Ο 96χρονος Γιώργος Δαρίβας στο Gazzetta για τα 97 χρόνια του Ολυμπιακού: «Τότε είχαμε το 20% των φιλάθλων, τώρα το 60%!»

• «Είχαν δώσει για τη μεταγραφή μου 11 φανέλες και 5-6 ζευγάρια παπούτσια»
• «Ο πιο δύσκολος αντίπαλος; Εγώ για τους άλλους»!
• «Μόνο ο Ολυμπιακός υπάρχει για μένα, 97 ο Ολυμπιακός, έναν χρόνο πίσω είμαι εγώ»
• «Τότε δεν είχαμε έχθρα ή μίσος, τώρα βλέπεις να πηγαίνουν να χτυπήσουν ή να σκοτώσουν, πότε θα σταματήσει αυτό;»

Ο Γιώργος Δαρίβας είναι 96 ετών και ο Ολυμπιακός γίνεται σήμερα 97! Σαν να πορεύονται μία ζωή μαζί. Ο βετεράνος μεσοεπιθετικός και μεγαλύτερος εν ζωή παλαίμαχος των Πειραιωτών γεννήθηκε, σχεδόν, μαζί με τον Ολυμπιακό.

Ο Δαρίβας γεννήθηκε στην περιοχή του Ψυρρή, στις 12 Μαρτίου του 1926 και ο Ολυμπιακός έχει ιδρυθεί στις 10 Μαρτίου του 1925! Ήρθε στη ζωή ως το τρίτο παιδί του Κυριάκου και της Καλλιόπης - Πηνελόπης (με δύο μεγαλύτερες αδελφές), το οποίο χρόνια αργότερα, έμελλε να γράψει ιστορία, φορώντας και τιμώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά και εκείνη της Εθνικής Ελλάδος.

Χάνοντας τον πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία, αναγκάστηκε από παιδί να δουλεύει, προκειμένου να συνεισφέρει στο σπίτι τα προς το ζην. Άλλο ποδόσφαιρο τότε και φυσικά δεν ήταν ούτε κατά διάνοια επαγγελματικό. Το πάθος του για το άθλημα τον τράβηξε στα... αυτοσχέδια πολλές φορές γήπεδα της εποχής, όπου έδειξε από μικρός το ταλέντο του. Κάπου εκεί, στο Θησείο... Ο Γιώργος Δαρίβας είχε τη δική του προσέγγιση για το ποδόσφαιρο. Δεν του άρεσε να παίζει άμυνα, να κάνει γενικά άλλες δουλειές στο γήπεδο. Μονο να σκοράρει και να φτιάχνει γκολ. Έλεγε, μάλιστα, ότι «αυτό δεν είναι, στο κάτω - κάτω το ποδόσφαιρο; Το γκολ...».

Όπως βλέπουμε και στην ιστοσελίδα του Ολυμπιακού η ιστορία της έλευσής του στον Ολυμπιακό ήταν κάπως ιδιαίτερη. «Μα καλά, έπρεπε ο Χέλμης (ο «Σιδηρούς Έφορος» της εποχής) να δώσει στολές και παπούτσια στον Αττικό, για να καταφέρει να πάρε τον Δαρίβα στον Ολυμπιακό;», αναρωτιέται κανείς. Η ιστορία αναφέρει πως τότε ο νεαρός μεσοεπιθετικός είχε δελτίο σε τρεις ομάδες! Στη Βικτώρια, στη Νίκη Πλάκας και στον Αττικό. Η τελευταία, ήταν ομάδα πιο σοβαρή, πιο οργανωμένη, έβαλε... δύσκολα στον Χέλμη ο οποίος όμως προσέφερε το υλικό που έπρεπε και πήρε τον Δαρίβα.

Έπαιζε μεσοεπιθετικός. Μέσα δεξιά και μέσα αριστερά. Του άρεσε πολύ να δημιουργεί φάσεις αλλά σκόραρε κιόλας. Πρώτος σκόρερ το 1951, δεύτερος σκόρερ τις χρονιές ’49 και ’53, ενώ έβαλε γκολ σε 5 τελικούς Κυπέλλου, ρεκόρ μυθικό!

Αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι της ομάδας του Ολυμπιακού που κατέκτησε τα 6 σερί πρωταθλήματα, από το 1954 μέχρι το 1958 (ο Ολυμπιακός ήταν πρώτος και το ’59). Τη σεζόν ’49-’50, λόγω του εμφυλίου πολέμου, εκείνος και ο Πολίτης, βρέθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο! Ήταν παρών όταν γραφόταν ιστορία, όμως, κατακτώντας τίτλους και πετυχαίνοντας τεράστιες διακρίσεις.

Ενδεικτικά, είχε ως συμπαίκτες κάποιες πολύ μεγάλες μορφές όπως οι: Ρωσίδης, Μουράτης, Ξανθόπουλος, Μπέμπης, Κοτρίδης, Πολυχρονίου, Μουστακλής, Καραπατής, Σούλης, Γερμενής, Ιωάννου, Κανσός, Δρόσος, Υφαντής, Κοκκινάκης, Κουρουκλάτος, Θεοδωρίδης, Μυτώσης, Τσόχος, Μεσολογγίτης, Γκαβέτσος, Ποσειδών, Μουρτζίκος, Ζαρίκος, Στεφανάκος, Τατσαρίδης, Καραφουλίδης, Ψύχος, Ζούνης, Μάμαλης, Παπάζογλου, Σούλανδρος, Σουρούνης, Χριστοφίδης, Αλέφαντος και τόσοι ακόμα. Πάντα μιλούσε με τα πιο καλά λόγια για τον Μουράτη.

Κατέκτησε 8 πρωταθλήματα Ελλάδος (1948, 1951, 1952, 1954, 1955, 1956, 1957 και 1958), 6 Κύπελλα (1951, 1952, 1953, 1954, 1957 και 1958), 11 πρωταθλήματα Πειραιώς (1948, 1949, 1950, 1951, 1592, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957 και 1958) και συνέθεσε, μαζί με τον Θανάση Μπέμπη, ένα από τα πιο «φονικά» επιθετικά δίδυμα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Φόρεσε την «ερυθρόλευκη» μέχρι την άνοιξη του 1958, όταν και μετακόμισε στην Δόξα Πειραιώς για έναν χρόνο.

Ο «Λορέντζι» (όπως ήταν το προσωνύμιο που του έδωσαν «αντίπαλοι» φίλαθλοι σε έναν αγώνα της Εθνικής Ελλάδος, από τον Ιταλό εξτρέμ της εποχής, διάσημο για τις ικανότητές του) έπαιξε 40 (!) αγώνες εναντίον του Παναθηναϊκού από την 1/1/1948 για το Κύπελλο Χριστουγέννων ως την 13/4/1958 για το Κύπελλο Πάσχα μετρώντας 15 νίκες-16 ισοπαλίες-9 ήττες σημειώνοντας 11 τέρματα. Με την Εθνική Ελλάδος, ο Γιώργος Δαρίβας είχε 16 συμμετοχές και 4 γκολ: από το 1951 έως και το 1955.

«Είχαν δώσει για τη μεταγραφή μου 11 φανέλες και 5-6 ζευγάρια παπούτσια»

Ο Γιώργος Δαρίβας δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τον Ολυμπιακό. Είναι όλη του η ζωή. Μιλώντας στο Gazzetta αναπολεί την εποχή που είχε πάρει μεταγραφή στους Ερυθρόλεκους: «Ήμουν ένα παιδί που από το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζα ποδόσφαιρο. Πήγα στον Ολυμπιακό ουσιαστικά από τη Νίκη Πλάκας, μία ομάδα ερασιτεχνική. Τότε τους έδωσαν 11 φανέλες και 5-6 ζευγάρια παλιά παπούτσια για να με πάρουν. Ο Βαγγέλης Χέλμης την έκανε την αγορά. 'Άντε να σας δώσω κανένα δύο ζευγάρια παπούτσια ακόμα' τους είχε πει. Ήταν ο «Σιδηρούς Έφορος». Έτσι τον είχε βγάλει ο Θόδωρος Νικολαϊδης από το ΦΩΣ. Πολύ αυστηρός και με τον αδερφό του να είναι προπονητής. Ήταν το ίδιο με όλους όμως. Τους αντιμετώπιζε το ίδιο. Ήταν από τους ανθρώπους που προσέφερε στον Ολυμπιακό».

