Η ΑΕΚ δύσκολα γιατρεύεται…

Η στατιστική ανάλυση, η εξέλιξη της, η παρακολούθηση των αριθμών είναι πλέον όχι απλώς πολύτιμη, αλλά και απολύτως απαραίτητη στο ποδόσφαιρο. Καμία φορά όμως δεν χρειάζεται να βάλεις κάτω τους αριθμούς για να καταλάβεις τι συμβαίνει σε μία ομάδα, φτάνει να δεις μία στιγμή της και καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.

Η ΑΕΚ έχει μπει στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και πατάει καλύτερα στο γήπεδο. Αυτό οφείλεται βεβαίως και στην απόφαση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, μετά τα όσα είχαν γίνει και στο μεταξύ τους ματς στο ΟΑΚΑ, να της δώσει την μπάλα, ή τουλάχιστον να μην απαιτήσει να την έχει στα πόδια της η ομάδα του, όπως κάνει συνήθως.

Η ΑΕΚ λοιπόν έχει μπει καλύτερα στο γήπεδο, πατάει καλύτερα, δεν έχει δεχτεί ούτε τελική από τον Παναθηναϊκό και έχει φτιάξει μία καλή ευκαιρία με την κεφαλιά του Βράνιες. Η ψυχολογία των παικτών της λογικά έχει ανέβει, όπως και η πίστη ότι μπορούν να τα καταφέρουν σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι. Εκεί έρχεται η πρώτη στιγμή του Παναθηναϊκού. Μία καλή ενέργεια του Αλεξανδρόπουλου. Μόνο που η τελική κατάληξή της δεν θα ήταν καλή για τον Παναθηναϊκό, αν ο Λάζαρος Ρότα δεν επιβεβαίωνε για μία ακόμη φορά, ότι δεν μπορεί να τιθασεύσει τον ενθουσιασμό του, δεν μπορεί να παίξει πρώτα με το μυαλό του και μετά με την καρδιά του. Πάει με τα χίλια και τάκλιν σε παίκτη που έχει μπει με φόρα στη μεγάλη περιοχή και έχει φτάσει σχεδόν στη γραμμή του άουτ, άρα δύσκολα θα απειλήσει είτε με σουτ είτε με πάσα. Τον βρίσκει με τις τάπες στον αστράγαλο. Πέναλτι και 1-0 υπέρ του Παναθηναϊκού, από ένα σοβαρό ατομικό λάθος.

Και δύο λεπτά μετά ακολουθεί μία φάση που είναι δύσκολο να την εξηγήσεις. Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις πως συνέβη σε επαγγελματική ομάδα, σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Ο Παλάσιος παίρνει την μπάλα αρκετά μέτρα (τουλάχιστον 10) κάτω από τη μεσαία γραμμή και ξεκινά σπριντ με την μπάλα στα πόδια. Κάνει μία κούρσα (μετρημένη) 50 μέτρων, διανύει όλο το γήπεδο παράλληλα με τη γραμμή του πλαγίου άουτ, όταν πλησιάζει προς την εστία κλίνει και προς τα μέσα και φτάνει ελάχιστα έξω από την μικρή περιοχή (προσέξτε, τη μικρή, όχι τη μεγάλη!) του Τσιντώτα και εκτελεί. Δεν συνάντησε άνθρωπο, παρά μόνο τον Τζαβέλλα στην αρχή της προσπάθειας, στα πρώτα μέτρα, έναν Τζαβέλλα που πήγε πάνω του όχι με σιγουριά, όχι με αποφασιστικότητα και χωρίς τη γνώση, ότι αν τον περάσει δεν θα συναντήσει άνθρωπο, ώστε να τον εμποδίσει έστω με φάουλ. Κανείς άλλος δεν κινήθηκε προς τον Παλάσιος, κανείς που να φορά κίτρινη φανέλα, κανείς που να είχε την δύναμη να πάει επάνω του. Ολοι φοβήθηκαν ότι θα γίνουν ο επόμενος Τζαβέλλας που θα τον περάσει σαν σταματημένο. Εφτασαν στο τέλος όταν ο Παλάσιος σούταρε να κάνουν τάκλιν ο Σάκχοφ και ο Βράνιες και αυτοί με λάθος τρόπο. Η μπάλα ίσως να μην κατέληγε στα δίχτυα αν ο Βράνιες δεν έβαζε τόσο λάθος το πόδι του ώστε η μπάλα να βρει επάνω του και να αλλάξει πορεία.

