Οι μόνιμες τάσεις αυτοκαταστροφής τον πέταξαν εκτός Ευρώπης

• Πέτυχε τον πρωταρχικό στόχο, απέτυχε να δικαιώσει τις προσδοκίες στον όμιλο
• Νίκες σε Περιστέρι και Βόλο για επιστροφή στα χαμόγελα και καλές γιορτές

Ο Παναθηναϊκός αυτό που έπρεπε να κάνει το βράδυ της Πέμπτης ήταν να μην χάσει από την Μακάμπι Χάιφα. Απλά να μην χάσει. Από την ομάδα που είχε την χειρότερη επίδοση στο σκοράρισμα σε ολόκληρο το Europa League με μόλις 1 γκολ σε 5 αγωνιστικές και με την τρίτη χειρότερη επίδοση σε δημιουργία ευκαιριών, με 0.84xGoals ανά παιχνίδι. Και κατάφερε να προσφέρει στην ομάδα από το Ισραήλ στη Λεωφόρο 1.61xGoals, δηλαδή το διπλάσιο από αυτό που είχε ως μέσο όρο και πάνω από όλα να δωρίσει δύο ευκαιρίες από εκείνες που ο εκτελεστής ευστοχεί 51 φορές στις 100 στο γκολ του Νταβίντ και 57 φορές στις 100 σε αυτό του Τσέρι.

Σε κενό τέρμα από την μικρή περιοχή, χωρίς μαρκάρισμα και απόλυτα κεντρικά έρχεται το 1-0, σαν... πέναλτι είναι το 2-0. Ακόμη και όταν απέναντί σου έχεις μία ομάδα που δημιουργικά δεν είναι ποιοτική, όταν θα της προσφέρεις στιγμές που παραπέμπουν σε προπόνηση, θα σε τιμωρήσει, θα πάρει το εισιτήριο για το Conference και θα σε αφήσει να απορείς τι έγινε και έχασες αυτή την πρόκριση. Ειδικά όταν εσύ βλέπεις το αντίπαλο τέρμα σαν... μπρίζα και με 2.7xGoals, σκοράρεις μόνο ένα.

Για ακόμη μία φορά φέτος σε ανταγωνιστικό παιχνίδι, το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πληγώθηκε από την ανασταλτική του λειτουργία. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, δεν είναι σύμπτωση, είναι πραγματικότητα και όσο δεν βελτιώνεται, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα θα αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός στους στόχους που του έχουν απομείνει, σε πρωτάθλημα και Κύπελλο. Ο Σέρβος τεχνικός πρέπει να βρει την λύση του προβλήματος. Είτε αυτή θα έρθει μέσα από την δουλειά στο Κορωπί, είτε με την αναβάθμιση σε θέσεις όπου έχει ανάγκη το σύνολο, όπως είναι αυτή του κεντρικού αμυντικού. Και θα είναι λάθος αν εκεί ο Παναθηναϊκός πάρει παίκτη απλά για να συμπληρώσει την τετράδα και όχι κάποιον καλύτερο από αυτούς που ήδη έχει, κάποιον που θα έρθει και θα γίνει σημείο αναφοράς. Κάποια πράγματα ''φωνάζουν'' από το ξεκίνημα της χρονιάς και ειδικά μετά τον τραυματισμό του Μάγκνουσον.

Ο Άγιος Βασίλης φορούσε και πάλι πράσινα. Ο Σένκεφελντ αφήνει μόνο τον Νταβίντ που τον έχει ''χρεωθεί'' από την αρχή της φάσης, ο Λοντίγκιν αντί να ''καθαρίσει'' στη μικρή του περιοχή, χάνει εντελώς την φάση σε μία άστοχη έξοδο. Στο δεύτερο γκολ ο Μαντσίνι μετά την απώλεια της μπάλας αντί να γυρίσει να δώσει βοήθεια στον Βαγιαννίδη, τον αφήνει στο 1vs1 με τον Κορνού για να διαμαρτύρεται στον τέταρτο, μετά ο Έλληνας μπακ γλιστράει σε ένα παιχνίδι όπου αρκετοί φορούσαν λάθος τάπες και άλλαξαν παπούτσια κατά την διάρκεια του αγώνα ή απλά συνέχισαν να γλιστράνε. Ο Τσέριν λανθασμένα πάει να υπερασπιστεί τον χώρο και ενώ ο Τσέρι είναι μόνος του, ο Αράο εκτός φάσης και 2-0, σε μία φάση όπου ο Πιερό είναι ακριβώς μπροστά στο Λοντίγκιν, εκτεθειμένος και θα μπορούσε να δοθεί οφ-σάιντ.

Όταν δέχεσαι γκολ, τα οποία αποτελούν ευγενική χορηγία στον αντίπαλο, δεν έχεις καμία τύχη. Ναι προφανώς το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών και πάει λέγοντας. Στα έξι ματς του ομίλου, όμως, καμία ομάδα δεν έκανε τόσα χοντρά λάθη όπως ο Παναθηναϊκός, σε κανένα ματς δεν βρήκαν στο Τριφύλλι... δώρα κάτω από το δέντρο. Στο group αυτό ο ποδοσφαιρικά φιλεύσπλαχνος ήταν ο Παναθηναϊκός και το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά. Μοναδική εξαίρεση το παιχνίδι της πρεμιέρας με την Βιγιαρεάλ.

