Έκανε τη δουλειά που μπορούσε, πάμε στον επόμενο

• Δεν φεύγει πάντα σαν φίλος

Η πορεία της εθνικής ομάδας υπό τις οδηγίες του Γκουστάβο Πογιέτ αντικειμενικά πρέπει να χαρακτηριστεί «θετική». Η άλλη άποψη λέει ότι «πόσο χειρότερα μπορούσε να πάει;» αλλά στον αθλητισμό υπάρχει πάντα και χειρότερα, ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει την «οχύρωση» που απολαμβάνει ένας σύλλογος, του ιδίου μεγέθους. Οι χρυσές εποχές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είχαν περάσει προ πολλού, όταν ανέλαβε ο Ουρουγουανός τεχνικός και μετά την καλή εικόνα απέναντι στην τρίτη κατηγορία του Nations League, η πορεία στα προκριματικά του Euro έδειξαν πως μόνο ένα μέρος από την καλή εικόνα της εθνικής έχει επιστρέψει. Ας πούμε ότι έχει βρεθεί μια ισορροπία, ώστε αυτή να βρίσκεται εκεί που της αρμόζει με βάση το αποτέλεσμα που βγάζει η συνταγή που έχει μέσα αρκετό ταλέντο, σημαντική επιθυμία (όχι πάντα και όχι από όλους) και εξαιρετική αναξιοπιστία όσον αφορά αυτό που ονομάζεται «ελληνικό ποδόσφαιρο». Ανάμεσα στη δεύτερη και τρίτη «ταχύτητα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δηλαδή, με την ελπίδα για ένα ξεπέταγμα στην τελική φάση ενός τουρνουά (όπου πολλά γίνονται).

Όταν είσαι σε κατάσταση μερικής αποσύνθεσης είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος σοβαρός επαγγελματίας που θα σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου υγιής και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα (λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων μπροστά σου). Δεν ήταν εύκολο να βρει την ιδανική λύση η ΕΠΟ πριν καταλήξει στον Ουρουγουανό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι έψαχναν ήταν οι κατάλληλοι για αυτή τη δουλειά. Οπότε η επιλογή του Πογιέτ είχε την λογική της, αν μπορούσες να πάρεις από αυτόν ότι ήταν δυνατόν μέσα από την προπονητική του αξία, μέχρι να αρχίσει να φωνάζει δημόσια για πράγματα που ίσως δεν θα έπρεπε.

Δεν φεύγει πάντα σαν φίλος

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός ήταν, από το 2009 που ξεκίνησε ως πρώτος προπονητής στο πάγκο της Μπράϊτον από την League 1, ταλαντούχος καταφέρνοντας να βρίσκεται τελικά κάπου στο τρίτο-τέταρτο επίπεδο της προπονητικής βαθμίδας και αρκετά χαμηλότερα μάλλον σε αυτό του επαγγελματισμού. Όχι όσον αφορά την προσήλωση του στην δουλειά μέσα στο γήπεδο (σε προπόνηση και αγώνες) αλλά στο κομμάτι της συνεργασίας. Ακόμα και αν τελικά ο προπονητής έχει… πάντα άδικο αφού, αν δεν πάει καλά η ομάδα, είναι μόνος του απέναντι στη διοίκηση και τον κόσμο, ο Πογέτ έχει στην καριέρα του, αρκετά ξαφνικά διαζύγια τα οποία ακολούθησε το σχετικό… «μπινελίκι». Πρώτα από αυτόν, μετά από εκείνον που τον απέλυε. Το δίκιο και το άδικο δεν είναι κάτι που μπορούμε να το χρεώσουμε εύκολα όταν δεν ζούμε ένα ρεπορτάζ από κοντά, αλλά στην περίπτωσή του υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Το οποίο έσκασε τώρα και στην εθνική ομάδα.

