Παναθηναϊκός: Κέρδισε ξανά τους φίλους του, βάζει γερά θεμέλια, αλλά παραμένει αουτσάιντερ

Τέτοια χαρά ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με υψωμένη γροθιά; Ποτέ μέχρι χθες στην εφετινή σεζόν. Τέτοια εξωστρεφής εκδηλωτικότητα από τον Δημήτρη Σαραβάκο που αγκάλιαζε και μοίραζε «μπράβο» σε όλους; Ποτέ επίσης εφέτος! Βλέπετε, αυτό που ήταν κανόνας στα χρόνια του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών στα ντέρμπι «αιωνίων», είναι εδώ και πολλά χρόνια η εξαίρεση: δηλαδή η νίκη του Τριφυλλιού στα ματς με τον Ολυμπιακό. Να, όμως, που εφέτος γύρισε ο τροχός σ’ αυτά τα ντέρμπι. Όχι γενικά. Σ’ αυτά τα ντέρμπι εναντίον του Ολυμπιακού. Κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο δικαιούται να υπερηφανεύεται ο Γιοβάνοβιτς είναι αυτό το οποίο επί Αλαφούζου κατάφερε ο Παναθηναϊκός μόνο στην εποχή Αναστασίου - Νταμπίζα, του Μαρίνου Ουζουνίδη και την πρώτη χρονιά του Γιώργου Δώνη: να «ζεστάνει» τους οπαδούς του! Να τους κάνει να ενδιαφερθούν ξανά για την ομάδα τους, να πάνε στο γήπεδο, να διατηρούν ζωντανές προσδοκίες, να... ασχολούνται μαζί της. Να ζουν ξανά μαζί της. Και να νιώθουν κάποιες βραδιές - με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό - ότι η ομάδα τους είναι ισάξια ή και καλύτερη, παρότι έχει χτιστεί με πολύ - πολύ λιγότερα χρήματα.

Όχι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι έτοιμος για πρωταθλητισμό, παρότι το επίπεδο του πρωταθλήματος είναι τέτοιο που θα το κατακτήσει εύκολα ο χειρότερος Ολυμπιακός από την εποχή του Χάσι. Χρειάζεται και σέντερ φορ και (δύο) χαφ, κι άλλες προσθήκες. Όμως τα βήματα προόδου που έχει κάνει εφέτος είναι τόσο εμφανή που πλέον - ακόμα και στην περίπτωση που τελικά δεν καταφέρει να πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο - είναι σαφές πως πρόκειται για την πιο βελτιωμένη ομάδα του πρωταθλήματος. Και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μα και στα αποδυτήρια! Κι αν θέλετε, από τα αποδυτήρια και την ατμόσφαιρα που έχτισε στα δύσκολα ο Γιοβάνοβιτς, «γεννήθηκε» και η βελτίωση στο τερέν. Βελτίωση όχι μόνο στις ποδοσφαιρικές μεθόδους που εφαρμόζονται, όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο για κάποιους παίκτες, αλλά και πνευματικά, ψυχολογικά, ανθρώπινα. Ο Παναθηναϊκός είναι ξανά «ομάδα» και δεν χρειαζόταν η χθεσινή νίκη του επί του πρωταθλητή για να το πιστοποιήσει. Είναι ομάδα που δουλεύτηκε με πολλή υπομονή, επιμονή, πολλές «στραβές» και αμέτρητα λάθη, ορισμένα εκ των οποίων ακόμα τα πληρώνει ακριβά: είναι η ομάδα που μοιάζει να παίζει δίχως σέντερ φορ από την αρχή των play offs.

