Παναθηναϊκός: Τι ορίζεται εφέτος ως «επιτυχία»;

Εδώ και ενάμιση χρόνο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς κατάφερε, χωρίς να έχει το αλάθητο, να βάλει στον Παναθηναϊκό θεμέλια ανασυγκρότησης σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Στο winning spirit, στο πώς κάνεις πρωταθλητισμό, στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, στην απόκτηση ποδοσφαιρικής ταυτότητας που ταιριάζει σε «μεγάλη» ομάδα και στη νοοτροπία που πρέπει να διέπει τους επαγγελματίες σ’ έναν μεγάλο σύλλογο. Κάποιες απ’ αυτές τις βάσεις είχε βάλει ο Γιώργος Δώνης, ο οποίος όμως είχε πολύ μικρότερο διαθέσιμο μπάτζετ και εργάστηκε σε μια περίοδο κατά την οποία ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του.

Η οικονομική εξυγίανση με την αποπληρωμή (πλέον) του συνόλου των χρεών από τον Γιάννη Αλαφούζο, ο οποίος κόντεψε να ρίξει τον Παναθηναϊκό στη Β’ Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία του, σε συνδυασμό με την έλευση του Γιοβάνοβιτς μετά από μια «χαμένη» σεζόν με Πογιάτος - Μπόλονι (η οποία όμως λόγω Τσάβι Ρόκα είχε αφήσει ως κληρονομιά κάποιους καλούς παίκτες), γύρισε τη σελίδα οριστικά στο Τριφύλλι από το καλοκαίρι του 2021.

Κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, κάποιοι όχι. Το βέβαιο είναι ότι ο Παναθηναϊκός του τέταρτου μπάτζετ στην κατηγορία έκανε εφέτος ένα άλμα μετά την περυσινή θετική πορεία στην οποία πέτυχε το στόχο της επιστροφής στην Ευρώπη και είχε ως κορύφωση την κατάκτηση του Κυπέλλου. Όπως λέγαμε μικροί στα… αγγλικά, «πήδηξε» μια τάξη. Πέρασε μια πίστα χωρίς να τη διανύσει.

Αυτό που «τρέχει» εφέτος ο Παναθηναϊκός, όπως στα δικά μου μάτια και η ΑΕΚ η οποία άλλαξε σχεδόν όλη την ενδεκάδα της συγκριτικά με πέρυσι, είναι ήδη απίστευτα υπερβατικό στην επιφάνειά του. Δηλαδή στην πορεία του με στόχο την κατάκτηση του τίτλου. Είχε ήδη κάνει μια υπέρβαση στα περυσινά play offs, τη συνεχίζει εφέτος. Και ανεξάρτητα από τι θα συμβεί στο τέλος (μπορεί να τερματίσει από πρώτος έως και τέταρτος) η κληρονομιά της εφετινής σεζόν θα είναι ακόμα πιο σημαντική από της προηγούμενης σε πάρα πολλά πεδία, σημαντικότερο εκ των οποίων έχω την αίσθηση πως είναι η απόλυτη επανασύνδεση των φίλων του με την αγαπημένη τους ομάδα.

Λάθη έγιναν αρκετά, αλίμονο! Είναι φανερό πια πως τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τον Μπερνάρ δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία του. Είναι φανερό πόσο του λείπει ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Βιγιαφάνιες στη θέση όπου τον χρησιμοποιούσε πέρυσι ο Γιοβάνοβιτς. Πόσο μεγάλο σφάλμα ήταν η υπόθεση Γκατσίνοβιτς και ότι τον Ιανουάριο δεν ενισχύθηκε όταν και όπως έπρεπε. Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε εργαστεί στο 3-5-2 και να το είχε αξιοποιήσει σε αρκετά παιχνίδια βάσει των χαρακτηριστικών των παικτών του. Για σκεφτείτε όμως και πόσο άτυχος ήταν με τον τραυματισμό του MVP του πρωταθλήματος μέχρι την 9η αγωνιστική! Να τα λέμε όλα...

