Μπαμπάκα Ντιέγκο, καμάρωσε (ξανά) τον γιο σου...

• «Έλα εδώ, στον μπαμπάκα»

Πιτσιρικάς ήμουν βιβλιοφάγος. Προσοχή, όταν λέω/γράφω βιβλιοφάγος, δεν εννοώ απαραίτητα βιβλία λογοτεχνίας. Μικρός ήμουν, άλλωστε, είχα άλλα ενδιαφέροντα και παραστάσεις. Σε απλά… ελληνικά, δώσε μου κόμικ και πάρε μου την ψυχή!

Διάβαζα στο τραπέζι την ώρα που έτρωγα, διάβαζα στον «θρόνο» την ώρα που… (αλλοίμονο!), διάβαζα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, διάβαζα καθισμένος στο γραφείο ξεκλέβοντας χρόνο ανάμεσα στα μαθήματα. Διάβαζα, διάβαζα, διάβαζα…

Όσο μεγάλωνα και μαζί μεγάλωνε η (ήδη μεγάλη) μυωπία και, κυρίως, οι υποχρεώσεις και οι ώρες μπροστά από έναν (ενίοτε και δύο) ηλεκτρονικό υπολογιστή, αμέλησα σε ασύλληπτο βαθμό (ντροπή μου, το ξέρω...) την μεγάλη μου αγάπη.

Το περασμένο (είναι όντως περασμένο;) καλοκαίρι, βρήκα επιτέλους λίγο χρόνο, ανάμεσα σε μπανάκι και (λίγη) ξεκούραση, να διαβάσω ένα βιβλίο. Τι να διαβάσω, να… ρουφήξω! Στο απολαυστικά αποκαλυπτικό και συγκινητικό «Ντιέγκο: Εμπιστευτικό» (εκδ. BELLE EPOQUE) του Λουσιάνο Βερνίκε, ο Φερνάντο Σινιορίνι, επί δύο δεκαετίες ο προσωπικός γυμναστής και για πάνω από τέσσερις στενός φίλος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, αφηγείται χάρη στην απίστευτη μνήμη του όσα έζησε στο πλευρό του πιο χαρισματικού ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Στο κεφάλαιο όπου αναφέρεται στον Μαραντόνα προπονητή, με τον οποίο συνεργάστηκε ως γυμναστής της Εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, ο «τυφλός» (όπως τον φώναζε χαϊδευτικά ο Ντιεγκίτο λόγω της προβληματικής όρασής του) θυμάται μια ξεχωριστή στιγμή του Μαραντόνα με τον Λιονέλ Μέσι, παραμονές ενός φιλικού της Αλμπισελέστε με την Γαλλία στην Μασσαλία, όταν ο πιτσιρικάς τότε Λέο σούταρε στα… περιστέρια ένα φάουλ, στη διάρκεια μιας προπόνησης.

Παραθέτω το συμβάν όπως το αφηγείται ο Δον Φερνάντο και αποτυπώνει την αμοιβαία σχέση σεβασμού και θαυμασμού μεταξύ των δύο μεγαλύτερων μπαλαδόρων που έβγαλε αυτή η γεμάτη μελωδία χώρα της Νότιας Αμερικής.

«Έλα εδώ, στον μπαμπάκα»

«Ο Μέσι χαμογέλασε πονηρά, αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε την πορεία
του προς τα αποδυτήρια. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, άκουσε τη φωνή του
Ντιέγκο να τον καλεί να επιστρέψει στην άκρη της περιοχής.

- Έλα, Λεΐτο, έλα, είπε, καθώς τον έπιανε από το μπράτσο, σαν έμπειρος
πατέρας, που θέλει να διδάξει το άγουρο παιδί του. Έλα εδώ, στον μπαμπάκα.

Ο Ντιέγκο ζήτησε μια μπάλα από τον Καρίσο και την έστησε στο ίδιο
σημείο από το οποίο είχε σουτάρει νωρίτερα και ο Μέσι. Για μένα και για
όσους άλλους παίκτες ήταν ακόμη στο γήπεδο εκείνη τη στιγμή, ο χρόνος
είχε σταματήσει.

