Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός, η έλλειψη του Χάμες κι ο κομπλεξικός διαιτητής

Αντί προλόγου: Ο Βρουσάι, αν έπαιρνε τις ευκαιρίες, ως εξτρέμ κι όχι ως…μπακ, θα ήταν χειρότερος από τους εξτρέμ που παίζουν στον Ολυμπιακό; Μπορεί και να ήταν, αλλά μπορεί και να ήταν καλύτερος. Έχει παίξει όμως ποτέ πέντε σερί παιχνίδια βασικός;

Για τον Ολυμπιακό το χθεσινό παιχνίδι ήταν μία χρυσή ευκαιρία να κάνει -2 το -12 από τον Παναθηναϊκό μέσα σε ένα γύρο πρωταθλήματος 13 αγωνιστικών. Την έχασε κι έμεινε στο -5, μία διαφορά που όσο περνούν οι αγωνιστικές θα είναι υπέρ των «πράσινων» και εις βάρος του. Και σίγουρα θα δοκιμαστεί δε στα ματς ΑΕΚ-Ολυμπιακός κι Ατρόμητος-Παναθηναϊκός την τελευταία αγωνιστική, σε 13 ημέρες.

Κατά κοινή ομολογία ο Ολυμπιακός άξιζε το τρίποντο, όπως ακριβώς το άξιζε και στη Λεωφόρο-και για τους ίδιους λόγους δεν το πήρε ούτε τότε, ούτε τώρα. Κι αυτοί έχουν να κάνουν με την έλλειψη ποιότητας στα τελειώματα των ποδοσφαιριστών του και με την εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε διαιτητικά από δύο διαφορετικούς απεσταλμένους της ΚΕΔ του Μπένετ (της ΕΠΟ του Μπαλτάκου). Διαφορετικούς γιατί ο Δανός Κελέτ είναι ένας πολύ λίγος διαιτητής, ένας διαιτητής της πλάκας, ο δε Πορτογάλος Πινέιρο είναι ένας κομπλεξικός διαιτητής. Και οι δύο επιλογές ενός αρχιδιαιτητή που δεν θα έπρεπε να είχε αυτό το ρόλο ούτε στο ποδόσφαιρο της Μάλτας.

Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε σχεδόν απόλυτα για 70 λεπτά: στο πρώτο δεκάλεπτο, από το 25΄ έως το 45΄, από το 46΄ έως το 74’ κι από το 80’΄ έως το σφύριγμα της λήξης. Ο Παναθηναϊκός πήρε το παιχνίδι στα πόδια του μόνο στο 15λεπτο 11’-25’ και στο πεντάλεπτο 75’-79’, δείχνοντας σε αυτά έστω τα μικρά διαστήματα πραγματικά απειλητικός, με αποκορύφωμα το φαρμακερό σουτ του Σπόραρ στο 79’. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς έπαιξε κυρίως άμυνα, γιατί υποχρεώθηκε να το κάνει από έναν πολύ ορμητικό Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός έχει καλή ομάδα φέτος, θα διεκδικήσει το πρωτάθλημα έως το τέλος και αν δεν ήταν τόσο δυναμικός χθες ο Ολυμπιακός θα βλέπαμε έναν άλλο Παναθηναϊκό, όπως είχε κερδίσει στην Τούμπα τον ΠΑΟΚ κι όπως είχε χάσει από ατυχία στη Φιλαδέλφεια από την ΑΕΚ.

Ήταν ο Ολυμπιακός που έκανε τον Παναθηναϊκό χθες να αμύνεται συνεχώς. Ειδάλλως, όποτε βρήκε ευκαιρία να επιτεθεί ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας ήταν πολύ επικίνδυνος, και με τον Παλάσιος στην αρχή και με τον Μαντσίνι στη συνέχεια (ο Πασχαλάκης καθάρισε τη φάση με την επέμβαση του, αφού το οφσάιντ ήταν οριακό και θα έμπλεκε μετά με το VAR) και σε εκείνο το πολύ δύσκολο για τον Ολυμπιακό πεντάλεπτο στο β΄ ημίχρονο με τον Σπόραρ, τον Μαντσίνι που κώλωσε και δεν σούταρε από καλή θέση και τον Τσέριν που σούταρε πολύ άσχημα από ακόμη καλύτερη θέση.

Η ομάδα του Μίτσελ, ο οποίος έκανε «επιθετικό» κοουτσάρισμα και τον ένιωθαν οι παίκτες, έβγαλε όλα εκείνα τα στοιχεία που έπρεπε να βγάλει για να κερδίσει: είχε αποφασιστικότητα, τσαγανό, ήταν πολύ επιθετική, με πολλές φάσεις. Ήταν ένας κανονικός Ολυμπιακός, που αυτή τη φορά υπερασπίστηκε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, αλλά δεν είχε, όπως και στη Λεωφόρο, αποτελεσματικότητα, γιατί πολύ απλά δεν είχε ποιοτικά τελειώματα. Ίσως γιατί τις περισσότερες ευκαιρίες τις είχαν ο Κανός κι ο Ρόντινεϊ, που λες και συναγωνίστηκαν ποιος θα έχει τις χειρότερες επιλογές. Ο Μπακαμπού είχε μία ευκαιρία, στέλνοντας την μπάλα στο δοκάρι, ο Μπιέλ δεν είχε καμία, ο Φορτούνης δεν είχε καμία κι ο Ελ Αράμπι είχε μία.

Έλειψε πολύ, και δη για δεύτερο στη σειρά ντέρμπι μετά από εκείνο του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο Χάμες, αν κι ο Φορτούνης ήταν δυνατός και καλός και με τρεξίματα χθες. Όμως πρώτον ο Χάμες έχει πιο ποιοτικά τελειώματα απ΄ όλους τους «ερυθρόλευκους» (βλέπε γκολ με ΠΑΟΚ, ακυρωθέν γκολ με ΑΕΚ) και δεύτερον με την απουσία του σε συνδυασμό και με εκείνη του Γκάρι περιορίστηκαν οι λύσεις του Ολυμπιακού, που έτσι κατέφυγε στον 38χρονο Βαλμπουενά για να οργανώσει δημιουργικά το παιχνίδι του στα τελευταία 20 λεπτά.

Με τους Χουάνγκ κι Εμβιλά να κερδίζουν με την κλάση και την πληθωρικότητα τους τη μάχη του κέντρου, τον Φορτούνη να παίρνει πολλές μπάλες, τους Ρόντινεϊ και Ρέαμπτσιουκ να βγαίνουν συνεχώς μπροστά και τον Μπα να καθαρίζει πίσω με τη βοήθεια και του Παπασταθόπουλου, ο Ολυμπιακός περιόρισε τους κινδύνους για την εστία του Πασχαλάκη και παρήγαγε φάσεις μπροστά. Άλλοτε κλέβοντας, άλλοτε με πλαγιοκοπήσεις, άλλοτε με στατικές φάσεις, άλλοτε με μπαλιές στην πλάτη της άμυνας και πάνω απ΄ όλα πιέζοντας πάρα πολύ τον Παναθηναϊκό.

Ο Κανός θα μπορούσε να πάρει το ντέρμπι μόνος του με τόσες φάσεις που είχε! Δεν ξέρω αν επηρεάστηκε αρνητικά από την πρώτη ευκαιρία του, που ήταν και η μεγαλύτερη του αγώνα, όμως πραγματικά τα τελειώματα του ήταν το ένα πιο απογοητευτικό από το άλλο, μέχρι που…γλίστρησε προσπαθώντας να σουτάρει από το πέναλτι! Παράλληλα, με τις κακές επιστροφές του άφηνε συνεχώς εκτεθειμένο τον Ρέαμπτσιουκ πίσω του, ενώ και δεξιά όταν πήγε στο τέλος έκανε το ίδιο στον Ρόντινεϊ.

Ο Βραζιλιάνος δεξιός μπακ θα μπορούσε κι αυτός εύκολα να γίνει ο πρωταγωνιστής του αγώνα, αλλά ενώ έβγαινε καλά στην επίθεση οι τελικές του δεν ήταν καλές και δεν ήταν ομαδικός, ενώ ούτε αμυντικά ήταν όπως έπρεπε. Ο δε Μπιέλ που ήταν μπροστά του ποτέ δεν έκανε τη διαφορά κι ο σέντερ φορ Μπακαμπού σε κρίσιμες στιγμές στην περιοχή δεν είχε το ένα κλικ παραπάνω που χρειάζεται. Ορθά έγιναν αλλαγές και οι δύο, με τον Μασούρα να είναι πραγματικά δραστήριος και τον Ελ Αράμπι να απειλεί κι αυτός.

