Ο Παναθηναϊκός στα σχοινιά και η πρώτη φορά της ΑΕΚ

Το είχα γράψει από την ημέρα της κλήρωσης και επιμένω ακόμη και σήμερα παρά το γεγονός ότι το μεγάλο ντέρμπι της πρεμιέρας έληξε ισόπαλο και οι βαθμολογικές ισορροπίες δεν άλλαξαν. Είχα γράψει ότι αυτό το Παναθηναϊκός - ΑΕΚ 1-1 είναι πιο καθοριστικό απ' όσο μοιάζει. Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΑΕΚ απέκτησε μεγάλο προβάδισμα, παρά το γεγονός ότι δεν νίκησε. Αυτήν την ισοπαλία εντός έδρας ο Παναθηναϊκός, ο οποίος ξεκίνησε στο -4 από την ΑΕΚ, θα την κουβαλά μέχρι το τέλος των play offs και ο μόνος τρόπος να την καλύψει αν δεν υπάρξει πλήρης κατάρρευση της ΑΕΚ ή του Αρη (δεν φαίνεται κάτι τέτοιο πιθανό), είναι να κάνει ένα μεγάλο διπλό είτε στο «Βικελίδης», είτε στον ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ, κόντρα δηλαδή σε μία από τις δύο ομάδες με τις οποίες παλεύει για το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Όπως ήρθαν τα πράγματα ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει πολύ σοβαρά επί της ουσίας να χάσει το ευρωπαϊκό τρένο μέσω του πρωταθλήματος (διότι έχει και το Κύπελλο) από τη δεύτερη κιόλας αγωνιστική. Αν οι «πράσινοι» ηττηθούν την Κυριακή στο «Βικελίδης» στα δικά μου μάτια θα είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να περάσουν στη συνέχεια ΑΕΚ ή Αρη. Τα play offs δεν είναι σαν την κανονική διάρκεια για να μπορείς να καλύπτεις αποστάσεις 5 και 6 βαθμών εύκολα. Εκτός κι’ αν πιστεύει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει ισοπαλία με την ΑΕΚ εντός, ήττα από τον Αρη εκτός και μετά θα κάνει σερί νίκες μέσα έξω με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.

Αυτός είναι και ο λόγος που εκτιμώ ότι αυτή η ισοπαλία στην πρεμιέρα έφερε τον Παναθηναϊκό στα σχοινιά και το ένα λάθος που είχε περιθώριο να κάνει το «έκαψε» πλέον από την πρεμιέρα. Ηττα στη Θεσσαλονίκη στη δεύτερη αγωνιστική θα είναι δεύτερο λάθος και δύσκολα θα μπορέσει να το διορθώσει στις επόμενες οκτώ αγωνιστικές. Στο «Βικελίδης» ο Παναθηναϊκός θέλει νίκη για να βρεθεί σε θέση ισχύος κόντρα στον Αρη ή τουλάχιστον ισοπαλία για να μην χάσει επαφή.

Την ίδια ώρα για την ΑΕΚ αυτός ο βαθμός ήταν πολύ σημαντικός όχι μόνο για την ψυχολογία της, αλλά και για την οικονομία της βαθμολογίας. Η ΑΕΚ ξέρει ότι τη δεύτερη αγωνιστική ένας από τους Παναθηναϊκό και Αρη θα χάσουν βαθμούς (ή ακόμη καλύτερα για εκείνη και οι δύο αν το μεταξύ τους ματς λήξει ισόπαλο), ενώ η ίδια θα υποδεχτεί στο ΟΑΚΑ τον κακό δαίμονά της ΠΑΟΚ, ο οποίος όμως σίγουρα θα είναι κουρασμένος από τη μάχη στη Γάνδη την Πέμπτη το βράδυ και θα είναι είτε στη νιρβάνα της πρόκρισης στα προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης, είτε σε φάση απογοήτευσης από μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Εκτός, όμως, από τα βαθμολογικά οφέλη η ΑΕΚ στη Λεωφόρο ψήλωσε. Για πρώτη φορά φέτος (με εξαίρεση ίσως και το ματς του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη) είδαμε την ΑΕΚ να παίζει ως μεγάλη ομάδα ένα ντέρμπι. Ηταν σαφώς μία καλύτερη ΑΕΚ και από αυτήν που νίκησε τον Αρη στο ΟΑΚΑ με 2-1 σε ματς που στάθηκε τρομερά τυχερή και από εκείνο το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, στο οποίο επίσης είχε νικήσει με 1-0. Η ΑΕΚ στη Λεωφόρο ήταν ομάδα με χαρακτήρα, φανέλα, αυτοπεποίθηση και νοοτροπία μεγάλης ομάδας. Μπήκε δυνατά, βρέθηκε ξανά στο 4’ να χάνει, αλλά συνέχισε και δικαιώθηκε. Ηταν η καλύτερη ομάδα, ήταν διαβασμένη, συγκεντρωμένη, αποφασισμένη να φύγει από την έδρα του Παναθηναϊκού με αποτέλεσμα και έφυγε.

