Η πρόκριση δεν καθιστά πετυχημένο το αγωνιστικό σχέδιο

Οι τακτικοί πειραματισμοί, πασπαλισμένοι από αλλαγές ρόλων και θέσεων, είναι στις συνήθειες του Άλαν Πάρντιου γι’ αυτό δεν μου προκάλεσε εντύπωση αυτός της τοποθέτησης του Ράφαελ Καμάτσο στην κορυφή της επίθεσης. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρει τι κρύβεται στο πίσω μέρος του μυαλού ενός προπονητή και κανείς εξ’ αυτών δεν είναι… ανοιχτό βιβλίο για να καταθέσει τις πραγματικές σκέψεις του. Ενδεχομένως να στοιχειοθετεί την ύστατη προσπάθεια εξασφάλισης αγωνιστικού κέρδους εκεί που υπάρχει ζημία καθώς ο Πορτογάλος δεν έχει προσφέρει δα αυτά που περίμεναν στον Άρη όταν αποφασίστηκε αυτή η ισχυρή επένδυση. Ίσως δηλαδή να προσπαθεί να τον επαναφέρει στο παιχνίδι δοκιμάζοντας κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο.

Αυτό το εγχείρημα μου θυμίζει τη διαχείριση του Ντάνιελ Μαντσίνι στην πρώτη χρονιά του στην ομάδα. Με εξαίρεση ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όχι μόνο δεν είχε ανταποκριθεί στις προσδοκίες αλλά είχε αποτύχει πανηγυρικά. Στα τέλη εκείνης της χρονιάς (2019-20) η ανάγκη τον τοποθέτησε στην κορυφή της επίθεσης αλλά σε παιχνίδια αντεπιθέσεων και όχι υψηλής κατοχής μπάλας. Εκ τότε άλλαξε η πορεία του και σήμερα στον Αρη απαιτούν για την πώλησή του ένα ποσό πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό που είχαν δαπανήσει για την απόκτησή του. Βέβαια, αυτό το σενάριο (εξέλιξης) είναι το ιδανικό.

Μια δεύτερη συνήθεια του Πάρντιου είναι να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, γι’ αυτό… χτύπησε κάπως η προσπάθεια να δει κάτι αρκετά καλό σε μια δεξαμενή μετριότητας. Γιατί το αγωνιστικό σχέδιο με φορ τον Καμάτσο, ως ένα βαθμό, ήταν καταδικασμένο να μην αποδώσει από τη στιγμή που ο Λεβαδειακός επέλεξε πολυπρόσωπη άμυνα με συνέπεια ο Πορτογάλος να χάνεται μεταξύ των κορμιών της αμυντικής πεντάδας. Ο Άρης δεν είχε σημείο αναφοράς στην επιθετική λειτουργία του, κυρίως όμως δεν είχε παίκτη στην περιοχή.

Ο Οντουμπάτζο το κατάλαβε έπειτα από δύο αποτυχημένα γεμίσματα και τράβηξε μια γραμμή. Μετά το πρώτο 20λεπτο συμβιβάστηκε και ο Καμάτσο, γι’ αυτό κινήθηκε περισσότερο σαν περιφερειακός επιθετικός παρά σαν φορ περιοχής. Μετά την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Μαντσίνι κι αφού άρχισαν να διαταράσσονται οι αμυντικές γραμμές του αντιπάλου βρήκε τη στιγμή του. Εν τέλει, σε παιχνίδι με υψηλό ποσοστό κατοχής μπάλας και μια άμυνα ταμπουρωμένη στην περιοχή της, έχω την αίσθηση ότι, το σχέδιο με μοναδικό τον Καμάτσο στην κορυφή δύσκολα θα γίνει αποδοτικό. Ο Πορτογάλος μπορεί να συνυπάρξει με τον Γκρέι ή να χρησιμοποιηθεί ως μοναδικός φορ σε παιχνίδι αντεπιθέσεων. Ως εκεί.

Αυτός που έκανε τη διαφορά ήταν ο Μπριάν Νταμπό ο οποίος εμφανίζεται άλλος παίκτης στα τελευταία παιχνίδια καθώς κινούταν μεταξύ των γραμμών τόσο ενοχλητικά, σαν το… κουνούπι στο σκοτάδι. Αθόρυβος, δημιουργικός και αποτελεσματικός σε ό,τι κι αν έκανε με σπουδαιότερη κίνηση αυτή που εξασφάλισε το πέναλτι μέσω του οποίου απλοποιήθηκε το παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι με τα πεπραγμένα του πρώτου γύρου ελάχιστοι πίστευαν ότι θα μπορούσε ο μέσος από το Πράσινο Ακρωτήριο να γυρίσει τον διακόπτη και ομολογώ ότι προσωπικά δεν ήμουν μέσα σ’ αυτούς, αλλά ο Νταμπό έχει διαψεύσει κόσμο και κοσμάκη. Μπράβο του.

Το δεύτερο πρόσωπο του αγώνα ήταν ο Μάνου Γκαρθία γιατί απέδειξε ότι αυτό που προηγήθηκε με τον Αστέρα Τρίπολης δεν ήταν συμπτωματικό ή τυχαίο. Ο Ισπανός δείχνει να αφήνει κατά μέρους το «τίκι τάκα» και να αντιλαμβάνεται ότι η ουσία έχει μεγαλύτερη αξία από το θέαμα. Αυτό ήταν το παράπονο του Άλαν Πάρντιου ο οποίος απαιτεί την άμεση εκτέλεση και όχι την περίτεχνη ενέργεια. Για παράδειγμα, ο Μάνου του πρώτου γύρου στη φάση του δοκαριού δεν θα σούταρε αλλά θα προτιμούσε την εξαιρετικά δύσκολη πάσα στον επερχόμενο Ματέο Γκαρσία ο οποίος με τη σειρά του επίσης θα έψαχνε μια ακόμη πάσα. Πιθανότατα να μην γινόταν καν τελική προσπάθεια. Ο Μάνου δείχνει πλέον να βρίσκεται στο μονοπάτι μετουσίωσης του παιχνιδιού του κι επειδή ελάχιστοι στο ελληνικό Πρωτάθλημα έχουν τη δική του τεχνική κατάρτιση, αν παραμείνει σταθερός στην πορεία του σύντομα στον Άρη δεν θα μιλούν για ένα στοίχημα εκατομμυρίων αλλά για μια πετυχημένη επένδυση. Το ότι δεν σκόραρε για δεύτερο παιχνίδι ήταν συμπτωματικό.

Αντί επιλόγου, δύο… μικρά που συνήθως περνούν απαρατήρητα

- Ο Γιάκουμπ Μπράμπετς κέρδισε έξι μονομαχίες ακριβώς στη γραμμή του κέντρου στο πρώτο ημίχρονο. Θα πει κανείς ότι δεν είχε να τα βάλει με τον Ελ Αραμπί, αλλά οι έξι ανακτήσεις κράτησαν τον Λεβαδειακό στην περιοχή του, την ομάδα του σε κατάσταση επίθεσης και παράλληλα «έσβησαν» εν τη γενέσει του κάθε πιθανό κίνδυνο.

- Δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο ο Αμπουμπακάρ Καμαρά κυνήγησε και κέρδισε μια χαμένη φάση από την οποία θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί προϋποθέσεις για την ομάδα του. Αυτό το κυνήγι της χαμένης μπάλας δεν το έχει και ούτε πρόκειται να το αποκτήσει ο Άντρε Γκρέι. Ο Τζαμαϊκανός πλεονεκτεί όμως στα τελειώματα.