Αυτός που κάνει άλματα είναι ο Ολυμπιακός…

Είχα μεγάλη απορία να δω πως θα λειτουργήσει, όχι το club, αλλά η ομάδα του Ολυμπιακού μετά τα όσα συνέβησαν έξω από τις τέσσερις γραμμές και την διακοπή του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη.

Ηθελα να δω και την Πέμπτη στην Ευρώπη και την Δευτέρα στο «Γεντί Κουλέ» τον Ολυμπιακό του Μαρτίνεθ. Όχι κατ’ ανάγκη τα αποτελέσματά του, ή όχι μόνο τα αποτελέσματά του, αλλά και την εικόνα του. Αποτελέσματα, απόδοση και εικόνα με Γουέστ Χαμ και ΟΦΗ ήταν θαυμάσια. Ξεκάθαρο δείγμα ότι εδώ γίνεται δουλειά. Ξεκάθαρο δείγμα ότι εδώ υπάρχει ομάδα που λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα από το περιβάλλον και τον περίγυρο. Ένα «εμείς την δουλειά μας μέσα στις τέσσερις γραμμές και έξω από αυτές ας γίνει ότι θέλει…». Όχι απλώς δεν είναι εύκολο να συμβαίνει σε ελληνική ομάδα, αλλά είναι και σπάνιο φαινόμενο. Ένα ακόμη δείγμα ότι ο Μαρτίνεθ την κάνει την δουλειά πολύ καλά σε όλες τις εκφάνσεις της.

Στην Κρήτη ο Ολυμπιακός ήταν επιβλητικός. Χωρίς Φορτούνη, χωρίς Ροντινέι, με τον Ελ Κααμπί στον πάγκο (χωρίς δηλαδή τους δύο μακράν του τρίτου καλύτερους παίκτες της ομάδας και με τον πρώτο σκόρερ στον πάγκο) και το ταμπλό έγραψε εκεί όπου έχασαν διαδοχικά Αρης, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, ένα άνετο 2-0, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο σε έκταση…

Αφήνω στην άκρη το ντέρμπι που διακόπηκε και βλέπω ότι ο Ολυμπιακός έχει επτά νίκες και μία ισοπαλία σε 8 ματς, με επιμέρους σκορ 24-2! Με λίγα λόγια βάζει κατά μέσο όρο 3 γκολ σε κάθε ματς και δέχεται ένα γκολ ανά τέσσερα παιχνίδια. «Ουάου» που λένε και οι πιτσιρικάδες. Και είναι ακόμη πιο «ουάου» αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι ομάδα εντελώς νεόδμητη με δεκαπέντε μεταγραφές, νέο προπονητή, νέο τεχνικό διευθυντή και δομικές αλλαγές σε όλα, ακόμη και στον τρόπο παιχνιδιού.

Το λες και μη φυσιολογικό. Ακόμη και στον Μαρινάκη να έλεγες το καλοκαίρι ότι στα 8 πρώτα ματς πρωταθλήματος η ομάδα θα έχει 7 νίκες και μία ισοπαλία με 24-2 τέρματα, θα σου απαντούσε ότι δεν γίνεται… Παρά ταύτα εξακολουθεί να ισχύει ότι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε πολύ πιο πίσω από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Εχει δρόμο να καλύψει μέχρι να φτάσει στο σημείο ετοιμότητας των άλλων δύο που δουλεύουν μαζί ένα και δύο χρόνια περισσότερα. Μπορεί αυτό να μην έχει φανεί ακόμη, παρά μόνο στο πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά θα φανεί λογικά μέσα στη σεζόν.

Όπως θα φανεί μέσα στη σεζόν (συνέβη και στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό) η ανωτερότητα της ΑΕΚ σε ορισμένους τομείς. Το βάθος στο ρόστερ παραμένει εντυπωσιακό και ειδικά στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ η ΑΕΚ έκανε βόλτα στο πάρκο χωρίς Λιβάι, Αραούχο, Χατζισαφί και με Γκατσίνοβιτς, Αμραμπάτ, Πιζάρο στον πάγκο…

Η ΑΕΚ έχει αέρα υπεροχής στα ντέρμπι. Τον είχε πέρυσι, τον έχει και φέτος. Είναι άλλωστε η μόνη που έχει κερδίσει σε ντέρμπι. Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ ακόμη δεν τα έχουν καταφέρει εντός των τεσσάρων γραμμών πάντα. Και οι εποχές που το πρωτάθλημα μπορούσε να κριθεί από νίκες στην Κρήτη ή στην επαρχία γενικότερα έχουν περάσει. Πλέον με την κάθε μία ομάδα να δίνει 16 ντέρμπι (από τέσσερα με τους άλλους του BIG 5) ή ακόμη και 12 ντέρμπι (αν κάποιους θέλει να μετρήσει τα ματς μόνο μεταξύ των τεσσάρων διεκδικητών του τίτλου), τα παιχνίδια της επαρχίας είναι ελάχιστα.

Οσο για τον Παναθηναϊκό, είναι φανερό ότι έχει αναβαθμιστεί στη φετινή σεζόν με στόχο τον πρωταθλητισμό. Πλέον έχει βάθος στο ρόστερ, που δεν είχε πέρυσι και κάνει πρωταθλητισμό για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Είναι σπουδαίο εφόδιο η εμπειρία της περσινής σεζόν και είμαι βέβαιος ότι θα φανεί στην πορεία της φετινής. Τη μόνη παράμετρο που δεν μπορώ να ζυγίσω τώρα είναι την Ευρώπη. Πόσοι δηλαδή από τους τέσσερις θα προχωρήσουν και μέχρι που θα φτάσουν; Νομίζω ότι όλοι θα παίξουν και το 2024 ευρωπαϊκά ματς, αλλά πόσοι είναι αυτοί που θα παίξουν δύο, τέσσερα ή έξι ματς, δεν το ξέρω και σίγουρα έχει μεγάλη διαφορά, όσο μεγάλα και ποιοτικά κι’ αν είναι τα ρόστερ τους…

Για τον ΠΑΟΚ δε, θα γράψω αύριο, όταν θα έχει κάτσει η σκόνη που σηκώθηκε από την άθλια, είναι η αλήθεια, εμφάνισή του στη Νέα Φιλαδέλφεια.