Στο τέλος κέρδισε το θέαμα

Άνοιξη 2022. Μετά τα σκαμπανεβάσματα Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου, ο Παναθηναϊκός μετατρέπεται σε μία ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις. Όχι μόνο λόγω των θετικών αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι είναι θελκτική στο μάτι του θεατή. Παραγωγικό, γρήγορο ποδόσφαιρο, με πολλές τελικές προσπάθειες και θεαματικές νίκες. Αποκορύφωμα, η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδος.

Άνοιξη 2023. Μετά από μία μικρή κοιλιά στις αρχές Μαρτίου και τα δύο ανεπιτυχή αποτελέσματα με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στο γήπεδό της, η ΑΕΚ επανέρχεται εκεί που ήταν από το φθινόπωρο και μετά. Με ολοκληρωτικές εμφανίσεις, αγωνιστικά ανώτερη από κάθε αντίπαλό της στα play-offs και εντυπωσιακές νίκες εντός και εκτός έδρας. Κάπως έτσι έφτασε, έστω και στην προτελευταία αγωνιστική, να πανηγυρίσει το πρωτάθλημα.

Γιατί παραλληλίζω αυτές τις δύο διαφορετικές περιόδους; Μα γιατί, σκοπός μου είναι να ασχοληθώ αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό επηρέασαν – γιατί σίγουρα έγινε - κάποιες λανθασμένες διαιτητικές αποφάσεις ή η πρόσφατη περιπέτεια του Παναθηναϊκού με τον Covid, αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος. Παρακολουθώντας μέσα από το γήπεδο σχεδόν όλα τα εντός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ και περιγράφοντάς τα για τους Έλληνες του εξωτερικού, μέσω των δορυφορικών καναλιών του ΑΝΤ1, η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα ήταν αυτή που σε «χόρταινε» περισσότερο ποδοσφαιρικά. Όπως το έκανε, αντίστοιχα, η ομάδα του Γιοβάνοβιτς, πέρσι την ίδια περίοδο.

Θα πει κανείς – και εύλογα – «τι σημαίνει καλύτερο ποδόσφαιρο; Τρεις βαθμούς δίνει μία νίκη με 1-0 στο 90’, τρεις βαθμούς δίνει και το 5-0». Πολύ σωστά. Άλλωστε, μην ξεχνάμε με ποιον τρόπο η Ελλάδα κατέκτησε το Euro 2004. Με σφιχτή άμυνα και ένα γκολ μπροστά έστω και με μισή φάση. Μόνο που εκείνη ήταν μια διοργάνωση έξι αγώνων, ενώ εδώ επρόκειτο για 26 αγωνιστικές κανονικής διάρκειας και 10 play offs. Σύνολο, 36. «Μα στις 32-33 αγωνιστικές ήταν πρώτος ο Παναθηναϊκός στη βαθμολογία», μπορεί να είναι μία ακόμη προσέγγιση. Ολόσωστη και αυτή. Μόνο που – μιλώντας αποκλειστικά ποδοσφαιρικά - η εικόνα της ΑΕΚ σε έπειθε περισσότερο, ακόμα κι αν ήταν στη δεύτερη θέση στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν.

Τότε, λοιπόν, γιατί δεν το πήρε πολύ νωρίτερα, εφόσον ήταν τόσο ανώτερη αγωνιστικά; Η απάντηση είναι απλή και φέρει ένα ονοματεπώνυμο. Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Χωρίς το Σέρβο προπονητή στον πάγκο του, ο Παναθηναϊκός δε θα είχε καταφέρει να φτάσει να διεκδικεί τον τίτλο μέχρι την προτελευταία αγωνιστική. Με τα καλά του, με τα στραβά του, αυτός είναι ο λόγος που τα τελευταία δύο χρόνια οι «πράσινοι» έχουν επανέλθει στις... εργοστασιακές ρυθμίσεις του συλλόγου με τη διεκδίκηση όλων των τίτλων. Κάτι που παραδέχονται ακόμα και οι αντίπαλοί του. Και εμείς είμαστε πολύ τυχεροί, που στο φετινό πρωτάθλημα παρακολουθήσαμε την επική μονομαχία των δύο στρατηγών. Του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και του Ματίας Αλμέιδα.

Σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού παρουσίασε μια ομάδα με χαρακτήρα πρωταθλητισμού, που ακόμα και στις μέτριες βραδιές είχε τον τρόπο να παίρνει τα αποτελέσματα. Μία «σκληρή» ομάδα που της έβαζες γκολ... με αίτηση, όμως δημιουργικά ήταν ένα βήμα πίσω σε σχέση με πέρσι. Μεσοεπιθετικά το κέντρο αποδυναμώθηκε πέρσι το καλοκαίρι, ήρθε και ο τραυματισμός του Αϊτορ – με τη μη κάλυψη του κενού του – και το... γλυκό έδεσε.

Αντίθετα, ο Ματίας Αλμέιδα πήρε μια ομάδα σε... κακό χάλι και – πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι το έκανε στην πρώτη του σεζόν ο Γιοβάνοβιτς – την έκανε να πετάει. Σοβαρή αμυντικά (δεύτερη καλύτερη άμυνα πίσω από του Παναθηναϊκού) και μεσοεπιθετικά... τούρμπο. Ασφυκτικό πρέσινγκ στον αντίπαλο, συνδυασμοί και μεγάλες σε έκταση νίκες. Ειδικά στη Νέα Φιλαδέλφεια, υπήρξαν αγώνες που η ένταση της ΑΕΚ «κατάπινε» κάθε αντίπαλο.

Όσον αφορά το ρόστερ, είναι κάτι που έχει χιλιογραφτεί και είναι δεδομένο. Σκεφτείτε μόνο ότι στις ατυχίες με τους τραυματισμούς των Λιβάι Γκαρσία και Αραούχο, αυτός που εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστή ήταν ο Τσούμπερ. Ο οποίος στο μυαλό του Αλμέιδα ήταν μια «χρυσή» ρεζέρβα. Ακόμα όμως και αυτό το χάντικαπ από το πολύ μεγαλύτερο βάθος στον πάγκο που είχε η ΑΕΚ, θα μπορούσε να είχε καλυφθεί στο 100% από τη δουλειά του Γιοβάνοβιτς, αν ο ίδιος δεν έκανε μια λανθασμένη εκτίμηση το προηγούμενο καλοκαίρι. Να μην κρατήσει τον Γκατσίνοβιτς στο «τριφύλλι» και να τον κάνει δώρο στην Ένωση...