Ο θάνατος που σε αναζωογονεί...
Ο Μιχάλης Τσόχος σχεδόν ντρέπεται για το κείμενο που γράφει, αλλά το γράφει γιατί έτσι ένιωσε...
Αλλη μία μέρα στο γραφείο. Μία ημέρα που ξεκίνησε με την ειδησεογραφία της ημέρας να επικεντρώνεται, για να μην γράψω, να αφορά εξ' ολοκλήρου, το “δεν έγινε τελικά οι συνάντηση των 3 με τον Κοντονή”.
Αλλη μία στενόχωρη ημέρα. Να κάνεις σύσκεψη, να μιλήσεις με τους συντάκτες του gazzetta για το πώς να χειριστούν το θέμα, να αναζητήσεις τα αίτια της αναβολής, του φιάσκου, του... ότι θες πες, να ασχοληθείς με εισαγγελείς που είπαν αλλά μετά είπαν άλλα, με προέδρους που δεν θα πήγαιναν, αλλά μετά θα πήγαιναν, ή που ήθελαν να πάνε αλλά δεν τους άφησαν. Μετά προέκυψαν οι διαρροές, οι κύκλοι, τα τετράγωνα...
Μετά έπρεπε να ασχοληθείς και με έναν Υπουργό ο οποίος Κυβερνά μεν, αλλά του είναι αδύνατον, όσες προσπάθειες και να κάνει, να κλείσει ένα ραντεβού. Και αυτός ο Υπουργός εξακολουθεί να κυβερνά, υποσχόμενος ότι θα λύσει διάφορα μικρά ή μεγάλα ζητήματα, όταν κανονικά δεν θα έπρεπε να του επιτρέπεται να λύσει ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών του.
Η αίσθηση ότι πρέπει να ασχοληθείς με όλο αυτό, να το σχολιάσεις, ότι αυτό είναι το βασικό αντικείμενο της δουλειάς για μία ολόκληρη μέρα στο γραφείο, δεν σε ξενερώνει, σε διαλύει, σε κάνει να μην θες να δουλέψεις. Νομίζεις ότι παντού μυρίζει μούχλα, είσαι βέβαιος ότι η μιζέρια έχει εξαπλωθεί πάνω από όλα τα γραφεία και τα τρώει περισσότερο και από την σκόνη και τον σκόρο. Ούτε ο γλυκός καφές δεν σου παίρνει την πίκρα από το στόμα, ούτε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο δεν σε κάνει να αισθανθείς ότι υπάρχει κάτι που σε δυσκολεύει περισσότερο στην ανάσα από το αντικείμενο που πρέπει να ασχοληθείς στην δουλειά...
Και ξαφνικά έρχεται η πιο δυσάρεστη είδηση των τελευταίων μηνών, προσωπικά για εμένα ίσως και ετών. Μία φωνή μέσα στο γραφείο γνωστοποιεί το δυσάρεστο μαντάτο. “Πέθανε ο Κρόιφ...”. Την παγωμάρα της πρώτης στιγμής διαδέχονται τα σχόλια απογοήτευσης από όλους. Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να το συνειδητοποιήσω και μετά το μυαλό μου, φέρνει στα μάτια μου εκατοντάδες εικόνες. Σαν να πλημμυρίζει όλο το γραφείο από τα γκολ του, τις ντρίπλες του, το χαρακτηριστικό αέρινο τρέξιμό του με την μπάλα στα πόδια, τις ατάκες του. Οι τοίχοι ξαφνικά μοιάζουν σαν να έχουν βαφτεί πορτοκαλί και το “Καμπ Νόου” σαν να έχει μπει μέσα σε τέσσερις τοίχους.
Στο γραφείο ο ένας θυμίζει στον άλλον στιγμές. “Θυμάσαι εκείνο το γκολ στο Μουντιάλ...”, “Εχεις δει εκείνη την ντρίπλα...”. Εικόνες παντού, εικόνες που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου καλύτερα και από να τις βλέπεις στο youtube. Βλέπετε, για εμένα όλες αυτές οι εικόνες ήταν αποτυπωμένες πολύ γερά στη μνήμη μου, δεν τις άφησα ποτέ να ξεθωριάσουν γιατί κάθε τόσο, όλο και κάτι έβλεπα, όλο και κάτι διάβαζα για τον Γιόχαν Κρόιφ.
Αλλωστε για εμένα ήταν ίσως ένας από τους βασικούς λόγους που ασχολήθηκα με αυτή τη δουλειά. Και φυσικά ο λόγος που λάτρεψα το ποδόσφαιρο, που ακόμη και στα προσχολικά χρόνια μου, καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση για να δω Μουντιάλ και δεν πήγαινα στην αυλή να παίξω με τα άλλα παιδιά. Ο λόγος που σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις Εθνικών ομάδων είμαι πάντα με την Ολλανδία και αυτό δεν κατάφερε να το αλλάξει ούτε ο Μαραντόνα...
Η θλίψη για τον θάνατό του είναι προφανώς μεγάλη, αισθάνεσαι ότι χάνεις ένα από τα τελευταία κομμάτια από τον κόσμο της παιδικής ηλικίας σου. Κι όμως η θλίψη γέννησε την διάθεση, επανέφερε την όρεξη για δουλειά. Η ατζέντα στο γραφείο άλλαξε μονομιάς. Τα κείμενα για την μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου εξαφανίστηκαν και έδωσαν τη θέση τους στις αναμνήσεις από έναν σπουδαίο, στις φωτογραφίες του, στις ατάκες του, στα βίντεο με τα μεγάλα κατορθώματά του. Η διάθεση για δημιουργία επέστρεψε σε όλους και είναι τόσο θλιβερό που την διάθεση για δημιουργία την γέννησε ο θάνατος ενός τόσο σπουδαίου, ενός τόσο μεγάλου. Είναι πιθανόν ντροπή που συνέβη, είναι πιθανόν ακόμη μεγαλύτερη ντροπή να το ομολογείς ότι συνέβη, αλλά είναι μία πραγματικότητα.
Ο Γιόχαν Κρόιφ ήταν τόσο μεγάλος και τόσο σπουδαίος ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος, που ακόμη και ο θάνατός του εκτός από απέραντη θλίψη, γεννά και απέραντο θαυμασμό για όλα όσα έκανε και ήταν σε όλη την ζωή του και ταυτόχρονα γεννά την διάθεση να δώσεις σε αυτόν που δεν τον έζησε και δεν τον είδε, την δυνατότητα να καταλάβει το μέγεθος του.
RIP Γιόχαν και για μία ακόμη φορά σ' ευχαριστώ...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
