Παναθηναϊκός: Οι καλοί χαφ σου ομορφαίνουν τη ζωή

• Το «βάθος», οι επιπλέον ανάγκες και η αναθεώρηση
• Γιατί νίκησε τόσο εύκολα και πειστικά

Hταν από τις βραδιές που ένας οπαδός αποδρά για δυο ώρες από το ζόφο. Μια βραδιά βγαλμένη από παλιές, πολύ καλές μέρες για τον Παναθηναϊκό που έχει ζήσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το προπονητικό τιμ. Μπήκε με πνεύμα νικητή, αγωνίστηκε με πνεύμα νικητή με εξαίρεση το δεκάλεπτο 46’-55’ και τα τελευταία πέντε λεπτά της… χαλάρωσης, έφυγε σαν νικητής. Καλημέρα Κόζιτσε, καλησπέρα Ευρώπη, καληνύχτα Ντνίπρο.

Ήταν τόσο καλός όσο «έδειχνε» το 0-3 μέχρι το 89’; Όχι. Δεν ήταν όμως και για… 2-3 το παιχνίδι, όπως πήγε να διαμορφωθεί στο αλαλούμ των τελευταίων λεπτών, δείγμα της απειρίας ενός συνόλου όχι από ντέρμπι – έχει παίξει καμιά 20αριά τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα – αλλά από το άγνωστο της Ευρώπης.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε χθες «ψαρωμένος» και φοβικός όπως πέρυσι εναντίον της Σλάβια στην Πράγα. Κι ας προερχόταν από δύο σερί προβληματικές εμφανίσεις στα τελευταία φιλικά και όχι από την… κατάκτηση του Κυπέλλου που ήταν η περυσινή επίγευση πριν από το κολύμπι στα βαθιά των προκριματικών. Όχι και τόσο βαθιά, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά σίγουρα «ξένα» γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό. Αχαρτογράφητα νερά για μια ομάδα που στην πραγματικότητα έχει ξεχάσει τι σημαίνει «Ευρώπη».

Το «βάθος», οι επιπλέον ανάγκες και η αναθεώρηση

Πέρυσι έλειπαν ο Χουάνκαρ με τον Σένκεφελντ, ο Σπόραρ ήταν στον πάγκο, ο Μπερνάρ και ο Βέρμπιτς δεν ήταν καν παίκτες της ομάδας. Εφέτος όλα έγιναν πιο γρήγορα. Όχι τέλεια, διαπιστώσαμε όλοι πόσο σημαντική ήταν η αργοπορημένη απόκτηση ενός ικανού και έμπειρου στόπερ. Όμως ο Τζούρισιτς και ο Μλαντένοβιτς δεν ήταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ο Βιλένα έχει την προσωπικότητα και την πείρα να προσαρμοστεί χωρίς πολλά – πολλά και ο κορμός ήταν πιο συμπαγής από την περυσινή σεζόν. Για να μην μιλήσουμε για το βάθος του πάγκου για τον οποίο κουραστήκαμε πέρυσι να μιλάμε και να γράφουμε.

Είχε Μαντσίνι και Βέρμπιτς, είχε Μλαντένοβιτς και Ιωαννίδη, είχε Ζέκα, Κλεϊνχέισλερ και Τσόκαϊ, είχε Γεντβάι και Βαγιαννίδη. Κι όλα αυτά με τον Τσέριν στην Αθήνα και τον Αϊτόρ εκτός αποστολής κι ενώ ολοφάνερα η ομάδα χρειάζεται τέταρτο στόπερ και ένα «εξάρι» ισάξιο ή ανώτερο του Ρουμπέν Πέρεθ. Σχεδόν άλυτη η εξίσωση για τον Γιοβάνοβιτς αν επιμένει σε ρόστερ 25 παικτών με ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Η’ θα πρέπει να αναθεωρήσει ως προς το εύρος του ή θα πρέπει να συμβιβαστεί ενσυνείδητα με το ότι κάποιοι θα στενοχωρηθούν. Η’ θα παίζουν λιγότερο ή θα αποχωρήσουν. Διαφορετικά, περαιτέρω αναβάθμιση του ρόστερ ενόψει και της συμμετοχής σε ομίλους (τουλάχιστον) του Europa League, δεν γίνεται!