Προφανώς αυτή η εικόνα πιστώνεται σε έναν βαθμό στον Οφρυδόπουλο, αλλά και στους ίδιους τους παίκτες. Ο Χατζισαφί ήταν εξαιρετικός, ο Αμραμπατ σπουδαίος (ο κορυφαίος του γηπέδου) και οι υπόλοιποι δεν υστέρησαν. Αυτή τη φορά η άμυνα ήταν ξανά ψηλά όπως και πριν από δύο εβδομάδες, αλλά οι δύο ακραίοι μπακ (ο Μισελέν και ο Μοχαμάντι) είχαν και συνέπεια και συγκέντρωση και την απαραίτητη ταχύτητα για να μην τους φεύγουν συνέχεια στην πλάτη Παλάσιος και Αϊτόρ. Αυτή τη φορά η πίεση στον άξονα, κυρίως από τον Χατζισαφί ήταν εξαιρετική και η παρουσία του Αμραμπάτ απολαυστική. Αν δεν είχε χάσει τη μεγάλη ευκαιρία με δική του ευθύνη (άργησε να εκτελέσει) ο Μαροκινός θα είχε κάνει σχεδόν το τέλειο ματς.

Βεβαίως πάντα σε ένα ματς το τι κάνει η μία ομάδα είναι σε συνάρτηση με τη συμπεριφορά της άλλης, δύο παίζουν, όχι ένας. Και η ΑΕΚ βρήκε έναν πληγωμένο και μη λειτουργικό Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω αν είναι θέμα χημείας (δεν έχουν παίξει μαζί), αλλά νομίζω ότι αυτό το δίδυμο στα χαφ με Κουρμπέλη - Ρουμπέν δεν θα λειτουργήσει ποτέ καλά, όσα ματς κι’ αν παίξουν μαζί, στο δημιουργικό κομμάτι. Είναι και οι δύο πολύ καλοί παίκτες, αλλά κάνουν τα ίδια πράγματα και τις ίδιες κινήσεις. Δεν συμπληρώνει ο ένας τον άλλο, αλλά τρακάρει ο ένας πάνω στον άλλο. Στα ματς που ο Παναθηναϊκός θέλει να πάρει τη μπάλα στα πόδια του και να δημιουργήσει αυτό το δίδυμο θα δυσκολευτεί πολύ.

Όπως θα δυσκολευτεί να καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό ο Σάρλια. Δεν είναι νομίζω για αυτό το επίπεδο. Η ΑΕΚ στο ντέρμπι έκανε 21 γεμίσματα και τα 17 ήταν επιτυχημένα! Το ποσοστό είναι αδιανόητο και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αδυναμία του Σάρλια να πάρει σωστή θέση. Σαν να μην ξέρει που να σταθεί, σαν να μην ξέρει τι να κάνει. Στο γήπεδο τον έβλεπα και μου έδινε την εντύπωση ότι πρόκειται για ποδοσφαιριστή που παίζει σε κάποια άλλη θέση αλλά σ' αυτό το ματς τον έβαλαν στόπερ.

Οι επιστροφές των Ιωαννίδη και Βιγιαφάνες αλλάζουν τον Παναθηναϊκό, αλλά το γεγονός ότι ο Καρλίτος δεν ανεβαίνει είναι μεγάλο πρόβλημα, διότι ο Μακέντα δεν θα επιστρέψει και ο Παναθηναϊκός έχει πολλά ματς να δώσει…

Την ίδια ώρα ο Αρης στο Καραϊσκάκη έκανε σπουδαία εμφάνιση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Ξαναβρήκε την ταυτότητά του, παίζει ξανά στους χώρους υπέροχα, πιέζει σωστά, αμύνεται σωστά. Μία βελτίωση στις στατικές φάσεις χρειάζεται, αλλά έχει χρόνο και δρόμο ακόμη ο Μπούργος. Η ψυχολογία του Αρη είναι αυτή που έχει αλλάξει κατακόρυφα, αφού πλέον το βλέπεις ότι πιστεύουν, ότι μπορούν να νικήσουν οποιονδήποτε στην Ελλάδα σε οποιοδήποτε γήπεδο. Ο Ολυμπιακός από την άλλη δεν μπορεί να βγει από την μετριότητα. Βρίσκεται μονίμως σε αυτή και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα και είναι πρώτη φορά που συμβαίνει σε σεζόν του Πέδρο Μαρτίνς.

Οσο για τον ΠΑΟΚ, αυτός ο εντυπωσιακός εθισμός στις νίκες με όποιους κι’ αν παίζει είναι πραγματικά σπουδαίο κατόρθωμα και είναι έργο Λουτσέσκου. Ο ΠΑΟΚ έχει σιγουριά, αυτοπεποίθηση, και τρόπο να ξεπερνά όλες τις δυσκολίες μέσα στα ματς του. Εχει προβλήματα και αγωνιστικά ζητήματα, αλλά βρίσκει απαντήσεις χάρη στη θέληση και την διάθεση. Ο ΠΑΣ βρήκε έναν αλλαγμένο ΠΑΟΚ με πολλά πρόσωπα από τον πάγκο, αλλά ΠΑΣ χωρίς Σάλιακα και Πίρσμαν είναι ένας… κουτσός ΠΑΣ. Δυσκολεύεται να περπατήσει, όχι να παίξει…