Στη χώρα που ζεις από τύχη, μεγαλώνεις από ατυχία

Στη χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της, τους μαθητές και τους φοιτητές της, βάζοντάς τα σε τρένα που για 20 χρόνια εις γνώση όλων, κυκλοφορούν χωρίς ούτε τους βασικούς κανόνες ασφάλειας, δεν μπορείς να αναρωτιέσαι για τίποτα, ούτε να χρησιμοποιείς τη φράση «αν είναι δυνατόν;».

Γι’ αυτό έφυγες Μιχάλη, γιατί ζεις σε αυτή τη χώρα. Στη χώρα που σηκώνει και χτίζει φράχτες για να μην μπορούν να περάσουν τα γυναικόπαιδα, αλλά αφήνει τους νεοναζί να περνούν τα σύνορα με την έγκρισή της και να διασχίζουν τη μισή χώρα οπλισμένοι για να έρθουν να σε σκοτώσουν.

Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, πρόεδροι ΟΣΕ, γενικοί γραμματείς, άπαντες σε αυτή τη χώρα επί 20 χρόνια έβαζαν τα παιδιά μας στα τρένα και τα έστελναν στο θάνατο, χωρίς ίχνος ντροπής. Σε αυτή τη χώρα ζεις λοιπόν φίλε αναγνώστη και μην το ξεχνάς...

Αλλά το ξεχνάς. Ο Υπουργός που στα χέρια του χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές στα Τέμπη στη σύγκρουση των τρένων, λίγους μήνες μετά γνώρισε την αποθέωση και την καθολική αναγνώριση με την ψήφο του ελληνικού λαού. Μπορεί να έχει τη λιγότερη ευθύνη από όλους τους Υπουργούς της 20ετίας, αλλά διάολε έχει και αυτός κάποια έστω μικρή ευθύνη και εσύ τον επιβραβεύεις σαν ήρωα, λίγους μόνο μήνες μετά την τρομερή αιματοχυσία των παιδιών μας στα Τέμπη.

Μην απορείς λοιπόν για ό,τι συμβαίνει.

Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι που τιμωρήθηκαν για τα Τέμπη όπως σου έταξαν όλοι εκείνες τις ημέρες; Ούτε ξέρεις, ούτε πρόκειται να μάθεις, ούτε θα τιμωρηθούν και φταίμε και εμείς γι’ αυτό.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το κράτος που δεν κάνει τίποτα για εμάς και που επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε στιγμή, ότι ζούμε σε αυτό από τύχη και μεγαλώνουμε σε αυτό δυστυχώς από ατυχία, κι’ ας μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο.

Τι κάνουμε στην Ελλάδα για τον φασισμό και τον νεοναζισμό που έχει εισχωρήσει στο ποδόσφαιρό μας; Διότι αυτοί που σκότωσαν τον Μιχάλη δεν ήταν οπαδοί, φασίστες νεοναζί ήταν, τάγματα εφόδου με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Ηρθαν να «φάνε τους μετανάστες…», όπως καμάρωνε και ο αρχηγός τους.

Δεν κάνουμε απολύτως τίποτα, ούτε ως κοινωνία, ούτε ως ποδόσφαιρο και όλο και περισσότερο εκτρέφουμε στον κόρφο μας, μέσα στα γήπεδά μας, στις κερκίδες τους, δίπλα στα παιδιά μας αυτό το φίδι. Ως πότε θα φοβούνται οι ομάδες αυτούς και όχι αυτοί τις ομάδες; Ως πότε εμείς οι πολλοί θα τους ανεχόμαστε, ως πότε θα επιτρέπουν ΠΑΕ και ΚΑΕ να κρεμιούνται αισχρά πανό στήριξης σε δολοφόνους;

Ο πατέρας του Αλκη λίγες ημέρες αφού έχασε το παιδί του ζήτησε να κάνουμε ένα φιλικό ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Αρη με φίλους και των δύο ομάδων δίπλα δίπλα. Πόσο μεγαλείο ψυχής αλήθεια ήταν αυτό από έναν χαροκαμένο πατέρα. Στην αρχή όλοι είπαν «ναι», το φιλικό δεν έγινε ποτέ και δεν θα γίνει και ποτέ. Όταν ρώτησα παράγοντες και των δύο ομάδων μου απάντησαν off the record… «πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, ποιους θα στείλουμε στο γήπεδο δίπλα δίπλα, εδώ για κάποιους οι δολοφόνοι του Αλκη θεωρούνται ήρωες…».

Ακριβώς εκεί έχουμε φτάσει ως ποδόσφαιρο και ως κοινωνία.

Οι φίλοι της Μπορούσια Ντόρτμουντ (στη χώρα όπου γεννήθηκε και γιγαντώθηκε ο φασισμός και ο ναζισμός), όταν κατάλαβαν πριν πολλά χρόνια ότι η κερκίδα τους αποκτά όλο και περισσότερα φασιστικά στοιχεία, πήρε μέτρα. Αρχισε να οργανώνει εκδρομές στο Αουσβιτς. Πήγαινε τους φίλους της ομάδας στο κολαστήριο του ναζισμού και τους έδειχνε τα έργα τους…

Γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά νέων οπαδών με αυτόν τον τρόπο, τους μίλησε, επικοινώνησε μαζί τους, τους εξήγησε ότι το ποδόσφαιρο είναι από τη φύση του το σπορ που υποστηρίζει την διαφορετικότητα. Μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο αν είσαι μαύρος, άσπρος, κίτρινος, ψηλός κοντός, αδύνατος, χοντρός, πλούσιος ή φτωχός. Το ποδόσφαιρο έχει στο dna του, είναι το dna του δημοκρατικό, όλοι μέσα στο γήπεδο έχουν την ίδια ευκαιρία και την ίδια δυνατότητα. Τους εξήγησαν και τους έμαθαν, πάντα με την επικοινωνία, ότι το ποδόσφαιρο είναι εκτόνωση μέσω της διασκέδασης που προσφέρει και όχι εκτόνωση μέσω της βίας.

Στην Ελλάδα αυτά που έκαναν οι Γερμανοί για να προστατεύσουν το ποδόσφαιρό τους, εμείς ούτε να τα φανταστούμε δεν μπορούμε. Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε τον κύκλο της βίας, τον κύκλο της έντασης, τον κύκλο του αίματος.

Σας ζητάω αληθινά να δείτε τις αντιδράσεις των φίλων των ομάδων στα ελληνικά γήπεδα. Είναι λιγότερες φορές το ξέσπασμα χαράς που διακρίνεις, από το ξέσπασμα μίσους. Πανηγυρίζουν ένα γκολ και δεν χαίρονται που το έβαλε η ομάδα τους, αλλά κυρίως επειδή το έφαγε ο «εχθρός». Δεν ακούς από τον οπαδό «νικήσαμε», την θετική αντίδραση δηλαδή σε αυτό που πέτυχε η ομάδα, ακούς το «τους γαμήσαμε…» (και δεν στέκομαι στην βρισιά), χαίρονται δηλαδή γι’ αυτό που συνέβη στον… εχθρό. Η χαρά δεν είναι επειδή νίκησε η ομάδα σου, αλλά επειδή έχασαν οι άλλοι…

Δεν είναι χαρά αυτό, είναι μίσος. Και για αυτό οι αντιδράσεις των ανθρώπων στην κερκίδα στην Ελλάδα σήμερα είναι όλο και λιγότερο ξέσπασμα χαράς, όλο και περισσότερο εκδήλωση μίσους.

Τα τελευταία 15 χρόνια μεγαλώσαμε στην Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά παιδιών που έχουν πεποίθηση ότι φίλοι του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Αρη είναι αδύνατον να βρεθούν, να συνυπάρξουν, στο ίδιο γήπεδο γιατί θα σκοτωθούν. Ο κάθε 15χρονος σήμερα που κάποια στιγμή ρώτησε τον πατέρα του, τον θείο του, τον μεγαλύτερο του, «γιατί στην Ελλάδα στο γήπεδο πάνε μόνο οι οπαδοί της μίας ομάδας;» πήρε την αυθόρμητη και τρομακτικά επικίνδυνη απάντηση «γιατί αν πάνε φίλοι και των δύο ομάδων θα σκοτωθούν…». Σε αυτό το παιδί αυτή η φράση έγινε βίωμα, έγινε στο μυαλό του κάτι δεδομένο και φυσιολογικό.

Σήμερα αυτό το παιδί αν δει στο δρόμο έναν συνομήλικο του με άλλο χρώμα φανέλας, διαφορετικό από αυτήν που υποστηρίζει αυτό, θα δει μπροστά στα μάτια του έναν «εχθρό» και θα συμπεριφερθεί αναλόγως. Πόσο φρικτό είναι αυτό αν πραγματικά το αναλογιστείς. Ένα 15χρονο παιδί που κυκλοφορεί στο δρόμο με την παρέα του, βλέπει σαν εχθρό έναν συνομήλικό του, επειδή φορά άλλο χρώμα φανέλας, επειδή έτσι το μάθαμε…

Κάπως έτσι σήμερα οι μανάδες των ανήλικων παιδιών δεν τα αφήνουν να κυκλοφορούν στο δρόμο μόνα τους με τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας τους για να μην τους την πέσουν και τους συμβουλεύουν αν τους ρωτήσει κάποιος τι ομάδα είναι να απαντήσουν «δεν ασχολούμαι με τα αθλητικά…». Πόσο φρικτό, πόσο δηλητήριο έχουμε ρίξει σε αυτά τα παιδιά…

Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα λοιπόν, με αυτόν τον τρόπο και αυτή τη λογική μεγαλώνουν τα παιδιά μας σήμερα. Κάπως έτσι κάθε φορά που θα χάνουμε ένα παιδί σαν τον Αλκη, ή σαν τον Μιχάλη θα γράφουμε ευχολόγια να είναι ο τελευταίος και το κράτος θα οργανώνει συσκέψεις καταπολέμησης της βίας.