Πώς γίνεται ένας παίκτης να κάνει 50 μέτρα με τη μπάλα στα πόδια ξεκινώντας στο γήπεδο πίσω από τέσσερις παίκτες της ΑΕΚ και κανείς να μην προλαβαίνει όχι να τον σταματήσει, όχι να του κάνει φάουλ, αλλά έστω να τον εμποδίσει;

Ο Αργύρης Γιαννίκης είπε «χάσαμε τις μονομαχίες», θα μπορούσε να πει «χάσαμε την μπάλα, χάσαμε τα αυγά και τα καλάθια…». Διότι ας πούμε ότι αν δόθηκε μία μονομαχία, που ούτε αυτή δεν πρόλαβε να γίνει τέτοια, αυτή ήταν του Τζαβέλλα με τον Παλάσιος στην αρχή, άλλη δεν υπήρξε, δεν πρόλαβε να υπάρξει…

Κάπως έτσι η ΑΕΚ, η οποία είχε μπει καλύτερα στο ντέρμπι και ήταν καλύτερη για 15 λεπτά, μέσα σε 2 λεπτά με δύο επιθέσεις του Παναθηναϊκού, (στην πρώτη παίρνει τη μπάλα ο Αλεξανδρόπουλος και τρέχει προς την περιοχή, κανείς δεν τον σταματά και στο τέλος στη γραμμή του άουτ του κάνουν και πέναλτι και στη δεύτερη παίρνει τη μπάλα ο Παλάσιος τρέχει με αυτή στα πόδια όλο το γήπεδο και δεν συναντά αντίπαλο) στις πρώτες δύο τελικές του, βρίσκεται να χάνει με 2-0!

Δεν χρειάζεται να δεις πολλά μετά, δεν χρειάζεται να δεις την στατιστική, τα νούμερα, τις τοποθετήσεις των παικτών της ΑΕΚ, τις τακτικές των δύο προπονητών. Φτάνει αυτή η κούρσα του Παλάσιος και η εικόνα των παικτών της ΑΕΚ σε αυτήν.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο αυτό. Μόνο που στην ΑΕΚ συμβαίνει συνέχεια και δεν θεραπεύεται, δεν αντιμετωπίζεται, δεν βελτιώνεται. Το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του σκόρερ του αντιπάλου. Μπορεί να είναι ο Καρέλης, μπορεί να είναι ο Παλάσιος, μπορεί να είναι όποιος είναι λίγο γρήγορος με τη μπάλα στα πόδια…

Δεν νομίζω ότι η ΑΕΚ έτσι όπως έχει δημιουργηθεί η κατάσταση και το κλίμα και μέσα και έξω από την ομάδα, μπορεί να γιατρευτεί εύκολα. Προσοχή δεν λέω ότι η λύση είναι η αλλαγή του Γιαννίκη. Μακάρι το μοναδικό πρόβλημα της ΑΕΚ να ήταν ο Γιαννίκης. Είναι πολλά περισσότερα και δύσκολα γιατρεύονται. Η ομάδα θέλει χτίσιμο από την αρχή και το χτίσιμο πρέπει να ξεκινήσει μακριά από το γήπεδο στα γραφεία. Πρώτα πρέπει να στελεχωθούν αυτά και μετά η ομάδα. Αν δεν γίνει αυτό, τότε πολύ απλά η ΑΕΚ θα πάρει έναν άλλο προπονητή, τον οποίο θα πρέπει να αντικαταστήσει σε μερικούς μήνες ως αποτυχημένο. Είναι αλήθεια ότι ο Γιαννίκης δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Τα όσα σπουδαία έκανε στον ΠΑΣ, δεν μπόρεσε να τα μεταφέρει στην ΑΕΚ. Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως ότι δεν είναι επικοινωνιακός και μεταδοτικός, ίσως δεν μπόρεσε να αντέξει την πίεση, ίσως δεν μπόρεσε να εμπνεύσει. Ό,τι και να συνέβη, φαίνεται πως δεν τα κατάφερε. Αυτό συνέβη όμως και με ευθύνη της ΑΕΚ. Και αν δεν αλλάξει η ΑΕΚ, απλά θα κάψει και τον επόμενο προπονητή της, όποιος κι΄ αν είναι αυτός.