Παναθηναϊκός: Το ταμπλό έγραψε 39-3, είναι ακριβό, τολμηρό και δύσκολο σπορ η καθιέρωση Ελλήνων

• Πώς έφτασε να έχει ουσιαστικά τέσσερις Ελληνες
• Το ακριβό σπορ, τα λήγοντα συμβόλαια και η επένδυση στην Ακαδημία

Να που άνοιξε δειλά – δειλά η κουβέντα για τους Ελληνες παίκτες στον Παναθηναϊκό μετά την απόκτηση του Γιώργου Νίκα από τον Λεβαδειακό, ο οποίος θα μείνει ως δανεικός για έναν επιπλέον χρόνο στην ομάδα της Βοιωτίας (στα 24 του) και του χρόνου θα προσπαθήσει να πείσει τον Γιοβάνοβιτς ότι αξίζει μια θέση στο ρόστερ της ομάδας. Προφανώς δεν αποτελεί επιλογή του κόουτς, αλλά του Γιάννη Αλαφούζου, όπως και οι Ζέκα – Γερεμέγεφ τους οποίους ακόμα δεν έχουμε δει ούτε σε 20άδα. Προσοχή όμως: διότι επιλογές του Αλαφούζου ήταν και ο Μολέδο, ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, ο Βιγιαφάνιες, η επιστροφή του Βαγιαννίδη, ο Φώτης Ιωαννίδης...

Καταδεικνύει αυτή η μεταγραφή ότι έχει γίνει κάποια «στροφή» στη μεταγραφική πολιτική του Παναθηναϊκού; Όχι βέβαια, 7/7 μεταγραφές ξένων έγραψε εφέτος το κοντέρ! Και συνολικά τα τρία τελευταία χρόνια, σε επτά μεταγραφικές σεζόν καλοκαίρι – χειμώνα, το ταμπλό έχει γράψει 39-3! Ποιοι είναι οι τρεις; Ο Ιωαννίδης με απόφαση Αλαφούζου, ο Κώτσιρας με απόφαση Γιοβάνοβιτς και ο Βαγιαννίδης από την… Ιντερ, με απόφαση πάλι του Αλαφούζου!

Πώς έφτασε να έχει ουσιαστικά τέσσερις Ελληνες

Είναι αυτό απαραιτήτως κακό; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Και για όσους θα επικαλεστούν εποχές στις οποίες Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και Ολυμπιακός έφταναν μέχρι τους «8» και τους «4» ευρωπαϊκής διοργάνωσης με ελληνικό κορμό, η απάντηση είναι απλή: τότε ο Ελληνας παίκτης έφευγε πολύ πιο «δύσκολα» για το εξωτερικό και… άμα λάχει κάνουμε και μια ποιοτική σύγκριση μεταξύ εκείνων των γενεών Ελλήνων με τη σημερινή. Για να δακρύσουμε όλοι μαζί με τη σημερινή πτώση του επιπέδου...

Αν ο Παναθηναϊκός δεν συμμετείχε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Εφέτος μόνο πέντε Ελληνες παίκτες περιλαμβάνει η «ευρωπαϊκή» λίστα – 25 ατόμων υποχρεωτικά- της ομάδας! Μόλις πέντε Ελληνες παίκτες εκ των οποίων μόνο οι τρεις θεωρούνται «στελέχη»: ο Φώτης Ιωαννίδης και οι δυο δεξιοί μπακ, Γιώργος Βαγιαννίδης και Γιάννης Κώτσιρας. Ο τρίτος τερματοφύλακας Βασίλης Ξενόπουλος (πίσω από Μπρινιόλι – Λοντίγκιν) και ο νεαρός στόπερ Γιώργος Σιδεράς που δηλώθηκε «υποχρεωτικά» (ως αναδειχθείς από τα φυτώρια του συλλόγου) διότι δεν υπήρχε αγωνιστικής φύσης λόγος δεδομένης της παρουσίας των Σένκεφελντ – Μάγκνουσον – Γεβντάι – Πάλμερ Μπράουν (και Αράο «υπηρεσιακά»), δεν αναμένεται να πάρουν ούτε λεπτό συμμετοχής.

Πώς έφτασε στο σημείο να έχει ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός τέσσερις Ελληνες παίκτες στο ρόστερ του, από το οποίο «αφαιρέθηκαν» και ξένοι στην ευρωπαϊκή λίστα (Βέρμπιτς, Ζέκα, Γερεμέγεφ, Κλεϊνχέισλερ); Η αλήθεια είναι πως όταν το επίπεδο της ομάδας ανέβηκε, ο Παναθηναϊκός άρχισε να χάνει το ελληνικό στοιχείο του, το οποίο ήταν πολύ έντονο κυρίως στη «μνημονιακή» διετία του Γιώργου Δώνη, αλλά και στη χρονιά με Πογιάτος – Μπόλονι.

Ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει κάποιο… πρόβλημα με τους Ελληνες όπως ίσως θεωρούν πολλοί. Το αποδεικνύει η εκπληκτική πρόοδος του Ιωαννίδη και του Βαγιαννίδη. Όμως δεν είναι και η απόκτηση Ελλήνων προτεραιότητα του κλαμπ στις μεταγραφικές περιόδους. Πήρε τον Τζούρισιτς εφέτος, όχι τον (ελεύθερο) Πέλκα. Πήρε τον Μλαντένοβιτς, όχι τον Κυριακόπουλο. Πήρε τον Γεβντάι και τον Πάλμερ Μπράουν, όχι τον Χατζηδιάκο. Απλά παραδείγματα είναι αυτά, όχι ότι «σώνει και ντε» έπρεπε να τους πάρει...

