Άρης: Μονόδρομος η αλλαγή μεταγραφικής πολιτικής

Λένε ότι… «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται» κι έτσι ο Άρης λίαν συντόμως θα χρειαστεί να καταβάλλει 350 χιλιάρικα κολλαριστά στον Κώστα Μήτρογλου. Βαρύ το τίμημα μιας άστοχης επιλογής (μαζί με τα 250 χιλιάρικα που προηγήθηκαν). Και να’ ταν η μοναδική. Έχει μπόλικες από δαύτες ο Άρης των τελευταίων χρόνων. Πολλά χιλιάρικα που φύγανε και τα κλαίει ακόμη ο ιδιοκτήτης. Το λάθος βέβαια αναγνωρίστηκε, αυτό της επιλογής, δημοσίως αλλά και στους διαδρόμους της Αλκμήνης, ωστόσο, τώρα είναι αργά. Τουλάχιστον ας έχει διδακτικό χαρακτήρα μαζί με τα υπόλοιπα. Δεν χρειάζονται οι φανταχτερές επιλογές, αυτές που εμπεριέχουν μπόλικη λάμψη αλλά ελάχιστη ουσία. Στην προκειμένη περίπτωση, μηδενική ήταν, αλλά αυτά τα γράψαμε όταν εκδόθηκε το διαζύγιο.

Το δίδαγμα της όλης ιστορίας έχει μεγαλύτερη αξία. Δεν πέρασε πολύς καιρός από εκείνη τη συνάντηση των ρεπόρτερ του Άρη με τον Ρόμπερτ Παλίκουτσα. Ακούγοντας την ποδοσφαιρική σκέψη του ένιωσα απόλυτη ταύτιση απόψεων καθώς ο Γερμανοκροάτης τεχνικός διευθυντής της ΠΑΕ Άρης έλεγε ότι η ομάδα του θα αναζητήσει το καλοκαίρι… «νέους, ωραίους ποδοσφαιρικά, με αγωνιστική φιλοδοξία και μεταπωλητική αξία». Σαν αγγελία γάμου ακούστηκε αλλά σωστά διατυπωμένη και απολύτως ποδοσφαιρική. Τα λόγια βέβαια έχουν περιορισμένη δύναμη, οι πράξεις μετρούν περισσότερο. Αυτές καθορίζουν το ποδοσφαιρικό μέλλον ενός αθλητικού οργανισμού. Δεν είναι μόνο να το λες, οφείλεις και να το κάνεις.

Στην τελευταία διετία ο Άρης εφήρμοσε (και) πολιτική εντυπωσιασμού «μεγαλώνοντας» τους προϋπολογισμούς του. Ως ένα βαθμό ήταν υποχρεωμένος να το κάνει βλέποντας τις επενδύσεις των υπολοίπων και μπροστά στον στόχο διατήρησής του στην 4αδα. Έχοντας παράλληλα να διαχειριστεί τις θέσεις ισχύος των άλλων, το δικαίωμα λόγου έως και «τοποθέτησης» των ηγετικών στελεχών στους θεσμικούς φορείς του ποδοσφαίρου, το οποίο συνεχίζουν να διατηρούν. Κι όμως, αυτό το μειονέκτημα θα έπρεπε να είχε καλλιεργήσει την ανάγκη καλύτερου ποδοσφαιρικού σχεδίου και όχι σε αυτό της δημιουργίας ομάδων μιας χρήσης.

Το περασμένο καλοκαίρι, μετά την ολοκλήρωση των μεταγραφικών κινήσεων, ο Θόδωρος Καρυπίδης ισχυρίστηκε ότι ο Άρης διαθέτει το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας του. Επικρίθηκε και μετάνιωσε για την άποψη που διατύπωσε. Τότε βέβαια αρκετοί συμφώνησαν μαζί του. Προϊόντος του χρόνου άλλαξαν ρότα εγκαταλείποντας τις αρχικές προσδοκίες, πολλώ δε μάλλον τις απόψεις τους. Κι όμως κατά τους… οίκους αξιολόγησης των ποδοσφαιρικών αξιών, ο Άρης έχει το ακριβότερο ρόστερ. Μην βγάζουμε την ουρά μας απέξω, πολλοί ασχοληθήκαμε με τη ραγδαία αύξησης της χρηματιστηριακής αξίας του αγωνιστικού τμήματος.

