Ο Μεντιλίμπαρ που δεν διστάζει και τα ζόρικα «καρπούζια» της Ευρώπης

• Αυτοί που ξέρει, αυτοί που τον ξέρουν
• Δεν του χρωστάει μόνο ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο

Η απόσταση ανάμεσα στην ικανοποίηση για την παρουσία στην League phase των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και στην σκέψη: «Πώς μπλέξαμε τόσα καρπούζια κάτω από τη μασχάλη και δεν βγάζουμε άκρη» είναι μικρή. Όσο δύο αγώνες στην Ευρώπη, ίσως και ένας καμιά φορά. Το έχουμε ζήσει πολλές φορές με τις ομάδες μας και θα συνεχίσουμε να το ζούμε, όπως φαίνεται, αυτό το ψυχολογικό βέρτιγκο. Μακάρι να μη φτάσουμε στο τέλος του 2024 και στο «έμπα» του 2025 με τυπικές πλέον ευρωπαϊκές υποχρεώσεις για κάποιους, από τους εκπροσώπους μας, γιατί το ενδιαφέρον τους θα έχει μετατοπιστεί -οριστικά και αμετάκλητα- στις εντός συνόρων υποχρεώσεις. Καθώς αυτές είναι που ορίζουν κατά 99% την επιτυχία ή αποτυχία μίας σεζόν. Εκτός αν κάνεις το θαύμα να κατακτήσεις ευρωπαϊκό τίτλο, όπως ο Ολυμπιακός την προηγούμενη σεζόν, οπότε κανένας δεν ασχολείται (και σωστά) με την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω δηλαδή αν θα ήταν ίδιο το κλίμα ακόμα και αν οι Ερυθρόλευκοι είχαν απλά παίξει ευρωπαϊκό τελικό, χωρίς να σηκώσουν το τρόπαιο. Ευτυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και γιατί μια ελληνική ομάδα πήρε ευρωκούπα, αλλά και γιατί (έτσι) δεν τέθηκε υπό αμφισβήτηση η παρουσία του Μεντιλίμπαρ στην ομάδα.

Ο δρόμος του Ολυμπιακού μετά την εμφατική νίκη επί της Μπράγκα, αλλά κυρίως με την εμφάνιση σε αυτό το ματς, δείχνει να διαχωρίζεται από αυτόν του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού, οι οποίοι (άλλη λέξη δεν υπάρχει) «γκέλαραν» με θόρυβο -και πέρα από κάθε αμφιβολία- κόντρα σε Στεάουα και Μπόρατς, μετρώντας απλά χαμένες ευκαιρίες. Με το «Χ» του δεύτερου να είναι ακόμα πιο βαρύ από την ήττα του πρώτου, λόγω της διαφοράς δυναμικότητας αντιπάλου. Αλλά για τον Δικέφαλο η εντός έδρας ήττα από τη Στεάουα μπορεί να αποδειχθεί ασήκωτη, καθώς έχει σαφώς δυσκολότερους αντιπάλους (αλλά και περισσότερους αγώνες) στη συνέχεια, σε σχέση με τους Πράσινους (αν εξαιρέσουμε την Τσέλσι).

Η Ευρώπη λοιπόν, όπως έχω γράψει ξανά, είναι το «παντεσπάνι» των ομάδων μας αλλά εύκολα πικρίζει αυτό, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με όσο εγωισμό και αν έχουν, αν ρωτούσαμε σήμερα τον Λουτσέσκου και τον Αλόνσο, αν θα προτιμούσαν να αρχίζουν να βγάζουν άκρη (με σαφήνεια και συνέπεια) με το ρόστερ τους ή να κυνηγήσουν την ευρωπαϊκή διάκριση, πιθανολογώ ότι θα προτιμούσαν το πρώτο, αφολύ αν εκεί δεν βρουν λύση θα χάσουν περισσότερα από την Ευρώπη. Και ο Ρουμάνος είναι φανερά προβληματισμένος για αυτά που δεν βγαίνουν μέσα στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ και ο Ουρουγουανός με την αρχική του ενδεκάδα στη Μπάνια Λούκα, έδωσε σαφές μήνυμα του πόσο «τελικός» είναι το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και όχι άδικα. Νίκη την Κυριακή θα του δώσει οξυγόνο. Απώλεια στο ΟΑΚΑ φέρνει τεράστια ζόρια! Τα οποία βέβαι θα τα είχε ακόμα και αν είχε κερδίσει στη Βοσνία.