Εδώ που έφτασε το Τριφύλλι, η σεζόν κρέμεται από μια κλωστή. Τι «ορίζεται» όμως ως «επιτυχία» και τι ως «αποτυχία» στην εφετινή σεζόν για τους Πράσινους; Θα είναι «αποτυχία» αν δεν κατακτήσουν το πρωτάθλημα το οποίο διεκδικούν «μη φυσιολογικά» βάσει ποδοσφαιρικής εξέλιξης και ρόστερ, κυρίως λόγω της εξωφρενικής πορείας τους στον πρώτο γύρο του μεταβατικού σταδίου στη σεζόν ΑΕΚ - ΠΑΟΚ και όσων συνέβησαν στον Ολυμπιακό των 50 παικτών; Το… debate μπορεί να είναι ατελείωτο. Να συζητάμε ώρες και να μην καταλήγουμε κάπου, διότι ο καθένας θα μπορεί να υποστηρίξει τεκμηριωμένα την άποψή του.

Βάσει προόδου σε πολλά πεδία (όχι όμως και σε κάποια θεμελιώδη εξ αυτών όπως ο μεταγραφικός μηχανισμός και το scouting team) η σεζόν στο δικό μου μυαλό είναι ήδη επιτυχημένη για τους Πράσινους. Κι ας αποκλείστηκαν γρήγορα στο Conference League, κι ας βγήκαν εκτός Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ. Βάσει αποτελέσματος και προγραμματικών δηλώσεων του Γιοβάνοβιτς που είχε πει με περίσσιο θάρρος στην Cosmote ΤV στις 21 Αυγούστου «στόχος μας είναι η κατάκτηση μιας εκ των δύο πρώτων θέσεων») επιτυχία θα είναι η έξοδος στα προκριματικά του Champions League, δηλαδή τρία «κανονάκια» για να παίξεις σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης την επόμενη σεζόν.

Τις ευκαιρίες στη ζωή, όμως, πρέπει να τις αρπάζεις! Ισχύει εφέτος και για τον Παναθηναϊκό και για την ΑΕΚ και για τον ΠΑΟΚ. Διότι το περυσινό καλοκαιρινό αλαλούμ στον Ολυμπιακό δεν θα επαναληφθεί.

Υ.Γ. Τρομερά πράγματα. Μετά τον Αρη ο οποίος προσφάτως είχε ζητήσει Ελληνες διαιτητές και ο Μίτσελ τάχθηκε υπέρ τους στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, λέγοντας ότι οι ξένοι είναι «εκτός ελληνικού περιβάλλοντος» και ότι «αποδείχθηκε πως δεν χρειαζόμαστε ξένους διαιτητές». Ας δει λοιπόν τα highlights (αυτά αρκούν…) του χθεσινού Ιωνικός - ΟΦΗ 0-2 στο οποίο σφύριζε ο κατά τεκμήριο Νο 2 Ελληνας (και διεθνής) ρέφερι, Τάσος Παπαπέτρου που τα έχει κάνει σαλάτα και στις τρεις σημαντικές φάσεις του αγώνα και μετά ας το ξανασκεφτεί. Διότι χωρίς τις υποδείξεις του VAR, I. Παπαδόπουλου, μιλάμε για ένα παιχνίδι το οποίο θα ήταν 2-0 και με τον ΟΦΗ να παίζει με δέκα παίκτες! Σε παιχνίδι χωρίς την παραμικρή πίεση από media, οπαδούς, παράγοντες!

Το κακό για τους Ελληνες διαιτητές είναι ότι το παρακολούθησε ο Μπένετ το ματς. Ο Μπένετ που άφησε εκτός ορισμών Σιδηρόπουλο και Φωτιά στην 24η αγωνιστική μετά από την απόδοσή τους στο Παναθηναϊκός - Βόλος. Όμως το ξαναλέμε: σ’ αυτό το άρρωστο από κάθε άποψη περιβάλλον, με τις ανακοινώσεις πριν από τους αγώνες, τα media που υπενθυμίζουν λάθη διαιτητών σε προηγούμενα παιχνίδια τους και (παλαιότερα) τις αναρίθμητες επιθέσεις (μερικές και «μαφιόζικου στυλ») παντός είδους εναντίον τους, είναι απίθανο να ανατραφούν υγιώς και να σταδιοδρομήσουν σε υψηλό επίπεδο οι Ελληνες διαιτητές, ακόμα κι αν κάποιοι εξ’ αυτών έχουν κάθε καλή πρόθεση να λειτουργούν σε επαγγελματικά πρότυπα.