Αν σκεφτείτε τον Παλάσιος, τον Αϊτόρ, τον Κώτσιρα, τον Σάντσεθ, τον Βιγιαφάνιες, θα καταλάβετε. Πώς ήταν στην αρχή της σεζόν, πώς είναι τώρα. Ναι, έχει «σταθερές»: Βέλεθ, Ρουμπέν, Χουάνκαρ, τελεία και παύλα. Ναι, δεν παίρνει τίποτα από τους φορ του, ελάχιστα από Χατζηγιοβάνη - Βιτάλ, τίποτα από τον Λούντκβιστ. Ναι, ο Μαουρίσιο δεν είναι ο περυσινός και ο Αλεξανδρόπουλος έχει ups & downs. Όμως ο Γιοβάνοβιτς ψάχτηκε πολύ και βρήκε λύσεις έστω σε κάποια από τα προβλήματα. Βρήκε λύσεις από την εκκίνηση του β’ γύρου και από τον Σένκεφελντ και τον Γκατσίνοβιτς, μην το ξεχνάμε αυτό. Kαι έφτασε, μέσα Απρίλη, ένα βήμα από τον τελικό του Κυπέλλου (βοηθούμενος και από τις κληρώσεις και τον… Σαράνοφ που απέκλεισε τον Αρη) αήττητος και με τους περισσότερους βαθμούς στα play offs!

Όταν άλλαξε ο κόουτς, όταν το πήρε απόφαση μετά την ήττα από τον Παναιτωλικό ότι αυτό το ρόστερ, όσο κι αν το θέλει, δεν μπορεί να του «δίνει» 2-3 γκολ σε κάθε ματς και εστίασε στο αποτέλεσμα, όλα πήγαν καλύτερα για τους Πράσινους. Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, τους ταιριάζουν περισσότερο ομάδες που παίζουν στο ίδιο ή και ανώτερο επίπεδο συγκριτικά με σύνολα «τύπου» ΠΑΣ Γιάννινα. Αρκεί να μην αισθανθεί κάποια στιγμή «ανώτερος» ή «υπεράνω» αυτός ο Παναθηναϊκός. Διότι δεν είναι! Μπορεί αυτή τη στιγμή να δείχνει καλύτερος ως ομάδα από τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον Αρη, όμως αν νιώσει καλύτερος, θα σκοντάψει και ο κρότος θα είναι βαρύς: τα play offs έχουν ακόμα πολύ δρόμο και το εκτός έδρας «κόμπλεξ» ακόμα δεν το έχει αποβάλει. Μια ματιά στο πρόγραμμα αρκεί για να καταλάβει ο καθένας ότι ο Παναθηναϊκός είναι αουτσάιντερ!

Οσο για τον Ολυμπιακό; Στο πρώτο ημίχρονο ήταν ελαφρώς ανώτερος. Και ουσιαστικά εκ του αποτελέσματος και εκ της μορφής της αναμέτρησης στο β΄ μέρος στο οποίο ο Μαρτίνς τα έκανε σαλάτα, το ματς το έχασε στα πρώτα 45 λεπτά. Και ειδικά μέχρι το 35’, προτού «στρίψει» ο Γιοβάνοβιτς και καταλάβει ότι αφού η αριστερή πτέρυγα του Παναθηναϊκού ήταν ήδη «χαλασμένη» (δηλαδή χωρίς Χουάνκαρ - Βιγιαφάνιες), δεν υπήρχε λόγος να «χαλάσει» και το δυνατό του τρίγωνο στη δεξιά πτέρυγα. Όταν μετέθεσε τον Γκατσίνοβιτς από «μέσα αριστερά» σε «μέσα δεξιά», βρήκε και τη στιγμή του γκολ από την ωραιότερη συνδυαστική ενέργεια του Τριφυλλιού σ’ ολόκληρο το ματς (δεν είχε δα και κάμποσες ευκαιρίες…).

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, το είχε βρει το «κουμπί» του Παναθηναϊκού στα πρώτα 30 λεπτά, αλλά τρεις φορές στο transition τα μούσκεψε. Κατ’ εμέ η μεγαλύτερη ευκαιρία του δεν είναι στο 4’, όταν ο Μασούρας καθυστερεί με κοντρόλ αντί να πλασάρει χωρίς να χρονοτριβήσει προς του Μπρινιόλι. Αλλά λίγα λεπτά αργότερα, όταν ο Γκάρι Ροντρίγκες αντί να πασάρει σε έναν από τους τρεις αμαρκάριστους συμπαίκτες του εντός περιοχής, δίνει την «εύκολη» πάσα σ’ αυτόν που βλέπει πρώτο. Ε, η εύκολη επιλογή του Μασούρα ήταν και η λανθασμένη, διότι βρισκόταν σε θέση οφσάιντ. Την ίδια ανοησία με τον Αϊτόρ, ο οποίος αντί να πασάρει σε έναν εκ των τριών συμπαικτών του στο 8', προτίμησε τη... δόξα σουτάροντας στην κλειστή γωνία του πολύ καλού Βατσλίκ...

