Μουντιάλ 2022: Ο Μέσι έγινε και ο ηγέτης που δεν ήταν ποτέ ο Κριστιάνο

Δεν ξέρω αν είναι μόνο δικιά μας…δυσλειτουργία να μπαίνουμε πάντα σε διαδικασία σύγκρισης σε διάφορους τομείς ή το έχουν αυτό το κουσούρι και σε άλλες χώρες. Νομίζω ότι στην περίπτωση «Μέσι-Κριστιάνο» κάτι τέτοιο ισχύει σε όλο τον (ποδοσφαιρικό) πλανήτη. Και τώρα, που ο Πορτογάλος έχει επιστρέψει σπίτι του ψάχνοντας για την καριέρα του ένα φινάλε που να είναι άξιο της…βασιλείας του και ο Αργεντινός θα δώσει την τελευταία του παράσταση με τη φανέλα των Αλμπισελέστε, οι συγκρίσεις έχουν φουντώσει.

Ένας λόγος παραπάνω ο τρόπος που τελείωσε για τον Κριστιάνο αυτό το Μουντιάλ. Με αυτή την ιστορία της μετωπικής των δύο γιγάντων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, να μας απασχολεί για ακόμα μια φορά τα τελευταία 18 χρόνια τα οποία οι δυό τους κυριαρχούν στην κεντρική «σκηνή» να μην στέκεται μόνο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Και εντέλει να κρίνεται από το ποιον τύπο ανθρώπου και χαρακτήρα προτιμάει ο καθένας από εμάς.

Το ερώτημα στο μυαλό μου δεν είναι αν έχει νόημα να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Σε τελική ανάλυση…κουβέντα να γίνεται. Το ουσιαστικό ερωτηματικό πιστεύω πως είναι αν αυτή η σύγκριση ξεφεύγει από την μάζα, που είμαστε όλοι εμείς και φτάνει στο μυαλό των δύο πρωταγωνιστών τόσο ώστε να τους επηρεάσει σε αυτά που κάνουν. Μέσα και (ίσως και) έξω από τα γήπεδα.

Είναι χρόνια τώρα (από το χαμένο τελικό της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 ήδη) που έχω την άποψη ότι ο Μέσι δεν έχει τίποτα να αποδείξει, μετά τα όσα είχε πετύχει για 12 χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο με τη Μπαρτσελόνα. Και αυτές οι «αποδείξεις» είχαν να κάνουν ασφαλώς με την εθνική ομάδα και την «υποχρέωση» να φορέσει τον μανδύα του Ντιέγκο και ως δεύτερος εθνικός σούπερμαν να πάρει την Αργεντινή από το χέρι και να την οδηγήσει σε τίτλους.

Πρώτον δεν πίστεψα ποτέ ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει ατομικό άθλημα, ώστε να κρίνεται από την απόδοση ενός και μόνο παίκτη. Αυτή είναι μια άποψη που, ακόμα και όταν εκφράζεται για ιερά τέρατα όπως ο Πελέ και ο Μαραντόνα, έχει και τεράστιο βαθμό υπερβολής ακυρώνοντας την προσφορά αυτών που είχαν δίπλα τους. Ακόμα και όταν (ειδικά στην περίπτωση του Ντιέγκο) δεν ήταν τόσο λαμπεροί κάποιες φορές, αλλά σίγουρα ήταν τόσο χρήσιμοι ώστε να τον πλαισιώσουν αποτελεσματικά. Θα έπρεπε λοιπόν και οι υπόλοιποι να κάνουν κάτι για τον Μέσι, στην εθνική τους ομάδα.

Δεύτερον στα μάτια μου ο Μέσι δεν ήταν ποτέ ο… όσο «τσόγλανος» απαιτείται για να εμπνεύσει τους συμπαίκτες σου, να προκαλέσει τους αντιπάλους με πολλούς τρόπους (όχι βρώμικα) ώστε να τους χαλάσεις το μυαλό και να είσαι εκεί για να περιμένεις το λάθος τους. Όσο και αν «τσογλάνευε» στα ζόρικα ευρωπαϊκά γήπεδα, με το ξύλο που έτρωγε, ο Λίο δεν έζησε τις άγριες ιταλικές εποχές του Ντιέγκο και σίγουρα είχε και μεγαλύτερη προστασία με την εξέλιξη του παιχνιδιού και την προστασία των σταρ. Το να γίνει λοιπόν ο Μέσι τόσο επιδραστικός όσο βλέπουμε τώρα στο Μουντιάλ, όχι μόνο με το ταλέντο του, αλλά και με τον χαρακτήρα του –ειλικρινά- το είχα κάψει στο μυαλό μου. Υποθέτω ότι κάθε άνθρωπος όσο και αν έχει αναδειχθεί σε κάποιους τομείς, πάντα μπορεί να εξελίσσεται στην καριέρα του ακόμα και αν αυτή βρίσκεται κοντά στη δύση της. Είναι ίσως τότε που μπορεί και ο ίδιος να αποφασίσει ότι, ναι, δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα, οπότε και…το αποδεικνύει!