Εν τέλει, το μοναδικό πραγματικά καλό τελείωμα το είδαμε από την τελευταία αλλαγή, τον Βρουσάι που μπήκε στο 87’ αντί του Κανός που ήταν όλο και πιο απογοητευτικός όσο το παιχνίδι πήγαινε στο τέλος του. Μέσα σε δύο λεπτά από την είσοδο του και στην πρώτη επαφή του με την μπάλα ο Βρουσάι έκανε ό,τι δεν έκαναν τόσοι ακριβοπληρωμένοι συμπαίκτες του, στέλνοντας με τέλεια ζυγισμένο σουτ την μπάλα στα δίκτυα, για να του βγει όμως ξινή η χαρά με την ακύρωση του γκολ, όχι γιατί ήταν αυτός οφσάιντ, ούτε γιατί π.χ. πήρε την μπάλα από συμπαίκτη του που ήταν σε θέση οφσάιντ, αλλά επειδή ήταν εκτεθειμένος ο Αράμπι στο ξεκίνημα της φάσης και σε διεκδίκηση στον αέρα στην οποία κανείς δεν βρήκε την μπάλα.

Από αυτό τον διαιτητή εγώ δεν περίμενα τίποτα παραπάνω απ΄ όσα είδα-είχα γράψει χθες και είχα εξηγήσει κιόλας γιατί ο Πορτογάλος είναι διαιτητής καλός για τον φιλοξενούμενο κι όχι για τον γηπεδούχο. Είχα αναλύσει τα αποτελέσματα του στην Ευρώπη, είχα καταγράψει τα αποτελέσματα του στα ντέρμπι της Πορτογαλίας. Ο Πινέϊρο είναι ένας διαιτητής 35 ετών, που βγάζει κόμπλεξ στο παιχνίδι του, θέλει να δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει από έδρες, η Πόρτο δεν έχει κερδίσει ποτέ μαζί του ντέρμπι παίζοντας μέσα στο γήπεδο της, έχει πιο πολλά διπλά παρά άσους στην Ευρώπη κλπ. Και επρόκειτο για μία στοχευμένη επιλογή από πλευράς της ΚΕΔ η πρόσκληση ειδικά αυτού του Πορτογάλου κι όχι του Γκοντίνο, του Βερίσιμο, του Νόμπρε, του Αρτούρ, του Τιάγκο κ.α.

Τέλος πάντων, άκρη δεν βγαίνει με όλο αυτό το σκηνικό, όσο υπάρχει αυτή η…ανεξάρτητη ΕΠΟ κι ο ανεκδιήγητος Άγγλος αρχιδιαιτητής. Ο Ολυμπιακός έχει ένα δρόμο: να παλεύει όλα τα παιχνίδια του όπως έκανε χθες, παίζοντας τα δηλαδή στο 100%. Με στόχο την καλύτερη θέση στη βαθμολογία, είτε αυτή είναι η 3η, είτε η 2η, είτε η 1η. Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού πρέπει να εξαντλήσουν κάθε πιθανότητα για το καλύτερο αποτέλεσμα έως το τελευταίο λεπτό.

Όπως χθες, που ΜΕΤΑ την αποβολή του Παπασταθόπουλου αυτοί κυνήγησαν το γκολ στα ελάχιστα λεπτά που απέμεναν, έχοντας άλλη μία ευκαιρία με τον Ρόντινεϊ να σουτάρει πάλι άστοχα από καλή θέση.

Άσχετο (;): Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε πριν τρεις ημέρες μεταξύ άλλων ότι, «έχουν γίνει βήματα και στην εξυγίανση του ποδοσφαίρου σημαντικά, νομίζω και στην ποιότητα και στη διαιτησία και μπορούν να γίνουν και με το VAR. Τα πράγματα σίγουρα είναι καλύτερα τώρα από ό,τι ήταν πριν από κάποια χρόνια». Η απάντηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός ήρθε χθες: «Το Πρωτάθλημα αυτό είναι ένα από τα πιο αλλοιωμένα και ξεφτιλισμένα πρωταθλήματα όλων των εποχών και το γνωρίζουν όλοι εκτός ίσως από την ελληνική κυβέρνηση».