Τι έχει όμως να θυμάται από την πορεία του ως παίκτης και προπονητής στον Ολυμπιακό; «Φυσικά τις δικές μου εποχές. Τις παλαιότερες. Τα θυμάμαι όλα. Τις νίκες και όταν κοιτάζαμε τη βαθμολογία που τους κάναμε όλους περήφανους.

Που ήμουν προπονητής. Αυτές οι ομάδες δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο. Κεντούσαν! Όλες καλές ομάδες χωρίς να γίνονται αυτά τα επεισόδια που γίνονται σήμερα. Χαιρόσουν να παίζεις με αυτές τις ομάδες. Και με καλούς αντιπάλους. Και η διαιτησία ήταν πολύ καλή. Και οι αντίπαλοί μας πολύ καλοί παίκτες. Και ομάδες που υποβιβάστηκαν είχαν πολύ καλά σύνολα. Ο Εθνικός είχε πολύ ωραία ομάδα για παράδειγμα με παιχταράδες σήμερα που δεν υπάρχουν», υπογράμμισε.

Για εκείνον ήταν φυσικά «τα πρωταθλήματα που πήραμε. Αυτά που ζήσαμε. Δεν έλειψα ποτέ από τον Ολυμπιακό. Είχαμε και ανθρώπους που φρόντιζαν για τους παίκτες όπως ο πατέρας του κ. Μαρινάκη που σε... κυνηγούσε για να βοηθήσει. Αυτό μου έχει μείνει. Όταν ήταν 3 ή 4 ετών έφερνε και τον γιο του, τον Βαγγέλη και θυμάμαι που τον κρατούσα και τον πρόσεχα».

«Ο πιο δύσκολος αντίπαλος; Εγώ για τους άλλους»!

Ρωτάμε τον παλαίμαχο παίκτη του Ολυμπιακού για τους κορυφαίους συμπαίκτες του ή τους πιο δύσκολους αντιπάλους. «Ο πιο δύσκολος αντίπαλος; Εγώ για τους άλλους», λέει και γελάει.

Συνεχίζοντας θα μας πει πως «για τη δική μου εποχή αλλά και γενικότερα κορυφαίοι ήταν οι Μουράτης, Μπέμπης, Κοτρίδης και Μίμης Στεφανάκος. Όλοι αυτοί οι μεγάλοι. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω συγκεκριμένη 11άδα. Είναι τόσοι παίκτες.

Ο Διονύσης Μινάρδος και ο Βάζος, φυσιογνωμία της εποχής. Άμα έχεις τέτοιους συμπαίκτες δεν περνάει κανείς. Και εμείς δεν κοιτάζαμε ούτε να κλωτσήσουμε ούτε τίποτα. Παίζαμε ένα ποδόσφαιρο που δεν το βλέπεις σήμερα. Και μετά στα επόμενα χρόνια υπήρξαν και καλοί ξένοι».

«Μόνο ο Ολυμπιακός υπάρχει για μένα, 97 ο Ολυμπιακός, έναν χρόνο πίσω είμαι εγώ»

Ο Γιώργος Δαρίβας δεν γινόταν φυσικά να ξεχάσει τα γενέθλια του Ολυμπιακού: «Μόνο ο Ολυμπιακός υπάρχει για μένα. Γίνεται 97 εκείνος και έναν χρόνο πάω πίσω εγώ. Στα 96 χρόνια. Θέλω να ευχηθώ στον Ολυμπιακό και από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο πολλές νίκες και να ευχηθώ να τα διπλασιάσουμε αυτά που έχουμε. Να ευχηθώ και στον κ. Μαρινάκη χρόνια πολλά. Χωρίς να λέει πολλά λόγια έχει φερθεί τόσο ανθρώπινα και βοηθάει τους φιλάθλους του Ολυμπιακού. Ο Θεός να του δίνει δύναμη».

