Στον δρόμο για το δικό μας "Agueroooooo!"

Το θυμάμαι σαν τώρα. Θυμάμαι ακριβώς το σημείο που καθόμουν, στα θρυλικά γραφεία του Gazzetta στην Κατεχάκη, την τηλεόραση που το έβλεπα, το συναίσθημα εκείνης της ανατροπής του 2012. Για όποιον δεν θυμάται: Στο 20' των αναμετρήσεων η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρίσκει γκολ απέναντι στη Σάντερλαντ και ανεβαίνει δύο βαθμούς πάνω από τη Σίτι στη βαθμολογία της Premier League. Στο 39', η Σίτι ανοίγει το σκορ με γκολ του Σαμπαλέτα και είναι ξανά πρώτη.

Στο 48' ο Τζιμπρίλ Σισέ σκοράρει για την ΚΠΡ και η Γιουνάιτεντ ανεβαίνει εκ νέου στην κορυφή. Στο 66' ο Μακί σκοράρει για τους Λονδρέζους, που έπαιζαν με δέκα παίκτες και οι «Κόκκινοι Διάβολοι» είναι πλέον στο +3. Στο 92' ο Τζέκο ισοφαρίζει για τη Σίτι και στο 94', με το ματς της Γιουνάιτεντ να έχει ολοκληρωθεί ο Αγουέρο βάζει το γκολ τίτλου και η φωνή του εκφωνητή ηχεί ακόμα στα αυτιά μας. Η Μάντσεστερ Σίτι μόλις είχε εξασφαλίσει το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Το λέγαμε από τότε, ότι αυτές είναι στιγμές που βλέπουμε μόνο στο εξωτερικό. Έχει γίνει και σε άλλα πρωταθλήματα, αλλά ποιος θα έλεγε ότι στην Ελλάδα, θα φτάναμε στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα; Στο πιο αγωνιώδες φινάλε που, τουλάχιστον εγώ, θυμάμαι στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Mε τα Social Media να γεμίζουν από edits γερασμένων φωτογραφιών, με τις αναφορές σε... γιατρούς να πολλαπλασιάζονται, με τους φίλους των ομάδων να επιστρέφουν από το γήπεδο και να πασχίζουν μέχρι τα ξημερώματα να ρίξουν τους παλμούς. Ναι, είναι όμορφα που μπορούμε να ζούμε αυτή την αγωνία και αυτά τα ποδοσφαιρικά συναισθήματα, που ένα μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής κοινωνίας ζυγίζει, έστω και προσωρινά, τα του γηπέδου περισσότερο από τα εξωαγωνιστικά.

Και φυσικά, με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ να ισoβαθμούν στην κορυφή, να αφήνουν και οι δύο βαθμούς τρεις στροφές πριν το τέλος, με το «τριφύλλι» να θέλει μόνο νίκη απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλό του για να μείνει στην κορυφή και να απομένει το τρίποντο την τελευταία αγωνιστική με τον Άρη στη Λεωφόρο για να ξεκινήσει η φιέστα. Η ΑΕΚ, από την άλλη, πρέπει να περάσει από το «Κλεάνθης Βικελίδης», απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει νικήσει και τις τρεις φορές που έχουν τεθεί αντιμέτωποι φέτος, αλλά και τον ίδιο που της είχε κάνει το κάζο στα περσινά πλέι οφ. Έναν αντίπαλο χωρίς το κίνητρο της Ένωσης, αλλά χωρίς και το άγχος της. Και στο τέλος, να νικήσει στη Φιλαδέλφεια τον Βόλο, την πιο αδύναμη ομάδα του μίνι πρωταθλήματος.

Το έργο της, θεωρητικά, είναι πιο εύκολο, αλλά ποιος μπορεί να μιλάει για εύκολα έργα σε αυτό το σημείο του πρωταθλήματος; Εδώ που οι παίκτες μοιάζουν έτοιμοι για θλάση ανά πάσα στιγμή, εδώ που η πίεση τσακίζει κόκκαλα, που η πνευματική κόπωση είναι απείρως σημαντική και δύσκολα την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, που οι τραυματισμοί χτυπούν σαν καταιγίδα. Τα εύκολα λάθη από παίκτες επιπέδου, η αδυναμία ανταπόκρισης στις συνθήκες ενός παιχνιδιού, ακόμα και σε πράγματα που έμοιαζαν να βγαίνουν αυτόματα στα καλά σημεία της σεζόν, μπορούν να κοστίσουν βαθμούς. Εδώ, ο Παναθηναϊκός του στενότερου ρόστερ και της μεγαλύτερης επιβάρυνσης είναι, θεωρητικά ξανά, πιο ευάλωτος. Αυτό μπορεί να αντικατοπτριστεί σε μια αδικαιολόγητη αμυντική ενέργεια, σε μια απόφαση απέναντι στην αντίπαλη εστία, σε μια αδυναμία γρήγορης επαναφοράς στις αλλαγές του κύκλου του παιχνιδιού.

Όμως ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα της ισοβαθμίας, είναι αυτός που έχει την κατάσταση στα χέρια του και έχει μπροστά του ένα ενενηντάλεπτο που πρέπει να αφήσει στο γήπεδο την ψυχή του. Εξάλλου, η ΑΕΚ που φέτος έχει δείξει εξαιρετική διαχείριση στις απουσίες και ανταπόκριση στα άσχημα αποτελέσματα, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την ισοπαλία του «τριφυλλιού» και είχε κι αυτή στιγμές χωρίς καθαρό μυαλό: Όπως η απόφαση του Λιβάι στο 96' να τελειώσει τη φάση μόνος του και να μην δώσει στον Ζίνι. Στα δύο ενενηντάλεπτα που απομένουν, το καθοριστικό δεν είναι τόσο η ποιότητα, η τακτική, η ταχύτητα και η δύναμη. Είναι η προσωπικότητα και η πνευματική και σωματική φρεσκάδα. Το μεγάλο στοίχημα για τους δύο μονομάχους της κορυφής.

«Θυμάμαι ότι ήταν πραγματικά δύσκολο για εμένα να κοιμηθώ το προηγούμενο βράδυ», έλεγε ο σκόρερ του πρώτου γκολ της Σίτι, Πάμπλο Σαμπαλέτα, πριν από εκείνο το ματς του Etihad. Ποιος θα κοιμηθεί, αλήθεια, πριν τα ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης» και στο «Κλεάνθης Βικελίδης»; Το μόνο που λείπει, ως κερασάκι, είναι η ελληνική εκδοχή του "Agueroooooo!". Και βέβαια, η αναγνώριση του νικητή προς τον ηττημένο. Γιατί πράγματι, εδώ έχουμε δύο σύνολα που κυριαρχούν το καθένα με τον δικό του τρόπο. Εκείνος της ΑΕΚ είναι ίσως πιο ελκυστικός στο μάτι, αλλά ο τρόπος του Παναθηναϊκού τον έχει κρατήσει στην κορυφή στο μεγαλύτερο μέρος του Μαραθωνίου. Αξίζει ένα τεράστιο respect και στα δύο αγωνιστικά τμήματα, στους τεχνικούς και σε όλο το επιτελείο, σε μέλη του οποίου οφείλονται συχνά λεπτομέρειες, τις οποίες καρπώνονται οι πρώτοι προπονητές.