Το ακριβό σπορ, τα λήγοντα συμβόλαια και η επένδυση στην Ακαδημία

Ο συνδυασμός τριών παραγόντων έπαιξε σημαντικό ρόλο για να μείνει φτωχότατο το ελληνικό στοιχείο στο Τριφύλλι. Ο πρώτος είναι ότι με μικρές εξαιρέσεις τον Μπιλάλ, τον Σιδερά και τον Φρόκου, δεν «άγγιξαν» καν άλλα παιδιά της Ακαδημίας το επίπεδο της πρώτης ομάδας. Και να το άγγιζαν όμως, δεν γνωρίζουμε αν το κλαμπ θα είχε την «τόλμη» να τους εμπιστευτεί με τα λάθη τους αντί κάποιου ξένου. Ο δεύτερος είναι ότι παίκτες οι οποίοι στελέχωναν τα προηγούμενα χρόνια την ενδεκάδα της ομάδας είτε δεν είναι «επιπέδου» του σημερινού Παναθηναϊκού (Χρ. Δώνης, Μπουζούκης, Πούγγουρας), είτε αρνήθηκαν τις προτάσεις της ομάδας για ανανέωση (Κουρμπέλης). O τρίτος λόγος είναι και ο πιο σημαντικός: ο Παναθηναϊκός είτε δεν ήθελε, είτε δεν μπόρεσε να αποκτήσει Ελληνες παίκτες, ενώ πούλησε και ορισμένους εξ’ αυτών (Ζαγαρίτης), με κορυφαία περίπτωση αυτή του Αλεξανδρόπουλου και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή (από τον Χατζηγιοβάνη δεν έβγαλε δραχμή, αλλά πήρε από τον Εμμανουηλίδη!).

Η απόκτηση Ελλήνων «επιπέδου» Παναθηναϊκού δεν είναι φτηνό σπορ πλέον. Για κάποιους παίκτες, όμως, δεν είναι και πανάκριβο. Η αλήθεια είναι ότι μελλοντικά μπορεί να στρέψει το βλέμμα του και σε διεθνείς Ελληνες πια, εφόσον κάνει πρωταθλητισμό, παίζει στην Ευρώπη, δίνει καλά συμβόλαια. Όμως πιο ωφέλιμο θα ήταν να επενδύσει περισσότερο στην Ακαδημία του (και σε στελεχιακό δυναμικό). Για την… ιστορία του χρόνου λήγουν τα συμβόλαια εννέα παικτών, εκ των οποίων μπορεί να μείνουν μάξιμουμ οι επτά: Μπρινιόλι, Παλάσιος, Μπερνάρ, Μάγκνουσον, Χουάνκαρ, Κώτσιρας, Γεβντάι (οψιόν αγοράς 1,5 εκατ. Ευρώ), Λοντίγκιν και Ζέκα. Δεν θα μείνουν ούτε επτά, λιγότεροι θα είναι. Ισως και πολύ λιγότεροι... Και να δούμε αν θα αντικατασταθούν επάξια με Ελληνες ή ξένους. Σίγουρα θα χρειαστεί Ελληνες, να δούμε πόσους...

Υ.Γ. Η απόφαση των διοικούντων για τρομερή μείωση στην τιμή των εισιτηρίων για το ματς με τη Βιγιαρεάλ συγκριτικά με τις τιμές του αγώνα με τη Μπράγκα, καταδεικνύει ότι στην ΠΑΕ υπάρχουν ακόμα στελέχη τα οποία αφουγκράζονται την πραγματικότητα και το κοινό αίσθημα! Οχι μόνο εκείνοι οι οποίοι με κάποιο μαγικό τρόπο πείθουν τον Αλαφούζο σε παράλογες επιλογές όπως η εφετινή απίστευτη «έκρηξη» των τιμών στα εισιτήρια διαρκείας. Στο ίδιο πλαίσιο, ασφαλώς, εντάσσεται και η απόφαση για δωρεάν παρουσία όλων των κατόχων διαρκείας (δεν είναι… δεκάδες χιλιάδες στη μικροσκοπική Λεωφόρο, αλλά δεν είναι και... 100 άτομα) και στα τρία εντός έδρας «ευρωπαϊκά» ματς, με Βιγιαρεάλ, Μακάμπι Χάιφα και Ρεν: δυνατό bonus, ουσιαστικά διόρθωση του μεγάλου σφάλματος με τις εφετινές τιμές των διαρκείας στη Λεωφόρο.

Επίσης ωραία ιδέα και σημαντική απόφαση της υλοποίησής της για δωρεάν είσοδο με τη Βιγιαρεάλ όσων θα πάνε με «απλό» εισιτήριο στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Καλή αφορμή εφέτος να καταλάβουν όλοι – μέσω ΟΑΚΑ – πόσο θα «μεγαλώσει» ο Παναθηναϊκός με τον Βοτανικό και πόσο θα «ανοίξει» ως κλαμπ σε δεκάδες χιλιάδες φίλους του από την επαρχία, τα νησιά, τη Μακεδονία, που δεν είχαν τη δυνατότητα να τον παρακολουθήσουν από κοντά στο πιο ιστορικό ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ελλάδας, το οποίο όμως είναι τόσο απαρχαιωμένο, «αναχρονιστικό» και «οπισθοδρομικό» στην πορεία εξέλιξης του συλλόγου, που αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια τροχοπέδη στην ανάπτυξή του. Όχι βάσει αποτελεσμάτων: αν έχεις καλή ομάδα θα νικάς και σε έδρα με «ξερό», αν δεν έχεις καλή ομάδα θα χάνεις και σε έδρα επιπέδου «Μπερναμπέου». Αλλά σε όλα τα υπόλοιπα…