Παναθηναϊκός: Η βραδιά που αγαπήθηκε ο Ιβάν

Έχω ζήσει αρκετά, αν όχι όλα τα φετινά ντέρμπι του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο δια ζώσης. Μέσα από το γήπεδο, αντιλαμβάνεσαι καλύτερα όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και την ατμόσφαιρα, τις αντιδράσεις, παρατηρείς τα πάντα, ειδικά σε ένα γήπεδο σαν τη Λεωφόρο, όπου όλα τα βλέπεις πιάτο και από κοντά.

Προφανώς και η… είδηση για τους κάμεραμέν και τους φωτογράφους από αυτό το ματς, ήταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο τρόπος με τον οποίο έζησε το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, όπου υπήρξαν στιγμές που συμπεριφέρθηκε σαν προπονητής μπάσκετ, με συμμετοχή σε κάθε φάση με οδηγίες προς τους παίκτες (μακριά από το σύνηθες πράο κοουτσάρισμά του), αλλά κυρίως οι αντιδράσεις του μετά τη λήξη του ματς, τράβηξαν όλα τα κλικ επάνω τους.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είναι ένας προπονητής, δεν είναι ένας άνθρωπος πιο σωστά, ο οποίος… πουλάει το οτιδήποτε. Ότι κάνει, ότι λέει, το κάνει και το λέει, γιατί ακριβώς αυτό νιώθει εκείνη τη στιγμή. Αληθινός σε όλα από την κορυφή ως τα νύχια και οφείλω να πω ότι όχι απλώς το εκτιμώ, αλλά υποκλίνομαι σε αυτή την ειλικρίνεια και την ευθύτητα των λόγων και των πράξεών του. Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ λοιπόν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ένιωσε πολύ καλά και με το κοινό, ένιωσε να έρχεται πιο κοντά από κάθε άλλη φορά με τον κόσμο του Παναθηναϊκού στις κερκίδες. Και αυτό ήταν κάτι που το ένιωσα και εγώ από τα δημοσιογραφικά μπουθ οφείλω να πω. Είναι ωραίο να παρακολουθείς όλες τις αντιδράσεις. Ο Ιβάν μέχρι αυτό το ντέρμπι δεν απολάμβανε αναγνώρισης και στήριξης από την εξέδρα. Δεν άκουγε το όνομά του, δεν έπαιρνε τα μπράβο, δεν υπήρχε αυτή η δια δραστική επικοινωνία του κοινού με τον προπονητή. Υπήρχε ένας σεβασμός από την συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών, αλλά δεν υπήρχε δέσιμο. Τουναντίον που και που άκουγες σε άλλα ντέρμπι και τις ατάκες του τύπου «ξύπνα Ιβαν…» κυρίως σε αυτό, το τελευταίο με την ΑΕΚ το άκουσα αρκετές φορές.

Λογικό, θα μπορούσε να πει κάποιος. Το ελληνικό κοινό γενικά, όχι μόνο αυτό του Παναθηναϊκού προτιμά, ταυτίζεται ευκολότερα, με τους εκδηλωτικούς προπονητές. Με αυτούς που φωνάζουν, που πανηγυρίζουν έντονα, που «παίζουν» με την κερκίδα. Ο Ιβάν δεν είναι τέτοιος και δεν θα γίνει και τέτοιος. Δύσκολα μπορώ να τον φανταστώ ως άλλο Κλοπ να πηγαίνει μπροστά από το πέταλο της Θύρας 13 μετά τα ματς και να πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές, την όποια μεγάλη νίκη. Δεν είναι του στυλ του, του χαρακτήρα του και της ιδιοσυγκρασίας του και ο Ιβάν δεν θα κάνει ποτέ κάτι που δεν το νιώθει ή δεν το πιστεύει. Χθες το ένιωσε και το έκανε. Και την αντίδραση του με τις σφιγμένες γροθιές την εκτίμησε, μάλλον την λάτρεψε, πρώτα και πάνω από όλα η ίδια η κερκίδα. Στην πρώτη κίνηση να σφίξει τις γροθιές του χειροκρότησαν όλοι, στην δεύτερη όμως ξεσηκώθηκαν. Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, παιδιά, έσφιξαν και τις δικές τους γροθιές και πανηγύρισαν μαζί του και μετά το είδες στις αντιδράσεις τους, στα πρόσωπά τους, ότι το χάρηκαν αφάνταστα. Είχαν αυτή την έκφραση του στυλ «έτσι ρε κόουτς…», είχαν αυτή την έκφραση «δικός μας είναι, κυλάει αίμα στις φλέβες του…».

Νομίζω, πλησιάζει η ώρα, πιθανόν στην επόμενη κιόλας νίκη σε ντέρμπι, που το κοινό θα τραγουδήσει ρυθμικά το όνομά του, που αυτό το δέσιμο και η σχέση θα δυναμώσει, θα γίνει ακόμη πιο στενή. Όχι, δεν θα το επιδιώξει ο Ιβάν, όπως δεν το επιδίωξε και ποτέ ως τώρα, αλλά το καταλαβαίνεις ότι πλέον έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, το καταλάβαίνεις ότι σε αυτό βοηθά και το ποδόσφαιρό του... Στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που θέλει να βλέπει ο οπαδός από την ομάδα του στο ντέρμπι. Πάθος, ενέργεια, ένταση, δύναμη, αποφασιστικότητα, διάθεση να υποφέρει και να αντέξει, διάθεση να κυνηγήσει τα πάντα μέσα στο γήπεδο και να μην αφήσει τίποτα να πέσει κάτω. Ένα τάκλιν του Παλάσιος στις καθυστερήσεις προκάλεσε σχεδόν αντίστοιχο ενθουσιασμό με τα δύο γκολ που πέτυχε ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα έχει αρχίσει και έρχεται κοντά στα θέλω του Ιβάν, ο οποίος βάζει πλέον στα θέλω του, σε αυτό το σημείο της σεζόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα το αποτέλεσμα (γι’ αυτό άλλωστε και η τριάδα των στόπερ για να κρατήσει το σκορ) και κυρίως βάζει τη σωστή νοοτροπία στην ομάδα. Η κερκίδα το εισπράττει, το εκτιμά και το επιστρέφει στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στον προπονητή με ενθουσιασμό.

Σε μία μεγάλη ομάδα, αυτό το δέσιμο, μεταξύ του κοινού και της ομάδας και του προπονητή, όταν έρθει μπορεί να κάνει θαύματα. Θυμίζω για παράδειγμα ότι και στον Πέδρο Μαρτίνς αυτό άργησε να συμβεί. Και συνέβη μήνες μετά το πρώτο του ματς, σχεδόν προς το τέλος της πρώτης σεζόν. Τότε ήταν που ο Ολυμπιακός ματς με ματς άρχισε να ανεβάζει την απόδοσή του και τότε ήταν που ήρθε η δεύτερη εκπληκτική χρονιά με την επιστροφή στους τίτλους και το εξαιρετικό Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε που το κοινό και η ομάδα ήρθαν πιο κοντά από ποτέ.