Αρης: Το σύστημα ήταν μέρος του προβλήματος

• Το πρόβλημα του Άρη είναι τα χαρακτηριστικά των παικτών του
• Γι’ αυτό είναι ζήτημα επιβίωσης η δικαίωση στο CAS

Κρίνοντας από τον προπονητικό βίο του Χερμάν Μπούργος, η επιλογή συστήματος με τρεις κεντρικούς αμυντικούς δεν θα έπρεπε να (μας) εκπλήξει, ίσα-ίσα που ανταποκρίνεται στις τακτικές συνήθειές του. Αυτό υποδηλώνει τουλάχιστον το (ομολογουμένως) σύντομο πέρασμά του από την τεχνική ηγεσία της Νιούελς Ολντ Μπόις καθώς όταν ένας προπονητής χρησιμοποιεί τριάδα στην άμυνα στους 13 από τους 15 αγώνες που βρίσκεται στον πάγκο, προφανώς υποδεικνύει και το σύστημα που προτιμά και προσπαθεί να «κουμπώσει» στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του. Κατά μία έννοια λοιπόν, μάλλον θα έπρεπε να είχαμε υποψιαστεί αν και η αλήθεια είναι ότι δεν το κάναμε δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο timing αλλά και την ανάγκη εξασφάλισης των βαθμών που είχε ο Άρης στον αγώνα με τον ΠΑΣ.

Βέβαια, κάθε μυαλό έχει τη δική του μεθοδολογία. Ο Μπούργος θεώρησε ότι έπρεπε να προχωρήσει σε μια ριζοσπαστική κίνηση, ασφαλώς συνυπολόγισε την αδυναμία του Άρη (όχι μόνο να κερδίσει αλλά…) να σκοράρει απέναντι στην άμυνα του ΠΑΣ κι έτσι αποφάσισε να ταράξει τα νερά, έχοντας φανταστεί συγκεκριμένο τρόπο εκδήλωσης των επιθέσεων ανεξαρτήτως του ότι δεν του βγήκε. Παράλληλα, είναι εξίσου ευνόητο ότι ένιωσε – στη διάρκεια της προετοιμασίας και καθώς δούλευε αυτό το σύστημα – πως η ομάδα του ήταν απόλυτα έτοιμη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου συστήματος και κυρίως, ότι οι παίκτες είχαν αφομοιώσει τους ρόλους τους. Στην πράξη διαψεύστηκε.

Καλά ή καλά συστήματα δεν υπάρχουν, αντιθέτως υπάρχουν αγωνιστικές ανάγκες, χαρακτηριστικά αντιπάλων αλλά και τα αντίστοιχα των παικτών που εσύ διαθέτεις, βάσει των οποίων ετοιμάζεται ένα πλάνο. Ένα σύστημα κρίνεται πετυχημένο όταν δύναται η δυνατότητα υποστήριξής του από αυτούς που έχουν την ευθύνη εκτέλεσής του αλλά και από το κατά πόσο μπορούν να «παντρευτούν» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών. Γι’ αυτόν τον λόγο, η μεγαλύτερη αστοχία δεν ήταν η επιλογή του συστήματος όσο αυτή των προσώπων που κλήθηκαν να το υποστηρίξουν. Γιατί – επ’ ουδενί – δεν θα έπρεπε ο Μπαντού Ντιαγέ να βρίσκεται στις πλαϊνές γραμμές ή ο Χουάν Ιτούρμπε μεταξύ 2-3 θηρίων με συνέπεια να στερηθεί του απαραίτητου χώρου για να βγάλει την ταχύτητα και την έκρηξή του.

Αστοχία ήταν επίσης το γεγονός ότι στην αποστολή δεν υπήρχε άλλος σέντερ φορ καθώς επιλέχθηκε να μην είναι σ’ αυτή ο Κριστιάν Λόπεθ. Θα αναρωτηθεί κανείς… «και τι έκανε ο Ισπανός όταν βρίσκεται στο χορτάρι;». Η απάντηση είναι από ελάχιστα έως μηδενικά πράγματα, ωστόσο θα έπρεπε να ήταν στην αποστολή για να δώσει μια επιλογή με δεύτερο φορ την ώρα που η ομάδα καιγόταν για ένα γκολ. Όπως θα έπρεπε να ήταν και ο Λούμορ ο οποίος ενδεχομένως θα μπορούσε να υπηρετήσει καλύτερα το αρχικό σχήμα με την αναγκαιότητα παρουσίας μπακ-χαφ καθώς αυτή είναι η φυσική του θέση.

