Όταν η υπερβολή κυριαρχεί στις κριτικές του ντέρμπι…

• Τα μικρά «άλλοθι» του Μαρτίνς
• Τα κέρδη του Παναθηναϊκού και η αλήθεια του Γιοβάνοβιτς

Εχουμε ένα θέμα στην Ελλάδα, να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας στο κοινό, σε μεγάλο βαθμό. Και αυτό δημιουργεί ένα έλλειμμα επικοινωνίας μαζί του, δεν μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μία σχέση εμπιστοσύνης. Είναι αλήθεια βέβαια ότι εκεί έξω υπάρχει και ένα μεγάλο μέρος του κοινού που θέλει να διαβάσει ότι το βολεύει και μόνο σε αυτό ανταποκρίνεται. Ετσι το μάθαμε είναι δυστυχώς η αλήθεια...

Δεν διέλυσε κανένας Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη και απλώς δεν έμπαινε η μπάλα μέσα. Δεν υπήρξε κανένας κέρβερος Μπρινιόλι που νίκησε μόνος του όλο τον Ολυμπιακό. Είχε θετικό αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός, αλλά ένα σωρό προβλήματα στο παιχνίδι του και δεν μπόρεσε να απειλήσει έναν κουρασμένο και γεμάτο από ρίσκα Ολυμπιακό στο δεύτερο ημίχρονο. Το 0-0 δεν ήρθε από σύμπτωση, αλλά γιατί οι δύο ομάδες δεν έπαιξαν καλά στο επιθετικό τρίτο. Ο Ολυμπιακός είχε τελικές, αλλά όχι ευκαιρίες σοβαρές για να σκοράρει, ο Παναθηναϊκός αρκέστηκε στο να αμυνθεί. Λογικό 0-0, λοιπόν…

Τα μικρά «άλλοθι» του Μαρτίνς

Με μία ψύχραιμη ματιά λοιπόν ας δούμε τι έκαναν και τι δεν έκαναν (κυρίως αυτό) οι δύο μονομάχοι του ντέρμπι. Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν παίρνει ασφαλώς υψηλό βαθμό, αλλά έχει κάποια μικρά άλλοθι. Το μεγαλύτερο όλων ότι οι πολλές διακοπές (κυρίως τη κερκίδας) δεν επέτρεψαν στην ομάδα του να πιάσει ρυθμό (εξαιρετική ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός παρεμπιπτόντως) και ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που ζει με (από) τον ρυθμό της. Ο Μαρτίνς σε τούτη τη φάση της σεζόν δεν έχει καταφέρει τους 13-14 ποδοσφαιριστές της πρώτης γραμμής, να τους κάνει 17-18 και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα για τον Ολυμπιακό του αγώνα Πέμπτη – Κυριακή. Ο Λουτσέσκου από Πέμπτη σε Κυριακή (από την Σλόβαν στον ΟΦΗ) άλλαξε πέντε από τους δέκα ( και τα δύο ακραία μπακ, τον έναν χαφ, τον έναν εξτρέμ και τον φορ) και εμφάνισε στην Κρήτη ένα φρέσκο και γεμάτο ενέργεια ΠΑΟΚ. Ο Μαρτίνς από την Κωσταντινούπολη στο ντέρμπι άλλαξε δύο από τους έντεκα. Μεγάλη διαφορά. Χώρια που ο Μαρτίνς στο ντέρμπι έδειχνε να μην εμπιστεύεται ούτε τον πάγκο του, με τις καθυστερημένες αλλαγές του.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν δεν ήταν φρέσκος, δεν είχε δυνάμεις να πιέσει ψηλά σε μεγάλο μέρος του αγώνα, αλλά το έκανε μόνο κατά διαστήματα και στο φινάλε του ματς όπου όντως πίεσε παρά την πνευματική και σωματική κόπωση. Ποιοι έκαναν τα λιγότερα στο ντέρμπι από τον Ολυμπιακό; Αυτοί που έκαναν τα περισσότερα στην Κωνσταντινούπολη, ο Μασούρας και ο Τικίνιο. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Ο πρώτος ζει στα ματς και ξεχωρίζει από αυτή την ενέργειά του, από την πίεση ψηλά, από το κλέψιμο στη μπάλα, από το κυνήγι κάθε φάσης και της πιο χαμένης θεωρητικά. Ο Μασούρας είναι ο καλύτερος παίκτης στο ελληνικό πρωτάθλημα στο να μετατρέπει τα… σκουπίδια σε θησαυρό, το να δημιουργεί ή να βάζει γκολ σε φάσεις που δεν «μυρίζουν» γκολ. Πώς το κάνει; Με την ενέργειά του, με το πάθος του, με τις αντοχές του, με την τακτική προσήλωση, με τις δυνάμεις του, κυρίως με την ποδοσφαιρική αντίληψή του. Τα περισσότερα από αυτά, όταν είναι κουρασμένος δεν τα έχει και γι’ αυτό δεν φάνηκε στο ντέρμπι.

