Οταν ο καλύτερος στόπερ του πρωταθλήματος φεύγει για τη... Μίντιλαντ, κάτι δεν πάει καλά

Ο Ινγκι Ινγκασον ήταν ο κορυφαίος στόπερ του πρωταθλήματος τα δύο τελευταία χρόνια, μετά την αποχώρηση του Ρούμπεν Σεμέδο από τον Ολυμπιακό. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια ήταν ο μοναδικός παίκτης του «Δικεφάλου» που θα μπορούσε χωρίς δεύτερη κουβέντα να χωρέσει στην ενδεκάδα όλων των «μεγάλων». Ουδεμία σχέση με τον Σεμέδο, βέβαια. Πολύ πιο δυναμικός και αξιόπιστος αμυντικά (ειδικά στις εναέριες μονομαχίες), πολύ λιγότερο αποτελεσματικός στο «build up», με λιγότερα τεχνικά χαρίσματα, αλλά και με μεγαλύτερη ικανότητα στο σκοράρισμα: 16 γκολ σε τέσσερις σεζόν δεν τα λες και λίγα για στόπερ!

Ηταν ένας «Μολέδο», αλλά με χάρισμα στο γκολ. Βασικότατος στην εθνική Ισλανδίας, φεύγει στα 30 του. Για να πάει στη… Μίντιλαντ, η οποία προφανώς τον είχε «σταμπάρει» από τον περυσινό αποκλεισμό της από τον ΠΑΟΚ. Oγδοη πέρυσι στη regular season του πρωταθλήματος Δανίας, κατάφερε να νικήσει στο μπαράζ για μια θέση στο Conference League τη Βίμποργκ και να εξασφαλίσει στο 90’ μια θέση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, «σώζοντας» μια αποτυχημένη χρονιά. Πάει, ουσιαστικά, ο Ίνγκασον στη δεύτερη «δύναμη» της Δανίας πίσω από την Κοπεγχάγη με διπλό δέλεαρ: το πενταετές (!) συμβόλαιο, δηλαδή την πλήρη επαγγελματική του εξασφάλιση μέχρι τα τελευταία του ποδοσφαιρικά ένσημα, και το συμβόλαιο ύψους 1.5 εκατ. Ευρώ ετησίως, από 1.1 που έπαιρνε στον ΠΑΟΚ.

Επραξε σωστά ο Ινγκασον; Ανάλογα με το πώς το βλέπει κάποιος. Πήγε σε μια ομάδα στην οποία ασφαλώς θα είναι βασικός, η οποία θεωρητικά κάθε χρόνο (πρέπει να) διεκδικεί το πρωτάθλημα και παίζει κάθε σεζόν στην Ευρώπη. «Διασφαλίζοντας» το μέλλον του, με 7.5 εκατ. Ευρώ στα τελευταία πέντε χρόνια της καριέρας του. Επραξε σωστά ο ΠΑΟΚ; Ασφαλώς. Πήρε σχεδόν τέσσερα εκατ. Ευρώ για έναν παίκτη ο οποίος πλέον δεν θα ήταν χαρούμενος στην ομάδα. Δεν τον έχασε «τζάμπα», δεν προσπάθησε εγωιστικά και παράλογα να τον κρατήσει, προσπάθησε να φτάσει σ’ ένα όσο το δυνατόν καλύτερο deal. Ναι, θα μπορούσε να είχε κινηθεί πιο γρήγορα για τον αντικαταστάτη του και το timing της πώλησης δεν είναι και… ιδανικό, τρεις εβδομάδες πριν από τον πρώτο αγώνα με την Μπεϊτάρ. Όμως να μην ξεχνάμε κάτι κομβικό: για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι το πάνω χέρι έχει πάντα ο παίκτης! Αν όχι πάντα, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, όταν θέλει να φύγει, θα φύγει, ακόμα κι αν δεσμεύεται με συμβόλαιο. Και το μόνο που έχει να κάνει το club είναι να καταφέρει ένα όσο το δυνατόν πιο συμφέρον deal. Και να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για τη διαδοχή, αν βλέπει ότι κάποιοι παίκτες του είναι ελκυστικοί στην αγορά. Δεν μπορείς να προβλέψεις ότι ο Γιώργος Δώνης θα θελήσει τον 31χρονο πέρυσι, Φραν Βέλεθ, στην Αλ Φατέχ. Μπορείς να προβλέψεις όμως, ότι ίσως προκύψει καλή πρόταση για τον Ινγκασον, δεδομένου ότι είναι σταθερά βασικός στην Εθνική Ισλανδίας, πέρυσι έφτασε με τον ΠΑΟΚ στους «οκτώ» του Conference League και πρόπερσι ο τραυματισμός του πριν από τον τελικό Κυπέλλου εναντίον του Ολυμπιακού του είχε στερήσει τη μεταγραφή του στη Μπέτις.

