Μέσι - Κριστιάνο Ρονάλντο: Η απόσυρση των κορυφαίων και το μάθημα του ποδοσφαίρου

Ηρθε η στιγμή που μετά από σχεδόν 20 χρόνια νιώθεις ότι δεν θα ξαναδείς Μέσι και Κριστιάνο. Δεν νομίζω ότι κάθεται κάποιος να παρακολουθήσει πρωτάθλημα Σαουδικής Αραβίας λόγω του 38χρονου Πορτογάλου (και του Μπενζεμά ή οποιουδήποτε άλλου σπουδαίου αποφασίσει να πάρει τα τελευταία του εκατομμύρια εκεί), ούτε θα καθίσει να παρακολουθήσει MLS λόγω του κορυφαίου παίκτη στον κόσμο ή οποιουδήποτε άλλου μετακομίσει στις ΗΠΑ για business and pleasure. Το είχαν κάνει και ο Ανρί και ο Iμπρα και ο Ρούνεϊ κι άλλοι φοβεροί και τρομεροί, μα ουδείς ασχολήθηκε πέραν κάποιων highlights στις ιστοσελίδες.

Σαφώς και είναι επιλογή του καθενός να ολοκληρώσει την καριέρα του όπως επιθυμεί, όμως για τέτοιου βεληνεκούς παίκτες η φυγή από την Ευρώπη ισοδυναμεί με ποδοσφαιρική απόσυρση από τα κοινά. Θα ασχοληθούμε με τον Κριστιάνο στα προκριματικά του Euro και στο τελευταίο του Euro του χρόνου. Θα ασχοληθούμε με τον Μέσι στο επόμενο Copa America ή στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο αν πάρει μέρος, που μοιάζει χλωμότατο. Κοιτάς πια στην Ευρώπη και δεν βλέπεις κάτι που να σε τρελαίνει. Σου αρέσουν πολλοί, αλλά ουδείς σε κάνει να εκστασιάζεσαι. Ούτε καν ο Εμπαπέ, τον οποίο περιμένεις να δεις μόνο στα μεγάλα τουρνουά με την Εθνική Γαλλίας, ούτε καν ο Χάαλαντ που μοιάζει με τον μεγαλύτερο οδωστρωτήρα σέντερ φορ που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο από την εποχή του αυτοκαταστροφικού Αντριάνο.

Και κάπως έτσι, αντιλαμβάνεσαι το 2023 ως το τέλος μιας εποχής, αναπολώντας τον Κριστιάνο σπυριάρικο «παιδάκι» στη Λεωφόρο με την Γιουνάιτεντ και τον Μέσι με τον λασπωτήρα να βάζει το πρώτο του ευρωπαϊκό σ΄ εκείνη την πεντάρα που ελέω Μάριο Γκαλίνοβιτς δεν επεκτάθηκε σε επταρο-οκτάρα στο Καμπ Νου. Παραμεγαλώσαμε…

Kι αν έχουμε κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε από την ιστορία των δυο παικταράδων, αυτό δεν είναι μόνο το ταλέντο, η εργατικότητα, η αφοσίωσή τους και οι επιτυχίες τους. Να θυμόμαστε και τις αποτυχίες τους, πράγμα σπάνιο για τόσο μεγάλες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες όταν κρεμούν τα παπούτσια τους. Θυμάται κάποιος ότι ο Μαραντόνα δεν πήρε ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών ή ότι κατέκτησε μόνο τρία πρωταθλήματα στην καριέρα του; Όχι. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Μέσι με τον Κριστιάνο κατάφεραν ό,τι κατάφεραν στο ανώτατο επίπεδο μόνο όταν αποτελούσαν μέρος ενός συνόλου στο οποίο πρωταγωνιστούσαν μεν, αλλά σε ομάδες που «πετούσαν». Σε μια εκπληκτική Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Κριστιάνο ήταν άνεμος. Σε μια προβληματική Γιουνάιτεντ ο Κριστιάνο κηλίδωσε την καριέρα του μέχρι του σημείου της απόλυτης δικαίωσης του Τεν Χαγκ που τον έδιωξε άρον - άρον. Σε μια τρομερή Ρεάλ ο Κριστιάνο κέρδισε και έχασε τρόπαια, αλλά σε κάθε περίπτωση απέδιδε αυτά που μπορούσε. Σε μια απλώς «ανταγωνιστική» Γιουβέντους, δεν κατάφερε ποτέ την υπέρβαση στο Champions League.