Αυτοί που ξέρει, αυτοί που τον ξέρουν

Μέσα σε όλα αυτά ο Μεντιλίμπαρ, βρήκε και πάλι τη σωστή θέση του...διακόπτη στην απόδοση της ομάδας του. Αυτή που φέρνει αποτέλεσμα, προσφέρει κυριαρχική εικόνα, δίνει θέαμα και ευρωπαϊκή προοπτική. Ο «φυματικός» Ολυμπιακός των αγώνων του στο πρωτάθλημα, έγινε δυναμικός, «απαιτητικός» Ολυμπιακός, κάτοχος ευρωπαίκού τίτλου. Καμία σχέση με την εικόνα του μια εβδομάδα πριν στην Λιόν. Εκεί που προφανώς (μετά το ματς) ο Βάσκος τεχνικός αποφάσισε ότι θα κάνει ένα βήμα πίσω, θα δει πάλι το ρόστερ του και το πόσο έχουν καταλάβει όλοι οι καινούργιοι... τι «παίζεται» με τις απαιτήσεις στον Ολυμπιακό. Και αφού τα είδε αυτά αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο που του έδειχνε η λογική. Να εμπιστευθεί αυτούς που ξέρει και τον ξέρουν καλύτερα. Είτε από την προηγούμενη σεζόν, είτε επειδή δούλεψε μαζί τους σε όλη την προετοιμασία (όπως ο Κοστίνια ή ο Ζέλσον υπό κανονικές συνθήκες). Και να μην... «κωλώσει» να δώσει φανέλα αρχικά αλλαγής (Κωστούλας) και μετά βασικού (Κωστούλας με Ατρόμητο, Μουζακίτης με Ατρόμητο, Μπράγκα) στους μικρούς που αυτός επέλεξε να έχει στην πρώτη ομάδα και να τους προσφέρει πολλά λεπτά συμμετοχής στα φιλικά, όταν και φάνηκε πως -ναι- μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Σε σημείο που να απορείς γιατί δεν πήραν την ευκαιρία τους νωρίτερα...

Μετά το ματς με τη Λιόν έγραψα τα εξής: «Στο τέλος μια κουβέντα για τους μικρούς του Ολυμπιακού. Όσο και αν βγάζω το καπέλο στον Μεντιλίμπαρ για τη μεταμόρφωση της ομάδας σε πολύ δύσκολο χρονικό σημείο και την κατάκτηση ευρωπαϊκού τίτλου δεν θα κατανοήσω τι συμβαίνει με το γκρουπ των νεαρών που πήρε στην προετοιμασία, τους δοκίμασε (πολύ) στα φιλικά, του έδωσαν πράγματα και ξαφνικά ξεχάστηκαν στο ψυγείο, μέχρι που... «μπες Κωστούλα να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά». Συμφωνώ ότι το τελευταίο είναι υποχρέωση κάθε παίκτη, σε όποια ηλικία και αν βρίσκεται αφού έχει ενταχθεί στο βασικό αγωνιστικό γκρουπ.
Πρέπει όμως να διαβάσεις κι εσύ ως προπονητής τα σημάδια. Ο Κωστούλας όσο έπαιξε στη Λιόν πέρα από το ταλέντο του κατέθεσε και κάτι ακόμα στο γήπεδο. Πάθος, επιμονή και ηγετικά χαρακτηριστικά μεγαλύτερα από τα χρόνια του. Ο Κωστούλας φώναξε όχι μόνο ότι δεν έχει θέμα με τα... καυτά κάστανα αλλά τα γουστάρει κιόλας. Γιατί έχοντας μεγαλώσει μέσα σε έναν οργανισμό ξέρει καλύτερα απ' όλους τις παίζεται και τι μετράει. Όπως έχει γίνει και με τον Κωνσταντέλια και τον Κουλιεράκη (και άλλους) στον ΠΑΟΚ. Όταν υπάρχει η ευτυχής συγκυρία να έχεις ένα γκρουπ τέτοιων παικτών στα χέρια σου, τη στιγμή μάλιστα που όλη η Ευρώπη δείχνει εμπιστοσύνη στους μικρούς, το να ψάχνεις εναγωνίως την αφορά των ελεύθερων μήπως βρεις κανένα καλό...ανταλλακτικό από δεύτερο χέρι, δεν ειναι μόνο άδικο αλλά φαντάζει και χαζό. Στην τελική, δώσε την ευκαιρία (όχι μόνο μία όμως!) για να είσαι και εσύ εντάξει με τον εαυτό σου».

