο του.
Αναμφίβολα μία μακράν πιο ελπιδοφόρα, μπασκετικά, μέρα ξημέρωσε. Μέσα σε πέντε μέρες, η επίσημη αγαπημένη μοιάζει σαν να προσπέρασε ήδη μία πίστα και γέμισε ελπίδα, ανυπομονησία και όνειρα το υπόλοιπο του καλοκαιριού μας! Για την ώρα δεν υπάρχει σημαντικότερη κληρονομιά!
Υγ.1: Αυτή η ομάδα δεν θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασε αν δεν είχε και τις σταθερές της, οι οποίες ενσαρκώθηκαν στο πρόσωπο του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου (μ.ο. 7,8π., 2,3ρ. & 2,0ασ. Με 66,7% διπ.) και του Ντίνου Μήτογλου (μ.ο. 9,0π. & 5,0ρ. Με 55,6%)!
Υγ.2: Πιο θαυμαστή αναλογία δημιουργίας και λαθών από αυτή που χαρακτήρισε την Εθνική ομάδα στο προολυμπιακό τουρνουά, έχω καιρό να συναντήσω στην ιστορία της «επίσημης αγαπημένης». Το τριπλάσια κλασμα ασίστ (μ.ο. 26,8) με μονοψήφιο αριθμό σε χαμένες μπάλες αλλά και το 2ο μέρος του τελικού με τα μηδέν λάθη (συνολικά είχαμε 21 ασίστ με 3 λάθη), τα λένε όλα!
Υγ.3: Αλήθεια, ποιοι περίμεναν ότι θα αντιμετωπίσουμε με τέτοια σοβαρότητα, επαγγελματισμό και χωρίς το παραμικρό ίχνος νευρικότητας τα δύο νοκ-άουτ παιχνίδια με Σλοβενία και Κροατία. Μέχρι τον ημιτελικό με την παρέα του Ντόντσιτς, στα τελευταία 15 χρόνια είχαμε 4 νίκες σε 14 αγώνες χωρίς επόμενη μέρα!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