Γιατί νίκησε τόσο εύκολα και πειστικά

Παρά το βάθος του, πάντως, το ματς χθες το «καθάρισε» με τους βασικούς του. Και τη διαφορά την έκαναν τρία στοιχεία: α) η ευστοχία του στην πρώτη ευκαιρία για το 0-1 και η εν γένει αποτελεσματικότητά του (τέσσερις φάσεις, τρία γκολ), β) η ποιότητα των Βιλένα – Τζούρισιτς στη μεσαία γραμμή, χάρη στην οποία κυριάρχησε στο πρώτο ημίχρονο (αμφότεροι είναι έτοιμοι για μια ώρα ποδοσφαίρου σε υψηλό τέμπο) γ) η καταπληκτική βραδιά του Χουάνκαρ στο καλύτερο παιχνίδι του με την Πράσινη φανέλα. Στην 100ή συμμετοχή του, παίζοντας στον γνώριμο από πρόπερσι ρόλο του χαφ -εξτρέμ σε φάση ανάπτυξης και όχι ως… δεύτερος αμυντικός μέσος στο αποτυχημένο τρικ κάποιων φιλικών.

Το δεκάλεπτο 46’-55’ με δυο σημαντικές φάσεις της Ντνίπρο και ολική αδυναμία κατοχής και κυκλοφορίας της μπάλας είναι «καμπανάκι». Το τραγικό τελευταίο πεντάλεπτο στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τη συμπεριφορά του στη ρουλέτα τους κόπους 85 λεπτών είναι… καμπανάρα. Ο Γιοβάνοβιτς έχει δίκιο, με το 1-3 και τη δεδομένη από πρόπερσι αλλαγή κανονισμού περί των εκτός έδρας γκολ, 100% βέβαιος δεν μπορείς να είσαι: σου γίνεται το 0-1, αγχώνεσαι, ποδόσφαιρο είναι.
Όμως πλέον το ενδεχόμενο αποκλεισμού του ανάγεται ακριβώς σ’ αυτό το επίπεδο. Στο επίπεδο του «ποδόσφαιρο είναι, όλα γίνονται».

Αν τελικά τα καταφέρει την προσεχή Τρίτη διασφαλίζει τουλάχιστον οκτώ εκατ. Ευρώ, σούπερ θετική ατμόσφαιρα στην εκκίνηση της σεζόν, έξτρα κίνητρα για νέους και παλιούς παίκτες, ηρεμία τουλάχιστον για δυο – τρεις μήνες ό,τι κι αν γίνει εν συνεχεία με τη Μαρσέιγ και στην εκκίνηση του πρωταθλήματος. Διασφαλίζει μια γεμάτη, ενθουσιώδη Λεωφόρο για δεύτερη σερί σεζόν, κάνει τους φίλους του να ασχοληθούν και πάλι με τις μεταγραφές και της ποδοσφαιρικής και όχι μόνο της μπασκετικής ομάδας, δημιουργεί νέα ερεθίσματα στα αποδυτήρια, μεγαλώνει ως κλαμπ ξανά σιγά – σιγά.

Όλα αυτά με μια πρόκριση! Δεν είναι και λίγα! Δεν ήταν ούτε πέρυσι, αλλά η Ντνίπρο δεν είναι Σλάβια, ο Ντανιέλε Κίφι δεν είναι Ρουντί Μπουκέ και οι Τζούρισιτς – Βιλένα δεν είναι Μπερνάρ – Κουρμπέλης: ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην κατακτήσει ούτε το εφετινό πρωτάθλημα, αλλά σίγουρα θα είναι ομορφότερος…