Παναθηναϊκός: Να σώσει στην Πράγα την παρτίδα, μπας και την πάρει στη Λεωφόρο

• Η Νο 41 εναντίον της Νο 204 και το κοντέρ γράφει 62-4
• Αρκούν η φλόγα και η δίψα;

Τα' πε όλα σωστά σήμερα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δεν προσπάθησε να καμουφλάρει ή να «ντριμπλάρει» τα προβλήματα του Παναθηναϊκού, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε και πίστη, αποφασιστικότητα, θετική ενέργεια. Είναι, άλλωστε, όχι μόνο ο πιο «παλιός» (λογικό), αλλά και ο έχων πολύ περισσότερες ευρωπαϊκές παραστάσεις απ΄ όλους τους παίκτες που θα έχει σήμερα στη διάθεσή του, εκτός ίσως από τον Γιούρι Λοντίγκιν...

Για την ενδεκάδα ούτε λόγος βέβαια από τον Σέρβο. Υπάρχουν δυο κυρίαρχα σενάρια (με 4-2-3-1 και 3-4-3), αλλά το πρόβλημα για τον Γιοβάνοβιτς δεν είναι τόσο οι «βασικοί», όσο οι αναπληρωματικοί σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις. Και στους εξτρέμ όπου ως εναλλακτικές επιλογές λογίζονται ακραίοι μπακ (Βαγιαννίδης και Γκάνεα/Χουάνκαρ) αλλά κυρίως στη μεσαία γραμμή, όπου μετά την απώλεια του Αλεξανδρόπουλου το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Και δεν οφείλεται στην ίωση του νεαρού. Θα μπορούσε, επί παραδείγματι, να είχε τραυματιστεί κάποιος χαφ. Οφείλεται στο ότι ο Παναθηναϊκός, δυόμισι μήνες μετά τον τελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ κατάφερε να φτάσει σ΄ αυτά τα παιχνίδια με τη Σλάβια έχοντας πάρει μόνο έναν καινούριο μέσο (Τσέριν) ενώ αποχώρησαν τρεις (Βιγιαφάνιες, Γκατσίνοβιτς, Μαουρίσιο και... δεν υπολογίζουμε και τον Λούντκβιστ).

Τα σφάλματα μερικές φορές δεν κοστίζουν, αλλά τις περισσότερες φορές «πληρώνονται». Αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι το Τριφύλλι του 2001 που διέθετε τη μισή μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης και ξένους παικταράδες. Είναι μια ομάδα στην οποία κάθε απώλεια μετράει ακόμα και στον γ΄ προκριματικό γύρο του Conference League και όχι στον προημιτελικό του Kυπέλλου UEFA, όταν ο τραυματισμός του Αγγελου Μπασινά και η φαεινής ιδέα του Σέρχιο Μαρκαριάν να χρησιμοποιήσει τον Παντελή Κωνσταντινίδη ως αμυντικό χαφ στο 0-2 του 2003 από την Πόρτο του Ντέκο, του Ντερλέι και του Μουρίνιο, είχαν παίξει καταλυτικό ρόλο για να χάσει η πιο επιτυχημένη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη έναν επιπλέον ημιτελικό στη σπουδαία για ελληνικό σύλλογο ιστορία της.

