Μουντιάλ 2022: Λέο – Κιλιάν, δώστε μας κάτι να θυμόμαστε!
Το πρώτο Μουντιάλ που με βρήκε εν ζωή ήταν αυτό του 1978 στην Αργεντινή. Το Μουντιάλ της προπαγάνδας του δικτάτορα Χόρχε Βιντέλα, αλλά κυρίως του ήρωα Μάριο Αλμπέρτο Κέμπες και του παραλίγο ήρωα Ρομπ Ρέζενμπρικ, της απουσίας ενός νεότατου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και του σούπερ σταρ της εποχής ονόματι Γιόχαν Κρόιφ.
Με πέτυχε, όμως, σε ηλικία δύο ετών, οπότε δεν… Μια από τα ίδια και αυτό του 1982 στα πάτρια (μου) εδάφη της Ισπανίας, με τον Πάολο Ρόσι, «το μπρίο, τη φαντασία» του παιχνιδιού των Ιταλών να νικάει κατά κράτος το «ποδόσφαιρο των ρομπότ» των Γερμανών, όπως περιέγραφε μοναδικά η μελωδική φωνή του Γιάννη Διακογιάννη.
Το 1986 στο Μεξικό, όμως, ήμουν πλέον δέκα ετών και το μπαούλο των ποδοσφαιρικών αναμνήσεων άρχισε να γεμίζει. Θυμάμαι να κάνω διακοπές στην Ελλάδα (όπως κάθε καλοκαίρι μέχρι την στιγμή που ήρθα για μόνιμη εγκατάσταση) και να… χαζεύω βλέποντας την πάσα του Μαραντόνα στον Χόρχε Μπουρουσάγα για το 3-2 της στέψης των Αργεντινών επί των Γερμανών. Ω, τι (ποδοσφαιρικός) κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου!
Το 1990, πέρασα το πρώτο μέρος του Μουντιάλ της Ιταλίας κάνοντας διακοπές σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Βαρκελώνης και θυμάμαι τον Ντράγκαν Στοΐκοβιτς, νυν προπονητή της Σερβίας, να «χορεύει» την άμυνα της Ισπανίας. Από τον τελικό, δυστυχώς, μου έμεινε η (δικαιολογημένη) γκρίνια των Αργεντινών για την σφαγή (χωρίς αναισθητικό) του Μεξικανού Εντγκάρντο Κοντεσάλ, στο νέο συναπάντημα τους με την Γερμανία.
Μπάτζιο και Ρονάλντο (Χ2)
Το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Μουντιάλ με πέτυχε στην ενηλικίωσή μου, στο τέλος του σχολείου και στην ραδιοφωνική διαφήμιση που με οδήγησε στη σχολή που αργότερα θα μου άνοιγε τις πόρτες για τον μαγικό (παρά τα όσα δικαίως λέγονται) κόσμο της δημοσιογραφίας.
Κάπου ανάμεσα σε αυτά και, βεβαίως, τις καλοκαιρινές διακοπές, θυμάμαι να πανηγυρίζω γονατισμένος ένα γκολ του Γκοϊκοετσέσα (όχι του «σφαγέα του Μπιλμπάο») κόντρα στη Νότια Κορέα, αλλά βουβά για να μην ξυπνήσω τους γονείς μου, αφού με την διαφορά ώρας το ματς ήταν στις δυόμισι το πρωί.
Θυμάμαι δελτίο ιδιωτικού καναλιού να αναρωτιέται «αν μπορούμε να νικήσουμε την Αργεντινή» και λίγη ώρα αργότερα, να προσγειωνόμαστε ανώμαλα από την παρέα του Ντιέγκο με την πρώτη από τις δύο τεσσάρες που… συνέλλεξε η εθνική μας ομάδα στην πρώτη μουντιαλική της εμπειρία.
Από τον τελικό, λίγα πράγματα άξιζε να θυμάμαι. Πάνω απ’ όλα, βεβαίως, μου έμεινε το χαμένο πέναλτι του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος δεν ήταν όσο μοιραίος παρουσιάστηκε, αλλά ήταν ένας από τους πρώτους ήρωες που μέσα σε δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκαν σε αποδιοπομπαίους τράγους μπροστά στα νεανικά μου μάτια.
Το 1998, το Μουντιάλ της Γαλλίας με πέτυχε στην πρώτη αθλητική εφημερίδα της πορείας μου, τον πρωτοποριακό για την εποχή του «Κόσμο των Σπορ». Θυμάμαι το κυριακάτικο ένθετο με εξώφυλλο το τρόπαιο και την σφαίρα αυτού χωρισμένη στο κεφάλι του Ζινεντίν Ζιντάν και του Ρονάλντο, ενόψει του τελικού Γαλλίας – Βραζιλίας.
