Αρης: Σε κατάσταση αδρανοποίησης

• Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει
• Αν χάσει τα Playoffs, ξέρει τον λόγο…

Το ποδόσφαιρο έχει πάψει να είναι το κύριο αντικείμενο συζήτησης στο «Κλ. Βικελίδης». Και πώς να είναι μετά τη στυγερή δολοφονία ενός 19χρονου παιδιού λίγα μέτρα πιο πέρα; Κάποια σκόρπια συναισθήματα πάνω στην ένταση της στιγμής, σαν αυτή του τέρματος που σημείωσε ο Εμάνουελ Σάκιτς απέναντι στην ΑΕΚ, αλλά ως εκεί. Δεν σου κάνει αίσθηση. Δεν παράγει συναισθήματα η ψυχή. Ειδικά αν είσαι γονιός. Και μόνο στη σκέψη ότι θα μπορούσε το δικό σου βλαστάρι να ήταν στη θέση του Άλκη σε πιάνει τρέλα. Αυτό αισθάνομαι προσωπικά, ως γονιός.

Υποψιάζομαι ότι το ίδιο ισχύει με τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που με κόπο μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αυτών που προσπαθούν να τους διδάξουν τη σημασία της αγάπης, της συνύπαρξης και όχι αυτούς που καμαρώνουν να τους βλέπουν να φωνάζουν υβριστικά συνθήματα και με τη ηλιθιότητα που τους διακρίνει τους «κοτσάρουν» και στα social media.

Αυτό αντιλήφθηκα φεύγοντας χθες από το γήπεδο. Κάπως νωρίτερα σε σχέση με τις συνηθισμένες ώρες. Είχα την περιέργεια να σφυγμομετρήσω τον ψυχισμό του κόσμου. Στους διαδρόμους και στα σκαλιά επικρατούσε η απόλυτη σιγή καθώς στις κερκίδες είχαν ξεμείνει 3-4 να αποδοκιμάζουν τον Άκη Μάντζιο. Δεν έχω λόγια γι’ αυτούς. Πού βρίσκουν το κουράγιο, πραγματικά.

Αν το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού, στον Άρη αρκετοί βρίσκονται σε κέντρο αποτοξίνωσης. Όχι ως προς την παρουσία τους στο γήπεδο (η οποία ούτως ή άλλως είναι περιορισμένη λόγω των υγειονομικών μέτρων), αλλά των συναισθημάτων που καλλιεργούνται στα μέσα τους και κάποτε εκτίνασσαν. Κανένας ενθουσιασμός μετά την ΑΕΚ, καμία αντίδραση μετά την οδυνηρή ήττα από τον Βόλο. Εικάζω ότι και τα δικά τους μυαλά ταξιδεύουν κάπου αλλού.

Μπορεί να κάνουμε τις ίδιες σκέψεις. Εμείς ως γονείς και οι 19χρονοι όπως ο Κυριάκος Ασλανίδης. Και δεν είναι ο μοναδικός. Όλοι οι έφηβοι σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να είχαν πέσει θύματα της συμμορίας που έχει τα χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης. Ολοένα και περισσότεροι ομολογούν ότι βρέθηκαν σε κίνδυνο.

Επί του τελευταίου όμως θα περιμένω την Αστυνομία και τα υπηρεσιακά παρακλάδια της. Δίχως εμπιστοσύνη στο έργο της, οφείλω να ομολογήσω, με κριτήριο το πόσο καλά έκανε τη δουλειά της στα τελευταία χρόνια όπου η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε χώρα της Λατινικής Αμερικής, φτάνοντας σε σημείο να μετρήσει δύο δολοφονίες σε δύο χρόνια. Αλλά θα περιμένω να δω τον αριθμό των συλληφθέντων, την εγκληματική δράση τους, τον αριθμό των περιστατικών βίας στα οποία έχουν συμμετέχει, αν δικάστηκαν αλλά και το πώς δικάστηκαν… ΟΛΑ. Να δω τη συνέπεια τούτης της Κυβέρνηση που επικοινωνεί μέσω twitter ότι θα εξιχνιάσει τα πάντα. Τώρα έχει την τελευταία της ευκαιρία να καθαρίσει το απόστημα. Να το γνωρίζει.

Αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει

Για το παιχνίδι δεν έχω να γράψω πολλά, γιατί τα περισσότερα όσων συνέβησαν έχουν καταγραφεί από την αρχή της χρονιάς. Ο Βόλος άλλαξε ταυτότητα, ήρθε στη Θεσσαλονίκη με δανεικά τα στοιχεία της Λαμίας ή του Απόλλωνα Σμύρνης. Πρώτη φορά τον είδα να μπαίνει στο γήπεδο για να φθάσει μέχρι το μισό του. Προφανώς διάβασε και σχεδίασε. Ποιος δεν ξέρει άλλωστε την αδυναμία του Άρη στις κλειστές άμυνες. Κι όταν μάλιστα χάνονται ευκαιρίες σαν αυτή του Γιάκουμπ Μπράμπετς στο 4ο λεπτό, τι άλλο θα μπορούσαν να είχαν ζητήσει οι Θεσσαλοί.