Η Νο 41 εναντίον της Νο 204 και το κοντέρ γράφει 62-4

Τώρα είναι άλλο το επίπεδο. Η Νο 41 στο ranking της UEFA που έχει παίξει τα τελευταία πέντε χρόνια συνολικά 62 «ευρωπαϊκά» παιχνίδια, αντιμετωπίζει τη Νο 204 ομάδα που έχει παίξει στο ίδιο χρονικό διάστημα τέσσερα: δυο με την Γκαμπάλα και αμέσως μετά δυο (τα τελευταία μέχρι αύριο) με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, τον Αύγουστο του 2017. Ο μοναδικός συνδετικός κρίκος των δυο περιόδων, ο Δημήτρης Κουρμπέλης, είναι απολύτως λογικό να καθίσει στον πάγκο απόψε. Γιατί; Για να είναι η πρώτη επιλογή του Γιοβάνοβιτς ως αλλαγή είτε στη μεσαία γραμμή, είτε στο κέντρο της άμυνας. Εκεί όπου εντοπίζεται και το μεγαλύτερο «ενδεκαδάτο» ζήτημα του Παναθηναϊκού, καθώς από το δίδυμο Σένκεφελντ – Βέλεθ, το κορυφαίο του ελληνικού πρωταθλήματος στο δεύτερο μισό της περυσινής σεζόν, ουδείς θα εμφανιστεί στο «Fortuna Arena». Πούγγουρας – Μάγκνουσον; Σάρλια – Μάγκνουσον; Οποιο δίδυμο κι αν επιλεγεί στο 4-2-3-1 (διότι 4-3-3 δύσκολα θα δούμε, εφόσον δεν υπάρχει αναπληρωματικός μέσος...), τα πράγματα θα είναι σκούρα.

Διότι αυτός ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε αφάνταστα πέρυσι στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, σκλήρυνε, «ατσαλώθηκε», αλλά στην Ευρώπη η φάση είναι διαφορετική. Μπορεί η Σλάβια να μην είναι ανώτερου επιπέδου ομάδα από τον περυσινό Ολυμπιακό από τον οποίο ο Παναθηναϊκός έμεινε αήττητος (2 ισοπαλίες – 2 νίκες). Μπορεί να μην είναι ανώτερη ούτε από τον περυσινό ΠΑΟΚ. Ομως σίγουρα είναι κάτι «άγνωστο» και «ξένο». Αρα και πιο επικίνδυνο! Ναι, έχει πρόβλημα με τις κλειστές άμυνες. Ναι, πέρυσι την έριξαν στο καναβάτσο και η Φερεντσβάρος και η Λέγκια Βαρσοβίας διαδοχικά στα προκριματικά του Champions και του Conference League. Ομως ποιος άραγε μπορεί να υποτιμήσει το γεγονός ότι σε έξι νοκ άουτ ματς του Conference με Φενέρ, Λασκ Λιντς και Φέγενορντ οι αντίπαλοί της μάζεψαν συνολικά 16 φορές τη μπάλα από τα δίχτυα;

Αρκούν η φλόγα και η δίψα;

Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι μπορεί να αντιπαρατάξει τη δίψα απέναντι στην απειρία. Τον ενθουσιασμό και τη φλόγα απέναντι στις απουσίες του. Και ότι ο προπονητής του δεν χάνει τη μπάλα. Ούτε στις στραβές, ούτε στις νίκες. Χωρίς αυτό να συνιστά ασφαλώς εχέγγυο επιτυχίας και ISO πρόκρισης, ο κόουτς Ιβάν μπορεί να πανηγύρισε μόλις τον προηγούμενο Μάιο τον πρώτο του «ελληνικό» τίτλο, αλλά την Ευρώπη την έχει φάει με το κουτάλι, κυρίως λόγω ΑΠΟΕΛ: 49 ματς στις διοργανώσεις, τα 27 εξ' αυτών σε προκριματικούς γύρους, με υψηλότατο ποσοστό προκρίσεων, της τάξης του 80%. Το ξέρει το «παιχνίδι» αυτό καλά.

Ξέρει καλά ότι αύριο, δεδομένων των ειδικών συνθηκών που έχουν παρουσιαστεί στον Παναθηναϊκό τις τελευταίες δέκα μέρες και της σχεδόν μηδαμινής ενίσχυσης σε εξτρέμ και χαφ γι' αυτό το πρώτο ματς, παίζει για να «σώσει» την παρτίδα. Αν τη «σώσει» στην Πράγα, μπορεί να την πάρει στη Λεωφόρο. Η Σλάβια, άλλωστε, πέρυσι τις δυο προκρίσεις μέχρι να γκρεμοτσακιστεί από τα προκριματικά του Champions League και να φτάσει στους ομίλους του Conference τις έχασε με τις δυο ήττες της στην Ουγγαρία και στην Πολωνία...