Η ατάκα του Μασούρα, το «πρέπει» των φορ και το «Ελλάς - Γαλλία - συμμαχία»

Προφανώς για τους ευκαιριακούς πανηγυρτζήδες – οπαδούς της Εθνικής Ελλάδας, οι οποίοι περισσότερο αρέσκονται (και επιδίδονται) στο κράξιμο μέσω Twitter, η νίκη επί της Ιρλανδίας δεν είναι κάτι σημαντικό. Γι’ αυτούς επιτυχία είναι το… Εuro 2004 που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί από αντίστοιχου επιπέδου ευρωπαϊκή ομάδα εις τους αιώνες των ποδοσφαιρικών αιώνων, ή άντε το πολύ πολύ αν είναι γαλαντόμοι μια πρόκριση σε μεγάλή διοργάνωση. Ευτυχώς αυτοί πλέον έχουν περιοριστεί. Οι περισσότεροι αρχίζουν να ασχολούνται και πάλι με την Εθνική ομάδα από την εποχή του Τζον Φαν’τ Σχιπ και συνεχίζουν τώρα επί Πογέτ, παρότι τους περισσότερους από τους παίκτες που βλέπουν να αγωνίζονται δεν τους έχουν παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της σεζόν: συμβαίνει και σε πολύ καλύτερες οικογένειες Βλέπετε, ελάχιστοι πλέον παίζουν σε ελληνικές ομάδες και ελάχιστοι είναι τόσο top που να αγωνίζονται σε δημοφιλή πρωταθλήματα επιπέδου Αγγλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας. Ασε που ο Πογέτ αφήνει και εκτός αποστολών κάποιους εξ αυτών που όντως συμμετέχουν σ΄ αυτά τα πρωταθλήματα...

Και τότε προς τι οι έξαλλοι πανηγυρισμοί αυτών των παιδιών χθες βράδυ στην ΟPAP Arena; Προς τι τα χειροκροτήματα και τα high five στις δυο καθοριστικές αποκρούσεις του high class Βλαχοδήμου στο δεύτερο ημίχρονο; Είναι λίγο πιο πολύπλοκο απ΄αυτό που φαίνεται. Διότι αυτά τα παιδιά δεν είναι μόνο «στερημένα» από επιτυχίες με την Εθνική Ελλάδας, αλλά και μια παρέα η οποία είναι από τις πιο «δεμένες» στη σύγχρονη ιστορία της ποδοσφαιρικής Εθνικής Ελλάδας. Το βλέπεις στους πανηγυρισμούς, στις αντιδράσεις των αναπληρωματικών, στα αστεία με τον «παλαίουρα» Τζαβέλλα για το πώς τελείωσε το ματσάκι με την αποβολή του Ιρλανδού στο 95’ στο άψε – σβήσε, το βλέπεις στα λόγια του κορυφαίου Ελληνα παίκτη της τριετίας 2020-2022, που πλέον έχει παραχωρήσει εδώ και δύο χρόνια τη θέση του Νο1 στον Τάσο Μπακασέτα.

«Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω με όλα τα παιδιά, όλοι έχουν πολύ καλή διάθεση από την πρώτη ημέρα που έρχονται στην ομάδα, θέλουν να πετύχουμε. Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια που παίζω ποδόσφαιρο δεν έχω ξαναδεί τέτοια διάθεση, κοιτάζω τον πάγκο και νομίζω πως παίζουν και αυτοί! Είναι εξαιρετικό, σου δίνουν δύναμη και προσπαθείς να δώσεις ακόμα περισσότερα στην ομάδα»: λόγια του υπέροχου χθες Γιώργου Μασούρα, που μάλλον παίζει πια με πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην Εθνική ομάδα παρά στον Ολυμπιακό: δεν συμβαίνει με όλους αυτό. Κι’ αν… πρέπει να συμβεί οπωσδήποτε με κάποιους, είναι με τον Γιώργο Γιακουμάκη και με τον Βαγγέλη Παυλίδη. Διότι η Εθνική χρειάζεται και τα γκολ των γκολτζήδων σέντερ φορ της, δεν θα τα καταφέρει μόνο με τους μέσους και τους εξτρέμ της...

Ο πρώτος ήταν πέρυσι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Σκωτίας με τη Σέλτικ και εφέτος συνεχίζει ασταμάτητος στην Αtlanta United με 10 γκολ σε 14 ματς! Ο δεύτερος, μόλις στα 25 του, κόντεψε να φτάσει με την Αλκμααρ (και συμπαίκτη τον Παντελή Χατζηδιάκο) στον τελικό του Conference League, είχε αποκλείσει σχεδόν… μόνος του κοτζάμ Λάτσιο με νίκες μέσα – έξω, τελείωσε τη σεζόν με το καταπληκτικό 22 γκολ/14 ασίστ σε 44 ματς! Από αμφότερους η Εθνική χρειάζεται περισσότερα για να κάνει την τεράστια υπέρβαση και να πετάξει εκτός Εuro 2024 τους Ολλανδούς.