Πέρα από τα λάθη, ο Παναθηναϊκός πέταξε στα σκουπίδια το πρώτο ημίωρο του αγώνα, όπου οι φιλοξενούμενοι είχαν καλύτερη λειτουργία στη μεσαία γραμμή, του πήραν τον έλεγχο της μπάλας(68-32 και 62-38 στα δύο τέταρτα μέχρι το 30') και του χάλασαν το μυαλό, με αποτέλεσμα οι ''πράσινοι'' να μην έχουν υπομονή, να μην έχουν καλές επιλογές, να βιάζονται περισσότερο από αυτό που θα έπρεπε. Από την ευκαιρία του Ιωαννίδη και έπειτα μιλάμε για άλλο παιχνίδι, για μία πολιορκία δίχως τέλος, ειδικά στο δεύτερο μέρος, με τον Βαγιαννίδη να κάνει σπουδαίο ματς. Ναι ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλός μέχρι να δεχθεί το δεύτερο γκολ αλλά τι να το κάνεις όταν δεν αξιοποιείς επτά πολύ καλές στιγμές, με τον πορτιέρε της Μακάμπι να κάνει το ματς της ζωής του και μπράβο του.

Από την άλλη υπήρχαν περιπτώσεις που οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς είχαν περισσότερο στο μυαλό τους να γίνουν... ήρωες παρά να βοηθήσουν την ομάδα. Στο 48' ο Παλάσιος αντί να κόψει την μπάλα προς τον Ιωαννίδη που είχε ξεφύγει από τα μαρκαρίσματα, σούταρε από εκεί που ο εκτελεστής ευστοχεί 7 φορές στις 100(0.07xGoals). Ο Αϊτόρ δύο λεπτά αργότερα δεν πασάρει ούτε εκείνος στον Ιωαννίδη που είναι σε καλύτερη θέση ενώ στο 69' ο Ιωαννίδης δεν δίνει στον Ισπανό που επίσης είναι σε καλύτερη θέση και χωρίς αντίπαλο, όπως και στο 91' ο Μαντσίνι είναι μόνος του δεξιά, το σουτ εκτός περιοχής του Φώτη γίνεται εύκολη λεία για τον Κεούφ.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, με τόσο μεγάλη αναποτελεσματικότητα (2.7xGoals για 1 γκολ) και με κάκιστη ανασταλτική λειτουργία απέναντι σε μία Μακάμπι απόλυτα κυνική και με τον τερματοφύλακά της σε σπουδαίο βράδυ, ο Παναθηναϊκός ξαναπάτησε το κουμπί της αυτοκαταστροφής και έμεινε εκτός συνέχειας.

Πέτυχε τον πρωταρχικό στόχο, απέτυχε να δικαιώσει τις προσδοκίες στον όμιλο

Ευρώπη τέλος για φέτος, λοιπόν, και αν θα έπρεπε να συνοψίσουμε τα όσα έκανε ο Παναθηναϊκός, αυτά είναι τα εξής: Πέτυχε τον πρωταρχικό στόχο που είχε. Να επιστρέψει δηλαδή σε όμιλο μετά το 2016 μπαίνοντας στα προκριματικά ως εντελώς ανίσχυρος και το έκανε έχοντας ως highlight την πρόκριση επί της Μαρσέιγ, φτάνοντας μια ανάσα μακριά από το Champions League. Δεν μιλάμε για δύο διαφορετικές ομάδες, η ίδια ομάδα είναι. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με την αποτυχία να δικαιώσει τις προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε με την καλοκαιρινή εικόνα και την πρεμιέρα κόντρα στη Βιγιαρεάλ. Έκανε τέσσερις σερί ήττες σε ματς που ήταν απόλυτα ανταγωνιστικός αλλά αφελής, αναποτελεσματικός, αυτοκαταστροφικός.

Όταν, μάλιστα, στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου, θες δύο αποτελέσματα για να πάρεις την τρίτη θέση, απέναντι στην θεωρητικά πιο αδύναμη ομάδα του group και χάνεις το παιχνίδι μέσα στο γήπεδό σου, τότε η αποτυχία είναι ακόμη μεγαλύτερη. Του άξιζε ή δεν του άξιζε μικρή σημασία έχει, σημασία έχει το αποτέλεσμα όταν φτάνεις σε αυτή την κατάσταση.

Αυτή η έκδοση, πάντως, βρίσκεται σε μία διαρκή διαδικασία βελτίωσης και προόδου, πήρε πάρα πολλά μαθήματα από το κορυφαίο επίπεδο και είναι στο χέρι της να το αξιοποιήσει προς όφελός της. Σε αντίθετη περίπτωση, όμως, οι εικόνες του Europa League θα επιστρέψουν ως... εφιάλτης στα ντέρμπι της κανονικής διάρκειας και στα play-offs.

Νίκες σε Περιστέρι και Βόλο για επιστροφή στα χαμόγελα και καλές γιορτές

Από εδώ και πέρα, ο Παναθηναϊκός καλείται να αξιολογήσει σωστά την ευρωπαϊκή του παρουσία, να δει τι μπορεί να κάνει καλύτερα σε συνολικό και ατομικό επίπεδο ενόψει των ανταγωνιστικών παιχνιδιών στη Super League και να φτιάξει και πάλι το κέφι του μέσα από το ελληνικό πρωτάθλημα, παραμένοντας στη κορυφή της βαθμολογίας.

Η απογοήτευση μπορεί να είναι μεγάλη αλλά ο μεγάλος στόχος είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος και το μυαλό όλων πρέπει να βρίσκεται εκεί. Ούτε στη Μακάμπι, ούτε στη Ρεν, ούτε στη Βιγιαρεάλ.

Οι νίκες στο Περιστέρι και στον Βόλο αποτελούν μονόδρομο για το σύνολο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ώστε να επιστρέψουν τα χαμόγελα και με αυτό το 2/2 το Τριφύλλι να πάει με ηρεμία και καθαρό μυαλό στις γιορτές.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για απώλειες, είναι δύο ''εύκολα'' ματς, από αυτά που πρέπει να παίρνει ένα σύνολο που θέλει να κατακτήσει το πρωτάθλημα.