Τελικά, το κεφάλι του «Ζιζού» (και μάλιστα δις) αποδείχθηκε πολύ πιο καθοριστικό από αυτό του Φαινομένου, ο οποίος λύγισε από την τρομακτική πίεση και βίωσε μια σοκαριστική περιπέτεια, για την οποία μου είπε πολλές λεπτομέρειες, 15 χρόνια αργότερα, ο Ζιοβάνι, ως μέλος εκείνης της Βραζιλίας.
Ακριβώς όμως επειδή ήταν Φαινόμενο, ο Ρονάλντο επέστρεψε από εκείνη την αναποδιά (και μερικές ακόμα). Και, τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας, θυμάμαι να τον βλέπω πρωινές ώρες στο σπίτι να εκτελεί την Γερμανία και να γεμίζει η ψυχή μου από ικανοποίηση γιατί η Θεία Δίκη του έδωσε αυτό που τόσο του άξιζε.
Και μετά να πηγαίνω στα γραφεία της «Sportime» για να καταγράψω τον θρίαμβό του, περιμένοντας υπομονετικά ένα δεκάλεπτο για να κατέβει μια φωτογραφία γιατί το Internet στην εφημερίδα δεν...
Η κουτουλιά και ο Αντρεσίτο
Το Μουντιάλ του 2006, αυτό της Γερμανίας, με βρήκε από επαγγελματικής πλευράς στο «Goal News», το μεγαλύτερο σχολείο της πορείας μου. Θυμάμαι, με την καθοδήγηση του Χάρη Ξύδη και το μεράκι του Ανδρέα Δημάτου, να βγάζουμε ένα περιοδικό που όμοιό του δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ από αθλητική εφημερίδα στην Ελλάδα.
200 (!) σελίδες αφιερωμένες σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που δεν έμεινε στην ιστορία για το ποιος το σήκωσε, αλλά για το τι έκανε κάποιος που δεν το σήκωσε. Η κουτουλιά του Ζιντάν στον Μάρκο Ματεράτσι, στον τελικό της Γαλλίας με την Ιταλία, μας βρήκε να παρακολουθούμε εμβρόντητοι στο γραφείο.
Και να γράφουμε στη συνέχεια χιλιάδες λέξεις για μια ενέργεια που, κακώς, επισκίασε την επιτυχία μιας Ιταλίας που κατέκτησε το τρόπαιο λίγους μήνες αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο «Calciopoli» που δεν έκανε άνω – κάτω μόνο το ποδόσφαιρο της χώρας, αλλά και την ίδια την (γείτονα) χώρα.
Και από την κουτουλιά του «Ζιζού», στην πιο ξεχωριστή μουντιαλική εμπειρία, αφού ήταν η πρώτη (και μοναδική έως τώρα) ως αυτόπτης μάρτυρας. Εν μέσω χειμώνα στη Νότια Αφρική και υπό τους ανυπόφορους ήχους της βουβουζέλας (πιστέψτε με, δεν ήσασταν εκεί…), ο Αντρές Ινιέστα αποτινάσσει μια για πάντα την ταμπέλα της «λούζερ» από την Ισπανία, στον τελικό με την Ολλανδία.
Και ο υπογράφων ξεχνάει για λίγο την δημοσιογραφική του ιδιότητα, σηκώνεται όρθιος και πανηγυρίζει στα δημοσιογραφικά του «Soccer City» και παρακολουθεί βουρκωμένος να γράφεται (ποδοσφαιρική) ιστορία μπροστά στα μάτια του.
Οι δύο πιο πρόσφατοι τελικοί, ομολογώ ότι δεν μου άφησαν ιδιαίτερες εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλού. Εκτός ίσως από την απογοήτευση του MVP (;) Λιονέλ Μέσι το 2014 στην ήττα της Αργεντινής από την Γερμανία και την χαρά του πιτσιρικά Κιλιάν Μπαπέ το 2018 στη νίκη της Γαλλίας επί της Κροατίας.
Δώστε μας κάτι να θυμόμαστε!
Από το πιο σκιώδες Μουντιάλ της ιστορίας, θα θυμάμαι τους Ιρανούς να μην τραγουδούν τον ύμνο τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και τους Γερμανούς να φιμώνουν τα στόματά τους για τον ίδιο λόγο. Αλλά και το φάουλ της Ολλανδίας για το 2-2 κόντρα στην Αργεντινή, το πέναλτι α λα Πανένκα του Ασράφ Χακίμι για την πρόκριση του Μαρόκου επί της Ισπανίας, τα κλάματα του Κριστιάνο Ρονάλντο μετά το άδοξο φινάλε του σε Μουντιάλ.
Θέλω, όμως, εύχομαι να κρατήσω στο μπαούλο των αναμνήσεων και μια (τουλάχιστον) πολύ έντονη στιγμή από τον σημερινό (18/12, 17:00) τελικό. Λιονέλ (Μέσι), Κιλιάν (Μπαπέ), από εσάς (κυρίως) εξαρτάται. Η μπάλα δική σας...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