Αυτός είναι ο κρυφός πόθος, ας μην κρυβόμαστε. Μας τον είχε «δείξει» ακόμα και το πρόγραμμα των προκριματικών: τελευταία αγωνιστική στις 21 Νοεμβρίου στην OPAP Arena εναντίον των Γάλλων, οι οποίοι πιθανότατα θα έχουν ήδη προκριθεί.

Σ’ αυτόν τον καλοκαιρινό μίνι κύκλο, η δουλειά έγινε. Η δουλειά ήταν η νίκη επί της Ιρλανδίας, κάθε άλλο αποτέλεσμα όπως είχε πει και ο Πογέτ, θα έβγαζε την Ελλάδα από πολύ νωρίς εκτός στόχου. Στη Γαλλία τη Δευτέρα ας το απολαύσουμε. Ο,τι κι αν γίνει. Να τα δώσουν όλα, να το ευχαριστηθούν κι’ ό,τι γίνει. Απαίτηση για βαθμό δεν υπάρχει, αλλά αν βγει κάνα… Ισπανία – Ελλάδα 0-1, δεν θα μας χαλάσει καθόλου. Μία στο εκατομμύριο εναντίον της φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Συνεπώς, όλα θα κριθούν το φθινόπωρο. Στα δυο «Ολλανδία – Ελλάδα» και στο εκτός έδρας ματς με τους Ιρλανδούς. Εως τότε θα έχει όλο το χρόνο και ο Πογέτ να αναθεωρήσει για κάποιες από τις (μη) κλήσεις του, αν βεβαίως η αξιολόγησή του συμπεριλαμβάνει και το πεδίο «φόρμα παίκτη» και δεν έχει ήδη «κλείσει» τους καταλόγους στρατολήγησης…

Υ.Γ. Ο ένας στα 31 του, κλασικός κεντρικός μέσος, ενίοτε και εξτρέμ. Παλαιάς κοπής. Περισσότερο συντονιστής, παρά επιθετικός. Με αποτυχίες στην Αγγλία (Σαουθάμπτον), τη Γερμανία (Μάιντς), το Βέλγιο (Αντερλεχτ), την Πορτογαλία (Μπενφίκα), αλλά με πάρα πολύ καλή τελευταία πενταετία στην Ιταλία. Σε Σασουόλο και Σαμπντόρια. Δεν τις λες και μεγαθήρια. Όμως ήταν… στελεχάρα σε ομάδες της Serie A o Φίλιπ Τζούρισιτς, ο οποίος πέρασε και ένα φεγγάρι από τα νιάτα του στη χώρα μας, ως μεταγραφή της Ακαδημίας του Ολυμπιακού από τα τμήματα υποδομής του Ερυθρού Αστέρα. Με πολύ περισσότερες παραστάσεις από τον Οντρεϊ Λινγκρ και με 41 συμμετοχές στην Εθνική Σερβίας. Φαίνεται «ταμάμ» για τα ματς με τους «μικρούς», αλλά για τα ντέρμπι; Θα πρέπει να αρχίσει να μαρκάρει και να πρεσάρει στα 31 του, ΄που δεν φαίνεται και το πιο πιθανό σενάριο…

Ο άλλος, στα 25 του. Στο πικ του, πριν από την πρώτη σπουδαία μεταγραφή της καριέρας του. Περισσότερο «επιθετικός», λιγότερο χαφ ο Λινγκρ. Έναν χρόνο πριν από τη λήξη του συμβολαίου του, έχει τρουπώσει στο ρόστερ της Εθνικής ομάδας του (αλλαγή στο τελευταίο της παιχνίδι εναντίον της Μολδαβίας, αλλά μέχρι εκεί). Ιδανικός στο «γύρω – γύρω» από τον φορ με (πολύ) περισσότερα γκολ και ασίστ από τον Τζούρισιτς, αλλά και με πολύ λιγότερες παραστάσεις, όντας έως τώρα περιορισμένος στα όρια της Τσεχίας, παρότι έχει παίξει σε ομίλους και του Europa και του Conference League.

Τι σχέση έχουν βάσει των ποδοσφαιρικών χαρακτηριστικών τους δυο παίκτες οι οποίοι είναι (ή.. ήταν) υποψήφιοι για την ίδια θέση στον Παναθηναϊκό; Απολύτως καμία! Και αυτό είναι το ανησυχητικό…