Μόνο που ένας ποδοσφαιρικό σχέδιο δεν εξαρτάται από τα market values των πρωταγωνιστών. Μια εικόνα δίνουν, δεν προεξοφλούν αποτέλεσμα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, γι’ ανθρώπους μιλάμε. Υπάρχουν και οι παγίδες της αγοράς. Ένας έξυπνος και ευέλικτος ατζέντης έχει την ικανότητα διατήρησης της αξίας του πελάτη του με 2-3 μεταγραφές. Μπορεί να κρύψει την αγωνιστική πτώση του. Μετρούν όμως κι άλλα πράγματα. Η αγωνιστική φιλοδοξία είναι το βασικότερο. Κατά κανόνα, ένας ξεζουμισμένος αθλητής έχει λίγα να δώσει. Υπάρχουν ασφαλώς και εξαιρέσεις όπως ο Βλάντιμιρ Νταρίντα. Συνήθως αποδίδουν αυτοί των οποίων βράζει το αίμα, γυαλίζει το μάτι και διαθέτουν σε μεγάλο βαθμό την αγωνιστική φιλοδοξία. Σαν αυτούς που έφερε δηλαδή ο Άρης το καλοκαίρι του 2018. Εξαιρουμένου του Μπρούνο Γκάμα, κανείς άλλος δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό. Τον Χαβιέρ Ματίγια γνώριζαν μόνοι όσοι ασχολούνταν με τη LaLiga αλλά ως ποδοσφαιριστή ο οποίος είχε πάρει δρόμο δίχως επιστροφή λόγω των τραυματισμών. Διαψεύστηκαν. Εκείνος ο Άρης δεν είχε ωριμότητα στο παιχνίδι του γιατί απαρτίζονταν από παίκτες περιορισμένης εμπειρίας αλλά έβγαζε αξιοζήλευτη ζωντάνια. Η εξέλιξη αυτών των παικτών τον οδήγησε στα αποτελέσματα που ακολούθησαν.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν είμαι υπέρ της λογικής του «γκρεμίζω και χτίζω από την αρχή». Έγινε και αυτό, με λάθος τρόπο, είδαμε και τις συνέπειες. Ωστόσο, αυτό που είπε ο Παλίκουτσα σ’ εκείνη τη συνάντηση θα πρέπει να εφαρμοστεί. Ο Άρης χρειάζεται μακροχρόνιο ποδοσφαιρικό σχέδιο παράλληλα με την πραγματική ανάπτυξη των τμημάτων υποδομής του. Όταν υπάρχει αυτό και πείθεται το κοινό, κάθε αναποδιά είναι διαχειρίσιμη. Το κακό είναι να μην υπάρχει αλλά να διατυπώνεται η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να έρθει το αποτέλεσμα.

Στο τέλος της φετινής χρονιάς – ξέχωρα τους πιτσιρικάδες – ο Άρης θα έχει 14 ενεργά συμβόλαια. Προφανώς σε αυτά βρίσκονται και παίκτες οι οποίοι δεν ικανοποίησαν με την παρουσία τους ή δεν υπάρχει η πίστη ότι μπορούν να προσφέρουν. Οι αποφάσεις θα ληφθούν αναλόγως και της υλοποίησης του στόχου της Ευρώπης, σε κάθε περίπτωση όμως ο Άρης είναι αναγκαίο να αλλάξει μεταγραφική πολιτική επιδιώκοντας τη δημιουργία ομάδας χαμηλώνοντας τον μέσο όρο ηλικίας και περιορίζοντας τον αριθμό των λεγεωνάριων.