Euro 2024: Ένα παιδί που ακόμη περιπλανιέται
Ουδείς μπορεί να πει πως οι Ισπανοί δεν το άξιζαν. Το άξιζαν και με το παραπάνω. Ήταν μακράν της δεύτερης, η καλύτερη ομάδα σε αυτό το τουρνουά. Ήταν η ομάδα που απέδωσε το καλύτερο ποδόσφαιρο, που έβγαλε περισσότερη ποιότητα στο χορτάρι.. Είχε δύο ποδοσφαιριστές που έκαναν μαγικά πράγματα, τον Νίκο Γουίλιαμς και φυσικά τον Λαμίν Γιαμάλ. Ήταν εκείνη που πέρασε από το πιο δύσκολο μονοπάτι για να φτάσει στο μεγάλο ραντεβού του Βερολίνου, αφού χρειάστηκε να αφήσει εκτός συνέχειας την οικοδέσποινα, Γερμανία, αλλά και την φιναλίστ του πρόσφατου Παγκοσμίου Κυπέλλου, Γαλλία.
Στον τελικό, η εικόνα της στο πρώτο μέρος, ήταν άχρωμη, άγευστη. Η Αγγλία καταθέτοντας ένα εξαιρετικό τακτικό πλάνο στα πρώτα 45’ περιόρισε τα ατού της ομάδας του Ντε Λα Φουέντε και έδωσε την αίσθηση στον κόσμο ότι, ίσως αυτή τη φορά, το τρόπαιο έρθει σπίτι. Στην επανάληψη, ωστόσο, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Το γκολ του Γουίλιαμς πριν ακόμα οι Άγγλοι συνειδητοποιήσουν ότι ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο, αλλά και οι πολλές ευκαιρίες των Ισπανών για ένα 2-0 που θα έβαζε τέλος στην σεμνή τελετή, προϊδέασαν τον κόσμο για το ποια θα είναι η έκβαση αυτού του τελικού. Και κάπου εκεί, ήρθε η στιγμή των Άγγλων. Ο Πάλμερ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα και ξαφνικά ένα ολόκληρο έθνος πίστεψε και πάλι στο όνειρο.
Με τον κόσμο πίσω από την εξέδρα να ουρλιάζει, γινόταν αντιληπτό πόσο πολύ αυτό το «it’ s coming home» τους έχει στοιχειώσει. Το έχουν τραγουδήσει τόσες και τόσες φορές, σε τόσες και τόσες διοργανώσεις. Μα, ακόμα, δεν έχει γίνει πράξη. Δεν έχει σημασία αν διαθέτουν πάντα καλή ομάδα. Έχουν πάντα την αίσθηση πως το ποδόσφαιρο είναι ένα «παιδί» που τους ανήκει. Ζουν, λοιπόν, για μία επιτυχία της εθνικής τους ομάδας. Μία επιτυχία που ποτέ δεν έρχεται. Αυτό το παιδί, ακόμα περιπλανιέται. Δεν βρίσκει τον δρόμο για το σπίτι.
Άλλες φορές δεν την είδαν ούτε με το κιάλι. Άλλες, έφτασαν στην πηγή και δεν ήπιαν νερό. Όπως, ακριβώς συνέβη τον καλοκαίρι του 2021. Διπλή η πίκρα, τότε, γιατί αυτό συνέβη μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Κι όμως, η μοίρα ήταν σκληρή μαζί τους. Έπρεπε να το ξαναζήσουν το σενάριο ενός χαμένου τελικού. Αυτή τη φορά μακριά από το Γουέμπλεϊ, στο Βερολίνο.
Για ένα μικρό διάστημα μετά την ισοφάριση, τα ουρλιαχτά του κόσμου έμοιαζαν να ψηλώνουν τους ποδοσφαιριστές του Σάουθγκεϊτ, αρκετά μέτρα. Από την αρχή, άλλωστε, οι Άγγλοι δεν είχαν αντίπαλο στην εξέδρα. Εκεί το ματς δεν ήταν ντέρμπι. Δεν είχε τις εναλλαγές στα συναισθήματα που είχε αυτό στο χορτάρι. Εκεί, οι Άγγλοι έμοιαζαν να παίζουν μόνοι τους. Κάθε τραγούδι πριν την πρώτη σέντρα από τα μεγάφωνα ήταν και ένας νέος λόγος να ακουστούν δυνατά. Πολύ δυνατά. Σαν να ήθελαν οι φωνές τους να φτάσουν πίσω στην πατρίδα, στο Νησί. Από τους Oasis και το Wonderwall, μέχρι τον Robbie Williams και το Angels.
Η αλήθεια είναι πως οι Ισπανοί φάνηκαν κάπως σαστισμένοι μετά το 1-1. Το σενάριο της παράτασης φάνταζε ως το πιθανότερο. Αλλά, όχι. Θαρρείς πως οι Άγγλοι έπρεπε να βιώσουν την απογοήτευση της αποτυχίας με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Με ένα γκολ λίγο πριν τη συμπλήρωση των 90’. Τα ψυχικά αποθέματα του κόσμου στην εξέδρα, δεν αρκούσαν πια. Το καταλάβαινες, βλέποντάς τους. Κοιτούσαν αποσβολωμένοι, δεν έδειχναν ικανοί να αντιληφθούν, τι είχε συμβεί και πάλι η ομάδα τους θα επέστρεφε με άδεια χέρια.
Η νύχτα της 14ης Ιουλίου στο Βερολίνο, θα μπορούσε να αλλάξει την ποδοσφαιρική τους ιστορία. Δεν έγινε. Και αυτήν τη στιγμή θα πρέπει να συνεχίσουν να την περιμένουν καρτερικά. Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα για πόσο. Όχι ότι δεν έχουν μάθει να περιμένουν. Έχουν περάσει από ουκ ολίγες δοκιμασίες υπομονής. Και στο επόμενο μεγάλο τουρνουά, άλλωστε, στο οποίο θα συμμετάσχουν οι Άγγλοι, πάλι το ίδιο θα λένε. Ότι θα πάει σπίτι.
