Mουντιάλ 2022: Δεν έχω λόγια, έχω συναισθήματα για το έπος… (vid)

Η μεγάλη μου κόρη, σχεδόν 15 ετών, έκλαιγε με λυγμούς. Η μικρή, η οποία κοντεύει στα 10, χοροπήδαγε πάνω στον καναπέ ουρλιάζοντας. Η μητέρα μου, η οποία με μπάλα καμία σχέση, μου είπε ότι πρώτη φορά τα τελευταία δέκα χρόνια που έχει κόψει το τσιγάρο, αισθάνθηκε ότι αν θα είχε ένα πακέτο μπροστά της την ώρα που παρακολουθούσε μόνη της τον τελικό, θα το κάπνιζε ολόκληρο…

Ποδόσφαιρο φίλε μου, ποδόσφαιρο ως το μεδούλι, να ανατριχιάζει το μέσα σου, να μην ξέρει πώς να αντιδράσει και τι να κάνει το έξω σου. Να γελάς, να κλαις, να ουρλιάζεις, να τραβάς τα μαλλιά σου.

Στην Ελλάδα ο τελικός - φαντασίωση ξεπέρασε κάποια στιγμή σε τηλεθέαση το 70%. Επτά στους δέκα τον είδαν. Αρκετά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, καθηλώθηκαν μπροστά από μία οθόνη βλέποντας 22 ανθρώπους οι οποίοι έτρεχαν πάνω κάτω με μία μπάλα στα πόδια.

Ένα τηλεοπτικό έπος. Το θέαμα που είδαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη μας τα τελευταία πολλά χρόνια, η στιγμή που το σύμπαν συνωμοτούσε για να ανατριχιάσουν ταυτόχρονα δισεκατομμύρια άνθρωποι και ανάμεσα τους παιδιά. Παιδιά που έζησαν το μεγαλείο και θα το κουβαλούν στην ψυχή τους, μέχρι τα βαθιά γεράματά τους. Παιδιά που θα εμπνευστούν από αυτή την ιστορία και σε 10 ή 20 χρόνια θα κάνουν ότι έκανε ο Μέσι, ο Μπαπέ και θα μας διηγούνται ως διάσημοι αστέρες πλέον, εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα που τους έκανε να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, με τον αθλητισμό, εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα που άλλαξε για πάντα την ζωή τους.

Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ θα περάσει στην ιστορία ως το πιο σκοτεινό Μουντιάλ έξω από τις 4 γραμμές του γηπέδου, ως το πιο ματωμένο και λιγδιασμένο που έγινε ποτέ, αλλά και ως το κορυφαίο σε ό,τι έχει να κάνει με το θέαμα και αυτό που είδαμε μέσα στις 4 γραμμές.

Οσο για τον τελικό, αυτό το αριστούργημα, αυτό το έπος, ωδή στο ταλέντο, στη θέληση, στο πάθος, στο πείσμα, στην αυταπάρνηση, νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσει ποτέ ούτε ένας από αυτούς που το είδαν. Το χαρακτήρισα ως το κορυφαίο ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου, όχι γιατί θέλω να του βάλω ταμπέλα, αλλά γιατί ως τέτοιο το ένιωσα και το βίωσα. Αισθάνθηκα ότι αυτό που είδαμε, ότι αυτό που ζήσαμε δεν είχε προηγούμενο. Ηταν η βαρύτητα του ματς, ήταν η ποιότητα του ποδοσφαίρου, ήταν το σασπένς, ήταν το διακύβευμα, ήταν ο Μπαπέ, ήταν ο Μέσι.

Ένα παιδί 24 ετών έστειλε τέσσερις φορές την μπάλα στα δίχτυα (2 στην κανονική διάρκεια, μία στην παράταση και μία στην διαδικασία των πέναλτι) και δεν νίκησε, δεν κατέκτησε το τρόπαιο, δεν βγήκε MVP του τελικού. Αυτό στην πραγματικότητα ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συμβεί, αλλά συνέβη.

Στο 122’ ο Εμιλιάνο Μαρτίνες έκανε την επέμβαση που δεν μπορούσε να κάνει και ο Κόλο Μουανί έμεινε να απορεί πως δεν σκόραρε και 20 δευτερόλεπτα αργότερα ο Λαουτάρο Μαρτίνες απέτυχε να γίνει αυτός ο ήρωας του τελικού και δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη έτριβαν τα μάτια τους, για να σιγουρευτούν ότι αυτό που έβλεπαν ήταν αληθινό.

Ό,τι συνέβαινε μπροστά στα μάτια μας στην πραγματικότητα ήταν κάτι που αν το βλέπαμε ως σενάριο φαντασίας, θα το χαρακτηρίζαμε ουτοπικό, υπερβολικό. Οι παίκτες είχαν αρχίσει να αποκτούν διαστάσεις ηρώων της MARVEL και όχι ποδοσφαιριστών και η φράση «τι άλλο να κάνει, να καταπιεί σπαθιά…», πρέπει να ειπώθηκε για τον Μέσι και τον Μπαπέ, περισσότερες φορές και από το καλησπέρα το απόγευμα της Κυριακής.

Και μετά ήρθε το φινάλε. Ο Μοντιέλ ευστόχησε και ο Μέσι γονάτισε. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε στη ζωή του ως πρωταθλητής κόσμου. Μία λύτρωση της ψυχής του, μία ανάπαυση του γερασμένου ποδοσφαιρικά κορμιού του μετά από μία αδιανόητη και αδυσώπητη μάχη μέχρι τέλους.

Τώρα τι απομένει να πουν για αυτόν; Τώρα δεν υπάρχει κανένα «ναι μεν αλλά» που να τον ακολουθεί, τώρα υπάρχει μόνο ένα σκέτο, καθαρό «Ναι ρε Μέσι..». Ο Μπαπέ δεν έρχεται, είναι ήδη εδώ, ο Μέσι φεύγει, αλλά φεύγει με το κληροδότημά του να ξεπερνάει πιθανόν το κληροδότημα κάθε άλλου ποδοσφαιριστή.

Το παιδί θαύμα έγινε άντρας και τα πήρε όλα, τα έκανε όλα, τα έζησε όλα, μας τα προσέφερε όλα. Και το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε παρά να τον δοξάσει, με τον τρόπο που τελικά δεν δόξασε κανέναν άλλο. Δεν του έδωσε απλώς το τρόπαιο του Μουντιάλ, αλλά του επέτρεψε να το πάρει ως πρωταγωνιστής στον μεγαλύτερο τελικό στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, στο μεγαλύτερο ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου, στον αγώνα που τον παρακολούθησαν περισσότερο από κάθε άλλο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη.

Τι φινάλε, τι έπος, τι στιγμή για να την έχεις ζήσει…

Υ.Γ. Πολλοί επικοινωνήσατε στα social μαζί μου για με ρωτήσετε που μπορείτε να δείτε ξανά το βίντεο για τον Μέσι που φτιάξαμε στην εκπομπή «Ωρα Μουντιάλ» με τον Θύμιο Αγαπητό στο μοντάζ και την Ελενα Χαριτάκη στην επιμέλεια. Εδώ είναι λοιπόν, μπορείτε να το δείτε.