Από τη διαφορά στη συμπεριφορά του Μέσι όμως σε αυτή τη διοργάνωση, σε σχέση με τις προηγούμενες, πιστεύω ότι την «υποχρέωση της απόδειξης» που απορρέει και από τη σύγκριση με τον Κριστιάνο (αλλά και τον Μαραντόνα ως συνέχεια του) την είχε σίγουρα σε βαθμό…γονατίσματος εδώ και πολλά χρόνια. Και υποθέτω ότι, στις εποχές του βομβαρδισμού των social media, τέτοιες καταστάσεις μεγεθύνονται σε τεράστιο βαθμό. Έτσι λοιπόν φτάσαμε να δούμε στα γήπεδα του Κατάρ, έναν Μέσι τόσο καλό όσο τον ξέρουμε μέσα στο γήπεδο (ίσως και καλύτερο απ ότι περιμέναμε στα 35 του) και πολύ διαφορετικό στην ηγετική του προσπάθεια και εικόνα. Και εδώ είναι που τέμνεται πάλι η πορεία του με τον Κριστιάνο.

«Αν ο Κριστιάνο έκανε ότι ο Μέσι στο ματς με τους Ολλανδούς, δεν θα τον κράζατε; Ενώ για τον κοντό δεν λέτε τίποτα» ήταν η οργισμένη αντίδραση των ταγμένων οπαδών του Πορτογάλου, μετά τον προημιτελικό, που ο…κοντός δεν μάσησε, απάντησε και προφανώς προκάλεσε και αυτός τους Ολλανδούς που (ήταν σαφές ότι) μπήκαν για να παίξουν (και) έτσι. Με αποτέλεσμα βέβαια και οι δύο πλευρές να μας προσφέρουν έναν αγώνα (σίγουρα ένα ημίχρονο) που…μύριζε παλιό, καλό Μουντιάλ. Τι θα έλεγα λοιπόν αν έκανε τα ίδια ο Κριστιάνο;

Ότι επιτέλους αποφάσισε να πάρει την ομάδα από το χέρι ως κανονικός αρχηγός, αποδεχόμενος να κυλιστεί στη «λάσπη» για αυτή και όχι για τον εαυτό του. Και, αναγνωρίζοντας για ακόμα φορά το τεράστιο αθλητικό μέγεθος και τα επιτεύγματά του, θα πω ότι, όχι, ο Πορτογάλος δεν ήταν ποτέ ο αρχηγός που ζητούσαν οι ομάδες του. Ήταν ένα υπέροχο καθαρόαιμο μέσα στο γήπεδο που έδινε παραστάσεις και λύσεις που άλλοι δεν μπορούσαν. Ήταν το πιο λαμπερό πετράδι του στέμματος αλλά δεν ήταν ο ηγέτης που το φορούσε. Και γι αυτό δεν είναι λίγες οι φορές που επέλεξε τον προσωπικό πανηγυρισμό, την δημόσια ένδειξη δυσαρέσκειας ακόμα και μέσα στο γήπεδο (πολύ πριν τα τερτίπια του στο Κατάρ) και γενικά την επίδειξη του Κριστιάνο πάνω από την ομάδα. Είναι πραγματικά δείγμα της τεράστιας ποδοσφαιρικής του αξίας ότι όλα αυτά δεν τα «πλήρωσε» νωρίτερα, ακριβώς γιατί αυτοί που τον πλήρωναν τον είχαν ανάγκη.

Κάνοντας λοιπόν την κορυφαία ίσως σύγκριση των δύο γιγάντων της τελευταία 20ετίας, μπορούμε να καταλήξουμε ότι –μέχρι τώρα- ο ένας δεν ήθελε και ο άλλος δεν μπορούσε να είναι ο ηγέτης όπως ορίζει η «λεβέντικος» ορισμός που έχουμε (ή έχω) στο μυαλό μου. Και τώρα, στο φινάλε της τεράστιας καριέρας τους, ο ένας βρήκε τον τρόπο να παίξει και αυτό τον ρόλο με μεγάλη επιτυχία, ενώ ο άλλος αποφασίζει να φύγει από τη σκηνή με τον ίδιο τρόπο που στάθηκε πάνω σε αυτή. Ως μαγική αλλά υπερφίαλη πριμαντόνα. Αλλά ακόμα και αυτό είναι έντιμο από πλευράς του!

Το τελευταίο που θέλω να δω είναι (μακάρι να προκύψει) η σύγκρουση, στην κορυφαία στιγμή του Μουντιάλ, του «νέου» (ηγετικά) Μέσι με το τον νέο βασιλιά Μπαπέ που μέχρι τώρα δείχνει να έχει επάνω του όλα τα κουσούρια που κουβαλάει ο Κριστιάνο μαζί με τον ανεξάντλητο ταλέντο του. Και πιστεύω ότι είναι σαφές με ποιον είμαι (όχι ότι σας ενδιαφέρει, αλλά λέμε…)