Η «κιτρινόμαυρη» Λερναία Ύδρα, το «γαμώτο» του Παναθηναϊκού και οι απαντήσεις του Ολυμπιακού

Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης. Την εποχή που ο κόσμος τσιμπάει ένα ανώνυμο tweet και το κάνει σημαία, την εποχή της παραφιλολογίας και των εντυπώσεων. Πάντα συνέβαινε, ωστόσο τελευταία η κατάσταση έχει παραγίνει. Ας δούμε, λοιπόν, καθαρά αγωνιστικά τα πράγματα και ας το πάρουμε, από την ανάποδη, δηλαδή από τον Ολυμπιακό της τρίτης θέσης. Ό,τι κι αν γινόταν στο ντέρμπι «αιωνίων» της προτελευταίας αγωνιστικής των play-offs, οι «ερυθρόλευκοι» θα ήθελαν ισοπαλία ή νίκη την τελευταία αγωνιστική, καθώς αν ηττηθούν από τον ΠΑΟΚ η νίκη επί του Παναθηναϊκού δεν έχει αντίκρισμα. Το τι έχουμε διαβάσει και ακούσει τον τελευταίο καιρό για συμμαχίες και προαποφασισμενες αγωνιστικές συμπεριφορές δεν λέγεται.

Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, μπήκε στα δύο τελευταία ματς με ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια και Παναθηναϊκό στο Φάληρο και έκανε ό,τι ήταν το απολύτως λογικό για το μέγεθος και την ιστορία του. Ο ίδιος Ολυμπιακός, που φέτος έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές, με όλα τα χιλιοειπωμένα προβλήματα, έκανε την ΑΕΚ να καρδιοχτυπήσει και στέρησε τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό. Λες και υπήρχε περίπτωση ο Ολυμπιακός, μέσα στην έδρα του, να σκεφτόταν έστω να αφήσει τον μεγάλο του αντίπαλο να πανηγυρίσει. Ας το κρατήσουν αυτό όσοι του χρόνου θα αναζητήσουν και πάλι ιστορίες συνομωσίας και πνιγούν στη γραφικότητα.

Και οι «πράσινοι»; Ό,τι έχει γράφτεί δεν ξεγράφεται. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα κατόπιν εορτής να συζητάμε τι θα γινόταν αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε πετάξει βαθμούς με τον Βόλο, αν έπαιρνε βαθμό ή βαθμούς στην Τρίπολη, αν κέρδιζε τον ΠΑΟΚ στον αμέσως προηγούμενο «τελικό», αν κινούσε γη και ουρανό για νέα αναβολή του ντέρμπι. Έφτασε να παίζει όλη τη χρονιά σε ένα ματς, απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλό του και μόνο αυτό είχε σημασία αγωνιστικά. Πληγωμένος, ταλαιπωρημένος, επηρεασμένος από όλη αυτή την ιστορία με τον Covid, από την αναβολή... της μίας μέρας, αλλά από τη στιγμή που ακούστηκε το σφύριγμα της σέντρας, ήταν ένα ματς χωρίς αύριο. Και δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την υπέρβαση. Γιατί, περί υπέρβασης θα μιλούσαμε. Γράφαμε στο προηγούμενο κείμενο για τη λεπτή γραμμή στην οποία ισορροπούσαν οι διεκδικητές, με τη συσσωρευμένη κόπωση να κάνει τα αυτονόητα να χρειάζονται προσπάθεια. Πόσω μάλλον, όταν στην πνευματική και σωματική επιβάρυνση, προστίθεται και ο κορωνοϊός.

