Λίβερπουλ - Ρεάλ: H ηδονή μιας κούπας ως σουρεαλιστικό, μεταλλαγμένο αουτσάιντερ

Eίναι η πρώτη φορά που το αουτσάιντερ νικά μια καλύτερη ομάδα; Προφανώς όχι. Ούτε θα είναι η τελευταία. Ακόμα και στους τελικούς του Champions League! Μόλις πέρυσι, επί παραδείγματι, ποιος περίμενε ότι θα το σήκωνε η Τσέλσι του Τούχελ πετώντας εύκολα εκτός τελικού τη Ρεάλ και νικώντας τη Σίτι στον τελικό;΅

Είναι η πρώτη φορά που ένας τελικός κρίνεται από την απόδοση ενός τερματοφύλακα; Σπάνιο, αλλά όχι. Από τον Γκρόμπελαρ, τον Ντουκαντάμ και τον Ντούντεκ του 2005 φτάσαμε στον Κουρτουά του 2022.

Αυτό που συνέβη για πρώτη φορά εφέτος και υπερβαίνει ως «πορεία» (όχι όμως και στην ιστορία ενός και μόνο αγώνα, του τελικού) το επίτευγμα της Λίβερπουλ του 2005 είναι ότι μια ομάδα έριξε νοκ άουτ τέσσερις αντιπάλους με καλύτερα σύνολα, ούσα ανώτερη από τον αντίπαλό της μόνο σε ένα από τα επτά ματς με Παρί, Τσέλσι, Σίτι και Λίβερπουλ μέχρι να πανηγυρίσει το 14ο Champions League στο Παρίσι.

Και η ακόμα ισχυρότερη μοναδικότητα της Ρεάλ είναι πως το κατάφερε όλο αυτό ούσα μεταλλαγμένη. Μια ομάδα που ποτέ δεν εθίστηκε στο «tiki taka», αλλά από την άλλη πλευρά ουδέποτε ενστερνίστηκε, προσαρμόστηκε, υποστήριξε και εν τέλει νίκησε με το ρόλο του «αδύνατου». Του αουτσάιντερ. Εκείνου που περιμένει στο ματς τις στιγμές της. Το έκανε εφέτος! Αυτό μπορούσε, αυτό έκανε. Στο maximum! Kαι δεν επρόκειτο να φτάσει σ’ αυτή την ιστορική επιτυχία αν πρωτίστως δεν είχε «αποδεχθεί» αυτό το ρόλο της, βάσει του έμψυχου δυναμικού της και του ρόστερ/χημείας/ταυτότητας των αντιπάλων της στο Champions League. Πρώτα το αποδέχθηκε ως οργανισμός και ομάδα. Μετά κατέστρωσε το πλάνο αντιμετώπισης, εν συνεχεία διόρθωσε το μοντέλο της και τελικά θριάμβευσε. Είναι άξια θαυμασμού η Ρεάλ γι' αυτή την εντυπωσιακή της μετάλλαξη στο ρόλο εκείνου που υποφέρει και δεν κυριαρχεί. Θα ήταν άξια θαυμασμού ακόμα κι αν χθες έφευγε με κατεβασμένο κεφάλι. Το ήθελε ο Θεός του ποδοσφαίρου και ο «Βασιλιάς» Κουρτουά να το πάει μέχρι τέλους, να το σηκώσει. Σαν ένα αόρατο χέρι να είχε μεταμορφώσει τον Βέλγο σε χταπόδι στο οποίο κολλούσαν όλες οι μπάλες της Λίβερπουλ για να γραφτεί ένας ξεχωριστός τόμος στην παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου.

Με τύχη, ναι. Με ρέντα! Τα κατάφερε η Ρεάλ άλλοτε με Μπενζεμά, άλλοτε με Ροντρίγκο, χθες με Κουρτουά, Βινίσιους, εκπληκτικό δίδυμο Καρβαχάλ - Βαλβέρδε. Δεν ήταν η καλύτερη, αλλά είναι σίγουρα άξια! Κι όταν αποφασίσουν όλοι αυτοί οι παικταράδες και ο Κάρλο Αντσελότι να αποσυρθούν, θα έχουν να διηγούνται τις ιστορίες αυτής της σεζόν για πάντα: θα είναι κρίμα, θα είναι αμαρτία στις εποχές που ζούμε αν δεν παρακολουθήσουμε σε ταινία αυτή την πορεία. Αν ο τεράστιος οργανισμός της Ρεάλ δεν μας παρουσιάσει σαν παρακαταθήκη ό,τι συνέβη από τις 15 Φεβρουαρίου μέχρι τις 28 Μαϊου. Όχι σ’ ένα επτάλεπτο βιντεάκι για τα social. Σε μια ταινία με ντοκουμενταρίστικο χαρακτήρα και ανέκδοτες ιστορίες που θα μας εξηγούσε τα «πώς» και «τι» αυτής της περιπέτειας.

