Παναθηναϊκός: Μόνο με «θαύμα», όπως το είχε πει ο Μπρινιόλι!

Δυο επισημάνσεις σε προηγούμενα κείμενα είναι αυτές που αβασάνιστα έρχονται στο νου με το τελευταίο σφύριγμα του (καλού) Μανούχου χθες βράδυ στη Λεωφόρο: α) «ο Παναθηναϊκός χάνει δύσκολα και νικά δύσκολα, αλλά πρωτάθλημα δεν παίρνεις μόνο με το ‘μηδέν’ στην άμυνα» β) «Αν δεν προσφέρουν περισσότερα οι Μπερνάρ, Σπόραρ, Κλεινχέισλερ, Βέρμπιτς ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να σηκώσει την κούπα».

Στο «στιγμιότυπο», σ' αυτό το μαύρο κι’ άραχλο στιγμιότυπο για τον Παναθηναϊκό μετά τη δεύτερη αγωνιστική των play – offs και τη μεγαλύτερη «γκέλα» του στο πρωτάθλημα εναντίον μιας ομάδας επί της οποίας είχε 4/4 με 12-1 γκολ, δεν φαίνεται τίποτα απολύτως θετικό εκτός από την αμυντική σταθερότητα και την ανασταλτική λειτουργία του Τριφυλλιού. Είχε επιτρέψει στην ΑΕΚ να του δημιουργήσει μόλις δυο ευκαιρίες (Ρότα – Γιόνσον), απειλήθηκε… μισή φορά από τον έκτο του πρωταθλήματος, όντας βελτιωμένος και στο αμυντικό transition! Κατά τα λοιπά από πού ν’ αρχίσεις και πού να σταματήσεις;

• Α) Αναποτελεσματικότητα (αλλά φαινόμασταν γραφικοί/απαιτητικοί/«γκρινιάρηδες» όσοι λέγαμε ότι για να πάρει πρωτάθλημα χρειάζεται ενίσχυση με τρίτο φορ, γκολτζή φορ, τον Ιανουάριο).
• Β) Ελλειψη φαντασίας και δημιουργίας στη μεσαία γραμμή, διότι οι Μπερνάρ – Κλεινχέισλερ όχι μόνο δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά αυτή την περίοδο, αλλά επειδή ο Παναθηναϊκός δεν πήρε παίκτη που να κάνει τη διαφορά τον Ιανουάριο, δεν έχει και πολλές επιλογές!
• Γ) Ιδιο τέμπο, ίδια μέθοδος, καμία έκπληξη: να πιέσουμε όσο μπορούμε περισσότερο, όχι με «καμινάδες» και βιασύνη, αλλά με πάσες, με πλαγιοκοπήσεις, με σουτ και με συνδυασμούς, ώστε ο αντίπαλος να λυγίσει στον 12ο γύρο του ρινγκ. Το κατάφερε με τον Αρη, τον Αστέρα, τον Ατρόμητο, τον Ολυμπιακό που είχε γυρίσει πίσω στο τελευταίο δεκάλεπτο του ντέρμπι της Λεωφόρου, το κατάφερε με τον ΟΦΗ τον οποίο ισοφάρισε στο τέλος. Πόσες φορές με τον ίδιο τρόπο; Ποδόσφαιρο είναι, θα «στραβώσει» κάποια στιγμή όταν τα ματς φτάνουν με 0-0 στο 70’.
• Δ) Ιδιες αλλαγές, χωρίς καμία έκπληξη: Αν ρωτούσες πριν από το ματς «ποιες πιστεύεις ότι θα είναι οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς;» οι 9/10 θα απαντούσαν ακριβώς αυτές που έκανε: Σπόραρ στον Ιωαννίδη, Κουρμπέλης στον Τσέριν, Κλεινχέισλερ στον Μαντσίνι. Κι ας ήταν ο Ιωαννίδης μια χαρά, κι ας είχε δημιουργήσει ο Αργεντινός τις τρεις από τις τέσσερις φάσεις του Παναθηναϊκού στο α’ ημίχρονο. Με το 4-4-2 στο τελευταίο 20λεπτο έχει πάρει τρία – τέσσερα ματς ο Παναθηναϊκός εφέτος, αλλά χθες δεν δοκιμάστηκε. Κι έμεινε ο Μπερνάρ μέχρι το…102’ μπας και περάσει κάποια κάθετη ή παίξει σωστά το «1-2». Πολλά λάθη χθες από τον Γιοβάνοβιτς.

Όλα αυτά στη «φωτογραφία της στιγμής», στην οποία ασφαλώς δεν συμπεριλαμβάνουμε το χαμένο πέναλτι. Με 9/9 ολόκληρη τη σεζόν θα ήταν μάλλον απίθανο να ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα χωρίς ο Παναθηναϊκός να απογοητευτεί έστω μία φορά από την άσπρη βούλα. Ο Σπόραρ το είχε βάλει με την ΑΕΚ, με τον Ολυμπιακό στο τέλος, με το Βόλο, με τα Γιάννενα επίσης στο τέλος. Ο Σπόραρ έπρεπε να το εκτελέσει. Το πρόβλημα με τον Σλοβένο, όμως δεν είναι το χαμένο πέναλτι. Το πρόβλημα είναι ότι μετά τον πρώτο γύρο είναι χειρότερος του Ιωαννίδη σε όλους τους τομείς. Καταλαβαινόμαστε, διότι ο νεαρός δεν είναι ο… Μπεργκ και ο Σισέ.