- Βιάζεσαι πολύ, μικρέ. Όταν κλοτσάς την μπάλα, μην βγάζεις το πόδι σου
τόσο γρήγορα. Πρέπει να τη συνοδεύεις λίγο παραπάνω, γιατί, αν δεν το κάνεις, η
μπάλα δεν ξέρει πού θέλεις να τη στείλεις.

Ενώ του εξηγούσε, πήρε μερικά βήματα φόρα.
- Έτσι πρέπει να σουτάρεις, κοίτα!

Έτρεξε προς την μπάλα και εξαπέλυσε ένα θανατηφόρο αριστερό σουτ,
όπως παλιά. Η μπάλα τίναξε τα δίχτυα, αφού πέρασε μερικά εκατοστά από
τη συμβολή του οριζόντιου και του δεξιού δοκαριού. Ο Καρίσο εκτινάχθηκε,
αλλά δεν μπόρεσε να τη σταματήσει. Ο Λέο με κοίταξε, σαν να έλεγε: 'Κοίτα
τι έβαλε αυτός ο τύπος!'».

Το «σεμινάριο πολυτελείας», όπως το χαρακτηρίζει στο βιβλίο ο Φερνάντο Σινιορίνι, ήταν ένα από τα πολλά που έδωσε ο Ντιέγκο στον Λέο στο (σύντομο) χρονικό διάστημα που συνεργάστηκαν στην εθνική ομάδα. Σύντομο, αλλά ασύλληπτα πολύτιμο για τον Μέσι, ο οποίος έγινε σπεσιαλίστας στις εκτελέσεις φάουλ και πρόσθεσε ένα ακόμα όπλο στην πλούσια φαρέτρα του.

Εάν το νήμα της ζωής του Ντιέγκο δεν κοβόταν τόσο απότομα στις 25 Νοεμβρίου του 2020, ο Μαραντόνα θα γιόρταζε σήμερα (30/10) τα 63α γενέθλιά του. Και πιθανότατα θα το έκανε με ένα από τα αγαπημένα του ασάδο, παρέα με τον καλό του φίλο Φερνάντο και καπνίζοντας ένα πούρο όπως αυτά που του έστελνε ο καλός του φίλος, Φιντέλ Κάστρο, από την Αβάνα.

Ποιος ξέρει, αν είχαν προνοήσει οι υπεύθυνοι του γαλλικού περιοδικού «France Football», να ήταν απόψε στο Παρίσι για να παραδώσει ο ίδιος στον Μέσι την όγδοη και πιθανότατα τελευταία «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του. Ο Λέο, άλλωστε, είναι ο μοναδικός που αξίζει να λέγεται «διάδοχος του Μαραντόνα», μια απίστευτη βαριά ταμπέλα που χαντάκωσε δεκάδες ποδοσφαριστές προτού εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Μέσι.

Η επική του παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, όπου κατάφερε επιτέλους ό, τι και ο Ντιέγκο 36 χρόνια πριν, φρονώ πως του χαρίζει δίκαια μια ακόμα «Χρυσή Μπάλα» για την μυθική συλλογή του.

Ο Μαραντόνα, ο οποίος πήρε τιμής ένεκεν την «Χρυσή Μπάλα» το 1995 επειδή επί εποχής του το Όσκαρ του ποδοσφαίρου δινόταν ΜΟΝΟ σε Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές, θα χειροκροτούσε περήφανος τον άξιο «απόγονό» του. Και, ποιος ξέρει, ίσως γυρνούσε προς το μέρος του Σινιορίνι και με εκείνο το ιδιαίτερο χαμόγελο που τον χαρακτήριζε, να του έλεγε πάλι «Μπορείς να πιστέψεις πώς παίζει αυτός ο νάνος;».

Υ.Γ.: Μπορεί ο καιρός να μην μας το δείχνει, αλλά τα Χριστούγεννα απέχουν μόλις 55 ημέρες. Αντί για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι ή ένα κινητό, κάντε δώρο στα παιδιά, στα ανίψια, στα εγγόνια, ένα βιβλίο. Πιστέψτε με, τώρα μπορεί να γκρινιάξουν, αλλά στο μέλλον θα σας ευγνωμονούν...