Ο 96χρονος Δαρίβας μιλάει μόνο με αγάπη για τον Ολυμπιακό: «Τους θυμάμαι όλους στον Ολυμπιακό. Ανθρώπους που άξιζαν να είναι στην ομάδα. Μας έκαναν και τις γιορτές μας. Είχαμε μεγάλες επιτυχίες και στο μπάσκετ. Είχαμε και κωπηλάτες αλλά και καλούς μποξέρ.

Είχαμε και αρκετούς Αθηναίους στην ομάδα. Ήμουν εγώ με τον Δρόσο και τον Κοτρίδη. Είχαμε ιστορία με τον Ολυμπιακό. Κάναμε όλοι παρέα και ήμασταν αδελφωμένοι. Με τον κόσμο αγκαλιά φεύγαμε από το γήπεδο. Ακόμα το κρατάει ο κόσμος αυτό.

Πήραμε τόσα πρωταθλήματα. Είχαμε και τα Κύπελλα. Έχουμε τόσο κόσμο που δεν ξέρει την ιστορία του Ολυμπιακού. Εσείς τα γράφετε αλλά κάποιοι ξεχνάνε.

Κοιτάξτε για μένα το πιο σημαντικό είναι η αγάπη για τον Ολυμπιακό. Για τους συνάδελφους. Δεν είχαμε μίση. Ήταν αγνό το ποδόσφαιρο. Ναι, είχαμε αντίπαλο τον Παναθηναϊκό αλλά δεν υπήρχε μίσος. Πηγαίναμε και μαζί βόλτες με τους παίκτες του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ. Και όλοι είχαν καλές ομάδες τότε. Δεν πίναμε καν κρασί τότε. Εκείνη την εποχή όταν πρωτοπήγα στον Ολυμπιακό με ρώτησε ο Τάκης Κτενάς που είχε τα ρούχα των παικτών 'Γιώργο τι θα πάρεις; Ή μία λεμονάδα ή μία πορτοκαλάδα. Αυτά έχουμε'. Δεν είχαμε κρασί. Ήταν φτηνά τα πράγματα και μας άρεσε αυτό. Αγνή και ποδοσφαιρική εποχή».

«Τότε δεν είχαμε έχθρα ή μίσος, τώρα βλέπεις να πηγαίνουν να χτυπήσουν ή να σκοτώσουν, πότε θα σταματήσει αυτό;»

Ο νυν πρόεδρος του Συνδέσμου Βετεράνων Ολυμπιακού, που με την παρουσία του στο συμβούλιο των παλαιμάχων θα φτάσει στα 75 και πλέον χρόνια προσφοράς στους Ερυθρόλευκους δεν ξεχνά εκείνη την αγνή και ρομαντική εποχή. Τη δική του εποχή. Και κάνοντας τη σύγκριση με το σήμερα στέκεται στο μίσος, τον αντιπαλότητα και ακόμα και στους σκοτωμούς που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο: «Δεν ξεχνάω ποτέ και τον κόσμο μας. Ειδικά τους φαντάρους που πριν γίνει το νέο γήπεδο πηδούσαν τη μάντρα για να μπουν μέσα. Τα έδινε όλα ο κόσμος και χειροκροτούσε. Δεν υπήρχε έχθρα ή μίσος. Ήμασταν όλοι φίλοι. Και είχαμε καλούς φίλαθλους. Τώρα βλέπεις σκοτωμούς. Πάνε να παίξουν και έχουν στόχο να χτυπήσουν. Να σκοτώσουν. Δεν υπήρχε αυτό το πράγμα σε εμάς. Άλλη εποχή. Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Πότε θα σταματήσει αυτό που γίνεται σήμερα; Πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτό. Να έχουμε τα νέα παιδιά μπροστά. Τα έχουμε ανάγκη. Βλέπεις και τις ομάδες να έχουν καταπέσει. Μόνο ο Ολυμπιακός στέκεται.

Τότε δίναμε παντελόνια, κάλτσες και φανέλες για να πάρουμε παίκτες. Δεν υπήρχαν εκατομμύρια για μεταγραφές. Σήμερα βέβαια ο Ολυμπιακός πιάνει το 60% του ποσοστού των φιλάθλων σε Αθήνα - Πειραιά. Τρέχουν από πίσω από τον Ολυμπιακό γιατί τον αγαπούν. Τότε είχαμε το 20% ποσοστό του πληθυσμού σε φιλάθλους».