Αντρέας Μπρέμε: Η νερατζούρα καρδιά του αμφιδέξιου εκκρεμούς

• Από το «ναι» του Τραπατόνι στον μαγικό κόσμο του Calcio
• Ένα αμφιδέξιο εκκρεμές στην κορυφή
• Τα ζόρια και το ανατριχιαστικό story για την Ίντερ

«Se ne va un pezzo di noi» ή αλλιώς «Ένα κομμάτι μας έφυγε». Πόσο πιο απλά και περιεκτικά θα μπορούσε να το θέσει η Ίντερ; Ποιες λέξεις θα μπορούσαν να αποδειχθούν πιο κατάλληλες; «Ένα κομμάτι της νεότητάς μας, ένα μέρος αυτών που λέμε πως έχουν εισβάλει στη φαντασία και την ιστορία μας για πάντα». Ο Αντρέας Μπρέμε άφησε την τελευταία του πνοή μόλις στα 63 του και έσπειρε το πένθος στη Γερμανία και τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Μόνο που στη νερατζούρα πλευρά του Μιλάνου, αυτό το πένθος είχε μια αίσθηση ακόμα πιο βαριά, γιατί ανέκαθεν η σχέση της με τον δικό της «Άντι» ήταν πιο ξεχωριστή.

Το πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ του 1990 έχτισε τον μύθο του, ωστόσο η Ίντερ υπήρξε σπίτι και οικογένεια Αντρέας Μπρέμερ. Τόσο που, δεδομένα, μερικές από τις τελευταίες σκέψεις του ήταν απόλυτα αφιερωμένες στις αγαπημένες του μαύρες και μπλε ρίγες.

Se ne va un pezzo di noi 🖤💙
Ciao Andy pic.twitter.com/GVCz0hSCXu

— Inter (@Inter) February 20, 2024

Από το «ναι» του Τραπατόνι στον μαγικό κόσμο του Calcio

«Δεν γεννήθηκα με αυτό το ταλέντο, δούλεψα σκληρά για να το αποκτήσω», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Κι αυτή ήταν η αλήθεια, σε αντίθεση με το πόσο φυσικά προέκυψε η αμοιβαία λατρεία ανάμεσα σε αυτόν και τους φίλους της Ίντερ. Για να φτάσει σε αυτό το επίπεδο πάντως, χρειάστηκε να ανέβει με υπομονή τα σκαλιά της καταξίωσης. Από τη Ζαρμπρίκεν και την Καϊζερσλάουτερν, στην οποία έγραψε ιστορία παρέα με τον Ότο Ρεχάγκελ, ως και την Μπάγερν Μονάχου. Το κορυφαίο επίπεδο δεν ήταν πλέον μακριά για τον Μπρέμε. Κι εκείνη την εποχή, η κορυφή του ποδοσφαίρου ήταν συνώνυμη με την Ιταλία.

Μόνο που για να φτάσει εκεί, έπρεπε να πειστεί ο Τζοβάνι Τραπατόνι. Η Ίντερ προσπάθησε να «απαντήσει» στη Μίλαν των Ολλανδών και έχτισε τη δική της γερμανική αυτοκρατορία, παίρνοντας αρχικά τον Μπρέμε και τον Λόταρ Ματέους κι έπειτα και τον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Ο Φραντς Μπεκενμπάουερ ήταν αυτός που βοήθησε τον εμβληματικό «Τραπ» να πειστεί πλήρως για την αξία του αριστερού μπακ των Βαυαρών.

«Είχα τρελαθεί με έναν ξανθό που είχε πολύ δυναμισμό στο παιχνίδι του και τον είχα δει να παίζει τόσο ως χαφ όσο και ως πλάγιο μπακ. Το όνομα του ήταν Αντρέας Μπρέμε και έπαιζε στη Μπάγερν. Μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα για αυτόν και ο φίλος μου, Φραντς Μπεκενμπάουερ. "Τζοβάνι, αυτός είναι πραγματικά δυνατός. Δεν ξέρει ούτε ο ίδιος αν το πόδι του είναι το αριστερό ή το δεξί και έχει τη δύναμη ενός αλόγου. Το μυστικό του είναι ότι στο δεξί έχει την τεχνική και στο αριστερό τη δύναμη". "Αν είναι τόσο σίγουρος ακόμη και ο Kaiser", σκέφτηκα, "τότε αξίζει τον κόπο"», είχε δηλώσει ο Τραπατόνι.

Ο Μπρέμε δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να φύγει από την Μπάγερν, αλλά τότε ουδείς μπορούσε να κλείσει τα αυτιά του στις «Σειρήνες» της Serie A.

«Όταν ήμουν στην Μπάγερν, δεν υπήρχε λόγος να φύγω. Μόλις ωστόσο με πλησίασε η Ίντερ, ακόμα και ο Χένες μου είπε: "Κοίτα, Άντι, δεν θέλω να φύγεις. Αυτή όμως είναι η Serie A και εκεί τα πράγματα είναι ονειρικά". Εκεί συνάντησα και τον Τραπατόνι. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ μου. Και αλήθεια είχα απίστευτους προπονητές», έχει δηλώσει ο ίδιος ο Μπρέμε. Άλλωστε, με όσα έζησε μαζί του στην Ίντερ, πώς θα μπορούσε να έχει διαφορετική άποψη;

Ένα αμφιδέξιο εκκρεμές στην κορυφή

«Φάουλ με το δεξί και πέναλτι με το δεξί: Για αυτό ήταν ξεχωριστός». Η Gazzetta dello Sport χώρεσε σε μερικές λέξεις το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού του Μπρέμε. Ίσως και να υπήρξε ο πρώτος τόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής που εισήγαγε αυτό τον όρο: Ήταν αμφιδέξιος, δηλαδή το ίδιο καλός με το αριστερό - το θεωρητικά καλό του - και το δεξί.

