Παναθηναϊκός: Tο δύσκολο μοντάζ της μεσαίας γραμμής και η σωστή πώληση του Αλεξανδρόπουλου

Πέρυσι είχε καινούριο προπονητή και τέσσερις νέους βασικούς (Βιτάλ, Πέρεθ, Κώτσιρα, Σάρλια) στην ενδεκάδα του. Ο Γιοβάνοβιτς ανέλαβε μια κακοποιημένη ποδοσφαιρικά ομάδα με μόνη θετική κληρονομιά την εξέλιξη των Αλεξανδρόπουλου - Ιωαννίδη και μεγαλύτερη επιτυχία του τους πρώτους δύο μήνες ήταν το 0-0 στο «Γ. Καραϊσκάκης». Ηδη στις πρώτες εννέα αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός είχε χάσει 16 βαθμούς, χάνοντας από ΠΑΣ Γιάννινα, Αρη, Αστέρα, ΠΑΟΚ και κάνοντας μόλις τρεις νίκες. Ο Ιβάν χρειάστηκε δυόμιση μήνες για να αλλάξει δυο διατάξεις και να κατασταλάξει στο 4-3-3 από το ματς της 10ης αγωνιστικής εναντίον της Λαμίας (πρώτη και… τελευταία μέχρι το τέλος της σεζόν νίκη του Παναθηναϊκού στην επαρχία, κι ας ήταν στο ουδέτερο του Βόλου).

Εφέτος ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που έχει κάνει κτήμα της τις ποδοσφαιρικές αρχές του προπονητή της. Ένα σύνολο που ξεκινά με το πλεονέκτημα της «ταυτότητας» έναντι των τεσσάρων ανταγωνιστών της: Ολυμπιακός και ΑΕΚ άλλαξαν προπονητή, ο Αρης άλλαξε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό το ρόστερ του, ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να βάλει τους «νέους» στο νόημα. Είναι όμως ταυτόχρονα και μια ομάδα που δεν έχει ως στόχο την κατάκτηση μιας από τις πρώτες τέσσερις θέσεις (στόχος που πήγε «στράφι» λόγω της μεταγραφικής ανετοιμότητας και της διαιτησίας στα ματς με τη Σλάβια). Εφέτος ο στόχος είναι ο πρωταθλητισμός και η αξιοποίηση της ευκαιρίας που παρουσιάζεται στο Τριφύλλι: ποτέ τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν σ’ αυτή την κατάσταση ο ΠΑΟΚ, ποτέ δεν είχε ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια με τόσα προβλήματα ο Ολυμπιακός.

Στον πρωταθλητισμό, κι όταν έχεις να ανταγωνιστείς τέσσερις ομάδες (διότι και η ΑΕΚ και ο Αρης είναι ικανοί για όλα!), κάθε βαθμός μετρά. Και ο Παναθηναϊκός που έχει αυτό το πλεονέκτημα του δεδομένου «κορμού» και του σταθερού καθοδηγητή από πέρυσι καλείται να παίξει βαθμοθηρικά και μόνο μέχρι να μονταριστεί η μεσαία γραμμή του! Είναι υπερβολή να πούμε ότι άργησε παντού. Στην πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός καθυστέρησε μόνο για την ενίσυχση της μεσαίας γραμμή του. Επειδή όμως… παρα-καθυστέρησε στη γραμμή όπου είχε τις σημαντικότερες και περισσότερες (οικειοθελείς) απώλειες, το πρόβλημα είναι ήδη τεράστιο. Και θα γίνει μεγαλύτερο για έναν - ενάμιση μήνα αν πωληθεί και ο Αλεξανδρόπουλος.

Όταν έχεις αποφασίσει (σωστά) να «αφήσεις» τον Βιγιαφάνιες και τον Μαουρίσιο και να μην πας με τα λεφτά της Χοφενχάιμ και του Γκατσίνοβιτς, κάνεις το κουμάντο σου. Ο Παναθηναϊκός - προφανώς με την ευθύνη διοίκησης και Γιοβάνοβιτς - δεν έκανε το κουμάντο του για τους νέους μέσους του. Πήρε τον σούπερ ταλαντούχο Ανταμ Τσέριν και τέλος! Πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες (!!!) από το τελευταίο ματς της περυσινής σεζόν (τελικός με ΠΑΟΚ) για να πάρει έστω έναν δημιουργικό μέσο. Για την ακρίβεια έναν βιρτουόζο εξτρέμ, τον οποίο θέλει να χρησιμοποιήσει ως επιτελικό μέσο. Να δούμε πώς θα πάει αυτό με τον Μπερνάρντ, δηλαδή πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να προσαρμοστεί στο ρόλο του, να μάθει τους συμπαίκτες του, να μπει στα καλούπια του Παναθηναϊκού που έχει χτίσει ο Γιοβάνοβιτς.

