Είκοσι λεπτά που "μύρισαν" κανονικό Μουντιάλ

Είναι καθαρά υποκειμενικό αλλά ούτως ή άλλως κάθε άποψη υποκειμενική είναι. Φανταστείτε τώρα αν μιλάμε για την "αίσθηση" των πραγμάτων τι βαθμός υποκειμενικότητας μπαίνει σε οποία κρίση κάνουμε.

Παρ όλα αυτά θα το πω γιατί ετσι το νιώθω και Κυριακή πρωί που γράφω το παρόν... πόνημα. Το Σάββατο το βράδυ και στο τελευταίο (με τα...χασομέρια) εικοσάλεπτο του αγώνα της Αργεντινής με τη Βραζιλία ένιωσα, σε αυτή τη διοργάνωση, ότι βλέπω Μουντιάλ. Προσέξτε "Μουντιάλ" όπως το μάθαμε και το κρατήσαμε (προφανώς λανθασμένα αλλά ποιος νοιάζεται;) και όχι Παγκόσμιο Κύπελλο όπως μου λένε ότι είναι το σωστό.

Τι έγινε σε αυτό το διάστημα του δεύτερου αγώνα της φάσης των 16; Ούτε στο σκορ που είχε διαμορφωθεί στο σημείο που ορίζει αυτό το τελευταίο εικοσάλεπτο (στο 77' δηλαδή) άλλαξε, άρα ούτε ανατροπή έγινε, ούτε βέβαια και έκπληξη, με το φαβορί να μένει έξω. Και είναι σημαντικό (μέσα στο κεφάλι μου) ότι είπα στο τέλος της αναμέτρησης "ρε τι ματσάρα είδαμε" χωρίς να έχει συμβεί κάτι από τα παραπάνω. Κάτι δηλαδή καθοριστικό που θα έκρινε το τελικό αποτέλεσμα.

Αυτό το εικοσάλεπτο όμως είχε αυτή την υπέροχη άγρια ομορφιά που μπορεί να σου προσφέρει το ποδόσφαιρο ειδικά όταν φτάνει να ξεφύγει από την βαριά σκοπιμότητα και τη δικτατορία της τακτικής (βλέπε Λεβαντοφσκι... αμυντικό χαφ κόντρα στην Αργεντινή) και παίζεται με το ένστικτο επιβίωσης του παίκτη, την επιθυμία και το πάθος του.

Και έτσι μέσα σε αυτά τα -λίγα- λεπτά ξεδιπλώθηκαν στο χορτάρι τόσα πολλά ωραία πράγματα. Το υπέροχο ταλέντο του Μέσι με την μοναδική ποδοσφαιρική ευφυία του να προσφέρεται στην ομάδα του και να οδηγεί τους Αυστραλούς σε δίπλα και τριπλά μαρκαρίσματα για να μη γίνει η ζημιά. Την σαν βγαλμένη από... τραγωδία αδυναμία του Λαουτάρο Μαρτίνεζ να κάνει γκολ τις εμπνεύσεις του Pulga και να κλειδώσει το ματς. Την εκτόξευση της διάθεσης και των δύο ομάδων που έφερε σκυλίσιες διεκδικήσεις σε όλες τις γραμμές του γηπέδου. Το απίστευτο "θέλω" των Αυστραλών να πολεμήσουν μέχρι τέλους για το δικαίωμα στο όνειρο βγάζοντας όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν και σαν λαός. Με το ταλέντο και το πείσμα του 18χρονου Κουόλ (με την υπέροχη ιστορία) να μας φέρνει κοντά σε μια απίστευτη ανατροπή. Την τρέλα του κοουτς των καγκουρό που έβαλε... σημαδούρα στην επίθεση τον δίμετρο Σούταρ στο φινάλε του αγώνα σε μια έμπνευση που ναι μεν δεν δικαιώθηκε, αλλά έδωσε μια "παλιομοδίτικη" αίσθηση στον αγώνα. Ακόμα και η αλητεία του τελευταίου με την αγκωνιά σε έξοδο του Εμιλιάνο Μαρτίνεζ μας έφερε πολύ πίσω στο χρόνο, αλλά ήταν μέρος της "κουλτούρας" που διαμορφώθηκε στο τέλος του αγώνα.

Οκ δεν είδαμε το Γαλλία- Γερμανία του 1982 και οι νεότεροι θα γελάτε με αυτή την αναφορά (αλλά αν βλέπατε τον αγώνα live θα σας έπεφταν τα σαγόνια) όμως για ένα ματς που δεν έδειχνε ότι μπορεί να κυλήσει έτσι, η "έκρηξη" ρυθμού και συναισθημάτων ήταν (στα μάτια μου) μαγική.

Έχουμε δει μέχρι τώρα σε αυτή τη διοργάνωση και εκπλήξεις και ανατροπές και σκληρές μάχες. Για εμένα αυτό ήταν το πρώτο διάστημα αγώνα που ξεδιπλώθηκαν στο χορτάρι όλα αυτά που σε κάνουν να αγαπάς ένα άθλημα και να ζητάς ψυχή και...καψούρα στα μεγάλα του ραντεβού.

Από την άλλη μπορεί απλά... να πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και να τα βλέπω εγώ όλα ωραία.