Γιατί δεν βάζει η Superleague κάμερες στα αποδυτήρια των διαιτητών;

Θα ήθελα πολύ να γυρίσω και να κρατήσω τη συζήτηση στο ουσιαστικό κομμάτι του ποδοσφαίρου, αλλά επειδή γίνεται ενοχλητικό, ακόμη και για κάποιον σαν εμένα που μετά από 30 χρόνια λειτουργίας στον φανταστικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου πρέπει να έχει διδαχθεί ότι οφείλει να τα περιμένει όλα, αυτό που σήμερα συμβαίνει σχετικά με την διαιτησία, θα ασχοληθώ σήμερα με αυτό.

Θεωρητικά, την Superleague, δηλαδή το σύνολο των επιχειρηματιών που επιχειρούν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, την καίει το καθεστώς λειτουργίας της διαιτησίας. Για να μη φλυαρώ, για αυτόν τον λόγο πληρώνουν για αρχιδιαιτητές και ξένους διαιτητές και για αυτόν τον λόγο επιμένουν να ζητούν ξένους διαιτητές.

Διαβάζω και ακούω τις τελευταίες ημέρες πολλές αόριστες και αφηρημένες κραυγές σχετικά με τον φόβο των διαιτητών όταν παίζουν παιχνίδια μεγάλων ομάδων. Θέλω λοιπόν εγώ ο αφελής να ρωτήσω το εξής: αφού οι Superleague, δηλαδή οι ιδιοκτήτες των ομάδων θέλουν να μας πείσουν ότι θέλουν μια καθαρή και ανεπηρέαστη διαιτησία, για ποιο λόγο δεν λειτουργούν ένα σύστημα από κάμερες στα αποδυτήρια, που θα μεταδίδει ζωντανά την εικόνα στην ΚΕΔ και σε όποια άλλη αρχή κριθεί απαραίτητο, από το εσωτερικό της φυσούνας, τον διάδρομο των αποδυτηρίων και την πόρτα εισόδου στο γραφείο των διαιτητών;

Θέλεις διαιτησία που να πείθει, τουλάχιστον εξ όψεως, για την καθαρότητά της; Φέρνεις ξένους αρχιδιαιτητές, φτιάχνεις μια ΚΕΔ που θα επικοινωνεί προς ξένους και Έλληνες διαιτητές ότι είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή έτοιμη να τους ακούσει και να τους προστατέψει σε κάθε καταγγελία απόπειρας εκφοβισμού ή και δωροδοκίας, και δημιουργείς ένα σύστημα που επικοινωνεί ότι οι διαιτητές μπορούν να νιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι στον χώρο εργασίας τους. Δηλαδή ο διαιτητής ξέρει ότι κανείς δεν θα τον πάρει από πίσω στα αποδυτήρια και τους διαδρόμους διότι ο κάθε κάποιος θα ξέρει ότι καταγράφεται από τις κάμερες, οι οποίες δεν … σβήνουν, διότι ελέγχονται εξ αποστάσεως και μεταδίδουν το σήμα ζωντανά. Χάλασαν οι κάμερες; Δεν γίνεται το ματς φίλε μου. Τόσο απλά μπορεί να λειτουργήσει αυτό.

Γιατί δεν το κάνει αυτό η Superleague; Δηλαδή πώς βάζει τους θεατές σε ένα κύκλωμα παρακολούθησης στις κερκίδες και δεν το κάνει για να ελέγξει την συμπεριφορά όλων στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό χώρο; Πώς γίνεται δηλαδή να ελέγχει για παραβατική συμπεριφορά μόνο τους “πελάτες”, δηλαδή τους θεατές, και να μην ελέγχει τους παράγοντες και τους υπαλλήλους των ΠΑΕ;

Γιατί δεν το κάνουν αυτό, λέτε; Να υποθέσουμε ότι αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι κάτι που το σκέφτηκα μόνο εγώ; Γιατί δεν κάνουν πιο αυστηρό τον έλεγχο των διαπιστευμένων που κυκλοφορούν στους διαδρόμους και στον αγωνιστικό χώρο; Γιατί αφήνουν ακόμη την ομάδα των διαιτητών να πηγαίνει στο γήπεδο χωρίς διακεκριμένη ασφάλεια; Γιατί δεν παρέχουν διαρκή υποστήριξη προς τους διαιτητές πριν και μετά από τους αγώνες;

Με τη συμπεριφορά τους, στην συντριπτική πλειονότητά τους, οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ μας δείχνουν διαχρονικά ότι νοιάζονται για τον έλεγχο. Όχι για το 50-50. Αν ήθελαν να παίξουν καθαρά, θα το είχαν αποφασίσει και θα είχαν επιβάλει κανόνες που ευνοούν το 50-50.

Διαβάζω ότι πρόκειται σύντομα να επιλέγει ο νέος αρχιδιαιτητής. Δίχως να ξέρω ποιος είναι, λέω ότι θα προστεθεί στη λίστα ακόμη ένας που θα έρθει, θα απογοητευθεί, θα συνθηκολογήσει και θα αφήσει τον καιρό να περνά μέχρι να πάρει την αποζημίωση. Αυτή είναι η μοίρα μας, διότι αυτό θέλουν να συμβαίνει οι ιδιοκτήτες. Κρατούν το “παρασκήνιο” στο παρασκήνιο. Δεν θέλουν το φως, δεν θέλουν να γίνουν όλα φανερά, στο προσκήνιο.

Λεκτικοί και φυσικοί μπράβοι, πραγματικοί και ψηφιακοί μπούληδες, τρολς των αφεντικών, και ένα τσούρμο καμμένοι της κάθε ομάδας συνεχίζουν να μάχονται με όραμα να είναι “ο δικός τους” στα “κουμάντα”. Μεγάλωσα πολύ για να συνεχίζω να βλέπω το δέντρο και να μη βλέπω το δάσος. Αν ήθελαν, οι ιδιοκτήτες θα είχαν αλλάξει τις συνθήκες και θα είχαν επιβάλει διαδικασίες που ευνοούν το 50-50. Δεν το κάνουν, επειδή δεν θέλουν αυτό. Όλοι, ακόμη και πολλοί μικροί, ψάχνουν μόνο το πώς γίνεται να είναι στο “κουμάντο” ή δίπλα σε αυτόν που κάνει το “κουμάντο”. Αθάνατο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ακόμη και στην εποχή του VAR.