Η δημοσιοποίηση του θέματος με την μη πληρωμή του συνεργάτη του Μαουρίτσιο Ταρίκο που είναι μαζί του από το 2009, προφανώς είναι μια τουφεκιά που έριξε στον αέρα σαν συνέχεια της δημόσιας αντιπαράθεσης με τον πρόεδρο της ΕΠΟ όταν αυτός είχε πει, τον Σεπτέμβριο, το περίφημο: «Έχω προσωπική άποψη για τις προσκλήσεις και δεν μπορώ να την πω γιατί δεν θέλω να διαταράξω το κλίμα της εθνικής ομάδας» και την μη επέκταση του συμβολαίου του που τελειώνει τον Μάρτιο. Ασφαλώς και η τοποθέτηση Μπαλτάκου ήταν άκομψη, ασφαλώς και το γυαλί έχει ραγίσει αλλά το να παίζουμε τις «κουμπάρες» με την εθνική ομάδα να έχει ανοιχτές υποχρεώσεις, είναι το λιγότερο αστείο.

Το θέμα λοιπόν δεν ήταν/είναι ο Ταρίκο ο οποίος άλλωστε έχει μια ασαφή σχέση συνεργασίας με την ΕΠΟ, πέρα από τη σχέση εμπιστοσύνης με την Πογέτ. Γι αυτό και δεν αναφέρεται πουθενά, αν ψάξει κάποιος, ως μέλος του προπονητικού team της εθνικής. Η ιστορία με το ΑΦΜ του απαντήθηκε και είναι σαφές ότι σε πολλά πράγματα μπορεί να έχει θέμα ή ΕΠΟ, σε αυτό όχι. Το γιατί βέβαια δέχεται η ομοσπονδία, για οκτώ μήνες, να έχει οποιαδήποτε σχέση με την ομάδα ένας… αρνητής ελληνικού ΦΠΑ είναι άγνωστο. Μπορεί κάποιος να πίστεψε πως τελικά θα την κάνει αφιλοκερδώς τη δουλειά.

Αν πάντως αυτές οι δηλώσεις του Πογιέτ έκαναν αίσθηση δεν ήταν οι πρώτες που χτύπησαν άσχημα. Προσωπική εκτίμηση αλλά, αν τώρα υπήρχε και προσωπική πικρία στη μέση, τα όσα είπε τον Σεπτέμβριο για να αιτιολογήσει το ότι δεν κάλεσε Φορτούνη, Κωνσταντέλια ήταν τραγικά και ελάχιστα… επαγγελματικά και το είχα σημειώσει τότε. Το να αφήνεις υπονοούμενα για κάτι «εξωαγωνιστικό», όταν λες πως μερικά πράγματα δεν λέγονται δημόσια αλλά στην ουσία τα λες δημόσια μπορείς να το χαρακτηρίσεις κάπως, αλλά…δεν γράφεται εδώ.

Η ουσία της υπόθεσης είναι πως η σχέση του Πογιέτ με την ΕΠΟ έχει τελειώσει, ακόμα και το ρεπορτάζ λέει πως είναι σε εξέλιξη προσπάθεια εκτόνωσης. Ο ίδιος δηλώνει διαθέσιμος για όποια ομάδα τον θέλει και η Ομοσπονδία -μετά το τέλος του αγώνα με τη Γαλλία- θα έπρεπε κανονίσει τα τυπικά για την αποζημίωση του (για το επόμενο διάστημα του συμβολαίου του) και να ανακοινώσει τον διάδοχο του, που θα έχει την ευθύνη για τα play offs του Μαρτίου και την μάχη της πρόκρισης στα τελικά του Euro. Είναι σαφές πως η εθνική πρέπει να του πει ένα «ευχαριστώ» γιατί κατάφερε να μετατρέψει ένα «ζόμπι» σε κάτι απόλυτα λειτουργικό, αλλά η αλήθεια είναι πως με καλό σκάουτινγκ σίγουρα θα βρεις κάτι ανάλογο με τον Πογιέτ. Ίσως και καλύτερο. Με τα κολλήματα που έχουν όλοι οι προπονητές του κόσμου, αλλά με λίγη προσπάθεια περισσότερο διαχειρίσιμα (κάτι που είναι ευθύνη και των δύο πλευρών βέβαια).