Νίκος Γόδας: Στο μπόι των ονείρων του

Ξημέρωνε. Ο ήλιος ξεκινούσε το ταξίδι του από τον νοητό ορίζοντα προς το κέντρο του ουρανού. Περνούσε γλείφοντας βουνά, πεδιάδες, κτίσματα. Μόνος. Ανεπηρέαστος από το θανατικό.

Είναι ξημέρωμα, 19 Νοεμβρίου του 1948, κι ο Νίκος Γόδας ειδοποιείται από τους φύλακες ότι τον ζητούν από τη διεύθυνση. Σηκώνεται, φορά την ερυθρόλευκη και από πάνω τα ρούχα του. Φιλά τους συγκλίτες του. Βγαίνει από το κελί του στο νησάκι Λαζαρέτο.

Μπορούσε σίγουρα να υπολογίσει που περίπου είναι το λιμάνι της Κέρκυρας. Ήταν κοντά η θάλασσα. Η θάλασσα που τον συνόδεψε στο ταξίδι της προσφυγιάς. Από το Αϊβαλί στη Μυτιλήνη. Από εκεί στο Ρέθυμνο κι έπειτα στην Κοκκινιά. Η θάλασσα που έτρωγε αδιάκοπα τους βράχους διαβρώνοντας το νησί των λυγμών. Η δικιά της συμβολή στον λαϊκό αγώνα για τη λευτεριά.

Οι μελλοθάνατοι πιστοί σε εκείνο το άτυπο ξεπροβόδισμα. Στριμώχτηκαν ξανά στα σκουριασμένα κάγκελα. Να προλάβουν στο σύμπαν ότι ένα ακόμα παλικάρι θα χαθεί.

Εκείνος προχωρά φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Αγέρωχος, μη νομίσουν οι δήμιοι πως ζυγίζει λιγότερο η ψυχή του εκείνες τις ώρες. Τους χαιρετά ριζώνοντας μέσα τους την ιδέα της νίκης. «Νενικήκαμεν - ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου».

Κατεβαίνει τα σκαλοπάτια με βήμα σταθερό, ήρεμο. Βλέμμα αποφασιστικό. Στέκεται τώρα μπροστά στο απόσπασμα. Γυμνός. Ναι γυμνός. Η κόκκινη - άσπρη ριγωτή είναι κομμάτι από τη σάρκα του. Όμορφος. Ντυμένος με μια λευτεριά ζηλευτή. Γενναίος.

Ο αξιωματικός κρατά το μαύρο ύφασμα που θα τύλιγε τα μάτια του. Σταματά μπροστά του και του απευθύνεται:

- «Μελλοθάνατε, έχεις κάποια τελευταία επιθυμία;»

- «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή».

Οι τουφεκιές σκίζουν τη σιωπή. Φτάνουν στο κορμί του. Περνούν στη σάρκα του. Η φανέλα πια είναι κατακόκκινη. Η γη ποτίζεται με το αίμα του και ξεφυτρώνουν πάνω στην ξερολιθιά κατακόκκινα λουλούδια.

Σαν σήμερα, στις 19 του Νοέμβρη του 1948, ο αγωνιστής του ΕΛΑΣ και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Νίκος Γόδας, πέφτει νεκρός ανυπότακτος και περήφανος. Φορά τις ιδέες, τα ιδανικά και την ερυθρόλευκη φανέλα.

Το πρώτο φως της μέρας το είδε στο πληγωμένο Αϊβαλί το 1921. Οι γονείς του από εκείνα τα χώματα έβγαλαν τις ρίζες τους, τις στρίμωξαν στις βαλίτσες τους και κίνησαν για τη Μυτιλήνη μετά την Μικρασιατική καταστροφή.

Από το νησί που στέκει αντάμα στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, ταξίδεψαν στην Κρήτη. Κι από εκεί στον Πειραιά. Στην Κοκκινιά. Στα ιστορικά προσφυγικά. Στην οδό Κυδωνίων. Εκεί που φώλιασαν χιλιάδες κυνηγημένες ψυχές, εκεί θάψαν κι αυτοί βαθιά τις ρίζες τους.

Ο Γόδας μεγαλώνει μοιράζοντας τη ζωή του ανάμεσα στην οικογενειακή επιχείρηση, στο ισόγειο του πατρικού του σπιτιού, τα τα γνωστά Αραπάκια στα οποία γεννήθηκαν οι πενιές και οι καημοί του ρεμπέτικου με τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη και στο ποδόσφαιρο. Παίζει μπάλα στις χωμάτινες αλάνες, αγωνίζεται και στον «Κεραμεικό» Καμινίων, μέχρι που το 1942 παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό.

Φορά την ερυθρόλευκη και «καλλιτεχνίζει» όπως έχει περιγράψει ο θρυλικός Ανδρέας Μουράτης, όταν η μπότα του φασισμού πατά ήδη πάνω στον λαιμό της χώρας. Δεν μένει άπραγος. Συμμετέχει ενεργά στην Εθνική Αντίσταση ως μαχητής του 5ου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά. Φτάνει ως τον βαθμό του λοχαγού.

Θα πολεμήσει με ανδρεία και θάρρος τους Γερμανούς ναζί κατακτητές. Θα σταθεί απέναντι στους δωσίλογους, τους Έλληνες που συνεργάστηκαν μαζί τους. Θα είναι παρών στις μεγάλες μάχες στο Κερατσίνι, την Κοκκινιά, το Πέραμα. Στη Μάχη της Ηλεκτρικής τον Μάρτη του '44. Και στα Δεκεμβριανά απέναντι στους Άγγλους και τους συνεργάτες τους. Στη Μάχη στο νεκροταφείο της Ανάστασης. Στον Προφήτη Ηλία, στην Δραπετσώνα.

Στις συγκρούσεις αυτές η μονάδα του είχε πολλές απώλειες. Με την αποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από την Αθήνα και τον Πειραιά καταφεύγει με τον λόχο του αρχικά στη Λαμία και μετά στο όρος Βελούχι στη Ρούμελη, σε μονάδες του ΕΛΑΣ που βρίσκονταν εκεί.

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας βαριά άρρωστος με πνευμονία επιστρέφει στον Πειραιά. Τον καρφώνουν οι ρουφιάνοι των Μανιάτικων. Δικάζεται σε μια δίκη ντροπή γνωστή ως «η δική του ασύλου της Κοκκινιάς», με μάρτυρες ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Ναζί και καταδικάζεται σε θάνατο το 1945.

Μεταφέρεται αρχικά στις Φυλακές Αβέρωφ, ύστερα στην Αίγινα και τελικά στις φυλακές θανατοποινιτών της Κέρκυρας. Σε ένα από εκείνα τα μέρη που οι πέντε αισθήσεις ισοπεδώνονται σε μια.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του τού ζητείται επανειλημμένα να υπογράψει δήλωση μετάνοιας και αρνείται πεισματικά. «Φεύγει» το ξημέρωμα μιας Κυριακής με τη βροχή συνένοχη στο σκηνικό του Χάρου, να εναντιώνεται στην επιθυμία του να κοιτάζει κατάματα τον μακελάρη.

«Φεύγει» αλύγιστος, ψηλός στο μπόι των ονείρων του, χωρίς λεπτό να σκεφτεί να λεκιάσει τα «πιστεύω» του. «Φεύγει» με τη φανέλα του Ολυμπιακού κατάσαρκα και τα μάτια λεύτερα για να μπορεί να τη βλέπει...