Παναθηναϊκός: Η τολμηρή ψήφος της αλλαγής προς Βοτανικό και το «πρέπει» του Αλαφούζου

Eγινε, λοιπόν, η μεγάλη έκπληξη! Διότι έκπληξη ήταν το χθεσινό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για τον Βοτανικό. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός, βλέπετε, δεν θέλησε να κάνει «παγαποντιές». Θα μπορούσε να είχε κινήσει τις διαδικασίες πριν από πολύ καιρό για έγκριση με «50% + 1 ψήφο» και αλλαγή καταστατικού. Δεν το έκανε. Εμειναν σταθεροί οι άνθρωποι που τον διοικούν στα «2/3», σύμφωνα με το κατασταστικό. Στο περίφημο 66,7%! Κι ας ήταν υπέρ της Διπλής Ανάπλασης. Προτίμησαν το δύσκολο δρόμο στην πιο δύσκολη απόφαση. Διότι, ναι, αυτή η χθεσινή ήταν ίσως η πιο δύσκολη απόφαση στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου!

Δεν νομίζω πως υπήρχε υπέρμαχος του «ναι» που να μην σκέφτηκε μια και δυο φορές ότι με την ψήφο του ανοίγει το δρόμο για την κατεδάφιση του πιο ιστορικού γηπέδου στον ελληνικό αθλητισμό. Ενός γηπέδου στο οποίο θα «έχουν να λένε» ότι κάθισαν στα τσιμέντα και τα καρεκλάκια του γενιές και γενιές φίλων του Παναθηναϊκού, αλλά και του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Αρη, σχεδόν όλων των ελληνικών ομάδων. Και εγκαταστάσεων στις οποίες γυμνάστηκαν και από τις οποίες αναδείχθηκαν χιλιάδες αθλητές όλων των σπορ και εκατοντάδες μπασκετμπολίστες/ριες και βολεϊμπολίστες/τριες για να μην ξεχνάμε τον «Τάφο του Ινδού», το κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος».

Το 68,7% δεν ήταν «εναντίον» της Λεωφόρου. Ηταν υπέρ της ελπίδας, του οράματος και της αλλαγής. Ηταν περισσότερο υπέρ αυτής της αίσθησης ανανέωσης και απαγκίστρωσης από το βαλτωμένο παρελθόν που όλοι χρειαζόμαστε κάπου – κάπου στη ζωή μας. Αυτό το «ναι» ήταν περισσότερο η μετάφραση του «κουράστηκα, μπούχτισα, βαρέθηκα» και λιγότερο το «πάμε στον Βοτανικό, είναι καλύτερα από τη Λεωφόρο»! Ηταν το «θέλω να δω κάτι καινούριο στην ομάδα μου»! Δεν ήταν μια άψυχη ψήφος από ανθρώπους οι οποίοι αντιμετώπισαν το θέμα με ψυχρή, «τεχνοκρατική» λογική. Διότι, δεν υπάρχει ψηφοφόρος του «ναι» που να μην αγάπησε τη Λεωφόρο. Ολοι όσοι ψήφισαν – μην αυταπατάστε-, όλοι μηδενός εξαιρουμένου, είναι «πιστοί». Βαθιά «πιστοί»! Και όλοι θα συνέχιζαν να παρακολουθούν την ομάδα τους στην περίπτωση υπερψήφισης του «όχι». Δεν θα έφευγαν μακριά της. Το ίδιο θα συμβεί και με τους ψηφοφόρους του «όχι». Δίπλα στον Παναθηναϊκό θα είναι και στον Βοτανικό, δεν θα απομακρυνθούν επειδή θα «απομακρυνθεί» η έδρα του συλλόγου.

