Παναθηναϊκός: Ο πήχης της εφικτής «τελειότητας» και η προσδοκία για «πορεία»

• Το καλύτερο ματς επί Γιοβάνοβιτς, το Νο 1 μετά την άνοιξη του 2022

Ηταν ένα εκ πρώτης όψεως άνισο ματς. Το μυρμήγκι εναντίον του ελέφαντα. Μια ομάδα με ρόστερ επιπέδου Europa League εναντίον μιας ομάδας με ρόστερ επιπέδου Champions League. Για να κάνουμε τις συγκρίσεις, μόνο η Ατλέτικο Μαδρίτης του 2009, η Μάλαγα του Πελεγκρίνι και (είναι συζητήσιμο αν…) η Αθλέτικ Μπιλμπάο του 2017 μπορούν να συγκριθούν με το ρόστερ αυτής της Μαρσέιγ από όλες τις ομάδες που έχει αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός σε προκριματικές φάσεις του Champions League. Oυδεμία εκ των τριών είχε νικήσει ο Παναθηναϊκός: 0-1-5 είχε γράψει το κοντέρ εναντίον των τριών Ισπανών...

Oμως το εργατικό μυρμήγκι τα κατάφερε μια χαρά χθες! Γιατί έχει δουλέψει πολύ περισσότερο απ' ότι ο τεράστιος ελέφαντας με τον ίδιο προπονητή και τους περισσότερους από τους παίκτες που διαθέτει: κι ας μοιάζουν αρκετοί εξ αυτών σωματοδομικά με «μυρμήγκια» συγκριτικά με τους εντυπωσιακούς, πανύψηλους και «χτιστούς» Γάλλους.

Τα κατάφερε γιατί πλέον έχει μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο. Γιατί ωριμάζει ποδοσφαιρικά. Διότι έπαιξε και με πάθος και με μυαλό. Διότι κατέθεσε σε τακτικό επίπεδο ό,τι καλύτερο μπορούσε συγκριτικά με τις οδηγίες που είχε πάρει από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και διότι είχε μια νορμάλ διαιτησία. Ισως και ένα «τσικ» πιο ευνοϊκή από το νορμάλ, πάντως σε κάθε περίπτωση όχι αρνητική όπως πέρυσι εναντίον της Σλάβια Πράγας.

Το καλύτερο ματς επί Γιοβάνοβιτς, το Νο 1 μετά την άνοιξη του 2022

Αυτό το χθεσινό είναι το καλύτερο ματς του Παναθηναϊκού επί Γιοβάνοβιτς δεδομένης της ποιότητας του αντιπάλου, παρότι η Μαρσέιγ είναι under construction. Είναι το καλύτερο παιχνίδι του Παναθηναϊκού μετά την άνοιξη του 2022, όταν στα play offs είχε «ποδοπατήσει» μερικούς από τους αντιπάλους του, πριν από τον τελικό Κυπέλλου εναντίον του ΠΑΟΚ. Και είναι ένα παιχνίδι που αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το εγγύς και απώτερο μέλλον. Τόσο ως προς την πασιφανή πρόοδο που έχει κάνει ο Παναθηναϊκός και ως προς τα αποτελέσματά του.

Ναι, χθες το «δίκαιο» βάσει απόδοσης σκορ θα ήταν το 2-0. Ναι, θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί ότι με τόσο «ολοκληρωτική» εμφάνιση και με αντίπαλο που αγωνιζόταν από το 65’ με δέκα παίκτες και δη χωρίς τον κορυφαίο του στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, το 1-0 το λες και «χαμένη ευκαιρία». Ισχύει. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια στο «Βελοντρόμ», να φάει μια 3-4άρα και να αποκλειστεί. Ομως ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση το χθεσινό ματς δεν διαγράφεται. Δεν ξεχνιέται. Εβαλε τον πήχη της εφικτής «τελειότητας» αυτό το ματς για τον Παναθηναϊκό.

