Άλκης, 19 ετών, δολοφονημένος

Μια αρχή ειλικρίνειας είναι να μην αλλάζουμε τις λέξεις, να μην παραποιούμε τις έννοιες. Ο Άλκης, ένας 19χρονος φοιτητής, παιδί μιας οικογένειας δολοφονήθηκε από γνωστούς-αγνώστους στην περιοχή Χαριλάου της Θεσσαλονίκης.

Γιατί μιλάω για γνωστούς – αγνώστους; Γιατί τη στιγμή που γνωστοποιήθηκε ότι «επιβαίνοντες σε λευκή BMW ανεβαίνοντας την οδό Πλαστήρα σταμάτησαν κι επιτέθηκαν...» είμαι βέβαιος πως υπάρχουν άτομα που «αναγνώρισαν» ποια ακριβώς είναι η λευκή BMW, από που ξεκίνησε και που επέστρεψε.

Η περιοχή Χαριλάου για όσους δε γνωρίζουν γεωγραφικά την Θεσσαλονίκη είναι μια οικιστική περιοχή, όπου εδρεύει ιστορικά ο Άρης και ευρισκόμενη στην ανατολική πλευρά περιοχή της πόλης, δεν είναι αυτό που λέμε μια «σκληρή» περιοχή. Γιατί υπάρχουν κι αυτές οι σκληρές περιοχές στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα κι αλλού που είναι άβατα για την αστυνομία, για τις Αρχές.

Λίγα μέτρα από το σημείο που δολοφονήθηκε ο Άλκης υπάρχει ένα ξακουστό φαστ φουντάδικο που πηγαίνουν οι πιτσιρικάδες μετά το σχολείο, το φροντιστήριο ή στις πρώτες τους εφηβικές βόλτες για την «έξοδό» τους. Λίγο πιο κει βρίσκεται και το φροντιστήριο του 18χρονου γιου μου, ο οποίος σχολάει σχεδόν καθημερινά στις 11:05 το βράδυ, όχι πολύ νωρίτερα από την ώρα που δολοφονήθηκε ο Άλκης. Αν κάποιος ρωτούσε τον γιο μου «τι ομάδα είσαι», ενώ αυτός περίμενε στη στάση το λεωφορείο, θα ήθελα να απαντήσει «δεν είμαι καμιά ομάδα – δεν ασχολούμαι», αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος αν αυτό θα τον προφύλασσε.

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια ασφαλής πόλη πια, σε όλη της την έκταση και την ανθρωπογεωγραφία. Για την Αθήνα δε χρειάζεται να μιλήσω. Ένας άνθρωπος του οποίου τη γνώμη σέβομαι κι εκτιμώ μου είπε χτες, «το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ σύντομα, είναι η νεανική εγκληματικότητα. Οι συμμορίες πιτσιρικάδων που θα φορούν τον οποιονδήποτε μανδύα, της ομάδας, της παράταξης, του trapper, της γειτονιάς» Τώρα ο μανδύας είναι η Ομάδα κι ο στρατός που επιμελώς χτίστηκε και προστατεύτηκε.

Στην Θεσσαλονίκη τα πεσίματα είναι όλο και περισσότερο συχνά, σε διάφορα σημεία της πόλης ανατολικά, δυτικά, στα στενά του Κέντρου ή στη Νέα Παραλία. Δεν υπάρχει ξεκάθαρα αυτό που λέμε επικίνδυνο σημείο ή ασφαλής περιοχή. Είναι θολό, το που μπορεί να συμβεί το κακό. Την φορά που είχαν πέσει πυροβολισμοί κοντά στο Ιπποκράτειο, ντρέπομαι που θα το πω αλλά αντανακλαστικά σκέφτηκα, «έχω καιρό να περάσω από κει, δεν περνούν τα παιδιά μου κοντά στο Ιπποκράτειο». Τώρα που ο Άλκης δολοφονήθηκε λίγα μέτρα από κει που συχνάζει ο γιος μου, το αίμα μου πάγωσε στην ιδεά του «κι αν ήταν δεν ήταν ο Άλκης;»