Μια καινούρια έδρα, ένα καινούριο «σπίτι» το οποίο θυμίζουμε πως παρότι όλη η… διαφήμιση έχει γίνει για το πιο «εμπορικό» σκέλος του, δηλαδή το ποδοσφαιρικό γήπεδο, στα δικά μου μάτια ήταν και παραμένει πιο πολύτιμη για τα ερασιτεχνικά τμήματα. Με αίθουσες ολόφρεσκες για όλα τα σπορ, με κλειστό το οποίο θα σβήσει την ταμπέλα του «τσιγγάνου» για τις ομάδες βόλεϊ, με πισίνα για κολύμβηση – πόλο και με αστείρευτα «καύσιμα» στο ντεπόζιτο των ανθρώπων που αφιερώνουν τη μέρα τους στον Ερασιτέχνη: τον Μαλακατέ, τον Βρανόπουλο και όλους τους συνεργάτες τους. Ο Βοτανικός τους δίνει την έξτρα διάθεση, το κέφι, την παναθηναϊκή «τρέλα» να προσφέρουν ακόμα περισσότερα, να προσελκύσουν περισσότερους χορηγούς, να προσφέρουν αθλητισμό σε περισσότερα παιδιά. Όχι μόνο στον Βοτανικό: εκεί θα είναι η «βάση», αλλά το πλάνο τους είναι να δημιουργούν πράσινες κοιτίδες όπου αυτό είναι δυνατό σε Αττική και επαρχία. Δηλαδή όπου υπάρχουν κατάλληλες γηπεδικές εγκαταστάσεις. Αυτό, οι εγκαταστάσεις, ήταν, είναι και θα παραμένει το τεράστιο, χρόνιο, άλυτο πρόβλημα του ελληνικού αθλητισμού συνολικά. Όχι μόνο των συλλόγων…

Οσο για την ποδοσφαιρική ομάδα; Το δικό μου φτωχό μυαλό σκέφτεται πως αυτή είναι η χρυσή ευκαιρία για τον Γιάννη Αλαφούζο. Τον έσωσε τον Παναθηναϊκό από το Πρωτοδικείο το 2013, ανέλαβε τα τεράστια χρέη, πλήρωσε κι αυτά και ακόμα περισσότερα που ο ίδιος δημιούργησε λόγω της άγνοιας, του κακού management και του χαρακτήρα του, κατέβασε τον διακόπτη το 2017 όταν ουσιαστικά έριξε τον Παναθηναϊκό στη Β΄ Εθνική λόγω χρεών, άφησε την ομάδα επί πέντε (τουλάχιστον, γιατί η εφετινή σεζόν δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα…) χρόνια εκτός Ευρώπης, άλλαξε την πολιτική του απέναντι στον Ολυμπιακό και σε ΠΑΟΚ - ΑΕΚ μετά την αλλαγή διοίκησης στην ΕΠΟ, έκανε τον Παναθηναϊκό από δεύτερη δύναμη (2014-2017) τεταρτο-πέμπτο, έβαλε συνολικά περισσότερα από 80 εκατ. ευρώ, θα του αφήσει και το προπονητικό κέντρο «Γ. Καλαφάτης».

Είναι η χρυσή ευκαιρία του να βρει τους κατάλληλους, αξιόπιστους για την ΠΑΕ επενδυτές και να αποχωρήσει (κρατώντας ενδεχομένως ένα συμβολικό ποσοστό μετοχών) με πιο καθαρό κούτελο. Ξέρει ότι ο οπαδός του Παναθηναϊκού – ακόμα κι εκείνος που εκτιμά τουλάχιστον το υπέρογκο ποσό που έχει δαπανήσει για το σύλλογο – δεν θα τον αγαπήσει ποτέ. Δεν είναι ο τύπος που αναζητά τη «λεζάντα», δεν είναι ο τύπος που θα βάλει όσα χρήματα απαιτούνται για να ξανακάνει ο Παναθηναϊκός πρωταθλητισμό, δεν έχει ούτε θα αποκτήσει ποτέ το know how στη διαχείριση/διοίκηση ενός τόσο μεγάλου ποδοσφαιρικού club, ξέρει πως αυτός ο χώρος, ο χώρος του σημερινού ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν τον εκφράζει ως προσωπικότητα. Για όλους αυτούς και… δεκάδες επιπρόσθετους λόγους ωφέλιμο για τον ίδιο και ασφαλώς για τον Παναθηναϊκό είναι να αξιοποιήσει το project Βοτανικός ώστε να αποχωρήσει υπό ομαλές, καλές, ευνοϊκές συνθήκες. Εστω και αφού μπει ο Παναθηναϊκός στον Βοτανικό.

Εχει αποτύχει παταγωδώς σε τόσα και τόσα εδώ και δέκα χρόνια στο σύλλογο που από πολλούς δεν αναγνωρίζεται καν η τεράστια οικονομική προσφορά του. Ας φροντίσει, λοιπόν, να επιτύχει τουλάχιστον στο «φεύγω». Μερικές φορές ισχύει όντως πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»…