Να πούμε κι εμείς το κλισέ; Να το πούμε: «τίποτα δεν χάθηκε». Προφανώς. Α, κάτσε να πούμε και το δεύτερο. «Στο τέλος θα γίνει το ταμείο». Ωραία, το είπαμε κι αυτό, πάμε παρακάτω; Ο Παναθηναϊκός στη μετά Αϊτόρ εποχή αυτός είναι! Με μικρές – πολύ μικρές – διαφορές στα παιχνίδια του, αυτός είναι. Πρέπει να φτύσεις αίμα για να τον νικήσεις, αλλά εύκολο γκολ δεν έχει. Στη regular season χωρίς τον Αϊτόρ που χθες βρισκόταν στη Λεωφόρο ηττήθηκε μια φορά από την ΑΕΚ, μια από τον ΠΑΟΚ, έφερε δυο ισοπαλίες με τον Ολυμπιακό που τραβούσε τα μαλλιά του και νίκησε με γκολ στα τελευταία λεπτά δις τον Αρη. Αυτά ήταν τα αποτελέσματά του. Παίρνει βοήθειες από τον Μαντσίνι συγκριτικά με την προσφορά του Βέρμπιτς, «ανέβηκαν» πολύ μετά τα μέσα του β’ γύρου ο Χουάνκαρ με τον Κουρμπέλη, θα έχει ξανά από την Τετάρτη τον Μάγκνουσον που είχε χάσει προπονήσεις λόγω ίωσης, όμως το επαναλαμβάνουμε: για να πάρει αυτή την κούπα χρειάζεται υπερβάσεις!

Χρειάζεται υπερβάσεις διότι δεν έχει το «βάθος» της ΑΕΚ, δεν έχει τα τρεξίματα και την ένταση στο παιχνίδι της ΑΕΚ, δεν έχει το μεσοεπιθετικό ταλέντο του Ολυμπιακού, είχε το τέταρτο μπάτζετ, δεν ενισχύθηκε «για τίτλο» τον Ιανουάριο παρότι οι ανάγκες και οι ελλείψεις «φώναζαν». Για να το κάνουμε «πενηνταράκια»: «Υπέρβαση» θα ήταν η νίκη στην OPAP Arena, η οποία χάθηκε και λόγω Νταμπάνοβιτς. Υπέρβαση θα ήταν η νίκη στο «Γ. Καραϊσκάκης», αν είχε μετουσιώσει σε γκολ μια από τις τρεις ευκαιρίες του, κι ας ήταν συνολικά κατώτερος του Ολυμπιακού. «Υπέρβαση» ήταν η νίκη του πρώτου γύρου στην Τούμπα και δεδομένου του timing, της κατάστασης στην οποία βρίσκονταν πολλοί παίκτες και της ατμόσφαιρας στην ομάδα εκείνο το 1-2 στο «Κλεάνθης Βικελίδης» με το γκολ του Παλάσιος στο 86’, χάρη στο οποίο στάθηκε ξανά στα πόδια του και κατόρθωσε να τερματίσει πρώτος στη regular season.

Τίποτα δεν αναιρεί την εκπληκτική βάσει ποιότητας και βάθους ρόστερ προσπάθεια που έχει γίνει ως τώρα από την αρχή της σεζόν. Τίποτα δεν ακυρώνει τη φανταστική δουλειά του Γιοβάνοβιτς από την περυσινή σεζόν. Ετερον όλη αυτή η πορεία, εκάτερον ο τίτλος. Για τον τίτλο αυτός ο Παναθηναϊκός, μ’ αυτό το ρόστερ, καλείται να κάνει ακόμα μεγαλύτερα κατορθώματα. Και δεν δείχνει ικανός είναι η αλήθεια. Γι’ αυτό και θα είναι τεράστια έκπληξη αν το… σηκώσει, γι’ αυτό και ο ρεαλιστής Αλμπέρτο Μπρινιόλι είχε πει στην Gazzetta Dello Sport, στις 28 Φεβρουαρίου: «Το 2023 είχαμε στόχο να βελτιωθούμε. Αν όντως κατακτήσουμε τον τίτλο θα είναι ένα θαύμα. Κατά μία έννοια, αυτή η σεζόν είναι μια επιβεβαίωση της προόδου που υπάρχει από πέρυσι. Αναλογικά, βλέπω τον Παναθηναϊκό ως την Μίλαν του Στέφανο Πιόλι. Προσπαθεί πάντα να βελτιώνεται και καλείται να επιβεβαιώσει ό,τι καλό έγινε την περασμένη χρονιά μετά από διαδοχικές δύσκολες σεζόν".