Όσο κι αν προσωπικά ντρέπομαι για τις παραπάνω σκέψεις μου, αισθάνομαι την ανάγκη να τις γράψω. Ντρέπομαι επίσης κι αισθάνομαι ένοχος απέναντι στους γονείς του Άλκη, γιατί όσα συμβαίνουν στην πόλη της Θεσσαλονίκης τα γνωρίζουμε όλοι, κάποιοι τα γνωρίζουν με ονοματεπώνυμα. Κι ακόμα κι όταν δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι δολοφόνοι (κάποιοι να είστε σίγουροι το γνωρίζουν), γνωρίζουμε ποιοι τους ανέχονται και ποιοι θα μπορούσαν να τους σβήσουν από τον χάρτη της πόλης, αν βέβαια το ήθελαν.

Έχω γράψει και παλιότερα πως στα γήπεδα, σε αυτούς τους περιφραγμένους χώρους που τελευταία μάλιστα οι θεατές πρέπει να προσέρχονται ονομαστικά και αριθμημένα, συχνά πυκνά κρεμιούνται πανό που εξιστορούν ανδραγαθήματα, πεσίματα, κυνηγητά, ξυλοδαρμούς και δολοφονικές επιθέσεις με καδρόνια, μολότοφ και πολλά ακόμα. Στο τέλος των αγώνων κάποιοι ξεκρεμούν τα πανό, τα διπλώνουν, τα φυλάσσουν, για να τα ξανακρεμάσουν σε επόμενους αγώνες. Περίπτωση να παρέμβει κάποιος υπάρχει μόνο, αν απειλείται με πρόστιμο η ομαδάρα ή αν ο αστυνομικός διευθυντής φάει κράξιμο για προσωπική υβριστική αναφορά στον Υπουργό ή στον Πρωθυπουργό. Αυτά ως απάντηση για το «δεν ξέραμε» και περί βούλησης.

Αν με διαβάζετε γονείς, κρατήστε τα παιδιά σας μακριά από τις κερκίδες. Αν με διαβάζετε παιδιά, βρείτε κάτι άλλο να αγαπήσετε στη ζωή σας. Αυτό που νομίζατε «ομάδα», είναι εταιρία, λυπάμαι που δεν αφήνω περιθώριο αμφισβήτησης, φταίνε οι άπειρες συζητήσεις και οι άπειρες απογοητεύσεις. Η βία αυτού του χώρου θα μας κυνηγάει όλους, από την πόρτα των σπιτιών μας μέχρι τις οθόνες των κινητών μας. Είναι απίστευτο αλλά αν ανατρέξετε σε κείμενα, σε σχόλια, σε social media, σε ραδιοφωνικές εκπομπές, σε δημόσιες τοποθετήσεις, οι ηθικοί αυτουργοί είναι όλοι εκεί. Μερικές φορές και οι φυσικοί αυτουργοί.

Ο Άλκης δολοφονήθηκε όχι από έναν αλλά από ομάδα δολοφόνων που διέπραξαν μια δολοφονική επίθεση. Παρακολουθήστε την υπόθεση. Παρακολουθήστε την μέχρι το τέλος, τη δίκη, την ποινή, την επιβολή της, την ολοκλήρωσή της. Δείτε το ποιοι, το που, με ποιων τις πλάτες, με ποιων τη «στήριξη» ή τη «φροντίδα». Μπορεί να είναι πολύ διδακτική η υπόθεση στην εξέλιξή της. Δεν δικαιούμαστε να λέμε, «δεν γνωρίζαμε». Επιλέξαμε να μην γνωρίζουμε, να μην ασχολούμαστε. Άλλοι από φόβο, άλλοι από συμφέρον.