Μέχρι τότε λοιπόν, μέχρι να αποκτηθεί και ο επόμενος χαφ (και ο δεύτερος αν πωληθεί ο «Αλεξανδρό») ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να «αγοράσει» χρόνο με θετικά αποτελέσματα. Να μείνει «μέσα» στο «κόλπο», να μην χάσει πολλούς βαθμούς. Πάει στο Ηράκλειο χωρίς Σένκεφελντ - Μάγκνουσον την Κυριακή, υποδέχεται την ΑΕΚ στην τέταρτη αγωνιστική, παίζει στην Τούμπα στην έκτη αγωνιστική, δεν έχει εύκολο πρόγραμμα. Εχει, όμως, παίκτες οι οποίοι πέρυσι δοκιμάστηκαν και στην πίεση και στον… πρωταθλητισμό! Ναι, σε πρωτάθλημα δέκα και όχι 34 αγωνιστικών, αλλά με δέκα ντέρμπι, στο οποίο τερμάτισαν πρώτοι, χάνοντας μόνο το τελευταίο, «αδιάφορο» ματς με τον ΠΑΟΚ τρεις μέρες πριν από τον τελικό Κυπέλλου.

Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με τις αρχικά λίγες αλλαγές στην ενδεκάδα (Σπόραρ, Τσέριν, Μάγκνουσον) και την ηγεσία του Γιοβάνοβιτς μπορεί να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε ήρεμα λιμάνια μέχρι να βρει το μοντάζ του. Υπό την προϋπόθεση πως όλοι οι παίκτες θα έχουν αντιληφθεί τα «πρέπει» του «πάω για πρωτάθλημα».

Υ.Γ. Πολύ σωστά ο Παναθηναϊκός θέλει να πουλήσει τον Αλεξανδρόπουλο σ΄αυτή την κλίμακα στην οποία γίνονται οι διαπραγματεύσεις με τη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας. Για έναν απλό λόγο: δεν βελτιώθηκε πέρυσι με τον Γιοβάνοβιτς! Παρουσίασε τα ίδια χαρίσματα και τα ίδια μειονεκτήματα με την περυσινή σεζόν παρότι έπαιξε σε 34 αγώνες! Θα βελτιωνόταν εφέτος; Ισως! Οι πιθανότητες όμως θα ήταν πολύ λιγότερες διότι ο πήχης είναι πολύ ψηλότερα και ο ανταγωνισμός πολύ εντονότερος. Θα ήταν δύσκολο να παίξει εφέτος με τον Γιοβάνοβιτς ο Αλεξανδρόπουλος έστω στα μισά από τα περυσινά ματς ως βασικός. Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, πολύ καλά κάνει και τον πουλά με 5+ εκατ. ευρώ. Το θέμα είναι… τι θα τα κάνει αυτά τα χρήματα. Για τη μεσαία γραμμή του ασφαλώς. Οσο για το «λιονταράκι» που τον λεν' και οι Πορτογάλοι; Η Σπόρτινγκ είναι ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Μετέχει στους ομίλους εφέτος και έχει ως στόχο το πρωτάθλημα. Χρόνο θα βρει, είναι πολλά και δύσκολα τα ματς. Το ζητούμενο είναι αξιοποιεί κάθε προπόνηση, κάθε ματς για να εξελίσσεται. Εχει καταπληκτική πρώτη ύλη, αλλά παρουσιάζεται στάσιμος από τη σεζόν του Μπόλονι. Ευχή μας - αν ολοκληρωθεί το deal - να μην εξελιχθεί σε «Τζόλη». Διότι το βήμα που κάνει, από τον Παναθηναϊκό στη Σπόρτινγκ (και όχι στη Μπριζ, τη Χατάισπορ ή τη Βασιλεία) είναι άλμα για την ηλικία του! Οπως ήταν και του Τζόλη στην Premier League...

Υ.Γ.: Δημήτρης Κολοβέτσιος: ο αγαπημένος «Κόλο» όλων των παικτών: ένα από τα καλύτερα παιδιά που έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία δέκα χρόνια.