Μιας περιπέτειας που εξελίχθηκε κάπως έτσι…

• Φάση των «16» με την ΠΣΖ: Ηττα 1-0 με μηδέν ευκαιρίες στο Παρίσι. 0-1 στη Μαδρίτη από τον Μπαπέ, ροκ εντ ρολ ματς, έκρηξη Μπενζεμά με χατ τρικ σε 17 λεπτά (61’,76’, 78’), 3-1, γεια σας.
• Προημιτελικοί με την Τσέλσι: Σόου Μπενζεμά στο Λονδίνο, 3-1 την Τσέλσι στο πρώτο ματς. «Βουβή» ρεβάνς, 0-3 οι Αγγλοι στο 76’. Τύχη, κλάση, ψυχικά αποθέματα: 1-3 ο Ροντρίγκο στο 80’, 2-3 ο Καρίμ στην παράταση, άντε γεια: ελάχιστες ομάδες θα το «γύριζαν»!
• Ημιτελικοί με τη Σίτι: Πάρτι των Αγγλων, 2-0 στο 11’. Πρώτη φάση Μπενζεμά, 2-1, τελικό 4-3 στο Μάντσετσερ, χωρίς να το… καταλάβει κανείς πώς συνέβη, σε ματς που θα μπορούσε να λήξει… 6-3. Αθλος στη ρεβάνς! Ισορροπημένο ματς με λιγοστές φάσεις, 0-1 ο Μαχρέζ στο 73’, ευκαιρίες για το 0-2, 2-1 σε δυο λεπτά ο Ροντρίγκο στο φινάλε, 3-1 ο Μπενζεμά στην παράταση, τρέλα, παράνοια, «μπασκετική» ανατροπή, συγγραφή ποδοσφαιρικής ιστορίας εις τους αιώνες των αιώνων!

Οσο για χθες; Ένα ο Κουρτουά που έχει αποσοβήσει πέντε γκολ (οι δυο εκπληκτικές αποκρούσεις, με το πόδι στο δοκάρι και με τη δεξιά εκτίναξη στο δεξί του Σαλάχ είναι για κόμικς). Δύο ο Βαλβέρδε. Τρία ο τρόμος που σκορπούσε με την… ανάσα του ο Μπενζεμά. Τέσσερα η βελτίωση του Κρόος στο δεύτερο ημίχρονο.

Οσο για τη Λίβερπουλ; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πλήρωσε ακόμα έναν «ύπνο» του Αλεξάντερ Αρνολντ ο οποίος αμυντικά είναι κάθε χρόνο και χειρότερος. Όμως θα ήταν άδικο, παράλογο, παρανοϊκό, αντι-ποδοσφαιρικό. Αν «πλήρωσε» κάτι, αυτό ήταν βασικά η αίσθηση «σιγουριάς» της ότι θα το πάρει, βάσει της εικόνας της στο πρώτο ημίχρονο. Δεν ταρακουνήθηκε από το ακυρωθέν γκολ του Μπενζεμά που κανένας δεν κατάλαβε γιατί δεν κατακυρώθηκε. Ούτε από τα ελατήρια που είχε ήδη βγάλει ο Κουρτουά, ούτε από το κλείδωμα της αριστερής της πτέρυγας. Λάθος του Κλοπ που άφησε με δύο μέσους την ομάδα του από το 77’ (Φιρμίνο αντί Τιάγκο), λάθος που δεν αντικατέστησε νωρίτερα τον Χέντερσον, ίσως δεν σκέφτηκε καν να παίξει με 3-5-2 όταν η Ρεάλ είχε πανικοβληθεί σε κάθε μπάλα που έπεφτε στην περιοχή της και την κρατούσε όρθια μόνο ο γίγας Κουρτουά.

Υπερφίαλη η δήλωση Κλοπ περί Κωνσταντινούπολης του… χρόνου, κρίμα για την υπέροχη παρουσία του Σαλάχ στο δεύτερο ημίχρονο, όμως με τέτοια απόδοση του αντίπαλου τερματοφύλακα και μόλις δύο τελικές προσπάθειες της Ρεάλ εντός στόχου, ίσως είναι υπερβολικό το πώς το «έχασαν» οι Αγγλοι αντί του πώς το κέρδισαν οι Ισπανοί, σ’ ένα τέλειο κλείσιμο καριέρας για πολλούς παίκτες της Βασίλισσας.

*Αλησμόνητο highlight του ματς; Ο πανηγυρισμός του Αλάμπα και τριών επιπλέον παικτών της Ρεάλ στην αγκαλιά του Κουρτουά όταν ο Βέλγος αποκρούει το δεξί σουτ του Σαλάχ στο 82’. Με τον Κουρτουά και τον… Κάριους το ταμπλό μέσα σε τέσσερα χρόνια γράφει «14-6» και όχι «12-8»…