Κατά τα λοιπά; Ο πάγκος του Ολυμπιακού με leader τον Βασίλη Τοροσίδη είχε σε ορισμένες στιγμές περισσότερο πάθος απ΄όσους αγωνίζονταν (δεν βάζεις σε γεμάτη Λεωφόρο τον άγουρο Κανέ…) και παρότι οι δυο στόπερ του αμυντικά δεν είχαν κακή απόδοση (ο Σισέ «κατάπιε» τον Ιωαννίδη, ο Παπασταθόπουλος δεν έκανε λάθη και είχε τσαμπουκά), ο κόουτς Μαρτίνς έκανε σοβαρά σφάλματα. Μεγαλύτερο στα δικά μου μάτια η αντικατάσταση του Ελ Αραμπί από το 46’ (έχει δημιουργήσει τις δυο καταστάσεις transition), παρότι είναι αντιληπτή η ανάγκη διαχείρισης λόγω των ημιτελικών με τον ΠΑΟΚ. Το τερέν δεν είναι κατσαρόλα να «πετάμε» μέσα τα υλικά και να περιμένουμε να βράσουν για να γευτούμε μια πεντανόστιμη σούπα. Και το 4-1-4-1 με Μπουχαλάκη στο «6» και ταυτόχρονα Βαλμπουενά - Φορτούνη - Αγκιμπού - Γκάρι πίσω από τον Τικίνιο από το 60’ και μετά, ήταν αδόκιμο. Και αποδείχθηκε διότι (ακόμα και πριν από τον τραυματισμό του σπουδαίου Γάλλου) ο Ολυμπιακός σταμάτησε να ψάχνει μεθοδικά το γκολ και κατέφυγε σε φεστιβάλ σέντρας - γιόμας. Είναι πραγματικά ντροπιαστικό για μια ομάδα μ’ αυτό το ρόστερ και μ’ αυτό το μπάτζετ να επιστρατεύει στα τελευταία λεπτά τον… σέντερ Σισέ για να πάρει το ριμπάουντ κάτω από το καλάθι και να καρφώσει λες και είναι ο Μουσταφά Φαλ. Πραγματικά ντροπιαστικό, όταν αντίπαλος είναι αυτός ο Παναθηναϊκός του υποπολλαπλάσιου μπάτζετ που έχει ως MVP της σεζόν του έναν άγνωστο στην Ευρώπη Ισπανό εξτρέμ, ο οποίος δεν έχει καν αγωνιστεί σε ομάδα της Α’ Κατηγορίας της πατρίδας του.

Με την εικόνα των Ερυθρόλευκων στα play offs καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι ήταν τυχερός ο Ολυμπιακός που ο ΠΑΟΚ απέκλεισε τη Γάνδη. Όχι ότι θα έπαιρνε το πρωτάθλημα. Μα σίγουρα ο Λουτσέσκου θα είχε κάνει διαφορετική διαχείριση στη Λεωφόρο και χθες, στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν θα έπαιζε με τον Μιχάι, τον Βαρέλα και συνολικά επτά αναπληρωματικούς. Θα τον πίεζε περισσότερο τον Ολυμπιακό. Και τελικά ίσως τον πιέσει πολύ περισσότερο αν τον αποκλείσει στο Κύπελλο. Σ’ αυτή την περίπτωση - sorry, αλλά - δεν βλέπω πώς θα παραμείνει ο αναμορφωτής του Ολυμπιακού Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο και την επόμενη σεζόν. Μπορεί να πέσω έξω, αλλά μην μιλήσει κάποιος για την ανανέωση του συμβολαίου του. Τα έχουμε πει χίλιες φορές και ισχύει για όλες τις ομάδες του κόσμου: οι υπογραφές στα συμβόλαια των προπονητών μπαίνουν κυρίως για της ρήτρες αποχώρησης και για το ύψος της αποζημίωσης όταν απολυθούν. Το περίφημο «Γιαννίκης 2024» είναι το πιο φρέσκο παράδειγμα, χωρίς ασφαλώς να γίνεται κάποια σύγκριση μεταξύ των δύο προπονητών.