Όταν έχεις 63% - 37% κατοχή μπάλας στο 11 Vs 11 πρώτο ημίχρονο, όταν παίζεις με έξι «μπαλάτους» στην άμυνα (συμπεριλαμβανομένων των Μπρινιόλι, Πέρεθ) και έχεις στην ίδια ενδεκάδα Βιλένα – Τζούρισιτς παίρνοντας μεγάλα ρίσκα στον κεντρικό άξονα, όταν βλέπεις την ατομική βελτίωση παικτών όπως ο Γεντβάι, ο Βαγιαννίδης, ο Μάγκνουσον, ο Μαντσίνι, ο Βέρμπιτς, ο Σπόραρ, ο Κλεϊνχέισλερ, ο Χουάνκαρ που έκανε πάλι ματσάρα, ή την εκτόξευση επί Γιοβάνοβιτς του Φώτη Ιωαννίδη, δικαιούσαι να αισιοδοξείς αν είσαι φίλος του Τριφυλλιού.

Και να περιμένεις πλέον ότι η ομάδα σου, ακόμα κι αν δεν κάνει άλλη μεταγραφή (που θα κάνει…) αν παίξει στους ομίλους του Europa League, θα διεκδικήσει με αξιώσεις την πρόκρισή της, δεν θα είναι απλώς… συμμετέχουσα. Κι αν κάνει το θαύμα να πετάξει νοκ άουτ Μαρσέιγ και Μπράγκα και δουν σεντόνι πάλι στο κατάμεστο ΟΑΚΑ οι οπαδοί του; Ναι, θα είναι ο «φτωχός συγγενής», αλλά πάλι θα παλέψει για την τρίτη θέση. Κι όλα αυτά σε δυόμισι χρόνια! Χάρη στον Ιβάν ασφαλώς. Εχει και τα «κολλήματά» του, αλλά έχει πάρα πολλά και δυσεύρετα καλά, τα οποία μεγεθύνθηκαν ρεαλιστικά δεδομένου ότι παρέλαβε μια ψυχολογικά και ποδοσφαιρικά υπό διάλυση ομάδα από το δίδυμο Πογιάτος – Μπόλονι.

Y.Γ.: Συγγνώμη που θα πάω κόντρα στο ρεύμα, αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι όλοι όσοι θα μπορούσαν να έχουν σταματήσει τους Κροάτες δεν το έκαναν λόγω απερισκεψίας, ανοησίας ή ό,τι άλλο θέλετε με κατάληξη εις -ίας. Θεωρώ ότι κάποιοι το «επέτρεψαν» να συμβεί αυτό που συνέβη. Όχι τη δολοφονία. Αυτή δεν την περίμεναν προφανώς. Την κάθοδο και το τελικό «ντου». Και είναι ευθύνη της Κυβέρνησης να τους βρει και να τους «τελειώσει». Διότι αυτό δεν ήταν ένα οπαδικό ραντεβού όπως στη Λαυρίου με τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου, όπου για όποιον πιστεύει ότι η Αστυνομία δεν ήξερε, εγώ πάω πάσο...

Όταν ανυποψίαστοι νεαροί, 45άρηδες που έχουν πάει για μπύρα και γυναίκες που πίνουν το ποτό τους κλειδώνονται σε ΠΡΟΠΟτζήδικα, καφετέριες και τουαλέτες μπαρ, μιλάμε για «τυφλή» επιδρομή κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ο Χάρος πήρε τον Μιχάλη Κατσουρή. Κι ακόμα δεν έχουμε μια επίσημη τοποθέτηση με σαφείς εξηγήσεις από την πλευρά της Αστυνομίας. Αυτής που κατάφερε να κάνει 98 (!) συλλήψεις (ούτε σε πορεία χιλιάδων διαδηλωτών δεν είναι εύκολο να το κάνεις αυτό, χρειάζεσαι πολύ μεγάλο πλήθος αστυνομικών!), αυτή που χθες κατάφερε να βρει και να συλλάβει Κροάτη σε πούλμαν οπαδών του Παναθηναϊκού από τα Γιάννενα, αλλά κατά τα λοιπά θέλουν να μας πείσουν ότι ήταν ανόητη.
Σ’ αυτή την περίπτωση νομίζω πως για ορισμένους υπήρχε το «δεν ήθελαν». Όχι το «κοιμήθηκαν».