Δεν είναι ρομπότ οι ποδοσφαιριστές, δεν μπορούμε να περιμένουμε τη μάξιμουμ απόδοση όταν στο φινάλε μιας εξαντλητικής περιόδου οι παίκτες μπαίνουν στον «τελικό» με τον μικρόκυκλο της προπόνησης να έχει πάει στράφι, με τα πλάνα να σχεδιάζονται έχοντας τον ιατρικό παράγοντα να κοντράρει την τακτική και την ίδια την αντίληψη του ανθρώπου που ευθύνεται για τον φετινό Παναθηναϊκό. Ωραίοι οι ηρωϊσμοί και τα impossible is nothing, αλλά μη ρεαλιστικοί. Διαβάστε τις δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ενός ανθρώπου-κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ανά διαστήματα να έχει χάσει τα στοιχεία που τον έφεραν στην κορυφή στον πρώτο γύρο, να είναι μια ταχύτητα πίσω σε σκέψη και ενέργεια, να μην μπορεί να κάνει την κρίσιμη πάσα και να αποφύγει το εύκολο λάθος. Πέταξε ένα ημίχρονο ψάχνοντας ισορροπία και λύσεις στη μεσαία γραμμή. Όταν δέχθηκε το γκολ, ήταν αργά. Ο χώρος γύρω από τον Ρέαμπτσιουκ στη φάση του γκολ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αντίδραση βρήκε, αλλά όχι στο βαθμό που χρειαζόταν, αν και το δοκάρι του Μπερνάρ ήταν μια στιγμή που πιθανόν να άλλαζε τις ισορροπίες. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Σε κάθε περίπτωση, όσο δύσκολο κι αν είναι για μια ομάδα με το βεληνεκές του Παναθηναϊκού, όσο κι αν τα όσα προηγήθηκαν με τον covid επηρέασαν το αγωνιστικό τμήμα, η φετινή χρονιά πρέπει να κριθεί συνολικά. Η εξέλιξη του «τριφυλλιού» είναι πολύ σημαντική, έφτασε να παίζει τον τίτλο στα χασομέρια, έβγαλε πρωταγωνιστές, κέρδισε τον κόσμο του και ξαναμπήκε σε τροχιά πρωταθλητισμού. Καθαρό μυαλό, σωστή ενίσχυση, διορθωτικές κινήσεις στο σχεδιασμό και στελέχωση χρειάζονται, προκειμένου να συνεχιστεί η πορεία της εξέλιξης.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, σε Μαραθώνιους που κρίνονται στον βαθμό, το βάθος του ρόστερ και το man management, ώστε ο κάθε ποδοσφαιριστής να είναι απόλυτα έτοιμος να πέσει στη μάχη και να νιώθει ότι έχει εμπιστοσύνη, είναι τρομερά σημαντικά στοιχεία. Το σχηματοποιούσαμε πριν από περίπου έναν μήνα, με τον τίτλο «H ασίστ του Μάνταλου είναι η μεγάλη διαφορά της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό». Προφανώς, δεν αναφερόμασταν μόνο και μόνο στη συγκεκριμένη ασίστ, αλλά στο γεγονός ότι η Ένωση είχε «Μάνταλους» έτοιμους να πέσουν στη μάχη ανά πάσα στιγμή, παίκτες «ενδεκαδάτους» που βρίσκονταν στον πάγκο. «Εδώ που φτάσαμε, η διαχείριση των αποτελεσμάτων, η ψυχολογία και οι ποιοτικές λύσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο. Και η ΑΕΚ απέδειξε στην Τούμπα ότι «έχει» και τα τρία…», γράφαμε χαρακτηριστικά και η ομάδα του Αλμέιδα το κράτησε μέχρι τέλους. Έξω ο Λιβάι, μέσα ο Φαν Φερτ, γκολ στο Βικελίδης. Βασικός ο Τσούμπερ που έχει δώσει τρομερές λύσεις από πάγκο, πάρτι και γκολ στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν μόνο την προτελευταία αγωνιστική.

Η ΑΕΚ μοιάζει με Λερναία Ύδρα, καλύπτοντας τις απώλειές της με το βάθος του πάγκου, απαντώντας στα προβλήματα με λύσεις, καταφέρνοντας να διαχειριστεί τα στραβά χωρίς να χάνει χρόνο και να εκμεταλλευτεί τη δυναμική της νέας της έδρας. Ένας προπονητής που ανέλαβε φέτος, που έχτισε κάτι νέο από το μηδέν, κατάφερε να κερδίσει τα αποδυτήρια, να διορθώσει κλινικά τα κακώς κείμενα, να αλλάξει τη νοοτροπία και να σχεδιάσει τη χρονιά υποδειγματικά. Έβγαλε ανά διαστήματα εξαιρετικό ρυθμό και ένταση, έπαιξε μπάλα, αυτό όμως δεν ισοδυναμεί με τίτλο. Το πρωτάθλημα χρειάζεται ουσία και διαχείριση, σαν αυτή που έκανε η ΑΕΚ όταν το ματς στη Θεσσαλονίκη έδειξε να στραβώνει. Το τι ακριβώς κατάφερε ο Ματίας Αλμέιδα, το πώς εκτόξευσε τον Λιβάι, το πώς προσάρμοσε τη φιλοσοφία του στο ρόστερ και το ρόστερ στη φιλοσοφία του, θα τα πούμε αναλυτικότερα τις επόμενες μέρες. Όμως σ' αυτό εδώ το πρωτάθλημα, που τράβηξε μέχρι εδώ, κατάφερε να βρει ουρανό. Η σεζόν για τον «δικέφαλο» δεν τελειώνει εδώ, όμως ό,τι κι αν γίνει στο 90λεπτο του τελικού Κυπέλλου, έχει βάλει τη μαγιά και για του χρόνου.