Ένα ΛΟΝΓΚ ΓΚΟΥΝΤΜΠΑΗ στον Γιόακιμ

Αγαπημένε μου Γιόακιμ. Εγώ είμαι, ο πιστός σου οπαδός και ορκισμένος φίλος, ο Μάκης ο Παπασημακόπουλος. Ο τύπος από τον Άγιο Λεφτέρη που σου έχει στείλει τόσες και τόσες φωτογραφίες από την περιοχή, μήπως και κάποια στιγμή επενδύσεις κι εσύ τα λεφτά σου εδώ όπως τόσοι άλλοι σελέμπριτις και βοηθήσεις στην απογείωση της σπουδαιότερης γειτονιάς ανάμεσα στα κάτω και στα άνω Πατήσα.

Εγώ είμαι Γιόακιμ, που όταν ΟΛΟΣ ο πλανήτης σε λοιδορούσε για τις συνήθειές σου στον πάγκο της εθνικής Γερμανίας, έμπαινα σαν ασπίδα μπροστά σου και φώναζα «ποιοι είστε εσείς και εσές που θα τόνε πιάσετε στο στόμα σας τον κορυφαίο; ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΕΣ που θα τολμήστε να κριτικάρετε, ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΕΤΕ ακόμα έναν γίγαντα επειδής τυχαίνει να γουστέρνει να παίρνει λίγο θεάρεστο μπρούσκο από τα έτσι του, τα μπρος του, τα πίσω του, τα ρουθουνάτα του και τα μασχαλάτα του;»

Ένα βίδεο μάστερμιξ

Διότι ναι, τα έκαμες όλα αυτά, ΔΕΝ ΤΟ ΑΡΝΗΘΗΚΕΣ ΠΟΤΕ. Έμεινες πιστός στα γούστα σου, τα γούρια σου και ας το πούμε ανοιχτά στους μηχανισμούς που είχες αναπτύξει για να καταπολεμάς το στρες.

Δεν μου έκατσε το σύστημα και σκέφτομαι να το αλλάξω; Τρώω έναν ρουθουνοκεφτέ.

Δέχεται πίεση η ομάδα και πρέπει να σκεφτώ μια λύση; Ας μυρίσω λίγο αμασχάλη.

Δεχτήκαμε γκολ και πρέπει με την δική μου μαεστρία να γυρίσω το ματς; Ας ρισκάρω μια βουτιά χεράτη στην χαράδρα των οπισθίων μου.

Πάντα σταθερός, πάντα το ίδιο θαρραλέος και ας ήξερες ότι σε κατέγραφε μια κάμερα ή και δέκα.

Ήξερα λοιπόν, όλος ο κόσμος το ήξερε βασικά, ότι αυτό σου το ΓΙΟΥΡΟ ήταν το τελευταίο σου τουρνουά ως κόουτς της εθνικής Γερμανίας. Φεύγεις. Έδωκες αρκετά από τον εαυτό σου στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Εμένα μου στοίχησε δεν στο κρύβω. Ακόμα και στην στιγμή του θριάμβου μου, ακόμα και όταν θα έπρεπε να γιορτάζω την ΤΕΡΑΣΘΙΑ νίκη της εθνικής Αγγλίας κόντρα στην Γερμανία εγώ, δεν μπορούσε να το χαρώ πλήρως.

Μια βαθιά μαχαιριά ένιωθα μέσα στην ψυχούλα μου, η ώρα ενός αντίο (ενός αντίου ίσως, ΔΕΝ ΞΕΡΩ) που ήξερα ότι ερχόταν, αλλά να που το έβλεπα μπροστά μου και δεν μπορούσα να το δώσω, ούτε ασφαλώς να το δεχτώ.

Μια τελευταία κίνηση κύρους

Κι όμως. ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙΟΑΚΙΜ. Επειδής είσαι μεγάλος και επειδής έχεις μεγάλη καρδιά, κοντοστάθηκες, σκέφτηκες και ακόμα και μέσα στην στιγμή της μεγάλης ήττας, ακόμα και στην εκείνη την στιγμή του τελευταίου χτυπήματος, σκέφτηκες εμένανε, τον ταπεινό σου φίλο από τον Άη Λεφτέρη.

Διότι γνωρίζοντας ότι οι κάμερες σε τραβάνε (πώς όχι άλλωστε;), γνωρίζοντας ότι ΑΥΤΗ η στιγμή θα είναι ο επίλογός σου, κάνεις μια ΕΤΣΙ και με το γνωστό και ξεκάθαρο στυλ σου, τραβάς έναν τελευταίο και καλοζυγισμένο ρουθουνοκεφτέ από τα σοφά σου ρουθούνια και ΤΣΟΥΠ τον εναποθέτεις για μια τελευταία φορά ως κόουτς της καρδιάς μας στην στοματική σου κοιλότητα.

Γιατί έτσι μας έμαθες, έτσι μας έδειξες και εν τέλει έτσι μας αποχαιρέτισες. Χωρίς φανφάρες, χωρίς υπερβολές, χωρίς πυροτεχνήματα.

Απλά, ξάστερα. Με έναν τελευταίο μεζέ.

Αντίο Γιόακιμ. Ο Άγιος Λεφτέρης σε χαιρετά.