Panathinaikos is back. Γιατί φαινόταν από το Κόζιτσε…

Ένα ταξίδι με μία ομάδα (μαζί της όμως) στο αεροπλάνο, ενόψει ενός κρίσιμου ματς, είναι όπως έχω διαπιστώσει στην καριέρα μου όλα αυτά τα χρόνια πολύ διδακτικό. Σε βοηθάει να καταλάβεις την ομάδα, τον τρόπο λειτουργίας της, το πόσο δεμένη είναι, τις σχέσεις των παικτών, το κλίμα, το δέσιμο του προπονητή με το γκρουπ, ακόμη και το πόσο έχουν κουμπώσει μαζί της οι περιφερειακοί και εξίσου σημαντικοί άνθρωποί της, όπως για παράδειγμα ο Γιάννης Παπαδημητρίου.

Στο Κόζιτσε για το ματς με την Ντνίπρο λοιπόν έζησα την ομάδα του Παναθηναϊκού από μέσα. Μάλιστα λόγω μεγάλης καθυστέρησης της μιας πτήσης είχα την ευκαιρία να συνυπάρξω μαζί τους για αρκετές ώρες. Να δω τους πάντες και τα πάντα παρατηρώντας κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια στη συμπεριφορά.

Εκείνο το «Panathinaikos is back…» που είπα στην μετάδοση του αγώνα με την Ντνίπρο ήταν αυτό που αισθάνθηκα σε όλο το ταξίδι και όχι μόνο κατά την διάρκεια του ματς. Είδα και άκουσα τους παίκτες να συζητούν όχι για την πρόκριση επί της Ντνίπρο, αλλά για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί έβαζαν μόνοι τους τον πήχη κι’ ας ήξεραν ότι ήταν πολύ ψηλά. Ο Γιοβάνοβιτς με τον οποίο συνομίλησα αρκετά, ήταν σίγουρος, πολύ σίγουρος. Είχε αυτή την ηρεμία στο βλέμμα και στον λόγο του για κάθε τι που συζητούσες μαζί του. Και συζήτησα αρκετά για την ομάδα για αρκετές από τις μεταγραφές. Τίποτα δεν έγινε τυχαία, τα πάντα είχαν σχεδιαστεί. Ηξερε γιατί πήρε τον Βιλένα, τι θα του προσέφερε ο Τζούρισιτς, πόσο θα του χρησιμέψει ο Μλαντένοβιτς, πόσο μπορεί να ανέβει ο Βαγιαννίδης φέτος, πόσο θα ηρεμήσει το παιχνίδι ο Γεντβάι.

Κάπως έτσι το μεσημέρι πριν το ματς με την Μαρσέιγ έλεγα στο ραδιόφωνο, ότι κακώς έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός είναι από πολύ δύσκολο, ως ακατόρθωτο να αποκλείσει την Μαρσέιγ. Πόνταρα στην ετοιμότητα του Παναθηναϊκού, στην ομοιογένεια, στο δέσιμό και στην δουλειά διετίας του προπονητή, κόντρα σε μία ομάδα με σπουδαίους παίκτες – μονάδες (εμφανώς ανώτερου επιπέδου του Παναθηναϊκού) και σε έναν σπουδαίο προπονητή, που όμως δουλεύουν 3-4 εβδομάδες και δεν έχουν παίξει ούτε ένα επίσημο ματς μαζί.

Αυτό έκανε χθες τη διαφορά. Η ετοιμότητα του Παναθηναϊκού ήταν εμφανέστατη, αυτή της Μαρσέιγ δεν υπήρχε πουθενά. Καλοί ή εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, με σπουδαία ατομικά χαρακτηριστικά, αλλά που ακόμη ψάχνονται μέσα στο γήπεδο. Το γκολ που έβαλε ο Παναθηναϊκός στη Μαρσέιγ, οι Γάλλοι θέλουν χρόνο αρκετό για να το βάλουν. Ο Παναθηναϊκός μετά από 2 χρόνια δουλειάς μπορεί να βγάζει συνδυαστικό ποδόσφαιρο και με κλειστά μάτια, ακόμη και με αυτούς που έρχονται από τον πάγκο. Αυτό είναι που έκανε την διαφορά στο παιχνίδι. Από την μία η ομοιογένεια και το συνδυαστικό παιχνίδι μιας ομάδας που δουλεύει μαζί 2 χρόνια και από την άλλη το ατομικό ταλέντο, από 11 παίκτες που έχουν δρόμο ακόμη και θέλουν χρόνο για να γίνουν ομάδα.

Βεβαίως στον Παναθηναϊκό υπάρχει και κάτι ακόμη που φέτος κάνει την διαφορά. Η ποιότητα του ρόστερ και το βάθος στον πάγκο. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός έφερε στο ματς με την Σλάβια τον Καμπετσή από τον πάγκο για να πάρει την πρόκριση, φέτος έφερε τον Μπερνάρ. Ολοι καταλαβαίνουμε την διαφορά…

Οσο για την πρόκριση δεν συμφωνώ ότι ο Παναθηναϊκός πήρε προβάδισμα. Λέω όμως ότι πλέον το έφερε στο 50-50 και στέλνει όλη την πίεση πάνω στην Μαρσέιγ…