Η στατιστική έγραψε ότι ο Άρης έκανε 15 τελικές προσπάθειες. Υπέροχα. Πάμε τώρα στις ουσιαστικές τελικές. Μια παλάμη, μάξιμουμ. Ο ένας σουτάρει πάνω σε συμπαίκτη του και ο άλλος στον γάμο του καραγκιόζη. Έγραψε επίσης ότι ο Βόλος έκανε δύο τελικές. Η πρώτη που μετουσιώθηκε σε γκολ αφού χτύπησε σε σώμα. Θέλει και τύχη για να κερδίσεις στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας. Η δεύτερη ήταν «μάτια» που λένε.

Το παιχνίδι του Άρη δεν ήταν τόσο ανησυχητικό για τους αμυντικούς του Βόλου. Αυτό το παράλληλο παίξιμο της μπάλας, με τις διαδοχικές αλλαγές πλευράς και κατεύθυνσης. Ποιος θα παίξει το ένας εναντίον ενός; Μάλλον κανείς. Ο Ματέο Γκαρσία έχει αφεθεί στην τύχη του, ο Μαντσίνι είναι φιλότιμος αλλά δεν το έχει. Και να’ σου τα γεμίσματα από την ομάδα με το χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας σ’ αυτά. Να πάρει κεφαλιά, ποιος; Θαρρώ ότι ο Αμπουμπακάρ Καμαρά τελείωσε το παιχνίδι με μία τελική. Ο Μπαντού Ντιαγέ, κάποια στιγμή, σα να διαδραμάτισε ρόλο δεύτερου επιθετικού, αλλά με πλασέ πιο αδύναμο και από μικρό παιδί. Ο Άρης έχει ποιότητα, όχι όμως τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να ανοίξεις μια κλειστή άμυνα.

Αν χάσει τα Playoffs, ξέρει τον λόγο…

Σωστή ή λάθος, επανέρχομαι στην άποψη που διατύπωσαν στην αρχή της χρονιάς. Δε νομίζω ότι είναι ζήτημα τακτικής αλλά χαρακτηριστικών των παικτών, συν ασφαλώς την κατακόρυφη πτώση των περσινών ηγετών για την οποία έχουμε γράψει πολλά. Ο Άρης μοιάζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τακτική του αντιπάλου. Αρκεί να δείτε ποιους κέρδισε στο «Κλ. Βικελίδης». Τις ομάδες που ήρθαν για να παίξουν ποδόσφαιρο. Τον Παναθηναϊκό του πρώτου γύρου, την ΑΕΚ, τον Αστέρα Τρίπολης, τον Παναιτωλικό και τον Ιωνικό που έκανε την έκπληξη με την ποδοσφαιρική λογική του καθώς δεν κλείστηκε όπως έκανε στον αγώνα στην Αθήνα αλλά έπαιξε ανοιχτά.

Πάμε και στις συγκρίσεις. Πέρυσι ο Άρης πήρε δέκα βαθμούς στους αγώνες με Λαμία, Απόλλωνα Σμύρνης, Βόλο και ΠΑΣ Γιάννινα. Φέτος μάζεψε δύο και καταϊδρωμένους. Κοινός παρονομαστής και των τεσσάρων αγώνων ήταν η τακτική. Μην κοιτάτε το 0-5 του ΠΑΣ. Στο μισό γήπεδο έπαιζε και μετά επένδυσε στην απελπισία του Άρη. Εν τέλει, οι «κίτρινοι» παλεύουν με την αδυναμία τους στο γκολ κι όσο δεν το βρίσκουν καλλιεργούν ελπίδα στον αντίπαλο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το χθεσινό παιχνίδι μάλλον δεν υφίσταται. Για περίπου 80 λεπτά πολιορκούν, προσπαθούν αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο. Και ο Βόλος τον βρήκε έπειτα από το σοβαρό λάθος του Μπαντού Ντιαγέ.

Βάσει των βαθμών που έχει πάρει η ομάδα του Μάντζιου μακριά από το «Κλ. Βικελίδης», θα έπρεπε να νιώθει σίγουρη για την παρουσία της στα Playoffs. Δεν είναι, λόγω αυτών που έχει χάσει μέσα στο σπίτι της. Θα γίνει εφόσον πάρει πίσω τους έξι βαθμούς, όπως δικαιούται και περάσει από τα Γιάννινα…