Επιστρέφοντας στα άλλοθι του Μαρτίνς, θα σημείωνα και την απουσία του Μ' Βιλά. Σε αυτά τα ματς, όχι μόνο τα ντέρμπι, αλλά σε αυτά που ο Ολυμπιακός έχει έλλειμμα δυνάμεων και ενέργειας, ο Μ’Βιλά είναι ακόμη πιο απαραίτητος για την ομάδα του Μαρτίνς. Πρώτον η δική του μπαταρία κρατάει περισσότερο και δεύτερον και σημαντικότερο ο Μ’Βιλά ξέρει να μοιράζει το παιχνίδι από πίσω καλύτερα από τον καθένα. Η δική του τριαντάρα διαγώνια πάσα βοηθάει στην κυκλοφορία και στο πλάτος του γηπέδου καλύτερα και από του μετρ του είδους, Μπουχαλάκη και τα δικά του σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή όταν τα κορμιά των αντιπάλων κλείνουν την εστία είναι υψηλότερης ποιότητας από κάθε παίκτη του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός έμεινε λοιπόν με τον εξαιρετικά ταλαντούχο, άλλα άγουρο Αγκιμπού να προσπαθεί να κάνει όλη την δουλειά, διότι οι δυνάμεις του και τα τρεξίματα του ήταν εκεί. Αλλά αυτό δεν έφτανε. Μπορεί να έχει σχεδόν 20 τελικές ο Ολυμπιακός, αλλά ευκαιρίες δεν θα βρούμε. Να πούμε ως τέτοια την κεφαλιά του Αγκιμπού στο πρώτο ημίχρονο; Να την πούμε. Την σέντρα σουτ του Ρέαμπτσιουκ στο δεύτερο ημίχρονο που έβγαλε δύσκολα ο Μπρινιόλι, άντε και το σουτ του Αγκιμπού Καμαρά μέσα από την μεγάλη περιοχή που έδιωξε πάλι δύσκολα ο Μπρινιόλι. Τέλος. Εκτός κι’ αν κάποιος θεωρεί ευκαιρία την κακή σέντρα του Λαλά που πήγε συμπτωματικά στο δοκάρι.

Υπό αυτή την έννοια η αποθέωση που γνωρίζει ο Μπρινιόλι είναι λίγο υπερβολική. Προσοχή, δεν υποστηρίζω ότι δεν ήταν καλός, ότι στο ντεμπούτο του δεν έδειχνε ήρεμος και σίγουρος, ότι δεν ήταν εκεί στις 2-3 περιπτώσεις που χρειάστηκε. Αλλά αδικεί όλη την ανασταλτική λειτουργία του Παναθηναϊκού, η εντύπωση που δημιουργήθηκε ότι το Ολυμπιακός – Μπρινιόλι τέλειωσε 0-0.

Τα κέρδη του Παναθηναϊκού και η αλήθεια του Γιοβάνοβιτς

Οσο για τον Παναθηναϊκό, δεν ξέρω αν άλλαξαν πολλά από τις εμφανίσεις του στα Γιάννενα και στο «Βικελίδης» με αυτήν στο Καραϊσκάκη. Το αποτέλεσμα άλλαξε, αντί για ήττα με 1-0, ήρθε ισοπαλία με 0-0. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος και αυτό ασφαλώς έχει τη σημασία του και οι απουσίες ήταν τρανταχτές, αλλά όλες κατά βάση στην άμυνα. Έλειπε ο τερματοφύλακας, αλλά έπαιξε ο Μπρινιόλι που το ξέραμε ότι ήρθε για βασικός και έλειψαν και οι τρεις από τους τέσσερις της άμυνας συν τον Ιωαννίδη. Μεσοεπιθετικά όμως όλα τα όπλα του Παναθηναϊκού ήταν εκεί. Και ο Βιτάλ και ο Καρλίτος, και ο Παλάσιος (και μάλιστα βασικός) και ο Χατζηγιοβάνης. Εκεί ήταν και το εξαιρετικό δίδυμο των χαφ, ο Πέρεθ με τον Αλεξανδρόπουλο. Και όπως σωστά σημείωσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς που πάντα μας λέει την αλήθεια των αγώνων και αυτό είναι σπουδαίο, ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να απειλήσει καθόλου και αυτό τον προβληματίζει. Λογικό αφού και αυτή η εμφάνισή του Παναθηναϊκού στο δημιουργικό κομμάτι ήταν ελαφρώς βελτιωμένη με αυτή στα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη.

Ο Παναθηναϊκός είναι όντως κερδισμένος όμως από αυτή την ισοπαλία. Όχι γιατί δεν έφαγε τέσσερα – πέντε όπως έλεγαν πολλοί πριν από το ντέρμπι (αστεία πράγματα), αλλά γιατί μπόρεσε να συγκεντρωθεί στο σχέδιο στο πρώτο ημίχρονο, που ήταν σχετικά καλό και στο οποίο βγήκε και με αξιώσεις τέσσερις πέντε φορές στην επίθεση, αλλά και γιατί αποδείχτηκε ανθεκτικός στο δεύτερο ημίχρονο. Το αποτέλεσμα αυτό του φτιάχνει την ψυχολογία, δημιουργεί μεγαλύτερη πίστη και στους φίλους του, δίνει περισσότερο χρόνο και στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος ξέρει και το λέει κιόλας, ότι ο Παναθηναϊκός που θέλει να φτιάξει από τον Παναθηναϊκό του ντέρμπι απέχει ακόμη αρκετά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παναθηναϊκός στα χέρια του Ιβάν βελτιώνεται. Δείτε τον Παναθηναϊκό των πρώτων φιλικών, δείτε τον Παναθηναϊκό των τελευταίων φιλικών και δείτε και τον Παναθηναϊκό από ματς σε ματς, στα επίσημα παιχνίδια και θα γίνει κατανοητή η πρόοδος. Είναι στο σωστό δρόμο, αλλά εξακολουθεί να μην έχει φτάσει καν στα μισά αυτού του δρόμου. Αποτελέσματα σαν αυτό στο Καραϊσκάκη τον βοηθούν να τρέξει λίγο πιο γρήγορα, με μεγαλύτερη σιγουριά και λιγότερη πίεση…