Στις προπονήσεις της Ίντερ έκανε πλάκα στον γκολκίπερ Βάλτερ Ζένγκα, σκοράροντας απέναντί του από πέντε απευθείας φάουλ με το κάθε πόδι. «Το αριστερό μου είναι πιο δυνατό αλλά το δεξί μου είναι πιο ακριβές», είχε πει ο ίδιος, αλλά η πραγματικότητα είχε μικρή σημασία. Αφού όπως και να είχε, ο Μπρέμε κατάφερνε να είναι... σκαλωτικά καλός. Εκ των πρώτων τόσο επιθετικογενών ακραίων μπακ, ο Γερμανός με την ξανθιά χαίτη όργωνε την αριστερή πλευρά, καθιστώντας σαφές πως είναι κάτι παραπάνω από ένας αμυντικός. Τα χτυπήματά του, οι δημιουργικές του αρετές, η έφεση του στο σκοράρισμα έδειχναν βγαλμένα από τους μπακ του μέλλοντος.

Και ενώ ανασταλτικά δεν είχε την έφεση ή την κλάση άλλων συναδέλφων του, η πειθαρχία και η αποφασιστικότητά του πάντα τον έβγαζαν ασπροπρόσωπο. Ίσως ο πρώτος τόσο λαμπερός τύπος που έπαιζε αυτή τη θέση, μπόρεσε να κερδίσει τις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων ανάμεσα σε τόσο δεκάρια και επιθετικούς. Τον «βάφτισαν» αμφιδέξιο εκκρεμές για τον τρόπο που ανεβοκατέβαινε στην πτέρυγά του. Και με εκείνον στο «φτερό» η Ίντερ του Τραπατόνι πήρε ένα από τα πιο δύσκολα πρωταθλήματα, αυτό του 1989, με 58 από τους 68 διαθέσιμους βαθμούς κόντρα σε Νάπολι, Μίλαν, Γιουβέντους. Πόσο καλός ήταν τότε ο Μπρέμε; Η απάντηση πολύ απλή: Τόσο ώστε, στην εποχή του Μαραντόνα στην Ιταλία, να αναδειχθεί εκείνος κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος. Ακριβώς γιατί έκανε πράγματα που κανείς δεν περίμενε από έναν ακραίο οπισθοφύλακα. Η τετραετία του στην Ίντερ συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε με τον ίδιο φοβερό τρόπο, με λάμψη, με το Super Cup του 1989 αλλά και το UEFA του 1991 σε εκείνους τους διπλούς τελικούς κόντρα στη Ρόμα.

Τα ζόρια και το ανατριχιαστικό story για την Ίντερ

Η καρδιά του τον πρόδωσε ξαφνικά, έκοψε το νήμα της ζωής του πρόωρα. Όμως μόνο εκείνη πόσο είχε ταλαιπωρηθεί στο παρελθόν. Η ζωή του εκτός των γηπέδων δεν κύλησε ποτέ τόσο όμορφα όσο αυτή εντός των τεσσάρων γραμμών.

Πέρασε ένα φοβερό σκληρό χωρισμό και ένα έντονο διαζύγιο με τη σύντροφό του, τα οικονομικά προβλήματα τον χτύπησαν, έφτασε να χρωστάει 200.000 ευρώ σε τράπεζες. Το αλκοόλ είχε αρχίσει να τον ρουφά, να του προσφέρει τη ζεστή μα ψευδή αγκαλιά συμπαράστασης και η κινούμενη άμμος της ζορισμένης του ζωής έδειχνε να τον καταβροχθίζει. Είχε φτάσει σε τραγικά επίπεδα. Ο Μπεκενμπάουερ πριν μια δεκαετία περίπου είχε κάνει δημόσια έκκληση βοήθειας για τον φίλο του . Έφτασε κοντά μέχρι και στο να καθαρίσει τουαλέτες σε μια τεράστια εταιρεία για να εξασφαλίζει τα βασικά!

Η καρδιά του γέμισε με αμέτρητες πανευτυχείς αναμνήσεις καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του, μα και με πολύ σκοτάδι αφού κρέμασε τα παπούτσια του. Το σίγουρο ωστόσο ήταν πως πάντα μέσα της έμειναν ζωντανές οι αγαπημένες του μαύρες και μπλε ρίγες, η λατρεμένη του Ίντερ, η Curva Sud που τραγουδούσε το όνομά του. Άλλωστε, το τελευταίο που επικοινώνησε ποτέ με τον πλανήτη ήταν ένα story στα social media. Ένα σκίτσο του ίδιου με τη φανέλα των Μιλανέζων, μια μικρή δόση ενθουσιασμού για το παιχνίδι της Ίντερ κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης στο Champions League (20/02). Της δικής του Ίντερ που πάντα τον γέμιζε.