Ο Μέσι έκανε πράγματα και θαύματα με την Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο και εν συνεχεία του Πεπ, όμως από το 2015 και έπειτα, ειδικά μετά τη διάλυση της θαυματουργής τριάδας στη μεσαία γραμμή και της εκπληκτικής τριπλέτας που συνέθετε με τον Σουάρες και τον Νεϊμάρ στο απόλυτο πικ τους, δεν έφτασε ούτε μία φορά έστω στον τελικό του Champions League.

Μισό λεπτό όμως. Υπάρχουν και η Αργεντινή του 2022 και η Πορτογαλία του 2016. Δυο ομάδες οι οποίες, ναι, βρήκαν τρομερή χημεία και είχαν καλούς παίκτες στο ρόστερ τους, όχι όμως και… παικταράδες, μην τρελαθούμε! Δίχως αυτούς τους δυο δεν θα είχαν φτάσει στην κατάκτηση του Euro και του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και είναι μέγα ζητούμενο πότε θα καταφέρουν να σηκώσουν τόσο βαριές κούπες μετά την απόσυρση των δύο κορυφαίων.

Γι’ αυτό αξίζει να κρατήσουμε από την καταπληκτική ιστορία τους ότι το ποδόσφαιρο είναι από τη φύση του ένα μάθημα ζωής. Τόσο γενναιόδωρο που επιτρέπει στον χαρισματικό να ξεχωρίζει, αλλά ταυτόχρονα και τόσο σκληρό που δεν του εξασφαλίζει ότι μόνο χάρη στο δικό του ταλέντο θα φτάσει στη μεγάλη επιτυχία: ο χαρισματικός θα αναδειχθεί μέσα από το καλό της ομάδας του. Είτε παίζει για το σύνολο, όπως ο Μέσι, είτε παίζει για την πάρτη του, όπως ο Κριστιάνο.

Παρεμπιπτόντως – το ξέρουμε όλοι - στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει «δικαιοσύνη». Πολλές φορές επικρατεί ο «μικρός», άλλες εκείνος ο οποίος δεν το αξίζει βάσει της απόδοσής του. Και στο χθεσινό τελικό, αν υπάρχει κάποιος που αξίζει τα εύσημα, δεν είναι ο Πεπ, αλλά ο τρομερός Σιμόνε Ιντζάγκι που έχω την εντύπωση ότι εκτόξευσε το όνομά του στην αγορά της Premier League. Εκπληκτικό πλάνο εξουδετέρωσης του αντιπάλου, σχεδόν απόλυτος εκμηδενισμός του Χάαλαντ, σωστή πίεση κατά διαστήματα ψηλά που ώθησαν τη Σίτι σε κωμικοτραγικά λάθη στο build up, no problem με to «γύρω – γύρω όλοι» του αντιπάλου. Ένα πρόβλημα είχε σε όλο το ματς. Ένα άλυτο πρόβλημα. Τον Μπερνάρντο Σίλβα: είπαμε, ο χαρισματικός θα ξεχωρίσει. Αλλά δεν επρόκειτο να δώσει το πρώτο τρόπαιο στη Σίτι αν ο Μπαρέλα, ο Ντι Μάρκο, ο Λουκάκου δις, ο Λαουτάρο είχαν μετουσιώσει σε γκολ το πλάνο του προπονητή τους.

Κρίμα για την Ιντερ! Κρίμα για τη θαρραλέα και ακαταπόνητη μάχη της μέχρι το 95’ απέναντι στον πολύ πλουσιότερο. Όχι κι άδικο όμως! Στο ποδόσφαιρο «αδικία» υπάρχει μόνο από την πλευρά του διαιτητή, όχι όταν σκορπάς τις ευκαιρίες σου. Η Σίτι αυτή τη φορά δεν τη σκόρπισε και με την απαραίτητη πάντα (τεράστια χθες) δόση τύχης, το σήκωσε. Θα το θυμόμαστε κι αυτό όταν ο Πεπ αποσυρθεί. Όχι όμως τόσο, όσο ότι εδώ και χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο, από τις U-11 μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και από το Λεβαδειακό μέχρι τη Ρεάλ Μαδρίτης όλοι προσπαθούν να παίξουν με στοιχεία της δικής του Μπαρτσελόνα.