Τα “συλλογικά” θα ξανακάνουν την Εθνική καφενείο

Καταρχήν, ας διευκρινίσουμε το εξής: Αν έχεις έστω και μερικά χρόνια, έστω ερασιτεχνικού, ομαδικού αθλητισμού πίσω σου, προφανώς και αντιλαμβάνεσαι ως νορμάλ, φυσιολογικές τις εντάσεις. Όχι απλώς δεν σε τρομάζουν, αλλά το αντίθετο, τις αντιλαμβάνεσαι και ως φυσιολογικές, αναμενόμενες και συχνά χρήσιμες, ειδικά παραμονές ενός σημαντικού αγώνα. Για τον λόγο αυτό άλλωστε γίνονται παγκοσμίως όλο και περισσότεροι οι προπονητές που ασπάζονται το δόγμα της αντίληψης περί της χρησιμότητας και της σημασίας των τεχνητών κρίσεων που οι ίδιοι δημιουργούν παραμονές ενός σημαντικού αγώνα, προκειμένου να προκαλούν μια έκρηξη συναισθημάτων που προσδοκούν ότι θα ακολουθήσει στο παιχνίδι. Καλός μαθητής αυτής της σχολής ο Ερνέστο Βαλβέρδε, ένας προπονητής που φτάνει συχνά στην υπερβολή την παραμονή ενός αγώνα για να πει στους ποδοσφαιριστές του ότι τα βλέπει όλα, αυτά που κάνουν στην προπόνηση, λάθος και τους “προειδοποιεί” ότι “αν κάνετε τα ίδια αύριο θα ξεφτιλιστούμε”.

Αλλά…

Μου φαίνεται αδιανόητο δύο ποδοσφαιριστές που έχουν την ευλογία να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας να βρίσκουν νόημα να τσαμπουκαλευτούν σε βάθος, και όχι για μια στιγμή, μεταξύ τους και να βάλουν εντός Εθνικής τα όποια “δικά τους” και πολύ περισσότερο τα συλλογικά. Αδυνατεί να το συλλάβει ο νους μου, το κλωτσάει ο εγκέφαλός μου, διότι κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια και, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση τους, σκέφτομαι ότι θα ξυπνούσα και θα κοιμόμουν ευχαριστώντας τον Θεό για την τύχη μου και θα είχα το μυαλό μου μόνο στην τιμή μου, με μόνη έγνοια να απολαύσω την τύχη μου.

Εύχομαι λοιπόν να πρόκειται απλώς για μια ένταση της στιγμής, η οποία έως και καλό μπορεί να κάνει στην ομάδα, αν θέλει κανείς να το δει από αυτή την πλευρά. Και σε κάθε περίπτωση εύχομαι οι πρωταγωνιστές να λογικευτούν και να συμπεριφερθούν με συνείδηση. Διαφορετικά πάμε χαμένοι. Όχι μόνο επειδή η Εθνική δεν θα φτάσει στην υπέρβαση, αλλά και επειδή στο κακό σενάριο θα διατρέξει τον κίνδυνο να βγάλει εικόνα σκόρπιας διαδήλωσης, μια εικόνα που έχει ξεχάσει και αφήσει πίσω της στη διάρκεια της τελευταίας 12ετίας. Μια εικόνα που θα προσβάλει τη σύγχρονη ιστορία της.

Ακόμη όμως και αν καταφέρει σπουδαία πράγματα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, για την Εθνική έχει ανοίξει μια πολύ παλιά πληγή. Μια πληγή από την οποία είχε υποφέρει πάρα πολύ. Τον καιρό που τα συλλογικά έμπαιναν και επηρέαζαν την ζωή της Εθνικής, αυτό ήταν το μεγαλύτερό της βαρίδι, που την κράταγε καρφωμένη στο υπέδαφος του ευρωπαϊκού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και δεν την άφηνε να περνά ούτε απ’ έξω από τις μεγάλες γιορτές του αθλήματος. Τον καιρό εκείνο η Εθνική δεν ήταν ομάδα. Ήταν καφενείο. Κι ήμουν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας των όσων καταγράφω, από τον καιρό που ήμουν ball boy στην Εθνική, μέχρι τα χρόνια που κάλυπτα αυτό το ρεπορτάζ για “Το Βήμα”. Μέχρι να την αναλάβει ο Οτο Ρεχάγκελ.

Αυτό που συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών σε σχέση με την Εθνική έχει ανοίξει πάρα πολλές κουβέντες, που δεν είναι της στιγμής. Θα γίνουν από όσους αισθανόμαστε την υποχρέωση να τις κάνουμε. Και πρέπει να γίνουν διότι διαφορετικά, αν συνεχίζουν τα συλλογικά τοξικά να δηλητηριάζουν τον οργανισμό της, η Εθνική θα ξαναγίνει καφενείο. Και η 10ετία που θα κοιτάζουμε πίσω θα μας βγάζει καημό και πόνο.