Δεν του χρωστάει μόνο ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο

Η πράξη αποδεικνύει όχι πως η αφεντιά μου έχει δίκιο ή ότι ο Μεντιλίμπαρ...με διαβάζει, αλλά ότι ο Βάσκος δεν έχει θέμα να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να μην έχει κολλήματα. Γιατί δεν ήταν μόνο ο ενδεκαδάτος Μουζακίτης που «ανθίζει», αλλά και το τρίκ δεξιά με Κοστίνια και Ροντινέϊ που μας λέει πως ο προπονητης του Ολυμπιακού θα κάνει αυτό που θεωρεί πως πρέπει για να πάρει την εικόνα που αυτός επιθυμεί από την ομάδα του και δεν θα ψάχνει (σε αυτή τη φάση) συμβατικό τρόπο να φανούν καλές οι μεταγραφές που έγιναν. Ο Μεντιλίμπαρ πέρα από την κατάκτηση του Conference έχει δικαιωθεί και με την καθιέρωση του Τζολάκη, αλλά και με την πλήρη, συνεχή στήριξή στον Ρέτσο όταν ο τελευταίος έκανε καθοριστικά λάθη ακόμα και σε ματς που ήταν (κατά τα άλλα) εξαιρετικός. Και τώρα μας προσφέρει ακόμα ένα δώρο στο πρόσωπο ενός 17χρονου ταλέντου που δείχνει να έχει όλο το «πακέτο» να αφήσει εποχή. Ομολογώ όμως πως προτιμώ τέτοιους παίκτες να τους βλέπω, να τους χαίρομαι, να εύχομαι να είναι υγιείς και προσγειωμένοι παρά να γράφω ύμνους. Μια χαρά μας τα λένε (και) οι αριθμοί για αυτόν, αλλά πέρα από αυτό η εικόνα του λέει πολλά περισσότερα. Το να βρίσκεται (σχεδόν) παντού, με εξαιρετική ωριμότητα στα δημιουργικά και ανασταλτικά του καθήκοντα, να έχει έλεγχο του χώρου αλλά και απόλυτη αίσθηση του παιχνιδιού, να παίζει με το κεφάλι ψηλά, όχι μόνο όταν έχει τη μπάλα, αλλά και όταν πάει να την κλέψει ώστε να τη διεκδικήσει και σε δεύτερο χρόνο και να πασάρει σωστά (μετά το κλέψιμο) είναι ικανότητες που δεν συναντάς συχνά και πληρώνονται ακριβά. Μακάρι να του πάνε όλα καλά και μακάρι ο Ολυμπιακός (όπως το έκανε νωρίτερα ο ΠΑΟΚ) να αξιοποιήσει τον πλούτο που έχει στο θησαυροφυλάκιο των ακαδημιών του.

Πέρα από τον Μουζακίτη όμως η ισορροπία στο παιχνίδι του Ολυμπιακού και η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους παίκτες της ενδεκάδας έδειξαν -κόντρα στην Μπράγκα- ότι δημιουργείται η «ασφάλεια» που επιτρέπει σε παίκτες όπως ο Κάρμο (κυρίως), ο Ελ Κααμπί, ο Ζέλσον και ο Έσε να ανεβάσουν ταχύτητα και να ξανασυναντήσουν όλοι τον πολύ καλό εαυτό τους. Βέβαια το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό έχει τους δικούς του κανόνες, όπως και να είναι σε αυτή τη φάση οι Πράσινοι. Άρα ο Ολυμπιακός καλείται να αποδείξει πως αυτά τα...δύο καρπούζια μπορεί φέτος να τα κουβαλήσει όπως δεν έκανε στο τέλος της προηγούμενης σεζόν. Το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός θα παίξει περισσότερο σαν την Μπράγκα και λιγότερο σαν τον Ατρόμητο ή τον Παναιτωλικό, τον βοηθάει να δείξει τις ίδιες αρετές. Αλλά τα ντέρμπι είναι ντέρμπι και ότι κατακτήθηκε την Πέμπτη, θα πρέπει να επικυρωθεί την Κυριακή. Όπως και για τον Παναθηναϊκό ότι πέταξε μέσα από τα χέρια του χθες, είναι πλέον υποχρέωση να κατακτηθεί στο ΟΑΚΑ. Θα διαφωνήσω πάντως ότι το μεγαλύτερο «πρέπει» το έχουν οι γηπεδούχοι. Απλά σε αυτούς πιθανή απώλεια μπορεί να έχει και άμεσες συνέπειες πρακτικά. Όμως και για τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα έχει στραβώσει μέχρι στιγμής, οπότε πιθανή ήττα ναι μεν δεν θα είναι καταστροφή, αλλά θα είναι σίγουρα δύο βήματα πίσω σε σχέση με το ένα (μεγάλο) μπροστά που έκανε κόντρα στη Μπράγκα.

Και για να κλείσουμε με Ευρώπη, ξαναλέω ότι τα ελλληνική...λεβέντικα μαθηματικά, με τους «σίγουρους» βαθμούς, καλό είναι να τα αφήσουμε στην άκρη. Ας μετράμε ότι κερδίζουν οι ομάδες μας μέσα στο γήπεδο και όχι όλοι εμείς οι υπόλοιποι στο γραφείο μας πριν τα ματς. Στην πράξη η παρουσία τους σε φάση ομίλων ευρωπαϊκής διοργάνωσης, εκεί όπου δύσκολα θα πατούσαν άλλη φορά δημιουργεί σε όλες τις ομάδες και αυτές από «μκρά» πρωταθλήματα την υποχρέωση να κυνηγήσουν τη διάκριση.