Το πρόβλημα του Άρη είναι τα χαρακτηριστικά των παικτών του

Επί τούτου νιώθω ότι έχω αρχίζει να βαδίζω στο μονοπάτι της γραφικότητας καθώς αυτό το συμπέρασμα γράφτηκε στη συγκεκριμένη γωνιά πριν από κάμποσους μήνες. Αυτό που λείπει από τον Άρη δεν είναι το «τέλειο» σύστημα, αλλά τα ατομικά χαρακτηριστικά για να διασπάσει μια κλειστή άμυνα. Γιατί είναι μια εξαιρετική ομάδα στο ανοιχτό γήπεδο και στην αξιοποίηση των χώρων που θα δώσει ο αντίπαλος. Οι περισσότεροι χαφ έχουν ταχύτητα και εξαιρετικό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης αλλά ως επί των πλείστων είναι ίδιοι παίκτες ή μάλλον πανομοιότυποι. Γιατί ο Άρης είναι μια κοντή ομάδα, η σέντρα θα περάσει ανεκμετάλλευτη από τη στιγμή που δεν υπάρχει ικανότητα με το κεφάλι, γιατί επίσης η περιοχή είναι άδεια ακόμη κι όταν υπάρχουν 3-4 νοματαίοι μέσα σ’ αυτή. Γιατί ακόμη, στο 94’ του αγώνα με τον ΠΑΣ ο Αμπουμπακάρ Καμαρά (ασχέτως της εκτίμησης που προσωπικά έχω για τον Μαυριτανό) τραβήχτηκε στην πλαϊνή γραμμή για να κάνει παιχνίδι αντί να καθίσει μέσα στο «κουτί» μήπως και σκοράρει.

Το πρόβλημα της απουσίας χαρακτηριστικών απέναντι σε κλειστές άμυνες δεν είναι ξένο για τον Άρη, αλλά υπάρχει εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια. Όσοι έκαναν το λάθος να μπουν «ανοιχτά» στο «Κλ. Βικελίδης» πλήρωσαν βαρύ τίμημα. Όσοι έπραξαν το αντίθετο, δεν έφυγαν με άδεια χέρια. Διάβολε, αυτό το 55% των βαθμών που έχει συγκεντρώσει ο Άρης στο γήπεδό του φέτος δεν είναι τυχαίο, αλλά ενδεικτικό της αδυναμίας του. Αντίστοιχο ήταν και πέρυσι. Και πρόπερσι. Το ποσοστό θα ήταν μεγαλύτερο αν ο Άρης διέθετε φορ με ευχέρεια (στο σκοράρισμα) με το κεφάλι γιατί εκεί οι μπελάδες της αντίπαλης άμυνας θα ήταν πολλοί περισσότεροι. Το ίδιο ισχύει αν υπήρχε αξιοποίηση και των στατικών φάσεων.

Γι’ αυτό είναι ζήτημα επιβίωσης η δικαίωση στο CAS

Αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από την προσθήκη παικτών με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή με πραγματικό σέντερ φορ ο οποίος θα συνεργαστεί με τον Αμπουμπακάρ Καμαρά, ο Άρης θα απογειώσει την παραγωγή του στην επίθεση. Προς το παρόν μένει στα 29 γκολ σε ισάριθμους αγώνες. Προς αυτήν την κατεύθυνση, η απόφαση του CAS – επί της προσφυγής των «κίτρινων» για την εξάλειψη της ποινής απαγόρευσης μεταγραφών – είναι καταλυτική για το αγωνιστικό μέλλον της ομάδας. Γιατί είναι ευνόητο πλέον ότι η τωρινή ή μάλλον αυτή της τελευταίας τριετίας πραγματικά έδωσε ό,τι περισσότερο μπορούσε και τώρα προσπαθεί να κλείσει τον κύκλο της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο…