Ο Λοκατέλι γίνεται παράδειγμα για να ενθαρρύνει προπονητές να ακολουθήσουν τα βήματα του Μαντσίνι
Αν είχε τύχει να παρακολουθήσεις ένα explainer video που ετοίμασα για το gazzetta πριν από την έναρξη του τουρνουά, πιθανόν να θυμάσαι ότι ο Μάνουελ Λοκατέλι ήταν στην μικρή μου λίστα, των εννέα ποδοσφαιριστών που είχαν την προοπτική να δημιουργήσουν την δυναμική τους στην τελική φάση του Euro 2020 και να πετύχουν να ανέβουν σκαλοπάτι και να παίξουν σε υψηλότερο επίπεδο στο ποδόσφαιρο συλλόγων. Προφανώς δεν ήμουν μάντης, ούτε και κάποιος που είχε παρακολουθήσει ένα προς ένα τα 32 παιχνίδια που είχε δώσει στη σεζόν. Αν ήταν έτσι, δεν θα επρόκειτο για μια “ανακάλυψη - ανάδειξη - αξιοποίηση” ενός ποδοσφαιριστή από τον Ρομπέρτο Μαντσίνι. Στη σημερινή συγκυρία απλώς θα αποδίδαμε στον προπονητή τα εύσημα επειδή χρησιμοποιεί σωστά, με όρους τακτικής, έναν ποδοσφαιριστή και επειδή καταφέρνει να τον διαχειριστεί καλά ως προσωπικότητα. Αυτό όμως που συμβαίνει με αυτή την έκδοση της Ιταλίας και τον Ρομπέρτο Μαντσίνι έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος, και γι’ αυτό μεγαλύτερη αξία. Στα 56 του, ο Μαντσίνι παρουσιάζει μια δική του Ιταλία, η οποία στα δύο πρώτα βήματά της στο Euro έχει σπάσει τα στερεότυπά της και έχει αλλάξει τα παραδοσιακά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητας της Ιταλίας. Μετρά ήδη δύο “τριάρες”, μια ομάδα που ποτέ στη ζωή της δεν είχε βάλει τρία γκολ σε έναν αγώνα τελικής φάσης του Euro.
Αυτό που περισσότερο εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι αυτά ο Μαντσίνι τα κάνει έχοντας σπάσει τις παραδόσεις κατά το χτίσιμο της δικής του Ιταλίας. Παραβαίνοντας δηλαδή τον “νόμο” που ήθελε τον ομοσπονδιακό προπονητή να επιλέγει πρώτα και πριν από όλα από τους μεγάλους ιταλικούς συλλόγους.
Ο Λοκατέλι, ένα παιδί που βρέθηκε στην Σαουόλο επειδή κατά τον καιρό του στην Μίλαν δεν είχε δείξει έτοιμος να φτάνει σε ισορροπημένες αποδόσεις, είναι σήμερα στο Euro ένας κεντρικός χαφ που φτάνει να έχει ισορροπία στην απόδοσή του και στις δύο φάσεις του παιχνιδιού, σε επίθεση και άμυνα. Ο Μαντσίνι τον πρωτοκάλεσε στην Εθνική τον Απρίλιο του 2020, άρχισε να του δίνει λεπτά συμμετοχής τον περασμένο Ιούλιο, και σήμερα έφτασε να του εμπιστευθεί μια θέση στο βασικό σχήμα από το πρώτο παιχνίδι.
Η συνεισφορά ενός παίκτη που έχτισε, με τον Μπαρέλα, το κρίσιμο πρώτο γκολ στο ματς με την Τουρκία και καθάρισε την πρόκριση στο δεύτερο παιχνίδι με την Ελβετία πιθανόν να έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες του προπονητή του. Ακόμη και αν είναι έτσι όμως, το γεγονός παραμένει: ο προπονητής της πρώτης ομάδας που εξασφάλισε την παρουσία της στην φάση των 16 του Euro 2020 είναι κάποιος που έχει “παραβεί” έναν κανόνα που εφαρμόζει πιστά η πλειονότητα των ομοσπονδιακών προπονητών, τον “εμπιστεύομαι ποδοσφαιριστές μεγάλων ομάδων, που έχουν μεγάλες παραστάσεις” κανόνα. Στην ενδεκάδα και τις αλλαγές του βλέπεις ποδοσφαιριστές από την Σασουόλο, την Αταλάντα, την Τορίνο, τη Ρόμα και τη Νάπολι, και βλέπεις λιγότερους από την Γιουβέντους, την Ίντερ και τους ξένους συλλόγους (οι 22 ποδοσφαιριστές “έρχονται” από την Serie A).
Ο Λοκατέλι, ένα παιδί που ταξίδεψε στο Euro με 76% επιτυχημένες ενέργειες, 89.4% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, 54% επιτυχία στις ντρίμπλες και 63.4% αποτελεσματικότητα στις αμυντικές μονομαχίες (Wyscout) δεν ξαφνιάζει με την απόδοσή του όσο ξάφνιασε με τα δύο γκολ που πέτυχε απέναντι στην Ελβετία. Κάπως έτσι άλλωστε προέκυψε και εντός της λίστας κάποιου σαν εμένα, που μελετά τους ποδοσφαιριστές και την εξέλιξή τους από μακριά. Απ’ έξω και από μακριά όμως η δουλειά είναι πολύ πιο εύκολη από αυτή που κάνει ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο οποίος, όπως καλά καταλαβαίνουμε από την συμπεριφορά του στα δύο πρώτα παιχνίδια, καθοδηγεί τον Λοκατέλι και τους υπόλοιπους νεαρούς και ψυχοπνευματικά.
Στην αρχή αναρωτιόμασταν αν αυτή η επιθετική Ιταλία, που είναι δημιουργική και γι’ αυτό ψυχαγωγική, θα έχει την απαιτούμενη “σκληράδα” ή αν θα αποδειχθεί ελλειματική σε αυτό το στοιχείο, που ήταν το σήμα κατατεθέν του παρελθόντος της. Η απόδοση των Λοκατέλι, Μπαρέλα, Ζορζίνιο απέναντι στην Ελβετία δημιουργούν την αίσθηση ότι αυτή η Ιταλία μπορεί να είναι και σκληρή όταν της το ζητάει το παιχνίδι. Συνεπώς σήμερα μένουμε μόνο με την ερώτηση σχετικά με το αν θα “αντέξουν” τα μεγάλα παιδιά στο κέντρο της άμυνας και πώς θα συμπεριφερθεί η Ιταλία αν και όταν χρειαστεί να αγωνιστεί χωρίς κάποιον ή κάποιους εκ των δύο (Κιελίνι, Μπονούτσι), και την ερώτηση σχετικά με τα αποθέματα ενέργειας μιας ομάδας που έχει τα τρεξίματα και την ένταση στις μονομαχίες ανάμεσα στα βασικά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητάς της. Αν τα καταφέρει σε αυτούς τους τομείς, η Ιταλία θα προχωρήσει μακρύτερα από τους 16, την ίδια ώρα που θα κερδίζει θαυμαστές ανά τον πλανήτη.