Ο Τρόοστ – Εκόνγκ που πήρε ο ΠΑΟΚ προφανώς δεν είναι ένας top class στόπερ. Δεν είναι, όμως, και «άγραφος». Εν ενεργεία διεθνής στην εθνική Νιγηρίας που έχει ανατραφεί ποδοσφαιρικά στην ακαδημία της Φούλαμ και στην ομάδα Νέων της Τότεναμ, με συμμετοχές (μεταξύ άλλων) και στην Premier League και στη Serie A (Ολλανδία, Τουρκία, Βέλγιο), δεν μπορεί να είναι «κατσαπλιάς». Μπορεί να μην αποδειχθεί του επιπέδου ‘Ινγκασον’ σε διάφορους τομείς (σκοράρισμα, διάβασμα φάσεων, οργάνωση άμυνας, λίγα ατομικά λάθη), μπορεί όμως να έχει και λιγότερους τραυματισμούς από τον Ισλανδό. Το βασικό ζητούμενο, όμως, αυτής της πώλησης για το ελληνικό ποδόσφαιρο – όχι μόνο ή κυρίως για τον ΠΑΟΚ – είναι γιατί αποφασίζει να φύγει ο Νο 1 στόπερ της Superleague για να πάει στη δεύτερη ομάδα της Δανίας;

Ναι, τα χρήματα είναι πολύ καλά, αλλά δεν είναι δα και… χρυσάφι από Σαουδική Αραβία, Κατάρ και σία. Ναι, μιλάμε για ένα πενταετές συμβόλαιο, όμως και ο ΠΑΟΚ ήταν διατεθειμένος να του προτείνει νέο, πριν από το 2025 όταν και θα έληγε. Ποιο είναι το μήνυμα προς το ελληνικό ποδόσφαιρο στο ανώτερο επίπεδό του όταν ο Ινγκασον φεύγει για τη Μίντιλαντ; Και μήπως θα ήμασταν υπερβολικοί αν λέγαμε ορθά – κοφτά ότι είναι απολύτως ανησυχητικό για το πρωτάθλημά μας;

Διότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Είναι αντίθετο από το μήνυμα της παραμονής του Πινέδα στην ΑΕΚ. Είναι αντίθετο από την επιλογή του Γκατσίνοβιτς να στεριώσει στην Ελλάδα πέρυσι, ή του Τσούμπερ και του Βίντα να έρθουν στη χώρα μας. Είναι αντίθετο από την επιλογή του Μπιέλ (από τη Δανία όπου πάει ο Ινγκασον), του Μπακαμπού, του Ζιγκερνάγκελ και του Χουάνγκ, οι οποίοι «ψήφισαν» Ελλάδα πέρυσι (δεν μιλάμε για Μαρσέλο, Χάμες και Βρσάλικο, διότι και οι τρεις ήταν στα τελευταία τους ένσημα και χρυσοπληρηρώθηκαν από τον Ολυμπιακό). Είναι αντίθετο από την εφετινή επιλογή του Τζούρισιτς ή την περυσινή του Σπόραρ, του Βέρμπιτς, του Μπερνάρ, του Νάρεϊ, του Μάνου Γκαρθία, του Γκρέι, του Οντουμπάτζο.

Όμως, σε κάθε περίπτωση, αυτή η φυγή του Ινγκασον είναι «καμπανάκι». Κι όσο λιγότερο «ακούγεται» η - βελτιωμένη πια - Εθνική Ελλάδας στις μεγάλες διοργανώσεις, όσο λιγότερες είναι οι συμμετοχές, οι σπουδαίες νίκες, οι συμμετοχές σε ομίλους και οι επιτυχίες των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, τόσο πιο συχνά θα ηχούν στ’ αυτιά μας τέτοιου είδους καμπανάκια για ένα πρωτάθλημα που έχει χάσει πια οριστικά και αμετάκλητα τη λάμψη του Ριβάλντο και του Ζιλμπέρτο, ψάχνοντας για ένα restart. Ισως αυτό να είναι η OPAP Arena, ο Βοτανικός και η Νέα Τούμπα. Ισως…